Αλλά και για τον πολύ απλό λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος , όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα. Έτσι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς.
Ως μία δύναμη λοιπόν άρχισαν να συγκεντρώνονται από τις διάφορες περιοχές της Ελληνικής γης, στα κέντρα επιστράτευσης για την εκστρατεία. Την πρώτη Πανελλήνια εκστρατεία!!! Υποστηρίζεται μάλιστα κατά μία θεωρία, ότι εκείνη η εκστρατεία πιθανόν να είναι αυτό που σήμερα οι επιστήμονες ονομάζουν ως κάθοδο των Αρείων φυλών από την περιοχή του Δούναβη ποταμού προς τον Νότιο Ελληνικό χώρο, κ.λ.π.
Αλλά όμως όπως προείπαμε, ο Ιέρων έγραφε: «…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες προς την Αίγυπτον ώκησαν…», ήδη δηλαδή είχαν φθάσει στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν όχι απλά μπροστά αλλά ήδη ορατός. Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρική, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό.
Αρχιστράτηγος των Πανελλήνων ήταν ο Διόνυσος ο Β΄ γιος της Σεμέλης κόρης του Κάδμου, και του Διός. Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν Δηριάδης και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως Νταριοντάνα. Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της Σομαλίας και κατέκτησε την Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.
Ας δούμε όμως και τις αναφορές των αρχαίων κειμένων για αυτή την εισβολή. Ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του αναφέρει: « … Δηριάδης Αραβίης επί πέζον, και Βλέμυς ωκύς ίκανεν επί επταπόρου στόμα Νείλου…», ( Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Α’ βιβλ. 17ο στιχ. 305) Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας ( Κεϋλάνη κ.λ.π).
Επέτυχε όμως να ξεσηκώσει εναντίον των Ελλήνων, γιατί όπως είπαμε οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν επί τη κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την «απελευθερωτική» κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους… Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της Αιθιοπίας!!!
Να τι γράφει ο Νόνος γι’ αυτό: « … Δηριάδης δ’ ηώος από πιολίων οι από νήσων κέκλητο κηρύκεσι πολυσπερές έθνος αγείρων … Δερβίκων δε γένεθλα συνεσπέτο Δηριάδην, Αιθίοπες τε, Σάκας τε, και έθνεα ποικίλα Βάκτρων…Και πολύς ουλοκώμων Βλεμύων στρατός…» «… και στόλος Ίκανε τριακοσίων πλοίων…».
Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόνο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν και τριακόσια πλοία!!! Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!! Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους. Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται.
Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων. Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει, δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο, από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση!!!
Αυτούς οι Έλληνες έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες…). Με τον Διόνυσο τον Β’ τον γιο της Σεμέλης που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (= περιοχή Αχρίδας), οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Λιβύης ενώθηκαν σε πανστρατιά. Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Λιβύης, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου.
«…Καλεσαμένου Διονύσου, Ακταίων ταχύς ήλθεν πατρίδος Αιονίης…»
«…Ήδη δι Ιλλυρίας Δαυλάντιον έθνος αρούρης και πέζον Αιμονίας και Πήλιον άκρον εάσας, Ελλάδος εγγύς ίκανεν, και Αονίη παρά πέζει…»
«…Πίπλειαν (= περιοχή Πιερίας) εάσας, Βιστονίης Οίαγρος…»( Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Α΄ βιβλ. 17ο στιχ. 339-341, 218-222, και τόμος Α΄ βιβλ. 13ο στιχ. 54-56).Στις περιγραφές του Νόνου διαβάζουμε για τις δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας στις οποίες φέρεται ως αρχηγός αυτών ο Ακταίων. Ακόμη της Κεντρικής Μακεδονίας αλλά και της Ανατολικής με αρχηγό τους τον Οίαγρο.
Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…
Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση. Έτσι η πρώτη οδηγήθηκε με αρχηγό τον Διόνυσο τον Β΄ προς την Μέση Ανατολή και το Ιράν , η δεύτερη με αρχηγό τον Μίνωα τον Α΄ μέσω της ερήμου Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου και η τρίτη με τον Περσέα να ηγείται αυτής προς τις περιοχές της Σομαλίας.
Τόσο ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου, Σομαλίας και Αιθιοπίας. Να δούμε και τις σχετικές αναφορές από τα αρχαία κείμενα για τα παραπάνω γεγονότα που πραγματικά αποτελούν για την ιστορία των Ελλήνων χρυσές σελίδες, αφού προστατεύουν όχι απλά τις κτίσεις τους αλλά τον ίδιο τον πολιτισμό, τον ίδιο τον άνθρωπο και το μέλλον του.
«…Καυκασίων ήλαυνε κατά πρηώνα εναύλων , Ασσηρίων δε Κάρηνα και ούρεα δύσβατα Βάκτρων…», εδώ ο Νόνος μας δείχνει την πορεία που ακολούθησε ο Διόνυσος ο Β΄ προς αντιμετώπιση των Υξώς.
