Η συγκεκριμένη έρευνα ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία φυσικών υφασμάτων που βασίζονται στο ξύλο και όχι στο βαμβάκι, ή ακόμα και την αντικατάσταση του φάιμπεργκλας σε αυτοκίνητα, φορτηγά και σκάφη.Ερευνητές του ΚΤΗ (Βασιλικό Ινστιτούτο Τεχνολογίας) στη Στοκχόλμη της Σουηδίας ανέπτυξαν μία μέθοδο δημιουργίας βιοδιασπώμενων ινών κυτταρίνης οι οποίες είναι ανθεκτικότερες από το ατσάλι ή το αλουμίνιο, εάν ληφθεί υπόψιν η αναλογία αντοχής- βάρους.
Έμπνευση για την τεχνική αποτέλεσαν οι ίνες κυτταρίνης από τις οποίες αποτελούνται τα δέντρα. Κάθε μία από αυτές αποτελείται από περίπου 40 εκατ. μικρότερες ίνες, ή αλλιώς «ινίδια». Αν και ινίδια έχουν διαχωριστεί το ένα από το άλλο και στο παρελθόν, οι ερευνητές του ΚΤΗ, σε συνεργασία με γερμανούς επιστήμονες, κατάφεραν να τα «δέσουν» ξανά, δημιουργώντας νήματα με αντοχή αντίστοιχη αυτής των αρχικών ινών στο δέντρο. Τα νήματα αυτά προσφέρονται για ευρεία γκάμα εφαρμογών, από βιομηχανικές κατασκευές μέχρι ρουχισμό.
«Πήραμε τα ινίδιά μας από φυσικές ίνες κυτταρίνης» αναφέρει ο Φρέντρικ Λούντελ, ένας εκ των ερευνητών. «Μετά τα επανασυνθέσαμε σε πολύ ανθεκτικά νήματα. Έχουν πάχος περίπου 10 με 20 microns, σαν μία τρίχα από ανθρώπινα μαλλιά».
Η συγκεκριμένη έρευνα ανοίγει τον δρόμο για τη δημιουργία φυσικών υφασμάτων που βασίζονται στο ξύλο και όχι στο βαμβάκι, ή ακόμα και την αντικατάσταση του φάιμπεργκλας σε αυτοκίνητα, φορτηγά και σκάφη.
Σύμφωνα με τον Λούντελ, αντίθετα με υπάρχουσες μεθόδους για τη δημιουργία νημάτων κυτταρίνης (όπως το ρεγιόν) η συγκεκριμένη τεχνική είναι φιλική προς το περιβάλλον και έχει «πράσινο» χαρακτήρα. Το μόνο άλλο συστατικό που απαιτείται στη διαδικασία είναι το χλωριούχο νάτριο, το οποίο χρησιμοποιείται για να ενώνονται μεταξύ τους τα ινίδια.
«Μπορούμε να ελέγχουμε πώς τα ινίδια είναι τοποθετημένα στο νήμα. Εάν είναι κατάλληλα ευθυγραμμισμένα, το υλικό είναι άκαμπτο και ανθεκτικό. Εάν όχι, έχουμε ένα πιο ελαστικό υλικό» προσθέτει ο Λούντελ, σημειώνοντας ότι τέτοιες παραλλαγές παρατηρούνται στη φύση, όπως για παράδειγμα στα δέντρα, για να μπορούν να αντέχουν στον άνεμο και να σηκώνουν το βάρος τους.
Οι έρευνες πάνω στο αντικείμενο συνεχίζονται, με τον Λούντελ να επισημαίνει ότι ενδεχομένως να οδηγήσουν σε νέα δομικά υλικά που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε τεράστιο αριθμό εφαρμογών. «Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας τώρα είναι να αυξήσουμε την κλίμακα της διαδικασίας παραγωγής. Πρέπει να είμαστε σε θέση να φτιάχνουμε μακρές δεσμίδες, πολλά νήματα παράλληλα μεταξύ τους- και αυτό πολύ γρηγορότερα από ό,τι είναι δυνατόν σήμερα. Όπως και να έχει, επιδείξαμε ότι πλέον ξέρουμε πώς πρέπει να γίνεται κάτι τέτοιο».
Use Facebook to Comment on this Post
