Έρευνα: Έτσι κατέστρεψαν μια πολιτισμένη χώρα και σκόρπισαν τον τρόμο και τον θάνατο! Δειτε το!

Έτσι ήταν οι γυναίκες στο Αφγανιστάν το…1960!

Τι συνέβει και έγιναν …έτσι ! τον 21ο αιώνα;
(στο τέλος του δημοσιεύματος ακολουθεί πλούσιο φωτογραφικό υλικό! Δείτε το!)

Το 1978, η κυβέρνηση του Αφγανιστάν ήταν ειρηνική, μέτρια, προοδευτική και μη-κομμουνιστική.
Όμως κάτι τέτοιο δεν εξυπηρετούσε τα μεγάλα συμφέροντα…
Η CIA αποφασίζει να χρηματοδοτήσει κάποιους μουσουλμάνους εξτρεμιστές ώστε να συγκρουστούν με την εξουσία του Αφγανιστάν.

Η CIA ιδρύει και χρηματοδοτεί τις εξτρεμιστικές ομάδες μουσουλμάνων.

Πάνω, Ronald Reagan συναντά  στο Λευκό Οίκο το 1983 Αφγανούς  διοικητές , Μουτζαχεντίν(Reagan Archives)

Σύμφωνα με τον Andrew Gavin Marshall, στο Global Research, 5 Σεπτεμβρίου 2010, (Το “τόξο κρίσεων”):

Ο Μπρεζίνσκι είπε σε μια συνέντευξή του το 1998:

«Ήταν 3 Ιούλη 1979 όταν ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε την πρώτη οδηγία για τη μυστική βοήθεια στους αντιπάλους του καθεστώτος …. στην Καμπούλ.

“Και την ίδια ημέρα, έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο στον οποίο εξήγησα ότι κατά τη γνώμη μου, η ενίσχυση αυτή επρόκειτο να προκαλέσει μια σοβιετική στρατιωτική επέμβαση.”

Μπρεζίνσκι είπε ότι ” εν γνώση του  αυξάνει  την πιθανότητα να εισβάλουν οι Σοβιετικοί”

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ σχεδιάζει να βαλκανοποιήσει και να ελένξει τις πλούσιες σε πετρέλαιο περιοχές του κόσμου.

Ο Peter Dale Scott τόνισε, στο The Road to 11/9, ότι «τα δισεκατομμύρια της CIA και της Σαουδικής δολάρια  τελικά δαπανώνται σε προγράμματα που θα συμβάλλουν στην ενίσχυση της τζιχάντ ….”

Το 1979, Hafizullah Αμίν, ο οποίος φέρεται να ανήκει στην CIA, πραγματοποίησε πραξικόπημα στο Αφγανιστάν.

Επί  Amin “σταμάτησαν οι μεταρρυθμίσεις, και δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν χιλιάδες (μετριοπαθείς) καθώς κινήθηκε προς την ίδρυση ενός φονταμενταλιστικού ισλαμικού κράτους.” (Michael Parenti, Afghanistan, Another Untold Story. Global Research: December 4, 2008: globalresearch.9)

Οι Σοβιετικοί παρενέβησαν προκειμένου να αντικαταστήσουν τον Amin. Η σοβιετική εισβολή πραγματοποιήθηκε το 1980.
Σύμφωνα με πληροφορίες, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να διαλύσει τη Σαουδική Αραβία, και πολλές άλλες πλούσιες σε πετρέλαιο χώρες.

Οι ΗΠΑ πήραν το μέρος του αφγανού εξτρεμιστή μουσουλμάνου  Μουτζαχεντίν.

Το 1981, ο διευθυντής της CIA Casey συνεργάστηκε με Σαουδάραβα πρίγκιπα Τουρκί μπιν Φαϊζάλ και του Πακιστάν ISI “για να δημιουργήσουν  μια ξένη λεγεώνα των μουσουλμάνων της τζιχάντ».

Η ιδέα αυτή “προέρχεται από την ελίτ Safari Club,« ένας συνασπισμός από τις μυστικές υπηρεσίες, η οποία περιελάμβανε την CIA και τη γαλλική διανόηση.

Περισσότεροι από 100.000 ισλαμιστές είχαν εκπαιδευτεί στο Πακιστάν, σε καταυλισμούς υπό την εποπτεία της CIA και της MI6.

Η Βρετανική SAS  κατάρτισε την μελλοντική Αλ-Κάιντα και τους Ταλιμπάν μαχητές στην κατασκευή βομβών και άλλων ”μαύρων τεχνών.”

