Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η έκφραση “ζω εκτός πραγματικότητας”, αν δεν σημαίνει “ζω μέσα στη φαντασία μου”; Δηλαδή, βλέπω τον κόσμο όχι όπως είναι, αλλά όπως τον ερμηνεύουν οι σκέψεις μου. Αν και μπορεί να δραστηριοποιούμαι κανονικά μέσα στην κοινωνία, να περπατάω ανάμεσα στους ανθρώπους και να μιλάω μαζί τους, αυτό που βλέπω είναι αυτό που προβάλλει ο νους μου προς τα έξω. Και ανάλογα με τον προγραμματισμό του λειτουργώ ή δυσλειτουργώ, προσφέρω ή κάνω κακό, κ.ο.κ.
Για να δούμε τον κόσμο όπως είναι πρέπει να μείνουμε μόνο στην παρατήρηση. Οποιαδήποτε κίνηση του νου -ερμηνεία, υπόθεση ή κριτική- που δεν αποτελείται από πρακτικές σκέψεις ή σκέψεις κατανόησης, θα αποτελεί μια προβολή από μέσα προς τα έξω. Η παρατήρηση δεν σημαίνει βέβαια ότι το σώμα παύει να κινείται και να λειτουργεί. Ίσα ίσα, τότε είναι που το σώμα λειτουργεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, χωρίς τις ψυχολογικές άμυνες, την αίσθηση της ανεπάρκειας και το φόβο.
Για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, η παρατήρηση πρέπει να στραφεί όχι προς τον έξω κόσμο, αλλά προς αυτά που συμβαίνουν μέσα μας, κυρίως σε επίπεδο σκέψεων. Καθημερινά μπορούμε να παρατηρούμε πώς ο νους ερμηνεύει και κρίνει όλες τις εμπειρίες μας σύμφωνα με τη μνήμη και τον προγραμματισμό του. Η συνομιλία με έναν άνθρωπο από απλή εμπειρία αλληλεπίδρασης, μπορεί να μετατραπεί σε αγώνα για το ποιος έχει δίκιο, ποιος είναι καλύτερος, πιο “γνώστης” ή πιο πετυχημένος.
Τελικά, το να ζούμε στην πραγματικότητα είναι καθαρά μια εσωτερική υπόθεση. Τι σχέση έχουμε τις σκέψεις μας; Πόσο εμπιστευόμαστε τον προγραμματισμό του νου μας; Πόσο στο παρόν είμαστε και πόσο μέσα στη μνήμη και στη φαντασία; Αυτοί είναι οι παράγοντες που καθορίζουν το αν θα γνωρίσουμε τη ζωή έτσι όπως πραγματικά είναι, ή αν θα τη ζήσουμε μέσα από τη φυλακή των προβολών, των ερμηνειών και της κριτικής.
Νίκος Μπάτρας – aytepignosi.com