Τόσο η ετοιμολογία του όρου “Έλλην” όσο και του “πεφωτισμένος” ανάγεται στο φως. Περί του πρώτου εγράφησαν αρκετά ενδιαφέροντα και κατατοπιστικά κατά καιρούς, ιδιαίτερα κατά την διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών, οι οποίες χαρακτηρίζονται από συγκεκριμένα βήματα αφύπνισης της Ελληνικότητος. Για πρώτη φορά συνάντησα αναφορές σχετικά με την προέλευση του ονόματος Έλλην από το “ελάμπω” στα βιβλία του μακαρίτη Γιάννη Φουράκη στα μέσα της δεκαετίας του ’80, τα οποία ήταν αναμφιβόλως πρωτοποριακά για την εποχή τους, υπό την έννοια, ότι έθεταν με συγκεκριμένο τρόπο το ζήτημα κάποιων μυστικών εταιριών, όπως ο ελευθεροτεκτονισμός, σε συνδυασμό με κάποιες ιδιαιτερότητες των Ελλήνων και ανάλογα συγκρουσιακά δεδομένα, τα οποία διέπονται από τα προηγούμενα. Σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες, στην διαμόρφωση των οποίων συνέβαλλε αποφασιστικά η Ελληνική, ο όρος αυτός έχει υιοθετηθεί αυτούσιος. Στην γερμανική π.χ. με τον όρο”hell” αποδίδεται η έννοια του “φωτεινός”. Αλλά και η συγκεκριμένη επονομασία τουεξαποδώ και της κολάσεως από τους αγγλοσάξονες ως “hell”, στην ουσία αποτελεί απροσχημάτιστη ομολογία, σχετικά με τον ποιον θεωρούν αυτοί αντίπαλό τους μέχρις εσχάτων, δεδομένου ότι ο αντίστοιχος όρος διατήρησε το αρχικό, ορθό νόημα στα παράγωγα και συνθετικά του στα πλαίσια της αγγλικής γλώσσης, όπως στην περίπτωση του φυτού “ήλιος”, το οποίο ονομάζεται στην αγγλική hellanthus (Η φυσιολογία αυτού του φυτού όμως κάθε άλλο παρά αφήνει περιθώρια σε κάποιο αγγλόφωνο να το συσχετίσει με την κόλαση).
Η συμμετοχή του όρου “φως” στον αυτοχαρακτηρισμό των πεφωτισμένων είναι προφανής και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ετυμολογική επεξήγηση. Το ερμηνευτικό ζητούμενο κατά συνέπεια, τόσο σχετικά με τον όρο”Έλλην”, όσο και με τον όρο “πεφωτισμένοι”, αφορά την εννοιολογική σφαίρα.
Η έννοια του φωτός αναφέρεται με βάση την γλωσσική χρήση του όρου σε τρία βασικά δεδομένα: Το πρώτο αφορά την φυσική υπόσταση του φωτός, ως συγκεκριμένη μορφή ενέργειας, η οποία διέπει τα αντίστοιχα ενεργούμενα στην φύση και την τεχνολογία, όπως η όραση, η φωτοσύνθεση και τα φωτοκύτταρα.
Η δεύτερη έχει μεταφορικό περιεχόμενο. Φωτεινός/ή, ή λαμπρός/ή, είναι αυτός που ξεχωρίζει ένεκα κάποιας ιδιαίτερα υψηλής ποιότητος που αναλόγως προς συγκεκριμένα κριτήρια τον/ην διακρίνει. Αυτός/ή που διαθέτει αίγλη και ακτινοβολία.
Η τρίτη έχει εσωτερικό/υπερβατικό – ή απλούστερα και πνευματικό – περιεχόμενο, με προέλευση κυρίως Θεία συμβολή. Για περισσότερες θρησκείες και υπερβατικές οδούς ο “φωτισμός”, ή “φώτιση”, ή “Θεία φώτιση”, αποτελούν διεργασίες αναβαθμίσεως των εσωτερικών λειτουργιών του ανθρώπου προς κάποια επέκεινα ευρισκόμενα δεδομένα και ικανότητες.
