ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΕΙ ΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ

Ένας στρατός αποτελεί την περίμετρο μίας κοινωνίας που, αντλώντας πόρους και δυνάμεις από την ίδια, μάχεται με ισχύ για να εξασφαλίσει την ύπαρξή της…

Οι πόροι, ανθρώπινοι και μη, δεν είναι η πεμπτουσία ενός στρατού και ποτέ η αιτία της νίκης. Την νίκη τη δίνει η δύναμη που περικλείεται στον πυρήνα του κύκλου και διαχέεται στην περιφέρειά του, στις λόγχες ενός στρατού. Δύναμη που εμπεριέχει ποικίλες συνιστώσες που καταλήγουν όλες στην κεντρική του αρτηρία, που είναι η ηθική δύναμη του στρατού και η πίστη στο δίκαιο του πολέμου.

Η φιλοσοφία του πολέμου επιτάσσει τη μάχη εκτός περιμέτρου για τη διατήρηση της περιμέτρου και ολόκληρου του κύκλου, συνήθως εντός άλλων κύκλων που δεν είναι και απαραίτητο να εφάπτονται. Κάπως έτσι ο Λεωνίδας έπεσε στις Θερμοπύλες, μέρες και νύχτες μακριά από το Βασίλειο της Σπάρτης και ο Μέγας Αλέξανδρος έτη φωτός μακριά από την όμορφη Πέλλα.

Στην ιστορία πολλοί λαοί χάθηκαν, διαθέτοντας στο τέλος τους ανίσχυρους στρατούς για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους. Το κενό τους αναπληρώθηκε γρήγορα από άλλους λαούς, με πιο ισχυρές κοινωνίες και πιο ισχυρούς στρατούς. Δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία ισχυρός στρατός γύρω από ανίσχυρες κοινωνίες. Συνήθως δε οι ισχυρές οικονομίες νομοτελειακά διέθεταν και ισχυρούς στρατούς γύρω από ισχυρές κοινωνίες.

«Αργία μήτηρ πάσης κακίας» έλεγαν οι πρόγονοι μας και δεν υπήρξε στην ιστορία ισχυρός στρατός που επιβίωσε ως άεργος. Η έλλειψη ή ακόμα χειρότερα η αγνόηση απειλών συνεπάγεται και την έλλειψη ενδιαφέροντος προς μία κοινωνία και τους πόρους της ακόμα και απότον εαυτό της και επαγωγικά την προοδευτική μετάλλαξή της, λόγω της ποικίλης απραξίας της, σε μία θνησιγενή μορφή της. Η απραξία της περιφέρειας του κύκλου δεν μπορεί παρά να αποτελέι στη σήψη και τήξη του πυρήνα της.

Οι συμμαχίες αποτελούν πάντα μία επιθυμητή μορφή πολέμου όχι όμως και αναγκαία για την εξασφάλιση ενός ισχυρού στρατού, οικονομίας και τελικά κοινωνίας. Η αποκλειστική εξάρτηση της ύπαρξης μία κοινωνίας από τον στρατό κάποιου άλλου δεν μπορεί παρά να οδηγήσει στην απορρόφησή της είτε από την ισχυρότερη είτε το συνηθέστερο από κάποια άλλη -υπό της μορφή προσφοράς κάποιου ανταλλάγματος- πάλι όμως από την ισχυρότερη.

Η απραξία ενός στρατού οδηγεί αναπόφευκτα στην εξαφάνιση του ιδεολογικού υποβάθρου όπου ένας νέος ενηλικιώνεται και παιδαγωγείται ώστε να θυσιάζεται όταν απαιτηθεί για ένα αγαθό υπέρτατο του στενού ιδιοτελούς του συμφέροντος που μπορεί να περικλείει την οικογένειά του, την παρέα του και τη διασκέδασή του. Μία θανάσιμη εξαφάνιση που μπορεί να διασπάσει την κοινωνία που ασφαλίζει ένα στρατός σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια που μπορούν να αποτελούν ένα πολιτικό κόμμα, μία ποδοσφαιρική ανώνυμη εταιρεία, μία φράξια, ένα χωριό, μία οικογένεια και τέλος το ίδιο το άτομο αυστηρά.

