ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Μία από τις παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος –και μάλιστα σοβαρή– είναι η ελλειμματική αίσθηση εμπιστοσύνης που αισθάνονται οι πολίτες προς τους πολιτικούς.
Σίγουρα εμείς οι πολιτικοί έχουμε κατ’ επανάληψη απογοητεύσει τους πολίτες εδώ και δεκαετίες. Τους έχουμε δώσει το δικαίωμα να αισθάνονται καχυποψία. Τους έχουμε δυσαρεστήσει, με συνέπεια αρκετοί να έχουν, όπως είναι λογικό, χάσει την πίστη τους σε εμάς.
Το γιατί και από πού ξεκίνησε, το πώς γιγαντώθηκε, το αν όλοι είναι υπόλογοι είναι σίγουρα ερωτήματα που οφείλουν να απασχολήσουν τον δημόσιο διάλογο. Αυτό που, ωστόσο, κρίνεται σημαντικότερο είναι να δούμε με ποιους τρόπους μπορεί να αντιστραφεί η αντίληψη αυτή.
Και θεωρώ ότι η ανάδειξη νέων προτύπων είναι εξόχως σημαντική προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτό γιατί η εξουσία του πολιτικού έγκειται στο γεγονός ότι νομιμοποιεί συμπεριφορές και προσφέρει άλλοθι για τις επιλογές του πολίτη.
Η αφορμή για αυτές τις σκέψεις μού δόθηκε με την πρόσφατη ολοκλήρωση της αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος. Η Ελλάδα διαθέτει πλέον νέο Σύνταγμα. Ενα καλύτερο Σύνταγμα. Και αυτό γιατί στις κορυφαίες αλλαγές που ψηφίστηκαν περιλαμβάνεται η κατάργηση του περιβόητου νόμου «περί ευθύνης υπουργών» (άρθρο 86 του Συντάγματος). Με την αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου, οι πολιτικοί πλέον έχουν ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση με τους απλούς πολίτες. Η πατρίδα μας πραγματοποίησε ένα πολύ σημαντικό βήμα δημοκρατίας και ισονομίας.
Αυτό από μόνο του αποτελεί μια θετική εξέλιξη ως προς την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς.
Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να αναδείξω και μια επιπρόσθετη διάσταση που απορρέει από το συγκεκριμένο ζήτημα. Η εξέλιξη αυτή αποτελεί προσωπική δικαίωση του πρωθυπουργού. Και δεν ομιλώ για δικαίωση επειδή απλώς πέτυχε έναν στόχο του. Ομιλώ για δικαίωση γιατί όταν μια σταθερή πολιτική άποψη ετών γίνεται αποδεκτή με τόσο ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα, αυτό αναπόφευκτα σημαίνει ότι η πολιτική συνέπεια επιβραβεύεται και αναδεικνύεται ως πολιτική αξία.
Εξηγούμαι: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το 2006, νέος βουλευτής τότε, ανέλαβε την πρωτοβουλία να βρει 50 υπογραφές, έτσι ώστε το άρθρο 86 να είναι στα υπό αναθεώρηση άρθρα της προτείνουσας τότε Βουλής. Η προσπάθεια εκείνη δεν τελεσφόρησε, καθώς το τότε πολιτικό σύστημα «σφύριζε» αδιάφορα.
Ειδικότερα, στις 17 Νοεμβρίου 2006 ο κ. Μητσοτάκης κατέθεσε πρόταση αναθεώρησης του άρθρου 86, σύμφωνα με το άρθρο 110 παράγραφος 2 του Συντάγματος και το άρθρο 119 του Κανονισμού της Βουλής.
Απέστειλε τότε επιστολή και στους 299 συναδέλφους του ζητώντας τους να συνυπογράψουν τη συγκεκριμένη πρόταση. Ωστόσο, ήταν πολύ μόνος, καθώς μόνον 7 συνάδελφοί του δέχτηκαν και συνυπέγραψαν την αναθεώρηση του άρθρου 86. Εξι από τη Νέα Δημοκρατία και ένας από το ΠΑΣΟΚ.