Όσο κι αν κάποια από τα τρία προαναφερόμενα δεδομένα μπορεί να αφορούν, ή να χαρακτηρίζουν, τους Έλληνες – ή και τους πεφωτισμένους – η ενσωμάτωση του όρου φως στην ονομασία τόσο των μεν, όσο και των δε, ΔΕΝ ΑΝΑΓΕΤΑΙ σε κανένα από αυτά. Διότι ο όρος “φως” υπέχει ακόμη ενός τέταρτου νοήματος, πέραν του φυσικού, του μεταφορικού και του υπερβατικού, που είναι ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ.
Τα σύμβολα αποτελούν κωδικοποίηση κάποιων δεδομένων, τα οποία επιχειρούν να τα αποδώσουν, ή να τα μεταδώσουν, με τρόπο έμμεσο και καλυμμένο. Όταν μια συμβολικού χαρακτήρος κωδικοποίηση αφορά περισσότερα δεδομένα, ή κάποιες ευρύτερες διαδικασίες, συνθέτει ένα μύθο. Όταν το αντικείμενο της κωδικοποίησης αποτελείται από ένα ολόκληρο σύστημα αναφοράς δεδομένων από ιστορική, κοινωνική, θρησκευτική και γεωγραφική σκοπιά, συνιστά δηλαδή ένα συγκεκριμένο κύκλο από πλευράς ολοκλήρωσης, την ολοκληρωμένη φάση ενός οικουμενικού ή κατ’ επέκταση και κοσμικού δράματος, τότε προκύπτει μια μυθολογία.
Η μυθολογία μπορεί να συνίσταται σε μια συμβολικού τύπου αφήγηση. Κατά κανόνα όμως ξεπερνά αυτά που μπορεί να διέπονται από κάποια χρονική ροή, στοχεύοντας σε ποιότητες και δεδομένα, που συχνά έχουν διαχρονικό χαρακτήρα.
2. Η ΔΙΤΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ
Σχετικά με την λειτουργία του μύθου έχουν γραφεί πάρα πολλά, ώστε να χρειάζεται εδώ – ή να χωράει στα στενά περιθώρια μιας αναρτήσεως – μια επί πλέον πραγματεία. Αυτό, στο οποίο αποσκοπώ εδώ, είναι μια συγκεκριμένη διαφοροποίηση, ακριβώς επειδή τόσο οι Έλληνες, όσο και οι πεφωτισμένοι χρώνται μύθων και μυθολογιών.
Πιστεύω, ότι ο μύθος μέσω των συμβολισμών επιτελεί εν δυνάμει μια διττή λειτουργικότητα:
Η κωδικοποίηση, στην οποία προβαίνει μέσω των συμβόλων ένας μύθος, κάθε άλλο παρά αυθαίρετη είναι. Οι αναγωγές του δρομολογούν με παραβολικό τρόπο εικονισμούς, οι οποίοι περιέχουν αντίστοιχες ποιότητες με αυτές που χαρακτηρίζουν το προς κωδικοποίηση μήνυμα. Οι εικονισμοί του μύθου όμως είναι απλούστεροι και πρωταρχικότεροι σε σύγκριση με τα δεδομένα, τα οποία υφίστανται κωδικοποίηση. Επειδή όμως οι ποιότητες τους είναι παράλληλες μπορούν να επιφέρουν όμοιες ατμόσφαιρες στο θυμικό και τον νου.
