Με όχημα τη διαβόητη φράση «ας με μισούν, αρκεί να με σέβονται», ο Καλιγούλας κατά τη σύντομη θητεία του ως αυτοκράτορας ενορχήστρωσε θηριωδίες ανήκουστες ακόμα και για τα χρονικά της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: υποχρέωσε τον πεθερό του να αυτοκτονήσει, σκότωσε τη γιαγιά του, διέφθειρε τις αδελφές του και κακομεταχειρίστηκε πολλούς Συγκλητικούς της Ρώμης, συσσωρεύοντας εντέλει πάνω του ό,τι λαϊκή εξουσία είχε απομείνει από την παλιά δημοκρατία.
Ο σαδιστής και μεγαλομανής τύραννος όρια δεν γνώριζε σε επίπεδο διαστροφής, απολαμβάνοντας περιπτύξεις με άντρες και γυναίκες από όλα τα κοινωνικά στρώματα, με ή χωρίς τη συγκατάθεσή τους, πριν πιστέψει ότι είναι θεός και κάνει το άλογό του ύπατο της Ρώμης!
Αν και οι βιογραφικές πληροφορίες που τον αφορούν ελέγχονται σήμερα, καθώς οι πηγές ενδέχεται να υπερέβαλαν σε όρους διαστροφής και αχρειότητας για τον άνθρωπο που έδωσε στον μέχρι τότε ουδέτερο όρο του «τυράννου» την απόλυτα κακή του φήμη. Οι ρωμαίοι συγγραφείς συνέχισαν να γράφουν για τον αποκρουστικό αυτοκράτορα πολλά χρόνια μετά τον θάνατό του, αν και η αλήθεια των ειδεχθών πράξεών του παραμένει αντικείμενο ιστορικής έρευνας.
Ανάγκαζε όντως τους άντρες να παρίστανται στις εκτελέσεις των γιων τους και μετά να δειπνούν μαζί του γελώντας και καλαμπουρίζοντας; Περίμενε πράγματι να τον λατρέψουν οι Ρωμαίοι ως Θεό; Οι αποδείξεις για τα τερατουργήματα του Καλιγούλα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρες, καθώς καμία μαρτυρία δεν φαίνεται να επιβεβαιώνει τα ανοσιουργήματά του, όπως οι αιμομικτικές σχέσεις με τις αδελφές του ή η ενθρόνιση του αλόγου του στη θέση του υπάτου.
Ακόμα και οι εξωφρενικότερες αφηγήσεις είναι πάντα μεταγενέστερες και στην πράξη δεν τον απεικονίζουν με τα μελανότερα δυνατά χρώματα. Ο Σουητώνιος, για παράδειγμα, που μας παρέδωσε το πλήρες χρονικό της βασιλείας του 80 χρόνια μετά τη δολοφονία του, δεν ισχυρίζεται πουθενά ότι ο Καλιγούλας έκανε ό,τι έκανε, παραθέτοντας μόνο αυτά που ο λαός έλεγε ό,τι έκανε.
Ενδέχεται λοιπόν κουτσομπολιά, ψίθυροι και φήμες να έχουν σφραγίσει τη σύντομη ηγεμονία του, αν και δεν πρέπει να ήταν και το καλύτερο παιδί που πέρασε ποτέ από τον ρωμαϊκό θρόνο! Όπως ξέρουμε, ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε σε πραξικόπημα έπειτα από μόλις τρία έτη, δέκα μήνες και οκτώ ημέρες στο τιμόνι της Ρώμης και υπάρχουν καλές πιθανότητες όλα να προέρχονται από την προπαγανδιστική εκστρατεία των διαδόχων του, αποσκοπώντας στην αμαύρωση του ονόματός του για να δικαιολογηθεί η δολοφονία του.
Σημαντικό είναι επίσης και ποιος τον διαδέχθηκε: ο Καλιγούλας δολοφονήθηκε στο όνομα της ελευθερίας και δεν ήταν λίγοι οι Ρωμαίοι που πίστεψαν ότι μετά τον φόνο του η μονοκρατορία θα μετατρεπόταν για άλλη μια φορά σε δημοκρατία. Αλίμονο! Η φρουρά του παλατιού ανακήρυξε αυτοκράτορα τον θείο του Καλιγούλα, Κλαύδιο, και η αυτοκρατορική φύση της Ρώμης συνέχισε αδιάλειπτα.
