Ο Τουταγχαμών ήταν Αιγύπτιος Φαραώ της 18ης δυναστείας που βασίλευσε περίπου από το 1332 μέχρι το 1323 π.Χ. σύμφωνα με την συμβατική χρονολόγηση. Γεννήθηκε το 1341 π.Χ., και πέθανε σε ηλικία 18 ετών. Τα αίτια του θανάτου του δεν είναι ξεκάθαρα.
Μία κρανιοεγκεφαλική κάκωση, που εντοπίστηκε κατά την εξέταση της μούμιας με Ακτίνες Χ, μαρτυρά ότι ο θάνατός του ήταν βίαιος, αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν επρόκειτο για δολοφονική επίθεση ή ατύχημα.
Ο πατέρας του ήταν ο Ακενατόν και η μητέρα του ήταν η σύζυγος-αδελφή του Ακενατών. γυναίκα του ήταν η ετεροθαλής αδερφή του.
Τώρα η σαρκοφάγος του Τουταγχαμών μπήκε στο μικροσκόπιο των επιστημόνων.
Οι αποκαλύψεις έγιναν στα πλαίσια του ντοκιμαντέρ του BBC, “Tutankhamun: The Truth Uncovered”.
Ο μελετητής μουμοποιημένων σωμάτων Albert Zink, “σκάναρε” μέσω υπολογιστών το πρόσωπο και το σώμα του Τουταγχαμών και με τη βοήθεια ανθρωπολόγων η επιστημονική του ομάδα δημιούργησε μια αναπαράσταση της μορφής του.
Παράλληλα εξέτασε και σύγκρινε DNA του ιδίου και μελών της βασιλικής οικογένειας του. Όπως αποκαλύπτεται η χρυσή του μάσκα μάλλον τον κολάκευε.
Αποκαλύπτεται επίσης ότι είχε ένα στραβό πόδι που δεν του επέτρεπε να προχωρήσει χωρίς μπαστούνια, ενώ οι γοφοί του είχαν μάλλον γυναικεία μορφή. Τα στοιχεία αυτά επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις ότι ήταν παιδί αδελφών με αποτέλεσμα να υποφέρει από γενετικές ανωμαλίες.
Ο τάφος του ανακαλύφθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1922 από τον Βρετανό αρχαιολόγο Χάουαρντ Κάρτερ και η σαρκοφάγος ανοίχτηκε στις 16 Φεβρουαρίου του 1923.
Ήταν ο πρώτος βασιλικός τάφος που βρέθηκε ασύλητος, γεγονός που αποδίδεται από πολλούς στο θρύλο της κατάρας που τον συνόδευε.
Η ανακάλυψη του τάφου έλαβε σημαντική κάλυψη και ανανέωσε το ενδιαφέρον για την Αρχαία Αίγυπτο. Στον τάφο του βρέθηκαν επίσης δύο νεογέννητα μωρά, τα οποία ήταν τα παιδιά του, δύο κορίτσια, το ένα εκ των οποίων πέθανε στη γέννα και στο άλλο κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.
Ο θρύλος του Τουταγχαμών
Ο Κάρτερ, ως επιστήμονας, απέρριψε τον μύθο του Τουταγχαμών από την πρώτη στιγμή.
Πιθανολογείται ότι οι ρίζες αυτού του θρύλου βρίσκονται σ’ ένα μυθιστόρημα, το “Χαμένος στην πυραμίδα: Η κατάρα της μούμιας”, που γράφτηκε από τη Λουίζα Μέι Άλκοτ το 1896. Ως θεωρία τροφοδοτήθηκε από δημοσιεύματα της εποχής, τα οποία επικεντρώθηκαν στους θανάτους ανθρώπων που εμπλέχτηκαν στις ανασκαφές, όπως ο Λόρδος Κάρναρβον που χρηματοδότησε την αποστολή.
Ωστόσο, μία έρευνα του επιδημιολόγου Μαρκ Νέλσον, του πανεπιστημίου Μόνας της Αυστραλίας, αποφαίνεται ότι βάση στατιστικών δεν υπάρχει τίποτα τα αξιοσημείωτο, που να στηρίζει αυτό το θρύλο. Από τους 24 ανθρώπους που εκτέθηκαν στην υποτιθέμενη κατάρα πέθαναν μόνο οι έξι, πολύ λιγότεροι δηλαδή από τους επιζήσαντες. Εξάλλου, κανείς από αυτούς που απεβίωσαν δεν ήταν κάτω των 70 ετών, επομένως ο θάνατός τους δεν μπορεί να θεωρηθεί πρόωρος.