Το τραπεζικό σύστημα της χώρας, όπως είναι σήμερα, χρησιμοποιείται από τους δανειστές που το ελέγχουν πλήρως ως “Δούρειος Ίππος” για τον έλεγχο και ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας. Η ανακεφαλαιοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών ενισχύει ακόμη περισσότερο τη θέση των δανειστών με “μακρύ χέρι” βεβαίως το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο Γιάννης Δραγασάκης περιέγραψε ένα ανεξάρτητο εθνικό σύστημα με στόχο να ξεφύγει η ελληνική οικονομία από τη μέγγενη των ξένων.
Αυτή τη στιγμή και μετά την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που εκτιμάται πώς θα ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους αναγκαστικά για να αποφευχθεί το “bail in” το τραπεζικό σύστημα ελέγχεται από τους δανειστές. Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες όμως είναι αυτές που ελέγχουν και τον μεγαλύτερο αριθμό των ελληνικών επιχειρήσεων.
Πως; Μέσω των δανείων. Πολλές επιχειρήσεις για να μην βάλουν λουκέτο αναγκάστηκαν να πάρουν νέα δάνεια είτε για να εξυπηρετήσουν τα παλιά είτε για να αναχρηματοδοτηθούν με αντάλλαγμα ή εχέγγυο μέρος των μετοχών τους. Αυτό σημαίνει πρακτικά πώς οι τράπεζες είναι μέτοχοι σε πολλές επιχειρήσεις και μπορούν αύριο, αν θελήσουν, να ζητήσουν σε συνέλευση των μετόχων αλλαγή των Διοικητικών Συμβουλίων.
Και το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι ποιος θα είναι αυτός που θα ζητήσει εκ μέρους των τραπεζών την αλλαγή των διοικήσεων; Αυτός που ελέγχει τις τράπεζες και δεν είναι άλλος από τους δανειστές. Με λίγα οι δανειστές μπορούν να ελέγχουν όλη την μακροοικονομία της χώρας, αφού πολλές επιχειρήσεις έχουν μεγάλο δανεισμό.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης περιέγραψε ένα “παράλληλο” τραπεζικό σύστημα προκειμένου η ελληνική οικονομία και όχι μόνο οι τράπεζες να ξεφύγουν από τα δίκτυα των δανειστών. Είναι εύκολο; Η απάντηση είναι όχι, αλλά χωρίς αυτό δεν πρόκειται ποτέ η Ελλάδα να ορθοποδήσει.
Θα αναφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα για να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει “άλωση” των μεγάλων επιχειρήσεων από τους δανειστές. Αυτές τις ημέρες βγήκε η είδηση πώς ο Σταύρος Ψυχάρης καλείται ως κατηγορούμενος για δάνεια που έχει λάβει ο ΔΟΛ, πιθανώς χωρίς να δικαιούνταν ή να μπορούσε να πάρει. Αυτό τι σημαίνει; Πώς αν όντως αποδειχθεί πως κάποιοι έκαναν τα στραβά μάτια για να πάρει, ενώ δεν έπρεπε, δάνεια ο ΔΟΛ τότε αφενός μπαίνει σε τραπεζική “καραντίνα”, αφετέρου η τράπεζα μπορεί να κινήσει τη διαδικασία για να πάρει υπό τον έλεγχο της τη διοίκηση του Ομίλου.
Ο κ. Ψυχάρης βρίσκεται κατηγορούμενος, όπως τα στελέχη της τράπεζας που ευθύνονται για την “παράνομη” χορήγηση των δανείων. Αυτό δεν αφορά μόνο στο ΔΟΛ. Μπορεί να συμβεί σε πολλές ακόμη επιχειρήσεις που είναι χρεωμένες, ή δεν εξυπηρετούν τα δάνεια τους ή πήραν δάνεια με αντάλλαγμα μετοχής.
Άλλη μία περίπτωση είναι αυτή του “Τιτάνα” ο οποίος λόγω των μεγάλων δανείων μπορούν οι τράπεζες ανά πάσα στιγμή να διορίσουν νέα υπό τον έλεγχο τους διοίκηση, ή και η ΕΛΒΟ, που είχε πολλά δάνεια σε τράπεζες, παρά και τη συμμετοχή του Δημοσίου.
