Μια μεγάλη συζήτηση έχει ανοίξει τον τελευταίο καιρό στη Γερμανία σχετικά με τη νομική κατοχύρωση ή απαγόρευση της ευθανασίας σε περιπτώσεις βαριά άρρωστων ασθενών, όταν αυτοί έχουν εκφράσει την επιθυμία να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
Πρόσφατες αποφάσεις γερμανικών δικαστηρίων κάλυψαν γιατρούς που χορήγησαν σε ασθενείς τους νόμιμα φάρμακα προκειμένου να τους οδηγήσουν σε έναν πιο ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο. Εντός της χώρας, οι τάσεις είναι μοιρασμένες, καθώς υπάρχουν ισχυροί υποστηρικτές αλλά και πολέμιοι της ευθανασίας.
Η κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ προχωρά σε ένα πανεθνικό διάλογο με την κοινωνία και τους επίσημους φορείς της Γερμανίας, προκειμένου να διαμορφωθεί μια σαφής εικόνα για τις σκέψεις τους σε αυτό το πολύ ευαίσθητο ζήτημα, ώστε να καταρτιστούν νόμοι που θα αντικατοπτρίζουν τη θέληση της πλειοψηφίας αλλά παράλληλα θα είναι σύμφωνοι και με θεμελιώδεις ηθικές αρχές. Ωστόσο, μέσα στο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίδας καγκελαρίου, οι ισορροπίες είναι ήδη ξεκάθαρες: η πλειοψηφία των μελών του φαίνεται διατεθειμένη να εμποδίσει οποιοδήποτε σχέδιο υπέρ της ευθανασίας.
Ο βασικός προβληματισμός που εκφράζουν, αφορά στον κίνδυνο ο πόνος των ανθρώπων να γίνει αφορμή για εκμετάλλευση από κερδοσκόπους χωρίς ηθικούς φραγμούς. Όμως το ίδιο ακριβώς επιχείρημα χρησιμοποιούν και οι υποστηρικτές της πρακτικής της ευθανασίας: η παράταση της ζωής ασθενών που υποφέρουν, και για τους οποίους φαίνεται να μην υπάρχει καμία ελπίδα, αποφέρει έσοδα σε γιατρούς και φαρμακοβιομηχανίες, που μπορεί να μην έχουν πάντα «αγνές προθέσεις».
Προς το παρόν στη Γερμανία απαγορεύεται η υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή η χορήγηση ουσιών που επιφέρουν τον θάνατο, ακόμα κι αν ο ασθενής έχει εκφράσει σαφώς μια τέτοια επιθυμία. Παρόλα αυτά δεν υπάρχει κάτι που να μπορεί να εμποδίσει γιατρούς να χορηγήσουν σε ασθενείς τους αγωγή που οδηγεί σταδιακά στον θάνατο, ή φάρμακα που όταν λαμβάνονται σε συνδυασμό με άλλες ουσίες (τις οποίες συνήθως οι ασθενείς προμηθεύονται από το εξωτερικό), δημιουργούν ένα θανατηφόρο κοκτέιλ «ανώδυνου αποχαιρετισμού».
Ευθανασία και υποβοηθούμενη αυτοκτονία σε άλλες χώρες
Στο μεταξύ, σε γειτονικές της Γερμανίας χώρες, έχουν θεσπιστεί κανονιστικά πλαίσια για την ευθανασία και την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Συγκεκριμένα στην Ελβετία η ευθανασία επιτρέπεται από το 1942 (μέσω φαρμάκων και όχι μέσω ένεσης, και με την προϋπόθεση ότι τα φάρμακα λαμβάνει συνειδητά ο ίδιος ο ασθενής), και μάλιστα στη χώρα εισρέουν ασθενείς από άλλα κράτη προκειμένου να επωφεληθούν από αυτό, στο πλαίσιο ενός μακάβριου είδους τουρισμού, του «αυτοκτονικού».
Την ίδια ώρα στο Βέλγιο, όπου τα στατιστικά αποκαλύπτουν ότι καθημερινά πέντε άνθρωποι πεθαίνουν από ευθανασία, ψηφίστηκε πρόσφατα νόμος που επιτρέπει την πρακτική και για άρρωστα παιδιά ανεξαρτήτου ηλικίας. Ποιος δεν θυμάται επίσης τον περιβόητο «Δρ.Θάνατο», όπως τον ονόμαζαν, Τζακ Κεβορκιάν, τον Αμερικανό γιατρό που βρέθηκε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος χάρη στις απόψεις του υπέρ της ευθανασίας, τις οποίες εφάρμοσε σε ασθενείς ακόμα και παράνομα.
Ποιος “υπογράφει” μια τέτοια απόφαση;
Το εν λόγω ζήτημα είναι από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που καλούνται να χειριστούν σήμερα οι ευνομούμενες πολιτείες και κοινωνίες. Η πολυπλοκότητά του ξεκινά από τον όρκο του Ιπποκράτη, που επιτάσσει σε κάθε γιατρό να δίνει μάχη υπέρ της ζωής μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, εκτείνεται σε προβληματισμούς αναφορικά με τις οικονομικές, κοινωνικές και φιλοσοφικές διαστάσεις του θέματος, και καταλήγει στα μεγάλα και αιώνια ηθικά και μεταφυσικά ζητήματα περί ύπαρξης Θεού ως της μοναδικής δύναμης που χαρίζει και παίρνει ζωές.
Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας γινόμαστε μάρτυρες μιας θανατηφόρας δοκιμασίας που μπορεί να περάσει ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. Η εσωτερική σύγκρουση που συνοδεύει μια τέτοια εμπειρία, και που συνίσταται στην ευχή να μη χάσουμε τον άνθρωπό μας, στην ελπίδα για ένα θαύμα, αλλά και στον σεβασμό απέναντι στον πόνο του ασθενούς και τη δική του επιθυμία, σκιαγραφεί διλήμματα για τα οποία αμφιβάλλουμε αν θα υπάρξει ποτέ αρκετή αυτοπεποίθηση που να «υπογράφει» σχετικές αποφάσεις με έναν ικανοποιητικό βαθμό σιγουριάς περί της ορθότητάς τους.
Use Facebook to Comment on this Post
