Η λευτεριά κατακτάται, δεν χαρίζεται.

Θα πω κάτι που αφορά μόνο όσους ωρύονται για επανάσταση.
Σε ο,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα στον αγώνα δεν έχω κάνει ποτέ κάλεσμα. Όσοι συναγωνιστές είναι δίπλα μου ψάχνονται σαν εμένα, μπορούν όσα εγώ, ο δρόμος μας ενώνεται αναγκαστικά.

Τελευταία με βρήκε ένας άνθρωπος, μιλούσε με ζέση για τον αγώνα, αγωνιούσε για επανάσταση, έψαχνε να βρει τρόπο να παλέψει. Τον κάλεσα κι ήρθε Κερατσίνι σήμερα. Ήταν ο μόνος που στα πάντα είχε να σου βρει μία δυσκολία (να τονιστεί, η γιαγιά της γειτονιάς όταν άκουσε μέχρι και για την κατάληψη του πάρκου ήταν μέσα).
Μας ενημέρωσε για τον κόσμο που είναι παρτάκιας, δεν νοιάζεται, θα σου κάνει φασαρίες, καθώς επίσης και για το πόσο παράνομο είναι αυτό που κάνουμε και πόσους λόγους θα βρουν για να μας βάλουν μέσα.

Και ερωτώ αν όλα σου φαίνονται δύσκολα γιατί δεν κάθεσαι σπίτι σου να τα κάνουν όσοι δεν μασάν τον πούτσο τους;

Μάχιμος είναι αυτός που δίνει δύναμη στον αδύναμο. Ο μάχιμος είναι με ανθρώπους που νιώθουν ότι δεν μπορούν και τους κάνει να πιστέψουν ότι μπορούν. Αυτό είναι το χρέος του.

Επίσης, αν δεν μπορείς όταν έρθει ο μπάτσος να σταθείς λαμπάδα, να διεκδικήσεις το δίκιο σου, αν δεν μπορείς (το λιγότερο) να μπεις φυλακή για τον αγώνα κι όταν βγεις να ξανακάνεις τα ίδια, μην ωρύεσαι για επανάσταση. Η λευτεριά κατακτιέται, δεν χαρίζεται.

Και κάτι που αφορά μόνο αγωνιστές με ψυχή:
Αφού δεν μπορείς να πλησιάσεις τους προδότες για να τους φας, κάνε κάτι που θα προκαλέσεις να έρθουν αυτοί σε σένα. Ό,τι είναι δημόσιο ανήκει στον λαό. Παρτο από τα χέρια τους, να έρθουν να σε βρουν. Αντρίκια, αν μπορείς να τους φας.
Όλα τ’ άλλα είναι λόγια, να ‘χαμε να λέγαμε. Χίλιες φορές να σιωπάς.