«…Από χθόνος ήλασε Μίνως, Αραβίης επί πέδον…»
«…Παραγενόμενος δε εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς, εύρε την θυγατέρα τούτου Ανδρομέδα, παρακειμένην βορά θαλασσείω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό Αιθιόπων…», λέει ο Απολλόδωρος για τον Περσέα ο οποίος βρήκε στην Αιθιοπία τον βασιλιά της Κηφέα να είναι αναγκασμένος να θυσιάσει την κόρη του για να σωθεί η χώρα από τον κίνδυνο του κήτους που τους απειλούσε.
Επειδή στην μυθολογία όπως γνωρίζουμε όλα είναι συμβολικά δοσμένα, αντιλαμβανόμαστε ότι το κήτος συμβόλιζε τον εχθρό, τους Υξώς και η κόρη του Κηφέα, η Ανδρομέδα την εξουσία του Βασιλιά. Αυτήν παρέδωσε ο Κηφεύς για να σωθεί η χώρα από τις ορδές των βαρβάρων και τις καταστροφές που επέφεραν στις επελάσεις τους. Μία θεώρηση του πράγματος όπως μέσα από τα λεγόμενα του Απολλοδώρου διαβάζουμε και βέβαια δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι επρόκειτο για κήτος, παρά για ένα φαινόμενο που τους απειλούσε, και στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο παρά οι ορδές των βαρβάρων Υξώς. Έτσι ο Περσέας σώζει την κόρη Ανδρομέδα- Εξουσία του Κηφέα, απελευθερώνει με άλλα λόγια την χώρα και τους κατοίκους της.
Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β΄ αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς. Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς ελληνικής καταγωγής. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «…Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών… τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί…», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι ελληνικής- άρειας καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία.
Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν. Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Αρείων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα….Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία….
Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του. «… Ω! Νταριοντάνα, είσαι ακόμη ζωντανός; Άκουσε λοιπόν τα νέα για να χαρείς. Οι Παντάβα( =Άρειοι των Ινδιών) εσφάγησαν. Ο στρατός των κατεστράφη. Πέσαμε καταπάνω των την νύκτα στον ύπνο των, και τους εξολοθρεύσαμε…», γράφει η Μαχαμπαράτα εξιστορώντας τον θρήνο των Αιθιόπων για τον θάνατο του Δηριάδη και του γαμπρού του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.
Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης… Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης. Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του ελληνικού στρατού.
Του απομένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές. Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων, ο πατέρας του στρατηγού και νέου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα Α΄ . Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης. Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης. Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα. Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι.
Και τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη.«…Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος…», γράφει ο Νόνος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού. «…Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα…Δευτέρω … εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος…», διαβάζουμε στα «Διονυσιακά» για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β΄ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής. «…Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης…», λέει ο Νόνος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β΄ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.
Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής. Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α΄ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα!!!
(Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Β΄ βιβλίο 47ο στιχ. 373-375,
-«- -«- -«- βιβλίο 21ο στιχ. 307-308
Απολλόδωρος βιβλίο Β΄ εδαφ. 45
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 26ο στιχ. 60-61, τόμος Α΄ βιβλίο 13 στιχ. 425-426,
Μαχαμπαράτα, κεφ. 44, 62, 95,
Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Β΄ βιβλίο 40ο στιχ. 196-201,
-«- -«- -«- βιβλίο 37 στιχ. 49-56, 765, 101-103).
Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…
Ο Μίνως λοιπόν κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας. Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των Ερυθρομέλανων εισβολέων.
Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων. Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.
Αλλά και ο Περσέας έδρασε στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς. Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα.
Επειδή οι Υξώς όπως είπαμε ήρθαν από την θάλασσα με αρχηγό τον Βλέμυ εξ’ ου και ονομάστηκαν οι άνδρες του Βλεμυάνες, οι κάτοικοι της περιοχής πέρασαν μέσα από την παράδοση τον παραλληλισμό του με το κήτος που επέφερε τις καταστροφές στην χώρα τους.
Το γνωστό θαλάσσιο κήτος στο οποίο είχε δοθεί ως θυσία η Ανδρομέδα, όπως πληροφορούμαστε και από τον Απολλόδωρο. Συγκεκριμένα λέει ο συγγραφέας: « …Παραγενόμενος δε ο Περσεύς εις Αιθιοπίαν ης εβασίλευε Κηφεύς , εύρε την θυγατέρα Ανδρομέδαν παρακειμένην βοράν θαλασσίω κήτει… αναγκασθείς ο Κηφεύς υπό των Αιθιόπων έπραξε…Ταύτην θεασάμενος ο Περσεύς και ερασθείς… το κήτος έκτεινε και την Ανδρομέδαν έλυσε…» (Απολλόδωρος βιβλίο Β’ εδάφιο 43-45).
