Ευχαριστεί την τύχη του που είναι ζωντανός! Όταν το διαβάσετε, θα συμφωνήσετε μαζί του!

Η μητέρα μου συνήθιζε να κόβει το κοτόπουλο, τη μπριζόλα, τα αυγά και τα λαχανικά με το ίδιο μαχαίρι, στην ίδια επιφάνεια και χωρίς να τα πλύνει στο μεταξύ. Ποτέ όμως δεν …πάθαμε τροφική δηλητηρίαση.
Η μητέρα μου επίσης συνήθιζε να ξεπαγώνει μπιφτέκια στον πάγκο και όταν δεν κοίταζε, πολλές φορές πήγαινα και τσιμπούσα μερικά έτσι όπως ήταν, ωμά. Αλλά δεν θυμάμαι να έπαθα ποτέ E-coli.

Τα καλοκαίρια με όλα τα παιδιά πηγαίναμε κάθε μέρα για μπάνιο στη κοντινή λίμνη. Δεν έπαθε κανένας μας ποτέ τίποτα και ας μην ήταν χλωριωμένο το νερό όπως στις πισίνες.

Κινητά τηλέφωνα δεν είχαμε αλλά όταν έλεγα στη μητέρα μου ότι πάω για παιχνίδι και ότι στις 8 θα γυρίσω σπίτι, μου είχε εμπιστοσύνη και εγώ πάντα το εκτιμούσα και δεν της έλεγα ψέματα. Ήμουν στο σπίτι πάντα στην ώρα μου. Άντε ίσως λιγάκι πιο μετά!

Παίζαμε στις αλάνες ποδόσφαιρο, μήλα και κυνηγητό με τα παπούτσια που φορούσαμε κάθε μέρα. Μερικοί ακόμη και με σαγιονάρες. Δεν είχαμε διαφορετικά παπούτσια για τις «αθλητικές δραστηριότητες» όπως τα σημερινά παιδιά, ξέρετε αυτά τα πανάκριβα αθλητικά παπούτσια με τις αεροδυναμικές σόλες και τον ενσωματωμένο αέρα. Δεν μπορώ να θυμηθώ κανένα τραυματισμό, αλλά μάλλον θα πρέπει να συνέβη γιατί σήμερα όλοι μας λένε ότι τα ειδικά αθλητικά παπούτσια είναι πολύ «ασφαλέστερα».

Αλλά και το ποδόσφαιρο σε κάποιο γήπεδο ή σε κάποιο κλειστό γυμναστήριο δεν υπήρχε σαν επιλογή. Γήπεδα δεν υπήρχαν, και όμως, πολλά παιδιά φίλοι μου προχώρησαν στον αθλητισμό και έγιναν και επαγγελματίες. Έπαιξαν σε μεγάλες ομάδες, μερικοί και στην Α Εθνική. Πόσα από τα σημερινά παιδιά, αν και έχουν εντυπωσιακά γήπεδα με όλες τις ανέσεις, μπορούν να πετύχουν το ίδιο;

Στο σχολείο, κάποιο από τα παιδιά έλεγε κάθε πρωί, πριν μπούμε στις τάξεις, την προσευχή. Σήμερα κάποιοι υποστηρίζουν ότι είναι μια «απαρχαιωμένη», «παλαιολιθική» συνήθεια και πρέπει να καταργηθεί. Είναι όμως έτσι; Δεν μας ενοχλούσε. Μερικές φορές ίσως και να με βοήθησε να γράψω καλά σε μερικά διαγωνίσματα. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα αυτό πιστεύω.

Πάντως τέλειωσα το σχολείο, πέρασα στο Πανεπιστήμιο και ταυτόχρονα έζησα μερικά αξέχαστα χρόνια με τους φίλους μου. Φροντιστήρια δεν είχαμε τότε και έτσι είχα χρόνο μετά το διάβασμα να βγω και τις βόλτες μου. Σήμερα τα παιδιά ούτε να φάνε δεν προλαβαίνουν: Σχολείο, φροντιστήριο, καράτε, Αγγλικά, Γερμανικά, χορό, πληροφορική, λες και πρέπει να τα μάθουν όλα μέχρι να γίνουν 18. Λες και η ζωή τελειώνει και δεν θα προλάβουν. Που να τους μείνει καιρός για να ζήσουν την παιδική τους ηλικία που έρχεται δυστυχώς μόνο μια φορά.

Απλά δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο βαριόμασταν χωρίς υπολογιστές, Play Station, Nintendo, X-box 270, smartphones, Facebook και Ίντερνετ. Μάλλον το έχω διαγράψει από τη μνήμη μου για να ξεχάσω τους κινδύνους που διατρέχαμε κάθε φορά που τρέχαμε στο δάσος για να φτιάξουμε φρούρια ή στις οικοδομές για να παίξουμε κρυφτό. Δεν είχε πιο πολύ πλάκα όμως;

Μια και μιλάμε για τους κινδύνους.. πως καταφέραμε και επιζήσαμε από τα τσιμπήματα χωρίς ειδικές αλοιφές, φάρμακα και κρέμες; Πως γλυτώσαμε από τις γρατσουνιές και τα βρώμικα χώματα χωρίς αντιτετανικό ορό; Μάλλον σταθήκαμε απλά πολύ τυχεροί!

Παίζαμε αμπάριζα σε ένα άδειο εργοτάξιο και μια φορά που έπεσα και χτύπησα, η μητέρα μου πρώτα μου περιποιήθηκε την πληγή και έπειτα μου έριξε μερικές στον πισινό. Σήμερα σε ανάλογη περίπτωση μια μαμά θα πάει το παιδί της στο νοσοκομείο και μετά θα ασκήσει αγωγή κατά του ιδιοκτήτη του κτιρίου γιατί δεν φρόντισε να αποκλείσει την είσοδο στα παιδιά. Το παιδί ποτέ δεν φταίει!

Η πόρτα του σπιτιού μας δεν κλείδωνε ποτέ. Μόνο το βράδυ, και αυτό όχι πάντα.
Η μάνα μου δεν έδιωχνε κανέναν. Όποιον χτύπαγε τη πόρτα μας, τον καλούσε μέσα και τον κερνούσε καφέ και γλυκό του κουταλιού: Συκαλάκι και βύσσινο. Τι ωραίο που ήταν το βύσσινο!!!

Τα βράδια είχαμε επισκέψεις που πολλές φορές κατέληγαν σε πανηγύρι. Συνήθως η παρέα ξεκινούσε με λίγο κρασί και σε λίγη ώρα όλοι είχαν σηκωθεί και ξεκινούσαν να χορεύουν, πολλές φορές μέχρι το πρωί. Σήμερα όμως περνάμε πολύ καλύτερα βλέποντας τους άλλους να πίνουν και να χορεύουν στην τηλεόραση. Γιατί να χαλάμε τον εαυτό μας και να κουραζόμαστε άλλωστε;

Αναλογιζόμενος σήμερα όλα αυτά, σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να μηνύσω τους γονείς μου για όλους τους κινδύνους στους οποίους με είχαν αφήσει εκτεθειμένο. Ααα!! Μάλλον πρέπει να ευχαριστήσω και την καλή μου τύχη που είμαι ακόμη ζωντανός!»
dinfo.gr