Άλλο ένα ξημέρωμα που η μόνη λέξη που βγαίνει είναι το «γύρνα».
Πήρες την σιωπή σου κι έφυγες. Εσύ λάτρευες την σιωπή κι εγώ ζούσα για την φωνή σου, για τις λέξεις σου. Ήθελα να τα ξέρω όλα. Όχι να τα μαντεύω, να τα ξέρω.
Να μου μιλάς για εσένα, για τα όνειρά σου, για τις ανασφάλειές σου, για τους φόβους σου. Ναι, αυτό ήθελα μόνο. Να μου μιλάς. Κι εσύ σιωπούσες.
Ήθελες να διαβάζω την σιωπή μα δεν καταλάβαινες πως δεν μπορούσα.
Κάθε άνοιγμά σου το ακολουθούσαν μέρες σιωπής. Κάθε σκέψη σου που έκλεβα με κόπο ένιωθες πως σε ξεγύμνωνε μπροστά μου. Ένιωθες έκθετη, λες και γινόσουν διάφανη μετά από κάθε λέξη σου, μετά από κάθε σκέψη σου.
Σαν να γινόσουν εύθραυστη στα χέρια μου και να κινδύνευες με μια λάθος κίνηση να σε κάνω χίλια κομμάτια.
Και σε έκανα.
Τι κι αν ήσουν η μία που δεν ήθελα να χάσω από την ζωή μου.
Τι κι αν ήσουν η μία που δεν έμοιαζε με καμία άλλη από το παρελθόν.
Ήσουν διαφορετική, μοναδική. Δεν το έπαιζες αδύναμη, δεν ήθελες να είσαι εύθραυστη. Ήξερες τι ήθελες και πώς να το κάνεις δικό σου. Και ήσουν τόσο σίγουρη για εσένα, που άντεχες να ανήκες.
Άντεχες να ΜΟΥ ανήκεις. Κι όσο σου ζητούσα, τόσα να μου δίνεις.
Και να αντέχεις.
Να αντέχεις τις ζήλειες, τα νεύρα, τις ανασφάλειες, να με αντέχεις όταν γινόμουνα μικρός, ελάχιστος μπροστά σου κι εσύ να με σηκώνεις και να με ξαναβάζεις στο βάθρο σου.
Εσύ μου μίλαγες με τις σιωπές κι όταν επέλεγες λέξεις το έκανες πολύ προσεκτικά. Κι όσο ξετύλιγες το παρελθόν σου εγώ υπέφερα.
Υπέφερα όταν μου μίλαγες για εκείνους που πέρασαν. Υπέφερα όταν σε σκεφτόμουν με άλλους.
Μισούσα κάθε έναν που αισθάνθηκε οτιδήποτε για εσένα. Μισούσα καθέναν που σε κατάλαβε περισσότερο από εμένα. Κι όσο εσύ μου χτύπαγες καμπανάκια εγώ δεν άκουγα. Είχα στο μυαλό μου πως είσαι άλλη μια.. κι ήταν αργά όταν κατάλαβα πως είσαι η ΜΙΑ.
Και το νιώθω τώρα αυτό, τώρα που έφυγες και δεν υπάρχεις πουθενά. Σαν σε μια στιγμή να μηδένισες τα πάντα μου. Και καλά έκανες. Με διέγραψες ακαριαία απ’ τη ζωή σου. Χωρίς να προλάβω να καταλάβω. Χωρίς να προλάβω να σου εξηγήσω. Χωρίς να προλάβω να σου πω..
Να σου πω πως σε αγάπησα όσο καμία. Πως τώρα πια δεν φοβάμαι να σου πω πως είσαι η μία. Η μοναδική. Η απόλυτη. Και δεν ξέρω γιατί έπαιξα μαζί σου ενώ ένιωθα τόσα. Δεν ξέρω γιατί σου φέρθηκα έτσι και έδιωξα από κοντά μου τον μοναδικό άνθρωπο που μου χάριζε ένα χαμόγελο αληθινό.
Συγνώμη για όλα. Για κάθε δάκρυ, για κάθε υστερία που εγώ σου προξένησα και για όλες τις φορές που σε έκανα να αισθανθείς δεύτερη. Ήσουν η μία και μοναδική κι άργησα πολύ να το αποδεχτώ.
Πού να φανταστώ; Πού να φανταστώ πως εκείνο το αδύναμο κοριτσάκι, είχε μέσα του τόση δύναμη. Πως η αξιοπρέπειά σου ήταν μεγαλύτερη από την αγάπη σου για μένα.
Κι εγώ; Εγώ στα γκρέμισα όλα κι εσύ απλά έφυγες.
Ναι, απλά, έφυγες. Χωρίς λόγια, χωρίς λέξεις. Χωρίς φωνές, υστερίες και κατινιές.
Μ’έκανες τόσο δα μικρό μπροστά σου, γύρισες την πλάτη σου κι έφυγες.
Κι όσο έφευγες το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν «μείνε». Σε παρακαλώ, μείνε.
Εσύ όμως δε θα γυρίσεις ξανά. Το ξέρω και δε σε αδικώ γι’ αυτό. Εγώ όμως είμαι εδώ μετανιωμένος για όλα και σε ζητάω πίσω. Θα κάνω ό,τι χρειαστεί για να σε κερδίσω ξανά, ό,τι ζητήσεις κι ό,τι απαιτήσεις.
Ξέρω πλέον τι χρειάζομαι στη ζωή μου κι αυτό είσαι εσύ και τίποτα άλλο. Εσύ που ούτε το βλέμμα σου πλέον δε γυρίζεις προς το μέρος μου, εσύ που δε μοιάζεις με καμία. Εσύ που ψάχνω παντού τα μάτια σου, αυτά τα γαμημένα τα μάτια σου που μιλούσαν στην ψυχή μου.
Άσε με να κερδίσω ξανά την εμπιστοσύνη σου και σου υπόσχομαι να μην το μετανιώσεις αυτή τη φορά. Άσε με να σου δείξω πως σε αγαπάω περισσότερο από κι από εμένα. Σαν χάρη στο ζητώ, παρ’ όλο που δεν μου αξίζει ούτε αυτό.
Γύρνα..
Νικήτας Αναγνώστου