Η διεθνής των “πυρομανών” ενάντια στον καταλανικό λαό!

Του Γιώργου Μητραλιά

‘Οπως θα έπρεπε να αναμένεται, η συνεχώς κλιμακούμενη καταλανική κρίση συγκινεί και προκαλεί ήδη συζητήσεις και αντιπαραθέσεις μέχρι και στη χώρα μας. Και δεν είναι διόλου τυχαίο ότι, όπως και άλλοτε στη σύχρονη ελληνική και παγκόσμια ιστορία, οι μόνιμα αρνούμενοι να πολεμήσουν τη ρίζα του κακού, εκφράζουν όλο και πιο συχνά την άποψη ότι -τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό- αυτή η κρίση οφείλεται στον “πυρομανή Ραχόι”. Περίπου όπως η στρατιωτική χούντα στη χώρα μας οφειλόταν στους “άφρονες συνταγματάρχες”…

Έστω λοιπόν ότι για όλα ευθύνεται ο “πυρομανής Ραχόι”. Θα ήμασταν διετεθειμένοι να αποδεχτούμε αυτό τον ισχυρισμό αν ο “πυρομανής Ραχόι” δεν είχε την ολόθερμη υποστήριξη όχι μόνο ολάκερου του αντιδραστικού κόσμου της χώρας του, αλλά και της Ευρώπης και όλης της υφηλίου! Αν λοιπόν είναι “πυρομανής”ο Ραχόι, τότε είναι άλλο τόσο “πυρομανής” ο βασιλιάς του καθώς και ο Σάντσες ηγέτης της ισπανικής αξιωματικής αντιπολίτευσης και σοσιαλδημοκρατίας (PSOE). Και επίσης “πυρομανής” ο Ριβέρα, ηγέτης των Ciudadanos. Και βέβαια, “πυρομανείς” οι επικεφαλής των αντίστοιχων κομμάτων τους στην Καταλονία. Και φυσικά, “πυρομανής” με περικεφαλαία ο Καταλανός κ. Ροσέλ, πρόεδρος του ισπανικού ΣΕΒ και “πυρομανείς” οι διευθύνοντες σύμβουλοι και λοιποί μέτοχοι των πάνω από 1200 επιχειρήσεων, ασφαλιστικών εταιριών και τραπεζών που έχουν -μέχρι τη στιγμή που γράφουμε- εγκαταλείψει την Καταλονία… για να την τιμωρήσουν! Και αναπόφευκτα “πυρομανείς” οι δικαστές και εισαγγελείς τους που συλλαμβάνουν και φυλακίζουν Καταλανούς πολίτες που τολμούν να λένε δημόσια την άποψή τους, και “πυρομανείς” οι παπάδες και λοιποί επίσκοποι που ευλογάνε τις θεάρεστες πράξεις τους. Και αλίμονο, “πυρομανείς” ολκής οι Μέρκελ, Μακρόν, Μέι, Γιούνκερ,Ταγιάνι και λοιποί Τραμπ, Πούτιν και Ερντογκάν, και τέλος, “πυρομανείς” βαρέων βαρών η δεσποσύνη Λαγκάρτντ του ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ, ο ΟΟΣΑ και οι άλλοι διεθνείς οργανισμοί που στηρίζουν άνευ όρων τον “πυρομανή” Ραχόι ενάντια σε αυτούς τους “ανεύθυνους” και “στερούμενους σχεδίου Β” Καταλανούς “εθνικιστές”…

Τελικά, θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι, σύμφωνα με αυτή την βαθυστόχαστη άποψη, τα προβλήματα του πλανήτη μας συνοψίζονται στο γεγονός ότι είναι γεμάτος από… “πυρομανείς! Με άλλα λόγια,… ζήτω που καήκαμε!…

Φυσικά, η καταλανική κρίση είναι αρκούντως σοβαρή για να μην επιτρέπει τέτοιου είδους αστειότητες. Για να μιλήσουμε λοιπόν σοβαρά, ο Ραχόι και οι δικοί του δεν είναι ούτε “πυρομανείς”, ούτε ηλίθιοι, ούτε ανεπαρκείς και άφρονες. Απλούστατα, είναι όμηροι των συμφερόντων που υπηρετούν και τα οποία συμφέροντα τούς έχουν τοποθετήσει εκεί όπου βρίσκονται: Στην εξουσία ενός Ισπανικού Κράτους που είναι από γεννησιμιού του “πυρομανές” όταν πρόκειται να καταπνίξει -συχνά στο αίμα- την εξέγερση των λαών και των εθνών του! Και όποιος έχει αμφιβολίες, καλό θα ήταν να θυμηθεί το παρελθόν διαμέσου των αιώνων και φυσικά, και το μεταπολιτευτικό παρόν αυτού του Ισπανικού Κράτους ο αρχηγός του οποίου (δηλαδή, ο βασιλιάς και η μοναρχία του) εφευρέθηκε και τοποθετήθηκε εκεί από τον…δικτάτορα Φράνκο.

