Η απιστία δεν είναι θέμα χρόνου αλλά επιλογών…

Της Θεοδώρας Ατζεμιάν
Θέμα άλυτο, καυτό, βαμμένο με κόκκινο. Το κόκκινο του πάθους, της φωτιάς, αλλά και του πόνου…
Μια και μόνη λέξη, ικανή να σε ζαρώσει, να σε κάνει να αλλάξεις δεδομένα, ή απλώς το δρόμο σου. Να πάρεις αυτόν τον χωρίς επιστροφή.

Σε ότι ήξερες σε ότι αγαπούσες, σε ότι θεωρούσες πως ξεκινούσε το πρωινό σου.

Αυτό σου κάνει η απιστία, αλλάζει το ρου σου. Γιατί τον αγαπάς, και εξακολουθείς να το πράττεις, ακόμα και μετά.

Για αυτό ο πόνος, για τα λόγια, τα όνειρα τον έρωτα, τα κεκτημένα επάνω του.

Τα δικά σου (εσύ τα θεωρούσες) τα λατρεμένα σου.

Πως να συνεχίσεις χωρίς αυτά, πως να παλέψεις αφού δεν υπάρχουν.

Αδιαφορείς παντελώς πως με τα ίδια όπλα κατέκτησε την άλλη.

Πάνω στην δική σου ζωή πόνταρε, και έριξε το δόλωμα.

Γεμάτος απ’ την αγάπη που του έδωσες, την ασφάλεια που του παρείχες, για τον ανδρισμό του, τον έστειλες στο κυνήγι με άψογα πολεμοφόδια.

Ήξερε που να στήσει καρτέρι, που ακριβώς θα χτυπήσει.

Μη γελιόμαστε,, κάθε γυναίκα μαθαίνει στον άντρα δίπλα της να είναι καλός κυνηγός.

Αφού έχει πέσει πρώτα η ίδια μέσα. Όπως εγω, όπως εσύ, όπως όλες.

Η απιστία δεν είναι όμως θέμα χρόνου, για τις σχέσεις. Αλλά θέμα επιλογών.

Επιλέγεις να μην βλέπεις τα σημάδια, τις αλλαγές επάνω του.

Δυστυχώς η ευτυχώς οι άντρες μιλάνε αλλά όχι με λόγια. Εκεί στη σιωπή τους άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά.

Στην καθημερινότητα τους, στο τρόπο που αποφεύγουν εσένα, στην δικαιολογία, στην άρνηση, στο τσακωμό, στην κρυψώνα του μυαλού τους.

Εκεί που τρέχουν να κρυφτούν με τα ένοχα μάτια.

Ακολούθα τους και θα βρεις την άλλη γυναίκα.

Ποια είναι αδιάφορο. Αν της έχει κάνει έρωτα πάλι αδιάφορο.

Αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει, είναι πόσο κόπιασε να την ρίξει, τι σκαρφίστηκε, τι της πούλησε.

Τι έκλεψε από σένα, τι άρπαξε απ’ τα δικά σας λόγια.

Στην αγοραπωλησία της απιστίας, ποια δικά σου κομμάτια, πέταξε στο δρόμο.

Πόσο τον ξεσήκωσε η μυρωδιά της, πόσο τη σκεφτόταν.

Γιατί στη τελική η απιστία είναι όλα αυτά, ο δρόμος προς την κατάκτηση.

Όλο αυτό το παιχνίδι με τα λόγια, τις ματιές, το ξεσήκωμα της καρδιάς.

Να τρέχει η αδρεναλίνη να ιδρώνεις απ’ την αγωνία.

Καλείσαι μετά να τον κοιτάξεις, για ποιο όμως λόγο. Να δεις τι;

Αυτός που ήξερες δεν υπάρχει,

Καλείσαι να συγχωρήσεις… μπορείς;

Ας πούμε πως μπορείς. Ναι είσαι ικανή για το ακατόρθωτο.

Αλλά είσαι έτοιμη για τις σκιές. Αυτές που θα περνούν στα μάτια σου, κάθε φορά που βλέπεις τα δικά του.

Νιώθεις πως μπορείς να τον εμπιστευτείς ξανά;

Όταν γίνει μια φορά, γιατί να μην επαναληφθεί;

Είναι αυτό που είπαμε στην αρχή ο δρόμος χωρίς επιστροφή.

Θα πρέπει να είναι ο αγώνας δικός του, και όχι δικός σου πλέον.

Αυτός θα τρέχει όσο εσύ περπατάς.

Θα μαζεύει τα κομμάτια σχέσης -γάμου, τι σημασία έχει.

Ακόμα και αν κοπεί μην σκύψεις να τον βοηθήσεις άφησε τον να ματώσει.

Να μπει το αίμα σου μέσα του, να οσμιστεί μέχρι το βάθος του το πόνο σου.

Λάθη κάνουν οι άνθρωποι, και αν είναι αληθινός θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του, προσευχόμενος για την καλή του τύχη.

Που επέτρεψες στον εαυτό σου να γυρίσει. Χωρίς το 100%. Αυτό το δικαίωμα το έχασε, δια παντός.

Use Facebook to Comment on this Post