Παιδιά του Νίκου Σπιτάλα, παιδιά των διαζυγίων, νιώθω την ανάγκη να σας γράψω. Δεν έχει σημασία ποιος είμαι, είμαι ένας άνθρωπος που εκτιμά τον πατέρα σας για την αγάπη που έχει προσφέρει σε άλλους ανθρώπους. Εσείς φυσικά δεν το βλέπετε έτσι. Εσείς βλέπετε έναν πατέρα κακό που κάνει κακό, που στενοχωρεί τη μητέρα σας. Δεν είστε οι μόνοι. Ολόκληρη σχεδόν η γενιά μας, με εξαίρεση λίγους ανθρώπους κάπως έτσι βιώνει την πατρότητα. Ως κάτι ελλιπές. Κι εγώ έτσι ήμουν, άργησα πάρα πολύ να εκτιμήσω την αγάπη του πατέρα μου και την ουσιαστική του προσφορά στη ζωή μου και έγινε μέσα από διαδικασίες πολύ κοπιαστικές και επώδυνες. Είστε άντρες και έχετε τον πατέρα σας μέσα σας. Θα νιώθετε μια ζωή μισοί και ανολοκλήρωτοι αν δεν γνωρίζετε ποιος είναι και είναι κρίμα γιατί είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος. Και για αυτό θα προσπαθήσω να σας πείσω χωρίς να γνωρίζω τη μητέρα σας και το τι έχει συμβεί στη σχέση τους γιατί δεν έχει σημασία. Και οι καλύτεροι άνθρωποι μπορούν να δηλητηριάσουν τις σχέσεις τους και όσους αγαπούν και αυτό συνήθως είναι αμφίδρομο. Έχει συμβεί σε όλους και συμβαίνει, αυτό, όμως που ξεχωρίζει τον πατέρα σας είναι ότι βοήθησε και βοηθάει καθημερινά ανθρώπους που πονούν να υπομείνουν τον πόνο και μάλιστα ανθρώπους που τον έχουν πονέσει πολύ και τον ίδιο. Και χαμογελάει και δεν χάνει το θάρρος του. Και θα σας εξηγήσω αμέσως γιατί. Το ακόλουθο περιστατικό θα έπρεπε να σας είναι αρκετό για να τρέξετε να τον αγκαλιάσετε και να του πείτε πόσο περήφανοι είστε για εκείνον. Αλλά ζούμε σε μια κοινωνία τόσο σάπια, που έχει διαστρεβλώσει κάθε αξία, είμαστε όλοι παραπλανημένοι, τα χρήματα ήταν ο μοναδικός βασιλιάς, η ανηθικότητα σε κάθε επίπεδο κυριαρχούσε και κυρίως η ζηλοφθονία. Ο Έλληνας δεν χαίρεται ποτέ αληθινά με τη χαρά του διπλανού του κι αυτό είναι που μας έφερε ως εδώ. Η κοινωνία βασίστηκε σε ψεύτικους γάμους, όπου όλοι χόρευαν και την άλλη μέρα αναλυτικώς σχολίαζαν τη νύφη στέλνοντας τόση κακή ενέργεια που αμφιβάλλω αν το ζευγάρι θα μπορούσε να κάνει μήνα του μέλιτος με την ησυχία του. Μάθαμε να είμαστε κουτσομπόληδες, φτηνοί και για αυτό να περηφανευόμαστε. Να μην βλέπουμε την ομορφιά, να επιλέγουμε να δούμε μόνο το άσχημο. Έχω παρεκκλίνει λίγο και επιστρέψω αμέσως στο θέμα μου. Γιατί ο πατέρας σας είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Διαβάστε σας παρακαλώ το παρακάτω περιστατικό.
Ο πατέρας σας καταδικάστηκε σε 10μηνη φυλάκιση από έναν δικαστικό, ο οποίος τώρα έχει χάσει τα παιδιά του και απευθύνθηκε σε αυτόν για βοήθεια. Και ο πατέρας σας του συμπαραστέκεται, του μιλάει, τον ενθαρρύνει, του χαμογελάει. Ο δικαστικός αυτός από την άλλη αρνείται να βγει στην τηλεόραση να μιλήσει για το θέμα της αποξένωσης, να πει τη δική του αλήθεια, να εκτεθεί, όπως κάνει ο πατέρας σας σε δικαστήρια και τηλεοράσεις αλλά κανείς δεν τον ακούει για χρόνια. Θέλει μόνο να ξεφορτώσει και να μη χάσει τη βολή του, να λύσει το δικό του πρόβλημα και να εξαφανιστεί όπως έκαναν όλοι αυτοί οι πατεράδες και για αυτό κι εγώ πριν χρόνια εξαφανίστηκα κι εγώ γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι μου φάνηκαν γραφικοί και ήταν. Ήθελαν μόνο να φανούν εκείνοι θύματα και να τα βάζουν με τις γυναίκες.
