Σύμφωνα με τον επικεφαλής της ανασκαφικής αποστολής και πρόεδρο του τμήματος Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Γκαζί, καθηγητή Σουλεϊμάν Γιουτζέλ Σενγιούρτ, είναι το πρώτο μαρμάρινο άγαλμα που βρίσκεται στην περιοχή. Ο ίδιος εκτίμησε ότι πρόκειται για εύρημα ανεκτίμητης αξίας. Το άγαλμα διατηρήθηκε σε άριστη κατάσταση στην πορεία των αιώνων, μετά την ήττα του Μιθριδάτη ΣΤ’ και την κατάλυση του Βασιλείου του Πόντου τον 1ο αιώνα π.Χ από το ρωμαϊκό στρατό.
Η μητέρα θεά Κυβέλη έλκει την καταγωγή της από τη Φρυγία, λατρεύτηκε όμως και στον ελλαδικό χώρο με την ονομασία Ρέα, ενώ η λατρεία της μεταφέρθηκε αυτούσια από τη Μικρά Ασία και στη Ρώμη. Ήταν κόρη του Ουρανού και της Γης, θεωρούνταν η θεά της γης και η μητέρα των θεών. Με τον Κρόνο απέκτησε πολλά παιδιά, μεταξύ των οποίων είναι ο Δίας, η Ήρα, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας.
Η λατρεία της συνδέθηκε με τον μύθο του Άττιδος και οι λατρευτικές εκδηλώσεις έπαιρναν οργιαστικό χαρακτήρα, συμβολίζοντας την περιοδική αναγέννηση της φύσης.
Υπάρχουν διάφορες εκδοχές του μύθου του Άττιδος, ο οποίος σύμφωνα με μία από τις επικρατέστερες εκδοχές ήταν γιος της Κυβέλης (Άγδιστις στη Φρυγία) και τον γέννησε ούσα παρθένα.
Όταν ο Άττις ενηλικιώθηκε θα παντρευόταν τη φρυγική Πεσσινούντα, κόρη του βασιλιά. Η Άγδιστις που ήθελε δικό της τον νέο, παρουσιάστηκε στον γάμο και από την υπερβολική ζηλοτυπία της ανάγκασε τον Άττι να αυτοευνουχισθεί. Η Άγδιστις, μετάνιωσε για την πράξη της και παρακάλεσε τον Δία να ξαναφέρει στη ζωή τον Άττι. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Άττις αναστήθηκε και παρά την απροθυμία του, ο Δίας υποσχέθηκε στην Άγδιστη ότι το σώμα του δεν θα φθειρόταν ποτέ.
Πολλά στοιχεία της λατρείας αυτής υιοθετήθηκαν αργότερα από τους χριστιανούς, όπως ο βασανιστικός θάνατος του Άττιδος, η παρθένα μητέρα του, ο θάνατος του ως μέσο κάθαρσης των ανθρώπων, ο θρήνος και στη συνέχεια το γλέντι που ακολουθούσε την ανάστασή του.