Η δικτατορία της ελίτ

Η εθνική κυριαρχία των ανεξάρτητων κρατών λειώνει συνεχώς, με την πάροδο του χρόνου, επειδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει απολυταρχικά τους όρους του – οπότε η δημοκρατία που θεωρούμε πως βιώνουμε είναι μία συλλογική αυταπάτη

«Το γεγονός πως και η τέταρτη εξουσία, τα ΜΜΕ δηλαδή, υπηρετεί πλέον πιστά τις αγορές, όπως οι περισσότερες άλλες, δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό την συνειδητοποίηση των πολιτών – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η αφύπνιση και η εύλογη «επανάσταση». Ίσως όμως υπάρχουν ακόμη ελπίδες – ειδικά από χώρες όπως η Ελλάδα, η Γαλλία και η Ιταλία, οι οποίες διαθέτουν τον «ιό της ελευθερίας».

Μία επόμενη ελπίδα είναι η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μετά από μαζικές αθετήσεις πληρωμών τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού τομέα – μία επώδυνη βέβαια διαδικασία, η οποία όμως δεν παύει να είναι εξυγιαντική. Υπάρχουν φυσικά αρκετές άλλες, οι οποίες ευρίσκονται ήδη σε εξέλιξη – αφού καμία δικτατορία δεν μπόρεσε ποτέ να επικρατήσει για πάντα»

Άρθρο

Το μεγαλύτερο πρόβλημα του σημερινού οικονομικού συστήματος, το οποίο προέκυψε μετά τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας από το νεοφιλελευθερισμό που στη συνέχεια εξελίχθηκε στο «ληστρικό καπιταλισμό» της εποχής μας, δεν είναι μόνο η μη ισορροπημένη αναδιανομή των εισοδημάτων – αλλά, επίσης, η προσπάθεια να καλυφθεί το χάσμα μεταξύ του πλουσιότερου 1% του πληθυσμού, καθώς επίσης του υπολοίπου 99%, με τη βοήθεια του δανεισμού.

Το αποτέλεσμα της συγκεκριμένης διαδικασίας, η οποία δεν αφορά μόνο τους ανθρώπους αλλά και τα κράτη, είναι η παγκόσμια υπερχρέωση που βιώνουμε σήμερα – η οποία, εάν δεν επιλυθεί, θα οδηγήσει τον πλανήτη σε ακραίες καταστάσεις. Προφανώς δεν υπάρχει πλέον χρόνος για να υιοθετηθεί μία διαφορετική αναδιανομή των εισοδημάτων, η οποία θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη συνέχιση της αναπτυξιακής πορείας – χωρίς την οποία είναι αδύνατη η εξυπηρέτηση των βουνών των χρεών που έχουν δημιουργηθεί.

Επομένως, το μοναδικό εργαλείο που απομένει δεν είναι άλλο από τις διαγραφές δημοσίων και ιδιωτικών χρεών – αφού ακόμη και η πολιτική της αύξησης της ποσότητας χρήματος εκ μέρους των κεντρικών τραπεζών επιδεινώνει το πρόβλημα, αντί να το επιλύει.

Με απλά λόγια, τα νέα χρήματα καταλήγουν ξανά στα ταμεία των εισοδηματικά ισχυρότερων, αφού αυτοί μόνο μπορούν να τα επενδύουν κερδοφόρα, ενώ έχουν την απαιτούμενη πιστοληπτική ικανότητα.

Από την άλλη πλευρά, τα μηδενικά επιτόκια μειώνουν την αξία των χρημάτων των μικρών αποταμιευτών, καθώς επίσης των συνταξιοδοτικών και ασφαλιστικών ταμείων τους – ενώ ο πληθωρισμός που αργά ή γρήγορα θα προκληθεί, θα «πληρωθεί» ξανά από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.

Στο γράφημα που ακολουθεί φαίνεται η τρομακτική συγκέντρωση των κεφαλαίων στα χέρια μίας συνεχώς μικρότερης μειοψηφίας – αφού το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει περιουσιακά στοιχεία ίσα με αυτά των 85 πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη: 1,7 τρις $. Την ίδια στιγμή, τα περιουσιακά στοιχεία του 1% του πληθυσμού είναι 110 τρις $ – περισσότερα δηλαδή από αυτά που κατέχει το υπόλοιπο 99%.