Για την ιστορία, αλλά και για να γνωρίζουν οι πολίτες ότι υπάρχουν πολιτικοί που βλέπουν μπροστά, οι συνάδελφοι του κ. Μητσοτάκη που υπέγραψαν ήταν: ο σημερινός πρόεδρος της Βουλής, Κ. Τασούλας, ο σημερινός διευθυντής του γραφείου του πρωθυπουργού στη Βουλή, Μιχ. Μπεκίρης, οι Ν. Γεωργιάδης, Γ. Κοντογιάννης, Σοφία Καλαντζάκου, Δ. Γαλαμάτης και από το ΠΑΣΟΚ ο Α. Λοβέρδος.
Φυσικά, κανένας από τους έξι τότε βουλευτές του Συνασπισμού (μετεξέλιξη του οποίου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν συνυπέγραψε την πρόταση Μητσοτάκη. Οι βουλευτές του Συνασπισμού –και πάλι για την ιστορία, αλλά και για την υποκρισία κομμάτων και βουλευτών– ήταν οι Ν. Κωνσταντόπουλος, Α. Αλαβάνος (δύο χρόνια αργότερα έδινε το δαχτυλίδι της διαδοχής στον κ. Τσίπρα), Φ. Κουβέλης, Γ. Δραγασάκης, Αθ. Λεβέντης και η Α. Ξυροτήρη-Αικατερινάρη.
Και, πέρα από τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυνε το τότε πολιτικό σύστημα για το εν λόγω ζήτημα, παρακολουθούσαμε όλο το προηγούμενο διάστημα τον κ. Τσίπρα να συμβάλλει με θράσος και περίσσια υποκρισία στον αποπροσανατολισμό από τα μείζονα, κατηγορώντας τον σημερινό πρωθυπουργό ότι δήθεν δεν επιθυμούσε την αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου.
Η απάντηση, ευτυχώς, δόθηκε περίτρανα στη Βουλή στις 25 Νοεμβρίου, ημέρα ψήφισης του νέου καταστατικού χάρτη της χώρας. Πριν από 13 χρόνια, ο κ. Μητσοτάκης έδειξε στην πράξη την αποφασιστικότητά του να αναθεωρηθεί ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Πήγε απέναντι ακόμη και στην τότε επίσημη θέση της Νέας Δημοκρατίας, καθώς πίστευε ότι οι πολιτικοί πρέπει και οφείλουν να αντιμετωπίζονται ως πολίτες.
Από τότε μέχρι σήμερα, ο κ. Μητσοτάκης έχει μείνει πιστός στη θέση του περί αναθεώρησης του άρθρου 86. Οχι μόνο δεν έκανε κωλοτούμπα –πρακτική στην οποία επιδίδεται με ευκολία ο κ. Τσίπρας–, αλλά περίμενε υπομονετικά προκειμένου να του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει εμπράκτως την πολιτική του συνέπεια, πετυχαίνοντας την αναθεώρηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών και γεφυρώνοντας κατά τι την απόσταση μεταξύ πολιτικών και πολιτών. Ξεκινώντας έτσι να αποκαθιστά την εμπιστοσύνη μεταξύ τους, κάτι που, αν δεν πραγματοποιηθεί, πολύ δύσκολα η πατρίδα μας θα πάει μπροστά.
Ελπίζω η εξέλιξη αυτή να μας διδάξει ένα πράγμα: όταν σε αυτή τη χώρα αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε ως αξία και ως παράδειγμα προς μίμηση τις αρχές της πολιτικά διαχρονικής σταθερότητας των απόψεων και της πολιτικής παρρησίας που πρέπει να συνοδεύει αυτές τις απόψεις, τότε είναι βέβαιο ότι κάτι θα αλλάξει θετικά.
Και, προσωπικά, αισθάνομαι ότι τη Δευτέρα 25 Νοεμβρίου κάναμε ένα σαφές και γενναίο βήμα προς αυτή ακριβώς την κατεύθυνση.
* Βουλευτής Π.Ε. Καβάλας Νέας Δημοκρατίας.
Έντυπηkathimerini.gr
Use Facebook to Comment on this Post