Η αδιαφορία προς καθετί έξω από τον κόσμο ενός ατόμου μπορεί να διαγνωσθεί και πολιτικά προς έναν Υπουργό Άμυνας που μειώνει χρονικά ανεξέλεγκτα το καθήκον της στρατιωτικής θητείας προς άγραν ψήφων, εναλλάσσει ένα Αρχηγό Στρατού με την απόλυση της ΕΣΣΟ του κάθε 9 μήνες και εξοπλίζει ένα στρατό με τεθωρακισμένα χωρίς πυρομαχικά. Παράλληλα μπορεί ένας άλλος Υπουργός μία άλλης Κυβέρνησης αλλά της ίδιας κοινωνίας να προσλαμβάνει ανεξέλεγκτα νέους προς επαγγελματική αποκατάσταση της κομματικής του πολιτείας, υπό τις επευφημίες της κομματικής του πελατείας, που σύντομα όμως καθίστανται ηλικιακά άνω των 35 μεγάλοι για πόλεμο.

Έτσι μία ελλειμματική κοινωνία σε αξίες σύντομα θα καταστεί σύντομα ελλειμματική και σε χρήματα διαθέτοντας ένα στρατό επίσης ελλειμματικό και τελικά άεργο που μπορεί και να αυτοκτονεί ως στρατός όταν το ιδεολογικό αδιέξοδο του ατόμου δεν διαχέεται σε ένα ευρύτερο ιδεολογικό περιβάλλον αλλά συμπιέζεται σε παράλογες καταστάσεις.

Καταστάσεις όπου η υποτιθέμενη για δεκαετίες θανάσιμη απειλή αντιμετωπίζεται με επάνδρωση 30% σύμφωνα με τις επίσημες δηλώσεις ενός Υπουργού Άμυνας, εν γνώσει των στρατιωτικών ηγετών που παραμένουν ατάραχοι στους θώκους τους και απολαμβάνουν την ενημέρωση για τους αξιωματικούς τους που γαλουχήθηκαν προφανώς με τις αξίες της κοινωνίας και διαθέτουν 3.000.000 ευρώ μαύρες καταθέσεις. Ενημέρωση φυσικά που σε ένα ιεραρχικό και πάντα αυστηρό στρατό δεν μπορούν παρά να είναι κοινώς γνωστές ή τουλάχιστον ενοχικά ανεκτές.

Η σφαίρα λοιπόν που δεν πέφτει στα πεδία των μαχών όπως τόσοι λαοί έριξαν τις τελευταίες δεκαετίες πολύ μακριά από τον κύκλο της κοινωνίας τους και κρατιέται για να συντηρεί ένα στρατό που συνεχώς αναδιοργανώνεται αλλά πάντα μένει ο ίδιος εξυπηρετώντας ρουσφέτι και μπαξίσι δεν μπορεί παρά να πέσει προς τα μέσα, στην ίδια την κοινωνία. Στο άτομο που επιλέγει την ισχύ της κοινωνίας για να καταστρέψει τον εαυτό του, την ίδια την ελλειματική κοινωνία του.

Κάπως έτσι και οι Βαλκάνιοι Ρουμάνοι επίλεκτοι νέοι, σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ και το ευρώ, ξεκίνησαν πρόσφατα για να φυλάξουν τη μακρινή Κανταχάρ, την Αλεξάνδρεια Αραχωσία, που όταν ίδρυε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μαθητής του Αριστοτέλη, δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι μπορεί ο ελληνικός στρατός του που διοικούσε να αυτοκτονεί μέσα στον κύκλο του παρά να πέφτει στη μάχη γενναία.

Σύμμαχοι που ρισκάροντας τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των νέων του, όπως πολύ παλιά πια η περήφανη Ελλάδα του ’40 και του ’55 απέναντι στο φασισμό, θα δικαιούνται σύντομα να έχουν και τον πρώτο λόγο στους κύκλους της περιοχής μας.

Μαζί με τους άλλους συμμάχους που επιτίθενται στο σκοταδισμό του ISIS, που ενίοτε με μαύρα ράσα και εισέρχεται μέσα σε κοινωνίες που φυλάνε στρατοί που αυτοκτονούν, ελέγχοντας αυτές από τον πυρήνα τους και εξουδετερώνοντας ύπουλα την περίμετρό τους.

Η Ελλάδα έχει διαβρωθεί έως το μεδούλι της. Δεν υπάρχει καμία ελπίδα και τίποτα υγιές για να κρατήσει όρθια τη νέα γενιά. Εγωισμός, ωχαδελφισμός και σάπιο σύστημα. Χρεοκοπημένες γενιές που μετακυλίουν τα χρωστούμενα στους επόμενους. Όρθια ζόμπι που ρουφούν την ενέργεια των νεότερων μέχρι τέλους. Μέχρι πότε…

thedayafter.gr