Ήμουν αρκετά μικρούλα κι εκείνος με περνούσε είκοσι χρόνια. Όλα ξεκίνησαν, όταν πήγα να μείνω μαζί τους αρχές του καλοκαιριού.
Στην αρχή σαν παιχνίδι, μετά σαν μια κατάσταση που με έκανε να μουσκεύομαι, οπου και οποτε έβρισκα την ευκαιρια -βασικα τον θειο να ειναι μονος του- πήγαινα και του κουνιομουν, εριχνα πραγματα κατω για να σκυβω προκλητικα μπροστα του και να τα πιάνω, κλπ κλπ.
Εκεινος με κοιτουσε περιεργα γιατι δεν του ειχα δωσει δικαιωματα στο παρελθον, και μαλλον, σε πρωτο σταδιο, θεωρουσε συμπτώσεις πολλά από τα καμώματά μου.
Οταν λοιπον, εφευγε η θεια απο το σπιτι πηγαινα και καθομουν διπλα του, τον πείραζα, τον γαργαλουσα, μεχρι που αρχιζε κι εκεινος τα πειραγματα, που συνηθως τελειωναν με εμενα να παιρνω “κατα λαθος” τα χερια του και να τα ακουμπαω πάνω μου κι εκεινος να τα αφηνει εκει παγωμενος.
Μετα βεβαια απο τις πρωτες, 2-3 φορες που συνεβει το “ατυχημα” και επειδη εννοειται τον τρελαινε η μικρη και αθωα -χαχαχα- ανηψουλα του, άρχισε να τραβάει λίγο παραπανω το “αθώο” παιχνιδάκι μας, και να με χουφτώνει για τα καλα. Μερικές φορές κιόλας, επειδή το παράκανα στην πρόκληση, δεν δισταζε να μου ριξει και μερικες σφαλιαριτσες, πραγμα που δεν με χαλαγε καθολου…
Ίσα – ίσα…
Ετσι περνουσαν οι μερες με παιχνιδακια τετοιου τυπου, μεχρι που μια μερα που ειμασταν μονοι στο δωματιο, με ξαπλωσε μπρουμητα πανω στα ποδια του κι αφου τον εχω τουρλωσει ετοιμη να αρπαξω ακομα μια σφαλιαριτσα, ενιωσα να γίνεται το “κακό”.
Ήταν ένα… δάκτυλό του…
Εγω εκανα δηθεν πως δεν μου αρέσει και του έλεγα παρ’το θειουλη απο εκει, δεν μου αρεσει καθολου…
Τα βραδια συνηθως βαζαμε να δουμε ταινιες και εκανα πως με παιρνει ο υπνος ωστε να κοιμηθω στο ιδιο κρεβατι μαζι του.
Εκεινος -δυστυχως- δεν μου εκανε τιποτα μεχρι να τον πειραξω εγω. Ετσι, αρχιζα να παίζω μαζί του μέχρι που τον ένιωθα και τοτε απομακρυνομουν και τον αφηνα να με σκεφτεται και να με θελει τρελά.
Ενα βραδυ ειδαμε την ταινια μας και με πηρε ο υπνος, Ο θειουλης δεν αντεξε. Ακουστηκαν τα βηματα της θειας μου, που ειχε σηκωθηκει ξαφνικα και ερχοταν μεσα στο σκοταδι, απο το αλλο δωματιο -τυχαια ή οχι δεν ξερω-.
Αμέσως εκείνος έκανε ότι κοιμόταν κι εγώ, κακήν – κακώς, ανέβασα με μια κίνηση βρακακι και πυτζάμα και σηκώθηκα και πήγα και ξάπλωσα στο κρεβάτι μου, στο διπλανό δωμάτιο.
Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε και ήταν σαν να μην εχει γινει τιποτα μεταξυ μας, μεχρι που ηρθε το βραδυ και μας βρήκε πάλι ξαπλωμενους διπλα διπλα. Απο την μια εγω, να κανω πως κοιμαμαι,
και απο την αλλη, εκεινος, με την καρδια του να χτυπαει τοσο δυνατα, που μπορουσα να την ακουσω…
Δεν περασε πολυ ωρα που ενιωσα το χερι του πανω μου, πρωτα στο ποδι μου, και σιγα – σιγα να ανεβαινει αλλα στην πραξη, οταν αρχιζαν “τα ωραια” με επιανε ενα αγχος, κι ενας φοβος.
Πέρασαν μερικες μερες χωρις να κανουμε τιποτα, σαν να ξεχαστηκε εντελως αυτο που συνεβη τις προηγουμενες μερες μεχρι που ενα πρωι εφυγε η θεια μου για την δουλεια και εμεινα μονη μου με τον θειο στο σπιτι…
Εγω κοιμομουν -πραγματικα αυτη την φορα- οταν ηρθε διπλα μου ο θειος εκεί ειχα ξυπνησει για τα καλα, συνεχισα να το παιζω πως κοιμαμαι. Ξαφνικα, με μια αποφασιστικη κινηση, ο θειουλης με πηρε αγκαλια και με πηγε στην κρεβατοκαμαρα.
Με ξαπλωσε ανασκελα και αφου εβγαλε τα ρουχα καταλαβαίνετε τι συνέβη για ακόμα μια φορά. Μετά, με απολογητικό ύφος, έπεσε σχεδόν λιπόθυμος δίπλα μου, ενώ εγώ, ήμουν κάπου μεταξύ του να ανοίξει η γη να με καταπιεί και 7ου ουρανού.
Βέβαια, από τότε μέχρι σήμερα βρισκόμαστε αμέτρητες φορές…