Περαιτέρω, η κατάσταση είναι προφανώς ανησυχητική, αφού η σημερινή «τάξη πραγμάτων» χαρακτηρίζεται κυρίως από δύο πράγματα: από τη μονοπωλιακή συγκέντρωση της πολιτικής, της οικονομικής και της ιδεολογικής δύναμης στα χέρια ελάχιστων ισχυρών, οι οποίοι δεν ελέγχονται από κανέναν, καθώς επίσης από μία απίστευτη ανισότητα μεταξύ των ανθρώπων.

Η δύναμη αυτών των ισχυρών είναι τόσο μεγάλη, όσο δεν ήταν ποτέ μέχρι σήμερα στην ιστορία – ενώ δεν μπορεί να ελεγχθεί ούτε από τα εθνικά κράτη, ούτε από τους διεθνείς Θεσμούς, οι οποίοι ουσιαστικά υπηρετούν την παγκόσμια ελίτ. Όσον αφορά δε τον ανταγωνισμό μεταξύ αυτών που συναποτελούν την ελίτ, είναι ανηλεής – παρά τα τεράστια πλούτη που διαθέτουν.

Ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός

Συνεχίζοντας, αρκετοί πιστεύουν πως η σημερινή τάξη πραγμάτων είναι μεν τρομακτική για πολλούς ανθρώπους, αλλά υπακούει στους φυσικούς νόμους. Ειδικότερα ο νεοφιλελεύθερος παραλογισμός, ο οποίος έχει κυριαρχήσει στο μυαλό των περισσοτέρων ισχυρίζεται ότι, οι χρηματοπιστωτικές αγορές αποφασίζουν από μόνες τους σωστά – όπως το αόρατο χέρι της αγοράς του Adam Smith.

Ως εκ τούτου, θεωρούν πως δίκαια επιβάλλουν «κυρώσεις» στα κράτη, όταν παρουσιάζουν ελλείμματα στους προϋπολογισμούς τους, με τη μορφή των υψηλοτέρων επιτοκίων δανεισμού – επίσης, όταν δεν ακολουθούν τους «κανόνες» τους (άρθρο), έτσι όπως αυτοί «ανακοινώνονται» από το ΔΝΤ, από τις εταιρείες αξιολόγησης κοκ.

Στην προκειμένη περίπτωση, όταν ένα κράτος δεν ιδιωτικοποιεί τις δημόσιες επιχειρήσεις του ή εμποδίζει τη φοροδιαφυγή των πολυεθνικών μέσω της μεταφοράς των κερδών τους σε φορολογικούς παραδείσους, οι κυρώσεις είναι οι εκροές κεφαλαίων, η μη διενέργεια επενδύσεων, η μεταφορά των εργοστασίων αλλού κοκ.

Δυστυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θεωρεί ότι, δεν έχει τη δύναμη να αντισταθεί απέναντι σε τέτοιες πρακτικές – ακόμη και σε πλούσιες χώρες όπως η Ελβετία, πολίτευμα της οποίας είναι η άμεση δημοκρατία.

Για παράδειγμα, παρά το ότι οι Πολίτες εκεί ψηφίζουν οι ίδιοι τους νόμους τους, σε εντελώς ελεύθερες, μυστικές εκλογές, όλο και συχνότερα τοποθετούνται υπέρ των συμφερόντων των ισχυρών, καθώς επίσης εναντίον των δικών τους – όπως φάνηκε καθαρά από την απόρριψη του ελάχιστου μισθού, από τη μείωση των επιδομάτων υγείας κοκ.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει επίσης η απόσταση μεταξύ των εισοδημάτων του ανώτατου 20% του πληθυσμού, από το κατώτατο 20% στην Ευρώπη, η οποία συνεχώς αυξάνεται – με πρωταθλητή ανισότητας τη Γερμανία (γράφημα).

Σύμφωνα με το παραπάνω γράφημα, τα περιουσιακά στοιχεία του ανώτατου 20% των Γερμανών είναι 149 φορές μεγαλύτερα από αυτά του κατώτατου 20% – με τελευταίες την Ελλάδα, παρά το ότι κατηγορείται για ανισότητα από τη Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία.

Η Δημοκρατία σε άτακτη υποχώρηση

Επιστέφοντας στο θέμα μας, είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η ελίτ, με πρωτοπόρο το χρηματοπιστωτικό τομέα, έχει πείσει όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, όσον αφορά την αδυναμία τους να αντιδράσουν.