Οι μελλοντικοί ηγέτες της Αλ Κάιντα είχαν εκπαιδευτεί σε στρατόπεδο της CIA στη Βιρτζίνια.

Αυτό ονομαζόταν λειτουργικός κυκλώνας .

Στην συνέχεια  οι Σοβιετικοί έφυγαν από το Αφγανιστάν το 1989.

Χρήματα από εμπόριο ναρκοτικων χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση του Μουτζαχεντίν.

Όταν η Βρετανία ήταν στην Ινδία, την Ανατολική Εταιρεία της Βρετανίας στην Ινδία μετατρέπει το όπιο σε κύρια εξαγωγή της Ινδίας.

Σύμφωνα με τον Alfred W. McCoy, στην πολιτική της Ηρωίνης: Η CIA είναι συνένοχη για το παγκόσμιο εμπόριο ναρκωτικών, “τις δραστηριότητες της CIA στη Βιρμανία βοήθησαν στην μετατροπή της Shan στο μεγαλύτερη  αναπτυσσόμενη περιοχή  στον κόσμο εξαιτίας του οπίου.”

Στη δεκαετία του 1960 και του 1970, η CIA προώθησε το εμπόριο ναρκωτικών στο Λάος και το Βιετνάμ.

Στη δεκαετία του 1980  η CIA μετέτρεψε την Κεντρική Ασία σε ένα σημαντικό προμηθευτή της ηρωίνης για την παγκόσμια αγορά. Προώθησε την ηρωίνη του Αφγανιστάν  στην Ευρώπη και την Αμερική. Τα χρήματα αυτά πήγαν στον Gulbuddin Hekmatyar, κορυφαίο μουτζαχεντίν άρχοντα των ναρκωτικών του Αφγανιστάν.

Μεταξύ 1979 και 1980,  οι συνδεόμενοι με τα ναρκωτικά θανάτοι στη Νέα Υόρκη αυξήθηκε κατά 77%.

Οι Μπιν Λάντεν είναι παλιοί φίλοι της οικογένειας Μπους.

Πάνω, Wafah Μπιν Λάντεν.

Στη δεκαετία του 1980, η CIA χρηματοδότησε την προπαγάνδα  τωνΜουτζαχεντίν  στα σχολικά βιβλία των Αφγανικών σχολείων.
(Carol Off, Back to school in Afghanistan. CBC: May 6, 2002:http://www.cbc.ca/news/background/afghanistan/schools.html)

Στις αρχές του 1990 οι Ταλιμπάν εμφανίστηκαν, και υποστηρίχθηκαν από τη CIA.

«Μεταξύ του 1994 και του 1996, οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους Ταλιμπάν πολιτικά μέσω συμμάχων (Πακιστάν και  Σαουδική Αραβία), κυρίως επειδή στην Ουάσιγκτον είδαν τους Ταλιμπάν ως αντι-ιρανική, αντι-σιιτική, και φιλοδυτική οργάνωση.(Robert Dreyfuss, Devil’s Game: How the United States Helped Unleash Fundamentalist Islam.)

Ο Selig Harrison, ένας μελετητής με δεσμούς με τη CIA, δήλωσε ότι η CIA συνεργάστηκε με το Πακιστάν για τη δημιουργία των Ταλιμπάν!

Ένα στα πέντε παιδιά υποσιτίζονται στο Αφγανιστάν

8χρονα παιδιά στο Αφγανιστάν με πραγματικά όπλα

2011:Κατά λάθος δολοφονία αμάχων στο Αφγανιστάν από ΝΑΤΟ (ΠΗΓΗ)

Remembering 1960s Afghanistan, the photographs of Bill Podlich

1

“I grew up in Tempe, Arizona, and when my dad offered my younger sister, Jan, and me the chance to go with him and our mother to Afghanistan, I was excited about the opportunity. I would spend my senior year in high school in some exotic country, not in ordinary Tempe… Of course, there were loads of cultural differences between Arizona and Afghanistan, but I had very interesting and entertaining experiences. People always seemed friendly and helpful. I never got into any real difficulties or scrapes, even though I was a fairly clueless teenager! Times were more gentle back then.” – Peg Podlich (Pictured at right).#

2

Kabul Gorge or locally known as Tang-i-Gharoo which led to the Darae Maiee-Par (Flying Fish Valley). This is the highway which connects Kabul with the province city of Jalalabad. #

