Αγαπητή Ελένη,
Να δεχτώ ότι εδώ και πολλά χρόνια έχεις τον τρόπο σου να κατακτάς το τηλεοπτικό κοινό. Όχι όλο, αλλά σίγουρα ένα μεγάλο ποσοστό, κυρίως γυναικείο κι ελαφρώς μεγαλούτσικο.
Να δεχτώ επίσης ότι δεν είσαι τυχαία στην κορυφή. Πολλοί το προσπάθησαν, αλλά γκρεμοτσακίστηκαν.
Να δεχτώ φυσικά ότι είσαι πολύ όμορφη. Έχεις ένα πρόσωπο το οποίο η κάμερα και το φως λατρεύουν και κάθε στοιχείο του μακιγιάζ αποθεώνεται όταν έρχεται να δοκιμαστεί και να φορεθεί σε αυτό.
Τι κι αν ποτέ δεν χρειάστηκε να σπουδάσεις, να μορφωθείς, να πάρεις ένα χαρτί, κάτι βρε παιδί μου. Το κενό αυτό φρόντισες να το καλύψεις με σκέρτσο, τσαχπινιά, νάζι, δυο-τρεις σπρωξιές σε κάθε εκπομπή και φυσικά, φρόντισες την έλλειψη γνώσης να τη μεταμορφώσεις σε αφελή απορία. Παμπόνηρη.
Και εσύ, έτσι όπως διαλέγες φορέματα και γόβες, διάλεγες και θέματα και έμπαινες να υποδυθείς την παρουσιάστρια της καρδιάς μας.
Κάπως έτσι, μεταξύ πρωινών καφέδων και μεσημεριανών πάνελ, πασπαλισμένων με χρυσόσκονη, ροζ και γαλάζιο, με γενητούρια, γάμους, διαζύγια και έρωτες, με ακκισμούς στην Ελληνίδα μάνα και νοικοκυρά που σε έβλεπε από το σαλόνι ή από την κουζίνα, το έστησες το τηλεοπτικό σου σπιτικό. Το οποίο, τα τελευταία χρόνια, μετέτρεψες σε παντοπωλείο Η Ωραία Ελένη. Και εσύ, σε ρόλο τελάλη, να μοσχοπουλάς, να διαφημίζεις και να χαρίζεις πλυντήρια, κουζίνες, μακαρόνια, πάνες, κραγιόν και ότι λάχει.
Αυτή κι αν είναι εξέλιξη, Ελένη. Λίγο το ‘χεις, εν μέσω κρίσης να μπορείς να είσαι η καλύτερη και η ομορφότερη “πραματευτού» της τηλεοπτικής πιάτσας; Όχι δα…
Με αγάπη,
Αφροδίτη