Γιατί ο Jake Gyllenhaal είναι ο πιο ακραίος τύπος του Hollywood

Τα 37α γενέθλιά του γιορτάζει σήμερα, Τρίτη 18 Δεκεμβρίου, ο Jake Gyllenhaal και εμείς θυμηθήκαμε την μακροσκελή συνέντευξη που…
είχε παραχωρήσει προ μηνών στο περιοδικό Esquire.

Στις σελίδες του τεύχους Μαΐου, ο χολιγουντιανός σταρ είχε ανοίξει τα χαρτιά του για την εμμονή του να επιλέγει δύσκολους και απαιτητικούς ρόλους που τον ωθούν στα άκρα και τον υποβάλλουν σε χίλια δυο βασανιστήρια, όπως το να μάθει να παίζει μποξ σαν επαγγελματίας πυγμάχος (Αριστερόχειρας) μέχρι να χάσει με δική του πρωτοβουλία 13 κιλά τρέχοντας καθημερινά 15 χιλιόμετρα και τρώγοντας κέιλ (Νυχτερινός Ανταποκριτής).

Ο λόγος σε εκείνον…

Μια Πέμπτη στα μέσα Ιανουαρίου μια χιονοθύελλα που έμελλε να προκαλέσει τυφώνες στο Τέξας και καραμπόλα 20 αυτοκινήτων στο Κάνσας πλήττει την Καλιφόρνια με λιγότερο τραγικές τελικά συνέπειες. Το Λος Άντζελες εξάλλου δεν είναι μια πόλη συνηθισμένη στη βροχή. Ίσως γι’ αυτό τα πολύχρωμα κτίρια μοιάζουν κατά κάποιον τρόπο μουντά και κακόγουστα, ενώ οι φοίνικες, με το νερό να κυλά στα φύλλα τους, φαίνονται πάντα έτοιμοι να αυτοκτονήσουν.

Αγναντεύοντας τη θέα από έναν ουρανοξύστη στο Μπέρμπανκ, λίγα χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Χόλιγουντ, ο Jake Gyllenhaal βλέπει τα πράγματα διαφορετικά.

«Υπάρχει μια μαγεία στον τρόπο που τα φοινικόδεντρα ξεπροβάλλουν μες στην ομίχλη». Η αλήθεια είναι πως έχει δίκιο. Πράγματι. Ίσως ο 36χρονος ηθοποιός ανήκει σ’ εκείνους που απολαμβάνουν το φως της ημέρας. Άλλωστε, πριν από τη συνέντευξή μας ήταν χωμένος σε ένα δωμάτιο μοντάζ με τον David Gordon Green, το σκηνοθέτη του Φούντα Εξπρές, ο οποίος τώρα σκηνοθετεί το Stronger, την πρώτη ταινία σε παραγωγή της εταιρείας του Gyllenhaal, Nine Stories. Εκτός από χρέη παραγωγού, ο Jake πρωταγωνιστεί υποδυόμενος τον κεντρικό ήρωα Jeff Bauman, τον τύπο που έχασε το πόδι του κατά τη διάρκεια της τρομοκρατικής επίθεσης στο Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013 και στου οποίου το βιβλίο βασίζεται το φιλμ.

Οι δυο τους ξεσπούν σε γέλια όταν ο βοηθός παραγωγής τούς ανακοινώνει την άφιξή μου. Ο γενειοφόρος Gyllenhaal μου συστήνεται λέγοντας χαμογελαστός: «Γεια, είμαι ο Jake». Τα καταγάλανα μάτια του μεγαλώνουν, τα πυκνά φρύδια του ανασηκώνονται και δύο λακκάκια ξεπροβάλλουν δειλά δειλά μέσα από τα γένια του. «Με συγχωρείς για λίγο» μου λέει και βγαίνει προς τα έξω, την ώρα που ο Green μου εκφράζει τον ενθουσιασμό του για την τύχη που έχει να συνεργάζεται με τον ηθοποιό –πλέον και παραγωγό– από τον οποίο «μπορεί να ρουφήξει λίγες δόσεις τρέλας», αυτής της τρέλας και αλλοφροσύνης που διακρίνει σχεδόν κάτι παραπάνω από την πλειονότητα των κινηματογραφικών του ρόλων.