3

“In the spring of 1968, my family took a public, long-distance Afghan bus through the Khyber Pass to visit Pakistan (Peshawar and Lahore). The road was rather bumpy in that direction, too. As I recall, it was somewhat harrowing at certain points with a steep drop off on one side and a mountain straight up on the other! I remember that, before we left Kabul, my father paid for a young man to go around the bus with a smoking censor to bless the bus or ward off the evil eye. I guess it worked – we had a safe trip.” – Peg Podlich. #

4

Peg Podlich, in the sun glasses, taking a family trip on a bus going from Kabul, Afghanistan to Peshawar, Pakistan. #

5

Guard duty at the King’s Palace in Kabul. #

6

Mr. Bahir (Left), Dr. Podlich’s counterpart at the Higher Teachers College of Kabul, and an Afghan teacher (Right). “The Higher Teachers College was a two-year institution for training college-level teachers, located at Seh Aqrab Road and Pul-e-Surkh Road (on the west side of Kabul, near Karte-Seh).” – Peg Podlich #

7

Afghan girls coming home from school. “Afghan girls, as well as boys, were educated up to the high school level, and although girls (and boys) wore uniforms, the girls were not allowed to wear a chadri (burka) on their way to secondary school. Able young women attended college, as did the men.” – Peg Podlich #

8

Gas Station. #

9

The Salang Tunnel, located in Parwan province, is a link between northern and southern Afghanistan crossing the Hindu Kush mountain range under the difficult Salang Pass. The Soviet-built tunnel opened in 1964. #

10

(L-R) Jan and Peg Podlich at Paghman Gardens, which was destroyed during the years of war before the 2001 U.S. invasion of Afghanistan. #

11

King’s Hill in Paghman Gardens. “If you look at photos of the devastation of Europe or Asia after WWII and compare them with what you see nowadays or from pre-war times, you can get a similar feeling while looking at these photos from Afghanistan in the late 1960s… Perhaps looking at these old pictures when Afghanistan was a land of peace can encourage folks to see Afghanistan and its people as they were and could be. It is important to know that we have more in common with people in other lands than what separates us.” – Peg Podlich #

12

Young Afghans walking home. #

13

A residential hillside in Kabul. “For the year that I was in Kabul, my family lived in a house in Shari-Nau, up the road from the Shari-Nau Park.Ę My parents had lived in Denver, Colorado in the 1940s. My mother would say that Kabul reminded her of Denver: about a mile in altitude, often sunny, with beautiful mountains in the distance. I thought it seemed somewhat like Arizona because of the arid landscape and lack of rain. Since I was born [in Arizona], it was very easy for me to appreciate the stark beauty of the landscape there in Afghanistan.” – Peg Podlich. #

14

A group of young Afghans share tea and music. #

15

Frying jilabee, a sweet dessert. #

16

Sisters pose for a photograph in Kabul. #

17

Chemistry lesson in a mud-walled classroom. #

18

Parking lot of the American International School of Kabul (AISK). The school no longer exists, although alumni stay in touch through Facebook and hold reunions every few years at different cities around the U.S. The next reunion will be held in Boston in 2013. “AISK’s last year was 1979, so the school had a 20 year history. AISK was located on the same campus that currently houses the American University of Afghanistan (on Darul-aman Rd in west Kabul). In 1967-68, there were about 250 students attending AISK and 18 graduating seniors.” – Peg Podlich #

19

Masjid Shah-e-do Shamsheera in Kabul. #

20

Afghan workers make a street repair in Kabul. #

21

An Afghan Army parade through Kabul. #

22

Afghan military band. #

23

New Year’s Celebration. #

24

Carving detail on an arch. #

25

A mosque building stands west to the mausoleum of King Abdul Rahman — in the present Zarnigar Park, center of Kabul — which was the Bostan Serai built by King Habibullah (son of King Abdul Rahman). Today is stands as a store room for the Department of Preservation of Monuments, Ministry of Culture. #

26

Students at the Higher Teachers College of Kabul where Dr. Podlich, the photographer, worked and taught for two year’s with UNESCO (United Nations Educational, Scientific and Cultural Organization). #

27

Young students dancing to music on a school playground. #

28

American International School of Kabul (AISK), Senior English class. Peg Podlich is on the left. “I was in my senior year (my final year) of high school and I attended the American International School of Kabul out on Darul-aman Road. In Tempe, I had walked four blocks to school; in Kabul a school bus stopped outside our home. Jan and I ran out when the driver honked the horn. On the bus, we were supervised by Indian ladies, wearing saris of course, and were driven with about 20 kids back through Kabul, around the hill to the west side of town.” – Peg Podlich #

