Γυναίκες με δερμάτινα μπουφάν με μαύρα εφαρμοστά παντελόνια, ταγιέρ με περίτεχνο γιακά, πουκάμισα με μανσέτες και αποσπώμενα και ανάλαφρα φορέματα με ασπρόμαυρα καρό. Δημιουργίες σπουδαίων σχεδιαστών που αποκαλύπτουν τη λεία γυμνή πλάτη, τους υπέροχους ώμους, τις λεπτές γάμπες. Η γυναίκα είναι η μούσα τους, όταν σχεδιάζουν με το μολύβι ακόμη πάνω στο χαρτί τις κολλητές μπλούζες, τα σατέν σακάκια με τους φουσκωτούς ώμους και τις ψηλές πάνω από τον μηρό δερμάτινες μπότες. Οι σχεδιαστές το γνωρίζουν καλά. Πως, το εντυπωσιακό και ξεχωριστό ρούχο είναι για τη γυναίκα, ότι η ανοιγμένη ουρά για το παγώνι. Το πρώτο ερωτικό «σινιάλο» που εκπέμπεται στο άλλο φύλλο. Το πιο δυνατό χαρτί στο παιχνίδι της γοητείας. Για να επακολουθήσει τι άλλο; Ένας κεραυνοβόλος, φλογερός, και αμοιβαίος έρωτας. Κάποιοι λένε, ότι είναι ερωτευμένοι με τη ζωή. Κάποιοι άλλοι πάλι, ότι υπήρξε μόνο ένας μεγάλος έρωτας στη ζωή τους και έκτοτε… Τι περίεργο πράγμα. Ερωτευόμαστε παράφορα πριν καλά καλά γνωρίσουμε τον άλλο. Δίχως να γνωρίζουμε, καν το όνομα του. Που κατοικεί, με τι ασχολείται. Διότι στον έρωτα, αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Παρασυρόμαστε από ένα βλέμμα, από μία κίνηση του χεριού, από ένα φίνο άρωμα, αιχμαλωτίζοντας το μυαλό και την καρδιά μας.
Ποιον, όμως, ερωτευόμαστε; Η ψυχαναλυτική άποψη υποστηρίζει, ότι ερωτευόμαστε κάποιον που μας θυμίζει αγαπημένα πρόσωπα της παιδικής ηλικίας. Ο άντρας ερωτεύεται ένα αντίγραφο του μητρικού προτύπου και η γυναίκα κάποιου προσώπου που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παιδική της ηλικία. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε τον κόσμο. Στην πραγματικότητα, είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Είναι ένας δυνατός μαγνήτης που μας αποκολλά από το παρελθόν και μας διακτινίζει κατευθείαν στο μέλλον.
Όσο για το ποιον ερωτευόμαστε, μάλλον αποτελεί μυστήριο. Ίσως τον πιο ταιριαστό. Ίσως αυτόν που μας συμπληρώνει. Ή ίσως είναι εκείνος, του οποίου το βλέμμα μας θυμίζει το πρώτο βλέμμα που πρωτοαντικρίσαμε ερχόμενοι στον κόσμο, όπως υποστηρίζει η ψυχανάλυση. Περίεργα πράγματα.
Παρόλο που η επιστήμη δεν εξηγεί επακριβώς γιατί ερωτευόμαστε τον συγκεκριμένο άνθρωπο απέναντί μας, ο άνθρωπος που θα μας συγκινήσει θα είναι ένας και μοναδικός, αναντικατάστατος και δεν συγκρίνεται με κανέναν. Όπως και να έχει, η αδυναμία να εξηγήσουμε αιτιολογικά την επιλογή μας δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Γιατί ερωτευθήκαμε αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο; Που έφερε την «άνοιξη» μέσα στο χειμώνα. Που οι αισθήσεις μας ξυπνάνε και βγαίνουνε από τη «χειμερία νάρκη». Που τα λουλούδια παίρνουν όλα τα χρώματα. Κίτρινα. Βιολετιά, κόκκινα και φουξ. Και μας κόβεται η όρεξη ξαφνικά. Δεν μπορούμε να φάμε μπουκιά. Τον σκεφτόμαστε διαρκώς. Πηγαίνουμε στο κομμωτήριο και κόβουμε τα μαλλιά μας, σε μια κουπ που κολακεύει καλύτερα τις γωνίες του προσώπου μας. Λογική ερμηνεία, στις αντιδράσεις μας; Δεν μπορούμε να δώσουμε. Άλλωστε ο Πλάτωνας θεωρούσε τον έρωτα μία θεία τρέλα, ένα παραλήρημα εμπνευσμένο από το Θεό.