Στο Ντόνι Ντάρκο, το φιλμ του 2001 που απέκτησε cult διαστάσεις, ερμήνευσε έναν πανέξυπνο, με ζωηρή φαντασία και εντυπωσιακή ωριμότητα για την ηλικία του νεαρό, που ταλαιπωρείται από οράματα ενός άντρα ντυμένου με τη στολή ενός τεράστιου και τρομακτικού κουνελιού που τον ωθούσε στη διάπραξη μιας σειράς εγκλημάτων.

Στο Σύρριζα του Sam Mendes ενσάρκωσε έναν Αμερικανό πεζοναύτη που ζει το θέατρο του παραλόγου όταν ύστερα από σκληρή εκπαίδευση ο πόλεμος του Κόλπου τελειώνει χωρίς αυτός τελικά να συμμετάσχει σε καμία συμπλοκή. Το 2005 στο Μυστικό του Brokeback Mountain υποδύθηκε έναν καουμπόη που βρήκε την αγάπη στο πρόσωπο του Heath Ledger, μια αγάπη που πάντα αναζητούσαν ο ένας στο πρόσωπο του άλλου. Το δράμα του Ang Lee άλλαξε μια για πάντα το πώς απεικονίζεται στη μεγάλη οθόνη ο ομοφυλόφιλος έρωτας.

Πρόσφατα, στο Νυχτερινό ανταποκριτή, μια σάτιρα για τα αδηφάγα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ενδύθηκε έναν ψυχοπαθή κάμεραμαν, ενώ μόλις πριν από μερικούς μήνες, στο Νυκτόβια πλάσματα του Tom Ford, ένα φιλμ για το πώς οι πράξεις του ενός μπορούν να καταστρέψουν τον άλλο ψυχικά και σωματικά, ο Gyllenhaal έπαιξε ένα συντετριμμένο εραστή, τον Edward, αλλά και τον Tony, τον ήρωα του βιβλίου που γράφει ο Edward, το καθήκον του οποίου ως πατέρα, συζύγου και προστάτη της οικογένειας συνθλίβεται με τον πλέον βίαιο τρόπο.

Οπότε, ναι. Ο David Gordon Green αποδεικνύεται ότι έχει απόλυτο δίκιο. Δεν είναι ο μόνος που θέλει να ρουφήξει λίγη από την τρέλα του Jake Gyllenhaal. Κατά κάποιον τρόπο αυτός είναι και ο δικός μου σκοπός σήμερα. Πρώτα όμως πρέπει να δούμε πού θα καθίσουμε.

Βρισκόμαστε σε ένα μικρό δωμάτιο που ασφυκτιά από έπιπλα και αντικείμενα. Δίπλα του είναι εκείνο όπου εργαζόταν ο Gyllenhaal με τον Green. Ο υπεύθυνος δημοσίων σχέσεών του μου είχε ήδη απολογηθεί από το τηλέφωνο για την «έλλειψη ατμόσφαιρας» συνθλίβοντας κάθε ελπίδα μου να κάνουμε τη συνέντευξη βολτάροντας με δύο BMX στην παραλία της Καλιφόρνιας.

«Κάτσε στον καναπέ» μου κάνει νόημα τραβώντας μια καρέκλα για τον ίδιο. Υποτίθεται ότι εκείνος είναι ο «ασθενής» στο σενάριο, του υπενθυμίζω. «Ω ναι, έχεις δίκιο» απαντά. Τελικά κάτσαμε και οι δύο στον καναπέ. «Με συγχωρείς για την οικειότητα, αν και υπάρχουν τόσες θέσεις να κάτσω». «Απελευθερώσου» σχολιάζει χαριτολογώντας. Θα βάλω τα δυνατά μου.

Ουκ ολίγοι δημοσιογράφοι ισχυρίζονται ότι το να παίρνεις συνέντευξη από τον Jake Gyllenhaal αποτελεί ζόρικη υπόθεση. Όχι μόνο γιατί είναι ιδιαίτερα προσεκτικός με την προσωπική του ζωή –πράγμα που ισχύει–, αλλά και γιατί, όπως ο ίδιος παραδέχεται ενώ ξαπλώνει προς τα πίσω, «αφαιρούμαι εύκολα… Δεν είμαι καλός στο να πιάνω κουβέντα. Δυσκολεύομαι». Κάνει μια μικρή παύση. «Ίσως μεγαλώνοντας μου βγαίνει αβίαστα».