Από εκείνη την σχέση και τον γάμο του με την Ανδρομέδα ο Περσέας απέκτησε ένα γιο, τον Πέρση. Είναι ο προπάτορας των Περσών που όπως λέει η παράδοση η πρώτη δυναστεία δημιουργήθηκε μετά τον κατακλυσμό και προς χάριν του ονομάστηκε η χώρα Περσία. Διαβάζουμε την αντίστοιχη αναφορά στον Απολλόδωρο, στο β’ βιβλίο του στο εδάφιο 49: «…Εγένετο δε εξ Ανδρομέδας παις αυτώ πριν με ελθείν εις την Ελλάδα, Πέρσης… Από τούτου δε τους Πέρσες βασιλείς λέγεται γενέσθαι…».
Ο Αχαιμένης ήταν γόνος της δυναστείας του βασιλιά Πέρση, γιου του Περσέα και ιδρυτής της μεγάλης δυναστείας των Αχαιμενιδών απ’ όπου κατάγονταν ο Μέγας Κύρος, ο Δαρείος κ.λ.π.. Όλοι ήταν επίγονοι της δυναστείας του Αχαιμένη και φυσικά ελληνικής καταγωγής: « …Ο Όρχαμος του Αχαιμένους γόνος, ο των Περσίδων πόλεων επιφανών ανάσσων, από του Βήλου έβδομος το μέγα γένος ήλκεν…», γράφει και ο Οβίδιος δείχνοντάς μας την ελληνική καταγωγή στους Αχαιμενίδες. Πηγαίνει πίσω στους προγόνους βασιλείς του Περσέα, τον Βήλο ο οποίος ήταν από την γενιά της επίσης Αργείας Ιούς.
Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τοποθετήθηκε το άγαλμα του. Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’. Ο Ηρόδοτος αναφέρει σχετικά: «… Εν ταύτη τη πόλει(= Μέμφις), έστι Περσέως ιερόν. Τα προπύλαια του ναού λίθινα εστι κάρτα μεγάλα, επί δε αυτοίσοι ανδριάντες εστάσι λίθινοι, και άγαλμα εν αυτώ ανέστικε του Περσέως…» ( Ηρόδοτος Βιβλ. Β΄ εδάφ. 91). Η αναφορά αυτή του Ηροδότου μας αποδεικνύει ότι ακόμη και στην εποχή του υπήρχε ο ναός εκεί στην Μέμφιδα της Αιγύπτου αλλά και το άγαλμα το οποίο μπόρεσε και ο ίδιος ο μεγάλος ιστορικός να θαυμάσει….
Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς. Ήρωες που είχαν συμβάλει τα μέγιστα σε εκείνη την θριαμβευτική, από κάθε άποψη εκστρατεία. Προς τιμή του Βασιλιά της Μακεδονίας Δαρδάνου ονομάστηκε μία περιοχή του Ινδού ποταμού ως Δαρδανία και σήμερα αυτή την περιοχή την αναφέρουν ως Δαρδανιστάν. Προς τιμή του Ελύμου βασιλιά των Ελλήνων της Νοτίου Ιταλίας ονομάστηκε η νότιος περιοχή της Περσίας, Ελυμεία. Τιμές που απέδωσαν οι μεγάλοι αρχιστράτηγοι των Ελλήνων Διόνυσος ο Β’ και Μίνως ο Α’.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς. Των επιδρομέων από τα βουνά της Ινδίας…
«…Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν… Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων…»( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140.).
Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου. Σ’ ΄ ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου. Οι πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν.
Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές. Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!! Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’. Στην Μέμφι κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!
Ως επίλογο στο κεφάλαιο Υξώς-Ραξάς-Ερυθρομέλανες- Αιθίοπες- Βλεμυάνες, αφήσαμε λίγα λόγια για το ποιοι ήσαν. Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία παρουσιάζεται με μαύρη μορφή.
Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι. Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους. Λέγεται πως κατάλοιπα εκείνων έμειναν μετά την ήττα τους από τους Έλληνες στην περιοχή του Α΄ καταρράκτη του Νείλου και είναι οι περιβόητοι Τσιγγάνοι ή Τσιγκάλοι, οι οποίοι εξακολουθούν την «πλάνητα πρωτόγονη ζωή τους», όπως ακριβώς ζούσαν στα χρόνια της εισβολής τους.
Ο τίτλος Τσιγκάλοι, φέρεται ότι δηλώνει την ιδιότητά τους ως υιών της θεάς Κάλι. Η λέξη Τσιν- δηλώνει τον γιο και η λέξη Κάλι την θεά των Μαύρων Κάλι. Υποστηρίζεται ότι το Τσιν είναι παραφθορά της ελληνικής λέξης Ιν(=υιός).