29

Jan Podlich on a shopping trip in Istalif. Jan in a short, sleeveless dress and the woman to the right in a chadri (burka). “We arrived in Kabul one sunshiny morning in June… My dad met us and was able to whisk us through the customs. We proceeded into Kabul in a UN ‘kombi’ (kind of an old school SUV). I was tired, but I can remember being amazed at the sight of colorful (dark blue, green and maroon) ghosts that were wafting along the side of the road. My dad explained there were women underneath those chadris, and that some women had to wear them out in public. We never called the garments burkas… Depending on the country, women practicing purdah (Islamic custom requiring women to cover up) wear different styles of coverings, which have different names.” – Peg Podlich. #

30

An Afghan boy decorates cakes. #

31

Young men cooking kebabs. “… Don’t get me started about the smell and taste of lamb kebobs straight from the brazier! Yum! We had a naan oven not so far from the house. That was completely fascinating to watch the baker shape the naan, make slits in it with his fingers, pick up a stick and – in a quick, smooth motion – pick up the dough, bend over the hole in the top of the oven and plunk the naan smack dab on the side wall of the oven. After the correct number of minutes, he would reach in and tug the baked bread off the wall with the same stick and pull it right out. During that operation, he did not get burned by the fire, blazing away on the floor in the center of the oven. It was almost like a seated dance, really; the movements were that graceful.” – Peg Podlich#

32

Men and boys washing and swimming in the Kabul River. #

33

A group of Afghan men look out over Istalif, about 18 miles northwest of Kabul, which was a centuries-old center of pottery making and other tourist attractions. The village was nearly destroyed by major fighting between “Northern Alliance” forces and the Taliban in the late 1990s. #

34

A Buddha statue in Bamiyan Valley- a UNESCO World Heritage Site. The two largest statues (not pictured here) were destroyed by the Taliban in 2001. “That was a bumpy, rough trip, but I’ll never forget how wide and green the valley was or how monumental those two Buddha statues were, carved into the face of the cliff… The statues were a magnificent sight, even to someone like me, who did not really understand the history or technical achievement of those statues.” – Peg Podlich #

35

According to UNESCO, “The cultural landscape and archaeological remains of the Bamiyan Valley represent the artistic and religious developments which from the 1st to the 13th centuries characterized ancient Bakhtria, integrating various cultural influences into the Gandhara school of Buddhist art. The area contains numerous Buddhist monastic ensembles and sanctuaries, as well as fortified edifices from the Islamic period. The site is also testimony to the tragic destruction by the Taliban of the two standing Buddha statues, which shook the world in March 2001.” #

36

Dr. Bill Podlich on a hillside in Kabul. “My dad was a professor of Elementary Education, specializing in teaching Social Studies, at Arizona State University in Tempe, Arizona from 1949 until he retired in 1981. He had always said that since he had served in WWII… he wanted to serve in the cause of peace. In 1967, he was hired by UNESCO as an Expert on Principles of Education, for a two-year stint in Kabul, Afghanistan at the Higher Teachers College… Throughout his adult life, because he was interested in social studies, whenever he traveled around (in Arizona, to Mexico and other places), he continued to take pictures. In Afghanistan he took half-frame color slides (on Kodachrome), and I believe he used a small Olympus camera.” – Peg Podlich. #

Κάποτε οι γυναίκες στο Αφγανιστάν σπούδαζαν, φορούσαν φούστες, μπορούσαν να κυκλοφορούν ελεύθερες και να μιλάνε με τους άνδρες.Είναι ευρέως γνωστή η απάνθρωπη συμπεριφορά των Ταλιμπάν στο γυναικείο φύλο. Σε όσες χώρες έχει υπάρξει ο νόμος τους, οι γυναίκες δεν σπουδάζουν, λιθοβολούνται και τις δέρνουν επειδή δεν φοράνε μπούργκα-που καλύπτει όλο το πρόσωπο εκτός από τα μάτια.

Οι γυναίκες στο Αφγανιστάν είχαν βιώσει την απόλυτη καταπίεση όταν βρίσκονταν υπό τον νόμο τον Ταλιμπάν-από το 1996 μέχρι το 2001-αλλά ένα φωτογραφικό πρότζεκτ απεικονίζει την ελευθερία που απολάμβαναν κάποτε οι γυναίκες της χώρας.

