Οι Έλληνες του Σείριου και πως «έκλεισε» η Στύγα-Πύλη

Στο πλανητικό σύστημα του Σείριου, ζούν οι Έλληνες θεοί που κάποτε ήρθαν στην Γή…

Ο ερχομός τους σηματοδότησε τον πλανήτη μας με τις αρχές του πολιτισμού και τις βάσεις για την εξέλιξη των ανθρώπων.

Όμως η ταξιδιωτική πύλη που δημιούργησαν , η Στύγα, στάθηκε μοιραία από την χρήση της από τους Άτλαντες.

Έτσι , σήμερα πάνω στον πλανήτη υπερτερούν τα ανθρωποειδή , ενώ όσοι διατηρούν μέσα τους το ευγενικό ουράνιο στοιχείο αναμένουν την επιστροφή των Αργοναυτών.

Αυτό θα συμβεί όταν θα ενεργοποιηθεί ξανά η Στύγα, και συγχρόνως θα ενεργοποιηθεί και η Επίφυση των ουρανίων.

Οι Έλληνες Αργοναύτες λοιπόν , ταξίδευαν με την Αργώ στον Σείριο και σε όλο τον πλανήτη μας μέσα από το Δέντρο της Ζωής και της Γνώσης, τον Δίαυλο της Στύγας, περνώντας από τις πύλες του Βορείου Πόλου και έφθαναν στον Συνοδό, Σείριο Β΄, όπου εκεί σταματά να κυλάει ο χρόνος.

Με την ίδια γνώση και οι μύστες που είχαν μυηθεί στο πέρασμα της Στύγας, ταξίδευαν με την Αργώ και με το υλικό τους σώμα όπως ο Ορφέας, αλλά, μπορούσαν να αφήσουν το σώμα τους μέσα σε κάποιο από τα μυητικά κέντρα , όπως ήταν το Τροφώνιο Άντρο, και να ταξιδέψουν με το αιθερικό τους σώμα. Άλλωστε το πέρασμα της Στύγας συμβόλιζε και το πέρασμα του φωτός στην ύλη , όπως και αντίστροφα, οι θεοί και οι ημίθεοι μεταμόρφωναν την υλική τους υπόσταση σε φώς.

Ή διατάραξη του πεδίου της Γής.

Στα αρχικά κεφάλαια κάναμε λόγο για το μορφικό αντίγραφο της ουράνιας δομής μέσα στο ανθρώπινο σώμα. Το πέρασμα του φωτός , του πνευματικού φωτός , αυτού που μας παρέχει την επαφή με την δημιουργική δύναμη στο ελεύθερο πεδίο δημιουργίας, βρίσκετε στο ψηλότερο σημείο του εγκεφάλου , την Επίφυση, και δονείται με την ενεργοποίησή του από τον Θάλαμο ό οποίος με την σειρά του έχει πάρει την εντολή – ερεθισμό από την «ιδέα- σκέψη» του νού, δηλαδή μέσω της ηθελημένης – ιδίας θελήσεως εντολής από την συνείδηση.

Οι Έλληνες Θεοί ήρθαν και έθεσαν τις αρχές του ηλιακού συστήματος του Σείριου στον γήινο πολιτισμό.

Μάλιστα, κατά την πρώτη χρονική περίοδο που άρχισε να λειτουργεί το κοινωνικό σύστημα μιας πολιτείας στην Γή , οι βασιλιάδες οριζόντουσαν από τον Όλυμπο του Ήλιου Σείριου. Οι άρχοντες της Αθήνας, τα χρόνια εκείνα ήταν Ολύμπιοι.

Η πολιτεία ήταν οργανωμένη σύμφωνα με τους νόμους και τα πρότυπα του Σείριου. Τα ίδια πρότυπα χρησιμοποιήθηκαν και στην Ατλαντίδα .

Η δε τέχνη και η αρχιτεκτονική των Ελλήνων και των Ατλάντων σκόπευε να φέρει την Ουράνια με την Γήινη ένωση για να δημιουργήσουν μια αρμονία , την ίδια που διέπει όλο τον ζωντανό οργανισμό που λέγετε Σύμπαν.