Μια πάγια λειτουργία του θυμικού και του νου είναι οι συνειρμοί, οι οποίοι δεν συμβαίνουν κυρίως με συνειδητό τρόπο. Με αυτήν την έννοια μπορούμε ίσως να αισθανθούμε το νόημα των σημαντικών διαπιστώσεων, εκείνου του ψυχολόγου, ο οποίος επισταμένα εμελέτησε την ψυχολογική λειτουργικότητα των μύθων: Του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ. Ο Γιουνγκ, ανέλυσε, ότι τα σύμβολα στοχεύουν στο ασυνείδητο και ότι κατά κανόνα αυτά συγκροτούνται από αρχετυπικές μορφές. Νομίζω, ότι ο η χρήση, στην οποία προβαίνει ο Γιουνγκ στον όρο “αρχετυπικός”, διαφέρει τελείως από τα “αρχέτυπα” της πλατωνικής θεωρίας. Δεν προϋποθέτει κάποια αφαίρεση και είναι τελείως χειροπιαστός. Οι μύθοι εκκινούν από την πρωτόγονοι κοινωνία. Οι έννοιες με τις οποίες καταπιάνονται οι άνθρωποι στο πρωτόγονο στάδιο είναι περιορισμένες και απλές. Αφορούν κυρίως φυσικές δυνάμεις, φυτά, ζώα, θηρία, τους προγόνους, που άφησαν την ζωή αλλά κάπου βρίσκονται, ψυχότροπες ουσίες πάνω στις οποίες προσέκρουσαν, όπως τα μανιτ-άρια, τα οποία καθιστούν προσβάσιμο τον μεγάλο Μανιτ-ου. Πρόκειται για έννοιες, οι οποίες ανάγονται στο πρώιμο, πρωταρχικό στάδιο αναπτύξεως της νοήσεως, γι αυτό είναι κατά βάση πρωταρχικές. Η έννοια του αρχετυπικού βέβαια δεν ταυτίζεται με αυτήν του πρωταρχικού. Αφορά κυρίως πάγια δεδομένα της συγκρότησης του ανθρώπινου ψυχισμού, τα οποία όμως κατά κανόνα προκύπτουν μέσα από τις συλλογικές διεργασίες. Ο Γιουγκ διαμόρφωσε την έννοια του “συλλογικού ασυνείδητου”, ως την περιοχή όπου εντάσσονται και λειτουργούν τα σύμβολα. Από την στιγμή που αυτά έχουν αρχετυπικό χαρακτήρα, αυτό σημαίνει, ότι ο εύστοχος χειρισμός τους δημιουργεί αρχέτυπα και δομεί το συλλογικό ασυνείδητο, δηλαδή την κυριαρχούσα κοινωνική ψυχοσύνθεση.
Η πρώτη δηλαδή λειτουργία των μύθων είναι η παρεμβολή στον ψυχισμού του ατόμου, με στόχο την ένταξή του σε ένα δομημένο κοινωνικό ψυχισμό. Αν θεωρήσουμε, ότι ο μύθος είναι λίγο ως πολύ δεδομένος και αμετάβλητος, μπορούμε να κατανοήσουμε την ισχύ, που αυτός διαθέτει στην συγκρότηση της ψυχοσύνθεσης και κατ’ επέκταση της νοοτροπίας ενός κοινωνικού συνόλου. Επί πλέον συνήθως ο μύθος έχει την τάση να αναπαράγεται με μυθεύματα, τα οποία προβάλλονται στην πορεία ως ιστορία. Όσο περισσότερο στο απώτερο παρελθόν ανήκουν τα εξιστορούμενα δεδομένα, τόσο και λιγότερο αποτελούν αυτά γεγονότα ή συμβάντα, αποκτώντα ποιότητα μηθευμάτων.
Αυτή την λειτουργία του μύθου και των συμβόλων θα όριζα ως δομική. Αυτή αποτείνεται και δρα στο συλλογικό ασυνείδητο αποκλειστικά υπό κωδικοποιημένη μορφή.
Η άλλη λειτουργία των συμβόλων και του μύθου αφορά συγκεκριμένες διαδικασίες και πρακτικές της αποκωδικοποίησης και της ερμηνείας αυτών.
Όπως έχω αναφέρει στο παρελθόν, η έννοια της “ερμηνείας”, αλλά ιδιαιτέρως η έννοια της ερμηνείας των συμβόλων αναφέρεται από ετυμολογικής πλευράς στον Ερμή. Κατ’ ακολουθία έχει μυητικό χαρακτήρα.
Επειδή οι μυ-ήσεις αποτελούνται από διαδοχικά στάδια, συμφώνως προς τον βαθμό εισόδου στα διάφορα μυ-στήρια, είναι επόμενο και η ερμηνεία των συμβόλων να είναι πολλαπλή, ανταποκρινόμενη στον εκάστοτε βαθμό μυήσεως. Αυτό ισχύει για τους αποκρυφιστές, τουτέστιν την κατεύθυνση, στην οποία κυριαρχούν οι πεφωτισμένοι, επί των οποίων κυριαρχούν οι “ελληνόφωνοι”, ή εφιάλτες.