Επίσης άξιο προσοχής και ερμηνείας είναι το ότι, οι περισσότερες πολυεθνικές, συμπεριλαμβανομένων των χρηματοπιστωτικών τεράτων, προέρχονται από δημοκρατικές χώρες – οι οποίες υπερηφανεύονται για το Κράτος Δικαίου που έχουν δημιουργήσει!

Θεωρητικά όμως οι δημοκρατίες δεν χαρακτηρίζονται από αδυναμία, αφού η πλειοψηφία, οι κυρίαρχοι Πολίτες, μπορούν να κάνουν ότι θέλουν – αλλάζοντας τις κυβερνήσεις τους, όταν θεωρούν ότι δεν ανταποκρίνονται στις δικές τους ανάγκες. Εν τούτοις, συμβιβάζονται πολύ συχνά, αποδεχόμενοι παραδόξως ακόμη και την πλήρη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων των κυβερνήσεων τους – απλά και μόνο επειδή φοβούνται τη «μήνη» των αγορών.

Στα πλαίσια αυτά, η εθνική κυριαρχία των ανεξάρτητων κρατών «λειώνει» συνεχώς, με την πάροδο του χρόνου, επειδή το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει απολυταρχικά τους όρους του – οπότε είμαστε αντιμέτωποι με έναν χρηματοπιστωτικό φασισμό, έχοντας απλά την αυταπάτη ότι ζούμε σε δημοκρατικά κράτη.

Συμπέρασμα

Είναι προφανές πως η ζούγκλα της αδικίας και της διαφθοράς που επικρατούσε στον τρίτο κόσμο, έχει μεταφερθεί πλέον στην Ευρώπη, μεταξύ άλλων με τη βοήθεια του ΔΝΤ, καθώς επίσης της «ενσάρκωσης» του στην Τρόικα της Ευρωζώνης – την οποία προσπαθούμε ανόητα να ωραιοποιήσουμε ή να «ξορκίσουμε», μετονομάζοντας την σε «Θεσμούς».

Για παράδειγμα, η πολιτική διαφθορά στην Ισπανία έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ ενώ, σύμφωνα με την Unicef, το 2014 το 11,8% των παιδιών στη χώρα, κάτω των δέκα ετών, υποσιτίζονταν σε σταθερή βάση – ένας αριθμός που συγκρίνεται με το Τσαντ. Στις 28 ευρωπαϊκές χώρες δε, 32.500.000 άνθρωποι έχουν «πληγεί» από τη διαρθρωτική ανεργία – είναι δηλαδή για περισσότερους από 22 μήνες άνεργοι.

Πολλοί από αυτούς, μεταξύ των οποίων αρκετοί νέοι, δεν θα βρουν ποτέ μία βιώσιμη θέση εργασίας – ενώ τόσο η πείνα, όσο και η μαζική ανεργία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της εξαθλίωσης, τα οποία εισβάλλουν σήμερα στην Ευρώπη.

Εν τούτοις, δεν έχουν σημειωθεί ακόμη μεγάλες αντιδράσεις εκ μέρους του πληθυσμού, όπως θα περίμενε εύλογα κανείς σε χώρες σαν την Ελλάδα και την Ισπανία – γεγονός που είναι ασφαλώς εξαιρετικά παράδοξο.

Κλείνοντας, τα εθνικά δικαστήρια όλων των χωρών αποδυναμώνονται συνεχώς, με την ισχύ του ευρωπαϊκού δικαστηρίου να αυξάνεται – ενώ ταυτόχρονα υπογράφονται συμβάσεις, όπως η TTIP και η TISA (άρθρο), προς όφελος των πολυεθνικών μεγαθηρίων και ειδικά των αμερικανικών, χωρίς να διαμαρτύρονται καθόλου οι άνθρωποι.

Επομένως, η όποια δημοκρατία έχει απομείνει στην Ευρώπη υποχωρεί συνεχώς, αδυνατώντας να αντισταθεί στις πιέσεις της παγκόσμιας ελίτ, έτσι όπως αυτές επιβάλλονται με τη βοήθεια της πολιτικής, καθώς επίσης των πάσης φύσεως Θεσμών – ενώ οι Πολίτες φαίνεται να έχουν αποδεχθεί καρτερικά τη μοίρα τους, έχοντας πεισθεί πως είναι αδύνατον να πολεμήσουν το θηρίο.

Άρης Οικονόμου, Senior Analyst (finance & markets)

analyst.gr