Η απόφαση χθες το βράδυ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών αντανακλά αυτό που περιγράφουμε, δηλαδή τον έλεγχο των τραπεζών από τους δανειστές. Αυτό που αποφασίστηκε στο Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής είναι πώς η αναλογία των κοινών μετοχών και των υπό αίρεση μετατρέψιμων ομολογιών (CoCos), βάσει της οποίας το ΤΧΣ θα καλύψει το μέρος των κεφαλαιακών αναγκών του δυσμενούς σεναρίου που δεν θα καλυφθεί από ιδιώτες, είναι 25% προς 75% CoCos.
Και αυτές οι δυσμενείς εξελίξεις έρχονται σε μία περίοδο που οι ελληνικές επιχειρήσεις μαζί με τα ελληνικά νοικοκυριά βουλιάζουν στα χρέη και στις υποχρεώσεις. Αρκεί κανείς να λάβει υπόψη του πώς περισσότερα από 108 δισ. ευρώ υπολογίζεται ότι έχουν εξαφανισθεί από την αγοτά κατά τη διάρκεια της κρίσης, δηλαδή από το 2009.
Τα 42 δισ. από αυτά έχουν πάρει τον δρόμο προς το άγνωστο μόνο το τελευταίο 12μηνο, περίοδος κατά την οποία επανήλθε η ανησυχία για ενδεχομένη έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ. Τα χρήματα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα έχει μειωθεί δραματικά είτε εξαιτίας πληρωμών που έγιναν στο εξωτερικό από ιδιώτες, είτε επειδή έγιναν καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, είτε, τέλος, λόγω πληρωμών που έκανε το ελληνικό Δημόσιο στο εξωτερικό, προς οργανισμούς και πιστωτές, προκειμένου να κλείσει υποχρεώσεις του.
Χρήμα που σε κάθε περίπτωση λείπει πια από την ελληνική αγορά και που αντιστοιχεί στα περίπου μισά χρήματα που βρίσκονταν εντός των τειχών λίγο μετά τα μέσα του 2009 (μετρητά και καταθέσεις).
Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί: η συνολική διαθέσιμη ποσότητα χρήματος στην ελληνική οικονομία έχει συρρικνωθεί πλέον στα επίπεδα των 153 δισ. ευρώ από 262 δισ. το φθινόπωρο του 2009. Από αυτά τα 153 δισ., τα 26,9 δισ. κυκλοφορούν ως μετρητό αυτή τη στιγμή στην αγορά.
Για να γίνει αυτή η τεράστια αφαίμαξη, μεσολάβησαν ορισμένοι κρίσιμοι σταθμοί, όπως αυτός του Ιουνίου του 2012, όταν το χρήμα περιορίσθηκε στα 176 δισ. ευρώ, μειωμένο δηλαδή κατά 85,76 δισ. Ηταν τότε που η πολιτικοοικονομική αβεβαιότητα για τη χώρα κορυφωνόταν με δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Παράλληλα ωστόσο αυξανόταν το κομμάτι εκείνο της συνολικής προσφοράς που αντιστοιχεί στο νόμισμα σε κυκλοφορία. Τα μετρητά δηλαδή που είχαν αναληφθεί από τις τράπεζες. Από 18,49 δισ. ευρώ τον Σεπτέμβριο του 2009 τα μετρητά στην αγορά έφτασαν τα 21,4 τον Ιούνιο του 2012, παρά τη συνολική συρρίκνωση του χρήματος.
Η τάση αυτή, της αποθησαύρισης μετρητών, συνεχίστηκε έκτοτε αδιάλειπτη και από ένα σημείο και έπειτα επιταχυνόμενη, για να φτάσει σήμερα, με βάση τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος, το νόμισμα σε κυκλοφορία στα 26,9 δισ. ευρώ. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι η συνολική κυκλοφορία χρήματος έχει μειωθεί κατά 22,3% το τελευταίο έτος.
Η κατάσταση αυτή περιγράφει τις δυσοίωνες προβλέψεις για τις ελληνικές επιχειρήσεις και για τα ελληνικά νοικοκυριά, όταν οι δανειστές θέλουν να βάλουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στη δημόσια περιουσία. Μην ξεχνάμε τις αποκρατικοποιήσεις που πρέπει η Ελλάδα να κάνει για να πληρώσει μέρος του δημοσίου χρέους. Και ακολουθούν, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, και η σειρά των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Το φλέρτ της Γερμανίας με την Τουρκία και οι αναφορές περί κοινής φύλαξης των συνόρων στο Αιγαίο κάθε άλλο παρά τυχαίες είναι.
Use Facebook to Comment on this Post