Εν αρχή ο λόγος λοιπόν για αυτόν τον βασιλιά, η “σκληρή στάση” του οποίου απέναντι στο καταλανικό λαό δεν οφείλεται τάχα στη ροπή του στην “πυρομανία” αλλά απλούστατα στο γεγονός ότι η απόσχιση της Καταλονίας όχι μόνο θα στερήσει από αυτό το παράσιτο και το σόϊ του έναν ολάκερο λαό που τον θρέφει, αλλά και θα γίνει παράδειγμα προς μίμηση και για άλλους λαούς που ασφυκτιούν μέσα στον κρατικό ισπανικό ζουρλομανδύα. Τόση απλή είναι η εξήγηση του βασιλικού μένους κατά της καταλανικής απόσχισης, και όποιος κάνει ότι δεν την βλέπει είναι απλώς υποκριτής…

Και ο Ραχόι; Γιατί άραγε επιμένει τόσο πολύ να καταστείλει τους Καταλανούς, βάζοντας μάλιστα σε κίνδυνο την τάξη και την επικρατούσα ηρεμία (των νεκροταφείων) σε ολάκερη την Ευρώπη; Μια σχεδόν πλήρης απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα απαιτούσε τουλάχιστον μερικές σελίδες κειμένου, και προφανώς δεν είναι δουλειά του παρόντος άρθρου. Ιδού όμως κάποια στοιχεία διευκρίνησης αυτού που ενοούμε όταν κάνουμε λόγο για ομηρία του Ραχόι από τα συμφέροντα που αυτός υπηρετεί. Και πριν απ’όλα, ο λόγος για την ισπανική φασιστική ακροδεξιά των νοσταλγών του Φράνκο, η οποία δεν έχει ποτέ αυτονομηθεί και εξακολουθεί από τότε που πέθανε ο δικτάτορας,να βρίσκει στέγη στο μεγάλο παραδοσιακό κόμμα της ισπανικής δεξιάς, δηλαδή στο Λαϊκό κόμμα (ΡΡ) του κ. Ραχόι.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα νεοναζιστικό “γκρουπούσκουλο” όπως είναι αυτά που δρούν εκτός PP, αλλά με ένα αληθινό “κόμμα μέσα στο κόμμα”, που διαθέτει σημαντικά ερείσματα μέσα στο Ισπανικό Κράτος και στους θεσμούς του, ενώ ταυτόχρονα ασκεί μια καθόλου αμελητέα κοινωνική και πολιτική (εκλογική) επιρροή. Ο λόγος αυτής της “παράδοξης” κατάστασης είναι απλός και καθόλου άγνωστος: Αντίθετα με ό,τι συνέβη στη χώρα μας με την έστω και ελιπέστατη και επιφανειακή εκκαθάριση του χουντικού παρελθόντος, η ισπανική “αποχουντοποίηση” παραμένει έως σήμερα ανεκπλήρωτο όνειρο! Η μοναρχία και ο βασιλιάς της που ο δικτάτορας κληροδότησε -ή μάλλον, φόρεσε καπέλλο- στους υπηκόους του παραμένει αρχηγός του Κράτους (και του στρατού) και τα ονόματα -και οι αδριάντες(!)- του Φράνκο και των συνεργατών του εξακολουθούν να κοσμούν τους δρόμους και τις πλατείες όλης της χώρας, με εξαίρεση την Καταλονία και τη Χώρα των Βάσκων.

Άμεση συνέπεια αυτής της “παράδοξης” κατάστασης είναι ότι, ειδικά σε στιγμές κρίσης σαν κι αυτή που βιώνουμε αυτό το καιρό, το πάνω χέρι μέσα στο κυβερνών κόμμα έχουν οι νοσταλγοί του Φράνκο (που διψούν για αίμα) χωρίς τους οποίους δεν μπορεί όμως να κάνει ο “μετριοπαθής” κ. Ραχόι. Και αυτό επειδή η συνεχώς απειλούμενη τα τελευταία χρόνια διάσπαση των σκληροπυρηνικών νοσταλγών του Φράνκο, θα καταδίκαζε το κυβερνών Λαϊκό κόμμα όχι απλώς να βρεθεί μόνιμα στην αντιπολίτευση αλλά και να κινδυνεύσει να εξαφανιστεί από το προσκήνιο της ισπανικής πολιτικής ζωής!

