Όταν τα παιδιά έφτασαν στο σχολείο την επόμενη μέρα, κρατούσαν όλα σακούλες γεμάτα πατάτες. Κάποιες σακούλες είχαν δύο πατάτες, κάποιες τρεις και μερικά παιδιά είχαν έως και πέντε πατάτες. Μετά, τους είπε να κουβαλάνε παντού όπου πάνε αυτή την σακούλα για την επόμενη εβδομάδα.
Εκείνα έκαναν όπως τους ζήτησε και αρχικά τους φάνηκε αστείο να κουβαλάνε παντού μαζί τους αυτή την σακούλα. Όσο περνούσαν όμως οι μέρες, οι πατάτες άρχισαν να σαπίζουν, να μυρίζουν και το βάρος τους είχε αρχίσει να κουράζει τα παιδιά. Μέχρι το τέλος της εβδομάδας, όλα ήταν πολύ χαρούμενα που το παιχνίδι αυτό είχε τελειώσει.
Την τελευταία μέρα του παιχνιδιού, η δασκάλα τους είπε: “Πώς σας φάνηκε το παιχνίδι; Σας άρεσε που κουβαλούσατε τις πατάτες όλη την εβδομάδα;” Όλα τα παιδιά συμφώνησαν πως δεν είχε καθόλου πλάκα. Οι πατάτες ήταν βαριές και είχαν αρχίσει να μυρίζουν.
Τότε, τους αποκάλυψε το νόημα του παιχνιδιού: “Αυτές οι πατάτες είναι σαν το μίσος που κουβαλάμε στην καρδιά μας. Μας βαραίνει και η βρώμα τους κάνει τη ζωή μας αφόρητη. Κουβαλούσατε τις πατάτες μόνο για μία εβδομάδα. Φανταστείτε πώς θα ήταν να κουβαλούσατε αυτό το μίσος για όλη σας τη ζωή.”
Το να συγχωρούμε τους άλλους και να απομακρύνουμε το μίσος από την καρδιά μας είναι ο καλύτερος τρόπος να ζήσουμε μία μεγάλη και χαρούμενη ζωή!
Οι σκέψεις σας;