Εδώ θα σας αποκαλύψω ότι είμαι γυναίκα και μητέρα. Δεν ξέρω, θα σας ξαναπώ, τι άνθρωπος είναι η μητέρα σας, τι λάθη έχει κάνει. Σίγουρα θα έχει κάνει λάθη, όπως όλοι οι άνθρωποι, όπως και ο πατέρας σας θα έκανε κι αυτός τα λάθη του κι αυτό πληρώνει αλλά δυσανάλογα ίσως. Αυτό που τον διαχωρίζει από τους υπόλοιπους χωρισμένους είναι ότι δεν είναι ανθρωπάκι. Θέλει να φτιάξει έναν καλύτερο κόσμο. Αν διαβάζατε τις επιστολές που του στέλνουν θα ανατριχιάζατε. Τα διαζύγια είναι άτιμο πράγμα. Χωρίζουν μανάδες από τα παιδιά, άντρες από τις γυναίκες τους, γιαγιάδες από τα εγγόνια τους. Κυρίως πατεράδες από τους γιους τους. Και οι σχέσεις γίνονται δυσλειτουργικές, γιατί οι γιοι δεν έχουν πρότυπο άντρα.
Όσα λάθη κι αν κάνουν οι γονείς, τους αξίζει να βλέπουν τα παιδιά τους. Είναι ανατριχιαστικό να κατηγορούνται πατεράδες που αγαπάνε τα παιδιά τους για σεξουαλική κακοποίηση, να διασύρονται και τα παιδιά τους να ζουν με τραύματα που δεν έχουν. Δεν ξέρω αυτό το μένος από πού προέρχεται, εγώ είχα την τύχη οι γονείς μου παρά τις δυσκολίες της ζωής να μείνουν μαζί. Αλλά έχω φίλους, παιδιά διαζυγίων χωρίς πατέρα και βλέπω αυτό τι αποτέλεσμα έχει στη στάση τους απέναντι στις γυναίκες, στην οικογένεια και στη ζωή γενικώς.
Παιδιά του Νίκου Σπιτάλα, δώστε μια ευκαιρία στον πατέρα σας. Διαβάστε τα βιβλία του, αν μη τι άλλο ακούστε τον. Αν μη τι άλλο είναι άνθρωπος και δικαιούται να σας απολογηθεί. Το λάθος του, που ίσως νιώθετε ότι σας ταλαιπωρεί είναι ότι θέλησε να απαλλάξει τη χώρα από ένα καρκίνωμα αλλά ήταν μόνος κι αυτό το καρκίνωμα εξαπλώθηκε στη ζωή του. Λίγοι άνθρωποι έκαναν σωστά τη δουλειά τους, λίγοι δημόσιοι υπάλληλοι, λίγοι δικαστικοί, λίγοι ειδικοί ψυχικής υγείας. Οι περισσότεροι κυνηγούσαν το χρήμα και ήταν υποκριτές, ζηλόφθονοι και ηθικά άρρωστοι. Στη χώρα μας δεν υπήρχε ηθική και για αυτό κατέρρευσε. Η ηθική φυσικά του καθενός είναι κάτι σχετικό, αλλά ως χώρα οι αξίες που λατρεύτηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες ήταν ο υλισμός, τα γυαλιστερά γραφεία, το σεξ χωρίς αγάπη.
Αποξενωμένα παιδιά, μιλήστε με τους γονείς σας, ρωτήστε τους. Δώστε τους μια ευκαιρία, μην βυθίζεστε άλλο στη σιωπή. Η σιωπή είναι το δικό σας καρκίνωμα και αυτό θα αποβεί τελικά ο θάνατος της δικής σας ηθικής και κυρίως της ευτυχίας σας.
Κατερίνα Τζωρτζακάκη, ψυχολόγος-συγγραφέας
Use Facebook to Comment on this Post