Ο παραπάνω είναι ένας από τους πολλούς λόγους που εξηγούν την άκαμπτη και ιδιαίτερα βίαιη κατασταλτική στάση του Ραχόι και των δικών του απέναντι στον καταλανικό λαό. Ωστόσο, όλοι αυτοί οι επιμέρους λόγοι αποκτούν όλο το νόημα τους επειδή υποτάσσονται τελικά σε έναν μεγάλο: Στην έντονη απειλή που συνιστά η υπό εξέλιξη εξέγερση του καταλανικού λαού για τα ταξικά συμφέροντα της κάστας των “από πάνω” της Καταλονίας, της Ισπανίας, της Ευρώπης και όλου του κόσμου! Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι και αυτή τη φορά, το ταξικό ένστινκτο των κυβερνώντων και των αφεντικών τους αποδεικνύεται αλάνθαστο! Έχουν απόλυτο δίκιο να φοβούνται και για αυτό συσπειρώνονται και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να λυγίσουν αυτόν τον γενναίο καταλανικό λαό…αδιαφορώντας πλήρως (σκασίλα τους!) για το αν κάποιοι επιμένουν να ξορκίζουν το κακό αποκαλώντας τους…”πυρομανείς”.

Όμως, προσοχή. Η ιστορία μας δεν ολοκληρώνεται σε αυτό το σημείο, έχει και συνέχεια. Και αυτή η συνέχεια αφορά αποκλειστικά εκείνους που νομίζουν ότι φορτώνοντας το επαπειλούμενο “κακό” στην δήθεν “πυρομανία” ενός Ραχόι, θα εξευμενίσουν τους ταξικούς αντιπάλους που θα τους αφήσουν στην ησυχία τους. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν εξελίσσονται έτσι καθώς ο κύριος και πρώτος διδάξας την περί “πυρομανούς Ραχόι” θεωρία ηγέτης του Podemos Πάμπλο Ιγκλέσιας, δέχεται εδώ και λίγες μέρες τα όλο και πιο έντονα πυρά της ισπανικής δεξιάς που τον κατηγορεί ότι είναι και αυτός… υποστηρικτής των καταλανών αποσχιστών και ίσως ακόμα και κρυπτο-ανεξαρτιστής!

Το τελικό συμπέρασμα δεν απέχει πολύ από εκείνο που έπρεπε να είχε βγει στη δεκαετία του 1930, αλλά δυστυχώς δεν βγήκε ποτέ, γεγονός που οδήγησε την ανθρωπότητα σε απίστευτες τραγωδίες με πολλές δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς: Επειδή η καταλανική κρίση είναι καταδικασμένη να εξαχθεί και πέραν του Ισπανικού Κράτους, και επειδή θα τείνει να προκαλέσει ιδιαίτερα άγριες και βίαιες αντιπαραθέσεις, καλό θα ήταν να παύσουν κάποιοι να προσφεύγουν σε -εξάλλου αναποτελεσματικές- απόπειρες εξευμενισμού του ταξικού αντιπάλου ο οποίος, στην ώρα της κρίσης, δεν ξέρει να κάνει και δεν θα κάνει διακρίσεις. Η δήμαρχος Βαρκελώνης Άντα Κολάου φαίνεται ότι συνειδητοποίησε την παραπάνω αλήθεια και αποφάσισε τώρα να συνταχθεί με τους αποσχιστές έστω και διατηρώντας την αντίθεσή της στην ανεξαρτησία, αφού πρώτα διέρρηξε την συμμαχία της στο δήμο Βαρκελώνης με την καταλανική σοσιαλδημοκρατία (PSC) επειδή αυτή ψηφίζει το ελευθεροκτόνο άρθρο 155. Το ίδιο αποφάσισε να πράξει και η καταλανική οργάνωση (Podem) του Podemos, ερχόμενη έτσι σε ρήξη με την εθνική ηγεσία του κόμματος στη Μαδρίτη, ενώ βαθαίνει από ώρα σε ώρα η κρίση στο καταλανικό Σοσιαλιστικό κόμμα και απειλεί να το τινάξει στον αέρα, καθώς ακόμα και ανώτερα στελέχη του (δήμαρχοι, δημοτικοί σύμβουλοι,…) καταγγέλουν την ηγεσία του που στηρίζει το άρθρο 155.

Για το καλό λοιπόν όλων και πριν είναι πολύ αργά, μήπως ήλθε η ώρα να δούμε να γίνονται τώρα ανάλογες σωτήριες αναθεωρήσεις και εδώ, στη δική μας ευρύτερη αριστερά; Και ας μην τρέφει κανείς αυταπάτες ότι “κρίση είναι θα περάσει” και θα υπερισχύσει και πάλι το δίκιο του ισχυρότερου. Βρισκόμαστε ακόμα μόνο στην αρχή μιας αναμέτρησης με άγνωστη τελική έκβαση, που όχι μόνο θα ταρακουνήσει συθέμελα την Ευρώπη των “από πάνω” αλλά και θα θέσει την υπάρχουσα ευρωπαϊκή αριστερά όλων των αποχρώσεων και ευαισθησιών αντιμέτωπη με ιστορικής σημασίας υπαρξιακά διλήμματα που εκκρεμούν εδώ και δεκαετίες και ζητούν επιτακτικά απάντηση…