Η μυητική διαδικασία – όπως έχω αναφέρει παλαιότερα – έχει ντε φάκτο χαρακτήρα σχηματισμού και επιβολής κάποιας ελίτ, δηλαδή ελιτικό χαρακτήρα. Κατ’ αρχήν μέσω αυτής διαχωρίζονται οι άνθρωποι σε μυημένους και μη. Ή κατά την φρασεολογία των μυητικών ταγμάτων σε “οσίους” και “βεβήλους”. Πέραν αυτού η αξία ενός εκάστου προκύπτει από τον βαθμό της μυήσεώς του. Οι βαθύτερα μυημένοι διατάζουν και οι λιγότεροι μυημένοι εκτελούν, ευρισκόμενοι εντός κλειστού συστήματος ιεραρχίας. Πρόκειται δηλαδή περί του κατ’ εξοχήν σχήματος διευθυνόντων και διευθυνομένων, δηλαδή περί της επιβολής μιας εξουσιαστικής ελίτ – κατ’ αρχήν στα μέλη του μυητικού οργανισμού και στην συνέχεια μέσω της υπακοής αυτών – σε ολόκληρο τον κοινωνικό σχηματισμό. Το εξουσιαστικό μοντέλο οργάνωσης έχει αφετηρία τα μυητικά τάγματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι απώτερος στόχος της μυήσεως είναι η εναπόκτηση κρατικής εξουσίας. Σε θρησκευτικούς οργανισμούς κυρίαρχο χαρακτήρα υπέχει, αυτό στο οποίο αποβλέπει το τελετουργικό δρώμενο.
Στην περίπτωση των Ελλήνων η μυθολογία επιτελεί δομική λειτουργία.
Στην περίπτωση των πεφωτισμένων αυτή επιτελεί τόσο δομική όσο και μυητική λειτουργία.
Με την μετάβαση από τον Πυθαγόρα στον Πλάτωνα παύει η διδασκαλία να έχει χαρακτήρα εχε-μύθ-ειας και αποκτά έκτοτε ένεκα πολύ συγκεκριμένων αιτιών ακαδημαϊκό χαρακτήρα. (Ο Αριστοτέλης στην εισαγωγή των “Μετά τα Φυσικά” αναφέρει: “Ο Πλάτων δηλαδή οι Πυθαγόριοι…”).
3. ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
Ας προχωρήσουμε με μια επίσκεψη των υπό εξέταση ονομάτων:
Η λέξη Έλλην διέπεται από “ΕΛΛ” ή “ΕΛ”.
Η λέξη πεφωτισμένοι, “illuminati” από το “LLU” ή “LU”.
Οι δυο ρίζες γράφονται με δυο διαφορετικά αλφάβητα ελλαδικής προελεύσεως: Το Ελληνικό και το λεγόμενο “λατινικό”. Σε αυτό αξίζει να επιμείνουμε και να διατηρήσουμε κατ’ αρχήν αυτόν τον τρόπο γραφής.
Αξίζει να απασχολήσει τους ερευνούντες τόσο το διπλό Λ και διπλό L, όσο και η διαφορά μεταξύ Ε και Ι. Καθώς και οι δυνάμεις και ιδιότητες που περιέχει το σύμβολο Λ. Θέλω όμως προσωρινά να τα παρακάμψω αυτά, για να εστιάσω την προσοχή στο Ε και το U.
Το Ε αναφέρεται στον Ήλιο. Την βασική πρωτογενή πηγή φωτός του εδώ πλανητικού συστήματος.
Στα λατινικά το φως ονομάζεται LUX και δεν προέρχεται από το όνομα του Ηλίου, που είναι SOL, αλλά από την Σελήνη LU-NA. Η λέξη Sol περιέχει τον κύκλο του όμικρον, τον ηλιακό δίσκο, ο οποίος με το U κόβεται, που ανταποκρίνεται στις σεληνιακές φάσεις.