Αυτή την αρμονία και την τάξη του κόσμου θέλησαν να χαλάσουν οι Άτλαντες που έγιναν κάτοχοι της συμπαντικής γνώσης , αλλά ήταν ξεπεσμένοι ηθικά , και όρμησαν κατά των Ολύμπιων στον ουρανό αλλά και κατά των Αθηναίων, όπου και τιμωρήθηκαν με τον καταποντισμό της ηπείρου τους.

Την διατάραξη του πεδίου της Γής που είχε ως αποτέλεσμα της γεωλογικές αναταράξεις και τον καταποντισμό της Ατλαντίδος, εκεί στον Ατλαντικό όπου τώρα έχει δημιουργηθεί μια Μαύρη Χωροχρονική Τρύπα, το λεγόμενο Τρίγωνο του Διαβόλου, χρονολογικά ο Πλάτωνας την τοποθετεί στο 9600 π.Χ. περίπου .

Ο Γ. Γεωργαλάς μέσα από το συγγραφικό του έργο περιγράφει τους κατακλυσμούς που διατάραξαν τον πλανήτη τοποθετώντας , του μέν Δαρδάνου εις την περιοχή του Ελλησπόντου εξ αφορμής της τήξεως των πάγων πρό 25.000 ετών, όπου η πεδιάδα της Αιγηίδος μετατράπηκε σε θάλασσα, με εναπομείναντα τα υψηλότερα μέρη των βουνοκορφών τα οποία αποτέλεσαν αργότερα τα νησιά του Αιγαίου.

Εκ του κατακλυσμού αυτού αναφέρονται διασωθέντες που διατήρησαν την γνώση, ο Ιασίωνας, ιδρυτής των μυστηρίων στην Σαμοθράκη , και ο Δάρδανος.

Ο κατακλυσμός του Ωγύγου, συνέβη όταν η Αιγηίδα μετατράπηκε σε πέλαγος, και βασιλιάς της Αττικοβοιωτίας ήταν ο Ώγυγος, καθώς και στο Άργος ήταν ο Φορωνέυς.

Ο κατακλυσμός αυτός οφειλότανε στην διάνοιξη του βράχου του Γιβραλτάρ από την πίεση των νερών του Ατλαντικού, εξ αιτίας της κατά τα έτη 20000 με 15.000 π.Χ. Βουρμίου περιόδου της τήξεως των πάγων.

Εν τέλει , ο κατακλυσμός που έχει αφήσει τις περισσότερες μνήμες, είναι αυτός του Δευκαλίωνα, το 9600 π.Χ. , ο οποίος κατά τον συγγραφέα οφείλετε σε πρόσκρουση αστεροειδούς με την Γή.

Μάλιστα ο γεωλόγος Όττο Μουκ που διαβεβαιώνει την άποψη της πτώσεως του αστεροειδούς , υπολογίζει σύμφωνα με το ημερολόγιο των Μάγια ότι συνέβη περίπου το 8496 π.Χ.

Σύγχρονοι αστρολόγοι υπολογίζουν την πτώση του στο 9564 π.Χ. που επέφερε και την μετατόπιση του πόλου της Γής.

Ο αστεροειδής αυτός, κατά την άποψή μου, ήταν η απενεργοποίηση της Στύγας, όπου , σαν μια περιστρεφόμενη με φοβερή δύναμη δύνη σαν ρουφήχτρα που δημιουργήθηκε σε εκείνο το σημείο, παρέσυρε στα έγκατα της Γής , μαζί με την Ατλαντίδα και ένα μεγάλο μέρος από την αστρική ενέργεια του πλάσματος των Ήλιων, μέσω του οποίου γινόντουσαν τα διαστρικά ταξίδια, και δια του οποίου έκαναν με την χρήση του τις μεταλλάξεις και τις μεταμορφώσεις.

Η ενέργεια αυτή ονομάσθηκε Εωσφόρος και παραμένει στο κέντρο της Γής όπου αποτελεί τον Ήλιο του Μεσονυκτίου.