Η μεγάλη επιστροφή του Αλ Πατσίνο

Πολλοί –συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντος– τον θεωρούσαμε περίπου «τελειωμένο». Εναν ηθοποιό αναμφισβήτητα μεγάλο, αλλά στη δύση της καριέρας του, με τις δημιουργικές του δυνάμεις σχεδόν εξαντλημένες, ικανό μόνο για μέτρια περάσματα και μερικές βαριεστημένες «αρπαχτές». Κι όμως εκείνος έρχεται με δύο ταινίες για να κλέψει την παράσταση στη Μόστρα της Βενετίας και να αφήσει τους επικριτές να ψάχνουν τι συνέβη. Η εξήγηση νομίζω είναι μάλλον απλή. Ο 74χρονος Αλ Πατσίνο (που πάντως δείχνει πολύ νεότερος) είχε την τύχη να βρει δύο ρόλους που του ταιριάζουν γάντι και βέβαια ως γνήσιος σταρ δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Να τα πάρουμε με τη σειρά. Η πρώτη ταινία, η οποία περιλαμβάνεται και στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ, είναι το «Manglehorn» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Εκεί ο Πατσίνο υποδύεται έναν μονόχνοτο κατασκευαστή κλειδιών που ζει μόνος του κάπου στο Τέξας με μοναδική συντροφιά την αγαπημένη του γάτα. Αποξενωμένος από τον γιο του και μισάνθρωπος, ο χαρακτήρας προσφέρεται για την εσωτερική, χαμηλών τόνων διερεύνηση που ένας ηθοποιός σαν τον Πατσίνο μπορεί ιδανικά να αποδώσει.

Το δεύτερο φιλμ, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού, είναι «Η ταπείνωση» του Μπάρι Λέβινσον («Ο άνθρωπος της βροχής»). Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, η ταινία αφηγείται την ιστορία ενός ηλικιωμένου θεατρικού ηθοποιού (Πατσίνο), ο οποίος, νιώθοντας τις καλλιτεχνικές του δυνάμεις να τον εγκαταλείπουν, αποφασίζει να αποσυρθεί, ενώ ταυτόχρονα απομονώνεται στην έπαυλή του στο Κονέκτικατ, θέλοντας απελπισμένος να κόψει κάθε ανθρώπινη επαφή. Ωστόσο, αυτό δεν θα συμβεί κυρίως χάρη στη νεαρή Παγκίν (ερμηνευμένη από την ταλαντούχα Γκρέτα Γκέργουικ) με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος. Και μόνο από την περιγραφή του σεναρίου μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο Αλ Πατσίνο είναι ιδανικός για τον ρόλο. Το να μπει στα παπούτσια του Σάιμον Αξλερ, του γερασμένου ηθοποιού που νιώθει τον τρόμο και την απογοήτευση της απώλειας της τέχνης του, θα πρέπει να ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση γι’ αυτόν.

Το γεγονός πάντως πως ο Πατσίνο είναι ικανός να προσφέρει όχι μία αλλά δύο ερμηνείες επιπέδου –δέκα χρόνια μετά τον «Εμπορο της Βενετίας», την τελευταία μεγάλη του στιγμή– είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό. Εκτός απροόπτου, η φετινή απονομή των Οσκαρ θα περιλαμβάνει και την επιστροφή ενός «παλιού».

πηγη http://www.kathimerini.gr/