Ευρεσιτεχνία για επαναστατικό αντιδραστήρα σύντηξης στη Lockheed Martin
lockheedmartin.com/
Μία ευρεσιτεχνία η οποία θα μπορούσε να σχετίζεται με έναν δυνάμει επαναστατικό αντιδραστήρα σύντηξης (CFR- Compact Fusion Reactor) κατοχύρωσε η Lockheed Martin.
Το αίτημα για την ευρεσιτεχνία υποβλήθηκε το 2014 και το κείμενο έχει ημερομηνία έκδοσης 15 Φεβρουαρίου 2018. Σε αυτό περιγράφονται τεχνικά χαρακτηριστικά ως προς τα «encapsulating magneting fields for plasma confinement» (μαγνητικά πεδία εγκιβωτισμού για περιορισμό πλάσματος) – ένα τμήμα του συστήματος περιορισμού πλάσματος για αντιδραστήρες σύντηξης.
Την ευρεσιτεχνία επισήμανε ο Στίβεν Τριμπλ, δημοσιογράφος του Flightglobal. Όπως σημειώνει το The Drive, εάν το σχετικό πρόγραμμα προχωρά όπως ήταν προγραμματισμένο, η εταιρεία θα μπορούσε να παρουσιάσει κάποια στιγμή μέσα στο επόμενο έτος ένα πρωτότυπο σύστημα μεγέθους κοντέινερ και ικανού να τροφοδοτεί μα ενέργεια ένα αεροπλανοφόρο κλάσης Nimitz ή 80.000 σπίτια.
Το 2014 η εταιρεία είχε προκαλέσει αίσθηση ανακοινώνοντας ότι εργάζεται πάνω στο συγκεκριμένο project, το οποίο είχε αναλάβει το τμήμα Skunk Works. Τότε ο Τόμας Μαγκουάιρ, επικεφαλής του Compact Fusion Project είχε πει ότι στόχος ήταν ένας λειτουργικός αντιδραστήρας εντός πέντε ετών και ένα σχέδιο ικανό για παραγωγή εντός 10 ετών.
Η πυρηνική σύντηξη γενικά θεωρείται μια πολύ πιο ασφαλής διαδικασία από τη σχάση: Στην ουσία πρόκειται για τη δημιουργία ενέργειας αναπαράγοντας πυρηνικές αντιδράσεις παρόμοιες με αυτές που θερμαίνουν τον Ήλιο.
Η πυρηνική σύντηξη συμβαίνει όταν δύο εξαιρετικά θερμά άτομα συγκρούονται και οι πυρήνες τους ενώνονται και σχηματίζουν έναν τελικό πυρήνα, απελευθερώνοντας παράλληλα τεράστιες ποσότητες ενέργειας. Αντίθετα με την πυρηνική σχάση, που χρησιμοποιείται από τους σύγχρονους αντιδραστήρες, η σύντηξη δεν απελευθερώνει βλαβερά ραδιενεργά υλικά, αποτελώντας καθαρή μορφή ενέργειας. Επίσης, εφόσον δεν απαιτεί τα συνηθισμένα σχάσιμα υλικά, είναι πολύ πιο δύσκολο να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς προγραμμάτων πυρηνικών όπλων, κάτι που με τη σειρά του θα επέτρεπε την εξάπλωση της χρήσης του συγκεκριμένου είδους ενέργειας στον κόσμο, ικανοποιώντας τις ολοένα και αυξανόμενες ενεργειακές απαιτήσεις του πλανήτη. Το απαιτούμενο καύσιμο επίσης θα υπήρχε σε αφθονία, καθώς το θαλασσινό νερό αποτελεί σχεδόν απεριόριστη πηγή δευτερίου, ενώ υπάρχουν επαρκείς πηγές λιθίου για την παραγωγή τριτίου.
Πάντως, όπως υπογραμμίζει το The Drive, είναι ακόμα μακρύς ο δρόμος μέχρι να φανεί εάν ο αντιδραστήρας της Lockheed Martin θα γίνει πραγματικότητα: Αφ'ενός πολλοί άλλοι έχουν προσπαθήσει ανά τις δεκαετίες (σχεδόν για έναν αιώνα), χωρίς επιτυχία, αφ'ετέρου η συγκεκριμένη ευρεσιτεχνία δεν δείχνει από μόνη της πως η εταιρεία βρίσκεται κοντά- ενώ το 2014, μετά την αίσθηση που είχε προκληθεί στα ΜΜΕ, τα Skunk Works παρουσιάζονται ιδιαίτερα μυστικοπαθή όσον αφορά στο εν λόγω εγχείρημα.