Ο Μοχάμεντ Χουμαγιόν Καγιούμι που γεννήθηκε στην Καμπούλ, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Μια φορά και έναν καιρό στο Αφγανιστάν». Το συγκεκριμένο βιβλίο μιλάει για την θέση που είχαν οι γυναίκες στη χώρα πριν από την επέλαση των Ταλιμπάν ενώ έχει και πλούσιο φωτογραφικό υλικό.

Οι φωτογραφίες είναι από την δεκαετία του ‘50, του ‘60 και του ’70 και απεικονίζουν τις γυναίκες που είχαν πρόσβαση στην εκπαίδευση, πήγαιναν στα μαγαζιά και στο κινηματογράφο, μπορούσαν να φοράνε φούστες και σπούδαζαν στα πανεπιστήμια.

Για να κατανοηθεί η θέση της γυναίκας στην Αφγανική κοινωνία πριν τους Ταλιμπάν, αξίζει να αναφερθεί ότι μία έκθεση του State Department που δημοσιοποιήθηκε το 2001 και εξηγεί ότι οι γυναίκες στο Αφγανιστάν είχαν το δικαίωμα να ψηφίζουν από το 1920, το Σύνταγμα της χώρας τις αναγνώρισε σαν ίσες με τους άνδρες το 1960 και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μέχρι το 1990, το 70% των δασκάλων της χώρας να είναι γυναίκες όπως επίσης και οι μισοί κυβερνητικοί υπάλληλοι ενώ το 40% του γυναικείου πληθυσμού ήταν γιατροί.

Ο κ. Καγιούμι δήλωσε: «όταν θυμάμαι το παρελθόν του Αφγανιστάν που πρόσφερε ελπίδα, με κάνει να βλέπω το παρόν ακόμα πιο τραγικό. Το πιο σημαντικό από όλα όμως είναι να καταλάβουμε όλοι την πραγματική ‘ασθένεια’ που δεν είναι άλλη από την τρομοκρατία. Πρέπει να εναντιωθούμε στη βία που υπάρχει ενάντια στις γυναίκες αναφορικά με την απαγόρευση της πρόσβασης τους στα σχολεία. Ο βασικός σκοπός μου είναι να δείξω στην νεολαία του Αφγανιστάν το πώς ζούσαν οι γονείς και οι παππούδες τους».

Η λογοκρισία και ο σκοταδισμός που επικρατούν σήμερα στο Αφγανιστάν δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση το παρελθόν της χώρας. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, ότι με την κυκλοφορία του συγκεκριμένου φωτογραφικού αφιερώματος, ο πρόεδρος του Αφγανιστάν Χαμίντ Καρζάι ενέκρινε έναν κώδικα δεοντολογίας ο οποίος απαγορεύει στους πολίτες να κάνουν πράγματα ή πράξεις, σαν αυτές που απεικονίζονται στο συγκεκριμένο βιβλίο-φωτογραφικό αφιέρωμα.

Σήμερα στο Αφγανιστάν οι γυναίκες απαγορεύεται να βγαίνουν μόνες στο δρόμο ενώ πρέπει να συνοδεύονται και από κάποιον άνδρα της οικογένειας τους ή τον σύζυγο τους-τον οποίο επιλέγουν οι γονείς, τα υπόλοιπα είναι γνωστά για τις διαφορές ηλικίας, τα 12χρονα που παντρεύονται και την σωματική βία που αντιμετωπίζουν σε καθημερινή βάση. Επίσης απαγορεύεται ρητά η επαφή με άγνωστους άνδρες σε δημόσιους χώρους ενώ πάντα πρέπει να υπάρχει και η χαρακτηριστική αμφίεση με την μπούργκα.

Οι συνεχείς λιθοβολισμοί-αν η γυναίκα βιαστεί λιθοβολείται γιατί πρόσβαλε την οικογένεια της-και ο περιορισμός του σώματος και πάνω απ’ όλα του πνεύματος των γυναικών δεν θυμίζει σε τίποτα τις παλαιότερες δεκαετίες στο Αφγανιστάν. .

Αφγανές προσκοπίνες

Οι γυναίκες μιλούσαν ελεύθερα με τους άνδρες, γεγονός που αποδεικνύεται και από την φωτογραφία. Πανεπιστήμιο της Καμπούλ κατά τη διάρκεια διαλείμματος.