Επίσης, συνηθίζει να περνάει από κόσκινο καθετί και να το υπεραναλύει –δεν το κάνει μόνο με τους δημοσιογράφους, αλλά και με τους σκηνοθέτες και τους συναδέλφους του–, ενώ θα έλεγε κανείς πως τον τρώει η περιέργεια για τα λάθη, τις εμπειρίες και τη στάση ζωής των υπολοίπων. Σε πρόσφατη συνέντευξή του σε βρετανικό περιοδικό μόδας ο Gyllenhaal μίλησε όχι σε δημοσιογράφο, αλλά στον Tom Ford. Και μάντεψε. Ο αναγνώστης μάθαινε περισσότερα πράγματα για το σκηνοθέτη παρά για τον ηθοποιό. (Θυμάμαι σε κάποιο σημείο με ρώτησε πώς είναι η δουλειά μου κι εγώ του απάντησα «Η πιο φανταστική του κόσμου, αφού μου δίνεται η δυνατότητα να ταξιδεύω». Μέχρι εκείνη τη στιγμή κανείς ποτέ δε με είχε ρωτήσει.) Αν κάτι τον χαρακτηρίζει πάντως είναι το μόνιμα απορημένο βλέμμα που έχει στο πρόσωπό του όταν συνομιλεί με κάποιον, αλλά και το πώς εντέχνως καταφέρνει σχεδόν πάντα να ξεγλιστρά από εκείνες τις ερωτήσεις οι οποίες στοχεύουν σε απαντήσεις-ατάκες που πρόκειται να κάνουν το γύρο του Διαδικτύου.

Και για να επιστρέψουμε στη συνάντησή μου μαζί του, αυτή έγινε με αφορμή τη νέα ταινία του Life, ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαδραματίζεται στο Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, όπου μια ομάδα από γοητευτικούς αστροναύτες και ένας κοσμοναύτης ανακαλύπτουν την ύπαρξη εξωγήινης ζωής στον Άρη. «Ένα πλάσμα με το οποίο αρχικά ενθουσιάζονται. Όταν όμως αλληλεπιδρούν μαζί του, τρέχουν να σωθούν μακριά του». Και έναν έναν σας εξολοθρεύει; «Τι να σου πω, δεν ξέρω!» απαντά, αν και η αλήθεια είναι πως ξέρει, αλλά δε θέλει να αποκαλύψει.

Το φιλμ γυρίστηκε στα Shepperton Studios στο Σάρεϊ και κατά διάστημα των γυρισμάτων ο Gyllenhaal διέμεινε σε ένα σπίτι στο Νότινγκ Χιλ. Προκειμένου να αναπαραστήσουν την έλλειψη βαρύτητας, οι ηθοποιοί αναγκάστηκαν να κρεμαστούν από σκοινιά σαν άλλοι Peter Pan. «Είχε πλάκα, αν και τελικά αποδείχτηκε πιο δύσκολο απ’ ό,τι περίμενα το να καταφέρω να βρω την ισορροπία μου κρεμασμένος από το ταβάνι».

Εκτός από τα σκοινιά, ο σκηνοθέτης Daniel Espinosa ήθελε επίσης οι ηθοποιοί να περνούν όσο πιο πολύ χρόνο μπορούσαν μαζί, εντός και εκτός γυρισμάτων, προκειμένου το αποτέλεσμα να βγει όσο πιο αληθοφανές γινόταν. «Όταν δεν ήμασταν κρεμασμένοι, ξεκουραζόμασταν όλοι μαζί σε σκηνές. Σπάνια βγαίναμε έξω. Υπήρχε κι αυτή η γρίπη που έβγαζε τον έναν μετά τον άλλο νοκ άουτ…».

Ο Gyllenhaal πάντως φαίνεται να έχει έφεση σε δύσκολους, απαιτητικούς ρόλους που τον ωθούν στα άκρα και τον υποβάλλουν σε χίλια δυο βασανιστήρια μέχρι να τους φέρει εις πέρας.