Οι πεφωτισμένοι δηλαδή γουστάρουν το ημίφως. Ποιο ημίφως όμως;
Το LU στο Ελληνικό αλφάβητο γράφεται ΛΥ, τουτέστιν ΛΥΚΟΣ (στα Lατινικά LU-PUS) τουτέστιν ΛΥΚΟΦΩΣ, τουτέστιν ΛΥΚΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Στην λίμνη Λαίρνη, όπου κυριαρχούσε η λερναία ύδρα, υπήρχε το ιερόν του Λυκείου Διός. Αυτός, σύμφωνα προς τον μύθο, συνήθιζε να τρώει ανθρώπινο κρέας μεταβαλλόμενος σε λύκο.
Βεβαίως αρκετοί ήταν οι φέροντες τον χαρακτηρισμό “λύκιος” στην κλασσική και την προκλασσική εποχή στην Ελλάδα. Και απαιτούν συγκεκριμένο χειρισμό έκαστος εξ αυτών.
Όμως σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθούμε και σε ένα ακόμη φως, πολύ χαμηλότερο του ηλιακού φωτός. Αυτό είναι το φως του Πρωινού Αστέρος. Αυτού, που φέγγει όταν έχει αποχωρήσει η Σελήνη, αλλά δεν έχει φανεί ακόμη ο Ήλιος. Το φως του πλανήτου Αφροδίτη.
Γράφει χαρακτηριστικά στην πρόσφατη ανάρτησή του ο ιστολόγος εργδημεργ με τίτλο”Όρος έτεκε Ελένιν” :
http://ergdhmerg.blogspot.com/2011/10/blog-post.html
“Όντως, η ουράνια γεωμετρία είναι ένα πολυ ενδιαφέρον θέμα, και όντως οι τροχιές Γης και Αφροδίτης είναι τέτοιες, που οι δύο πλανήτες κάνουν “συζυγία” (δηλ. βρίσκονται στην ίδια μοίρα του ουρανού) πέντε φορές ανα γεωμετρικό κύκλο, ακριβώς σε κορυφές εγγεγραμμένης πεντάλφας. (Οι οποίες, βέβαια, κορυφές για να συμπληρωθούν, παίρνουν κάτι χρόνια. Όχι 12 μήνες.)”
Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον η πεντάλφα αποτελεί κεντρικό σύμβολο των μυητικών ταγμάτων. ΤΟ ΗΜΙΦΩΣ, ΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ
Που υπάρχει όμως αυτό το “φως”;
Ψάξτε αγαπητοί φίλοι και φίλες
Κάποιοι απαιτούν το κορμί μας…Κάποιοι και σήμερα πεθαίνουν αδίκως…
Όμως οι Έλληνες απεργάστηκαν το μεγάλο ρήγμα φωτός στην ιστορία του ανθρώπου
Ψάλε Όμηρε
ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ
Και ένα ενδιαφέρον δημοσίευμα ακόμη:
<“ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΙΛΛΟΥΜΙΝΑΤΙ”/a>
Με αυτή την αναφορά δεν αποσκοπώ να στοχοποιήσω τον κ. Λάο, ο οποίος προφανώς επιτελεί χρέη θυρωρού σε κάποιο μαγαζάκι, χωρίς να χαμπαρίζει ιδιαίτερα αρκετά πράγματα. Αυτό έλλειπε, οι πεφωτισμένοι να κατονομάζουν δημόσια τον πραγματικό αρχηγό τους. Ότι κι αν αποσκοπεί κάποιος να τους καταλογίσει, αφελείς δεν είναι.
Η προκείμενη ρύθμιση έχει όμως μεγάλη συμβολική αξία, διότι οι “ελληνόφωνοι” αποσκοπούν με αυτήν να καταδείξουν έντεχνα, ποιος είναι αυτός, που κινεί τα νήματα ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ πίσω από τους πεφωτισμένους.
Προσέξτε επίσης την ονομασία των μυητικών βαθμών, ειδικά τον δεύτερο, όπως επίσης ότι και μετά τον ένατο βαθμό μύησης τα μέλη εισέρχονται στην λέσχη “Παλλάς Αθηνά” (παλλάς σημαίνει κουκουβάγια στα νέα Ελληνικά, είδε και και το είδωλο τελετουργιών του “BOHEMIAN GROOVE”) .
bostopel
Το διαβάσαμε από το: http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2012/01/blog-post_9751.html#ixzz3D0hug2yu