Οι συγγραφείς Α. Παπαντώνης και Χρ. Κυθρεώτης στην παρουσίαση του βιβλίου του πρώτου.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ: ΠΡΟ-ΒΟΛΕΣ
Στο βιβλιοπωλείο «Επί Λέξει» της οδού Ακαδημίας, σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο που ζεσταίνει η παρουσία της Μαρίας Παπαγεωργίου, την περασμένη Παρασκευή, ένιωσα εκείνη την ήρεμη χαρά όταν συναντιέσαι με κάτι νέο και ουσιαστικό. Η παρουσίαση του νέου βιβλίου του Ακη Παπαντώνη «Ρηχό νερό, σκιές» (εκδ. Κίχλη) είχε συγκεντρώσει πολύ κόσμο, αλλά αυτό που προσωπικά με συγκίνησε ήταν η λιτότητα, η οικονομία και η ουσία.
Το βιβλίο είναι ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα που πραγματεύεται τη μνήμη πριν και μετά το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνομπίλ. Αλλά για τον Παπαντώνη, έναν συγγραφέα με εξαιρετική ακρίβεια και θαυμαστή εικονοποιητική χρήση της γλώσσας, αυτός ο καμβάς γίνεται η αφορμή για να πάει το νυστέρι πολύ βαθιά και να μιλήσει εντέλει για τη ρευστότητα της ύπαρξης και την επιθυμία του ανθρώπου να ορίσει μία στιγμή έναντι του εαυτού σε συνθήκες οριακές. Οι εικόνες του και οι περιγραφές του μού θυμίζουν φωτογραφίες μιας παγωμένης σιωπής σε αστικές στέπες του Βορρά. Αλλά αυτός είναι ένας αυθαίρετος συνειρμός… Το «Ρηχό νερό, σκιές» είναι ένα βιβλίο υψηλής ποιότητας και αισθητικής. Στο εξώφυλλο, η φωτογραφία είναι του ίδιου του Ακη Παπαντώνη και δένει καλά ως ένα αισθητικό σύμπαν (που ενισχύεται από τη θαυμάσια δουλειά των εκδόσεων Κίχλη). Στις παρουσιάσεις είθισται να υπάρχουν προσεγγίσεις, και αυτά που ακούσαμε από τον Χρήστο Κυθρεώτη και τον Αριστοτέλη Σαΐνη ήταν από διαφορετικές αφετηρίες, λόγια και εκτιμήσεις επί της ουσίας που διέστειλαν την εμπειρία του κοινού. Ο Χρήστος Κυθρεώτης έχει πηγαίο χάρισμα στον λόγο και επί τη ευκαιρία ας σημειώσουμε πως, μόλις εκδόθηκε και το δικό του νέο βιβλίο, το μυθιστόρημα «Εκεί που ζούμε» (εκδ. Πατάκη).
Αυτήν τη μυσταγωγική εμπειρία της παρουσίασης, που όμως είχε και χιούμορ και αγάπη και, φυσικά, γνώση, ενίσχυσε η παρουσία του Αχιλλέα Κυριακίδη, που ανέλαβε να διαβάσει μερικές σελίδες από το βιβλίο του Παπαντώνη. Η εμπειρία ήταν υποβλητική. Η φωνή του Κυριακίδη, δουλεμένη και βαθιά, επενδύει πάνω στο κείμενο και το παραδίδει στο κοινό ως ένα κοίτασμα, πρωτογενές και αυτοτελές. Αυτές οι σπίθες είναι πολιτισμός.
ΈντυπηΠηγή άρθρου – kathimerini.gr
Use Facebook to Comment on this Post