Αν πάντως ισχύουν όσα καταμαρτυρούν στον τρίτο κατά σειρά ρωμαίο αυτοκράτορα, τότε ο Καλιγούλας συνήθιζε να διαμαρτύρεται συνεχώς γιατί η βασιλεία του δεν μαστίστηκε από κάποια τραγική συμφορά, όπως συνέβη στον Αύγουστο, όταν οι λεγεώνες του αποδεκατίστηκαν στον Τευτοβούργιο Δρυμό από τους Γερμανούς, ή στον Τιβέριο, όταν κατέρρευσε ο ιππόδρομός του. Ο Καλιγούλας λαχταρούσε μια επιδημία, έναν λιμό ή έναν σεισμό για να μην πέσει στη λήθη και τη λησμονιά η βασιλεία του, αν και δεν κατάλαβε ότι η συμφορά που τόσο λαχταρούσε για τη Ρώμη ήταν αυτός ο ίδιος…
Πρώτα χρόνια
Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Γερμανικός γεννιέται στις 31 Αυγούστου του 12 μ.Χ. στο Άντιο της Ιταλίας ως γιος του φημισμένου στρατηγού της Ρώμης και αγαπημένου του λαού Γερμανικού. Ο Γερμανικός είχε παντρευτεί την Αγριππίνα, κόρη του ένδοξου στρατηγού Μάρκου Αγρίππα, και απέκτησε εννιά παιδιά, από τα οποία επέζησαν τελικά τρία κορίτσια και τρία αγόρια.
Ο μικρότερος ήταν ο Γάιος Καίσαρας, ο οποίος μεγάλωσε στα στρατόπεδα πλάι στον πατέρα του και τον λάτρευαν όλοι οι λεγεωνάριοι. Ο πιτσιρικάς πήρε το παρωνύμιο «Καλιγούλας», υποκοριστικό για τα μικροσκοπικά στρατιωτικά σανδάλια που συνήθιζε να φοράει, μινιατούρες των μποτών που φορούσαν οι στρατιώτες (caliga), καθώς ο πατέρας του τον έντυσε από την πρώτη στιγμή λεγεωνάριο και τον πήρε μαζί τους στις νικηφόρες εκστρατείες του στη Γερμανία και την Αρμενία, παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 3 ετών!
Ο κατακτητής της Καππαδοκίας πέθανε το 19 μ.Χ. στην Ασία, σε ηλικία 34 ετών, ύστερα από μακρόχρονη ασθένεια. Χαρακτηριστικό της αγάπης που έτρεφε γι’ αυτόν ο στρατός είναι το γεγονός ότι όταν πέθανε ο αυτοκράτορας Αύγουστος (τον Αύγουστο του 14 μ.Χ.), οι λεγεώνες δεν ήθελαν για διάδοχο τον Τιβέριο αλλά τον ανιψιό του, τον Γερμανικό! Αυτός όμως, όντας πιστός στο στέμμα, αρνήθηκε. Ο Αύγουστος έχρισε διάδοχο τον λαομίσητο Τιβέριο, τον υποχρέωσε ωστόσο να υιοθετήσει τον Γερμανικό και να τον κάνει δελφίνο του θρόνου…
Οικογενειακή τραγωδία
Οι Ρωμαίοι υποπτεύονταν ότι τον Γερμανικό τον είχε δηλητηριάσει ο Τιβέριος και μάλλον δεν είχαν άδικο, καθώς από την πρώτη στιγμή ο νέος αυτοκράτορας και υιοθετημένος γιος του Αύγουστου κυνήγησε με λύσσα την οικογένεια του Γερμανικού. Η Αγριππίνα γλίτωσε παρά τρίχα και κατηγόρησε δημόσια τον Τιβέριο για τον θάνατο του συζύγου της, ζητώντας εκδίκηση. Ο Τιβέριος δεν το άφησε να πέσει κάτι και εξόρισε σε ένα ερημονήσι την Αγριππίνα, αφήνοντάς τη να πεθάνει από την πείνα, όπως και τους δύο μεγαλύτερους γιους της, με τον έναν να αυτοκτονεί και τον άλλον να υποκύπτει στις κακουχίες.
Ο Καλιγούλας του φαινόταν ωστόσο άκακος και ο Τιβέριος του χάρισε τη ζωή, αφήνοντάς τον στα χέρια της προγιαγιάς του και συζύγου του εκλιπόντος Αύγουστου. Αυτή την εποχή θα ξεσπάσει το πρώτο σκάνδαλο, με τη γιαγιά Αντωνία να πιάνει στο κρεβάτι τον έκλυτο έφηβο Καλιγούλα με την αδερφή του Δρουσίλα! Το 31 μ.Χ. ο Τιβέριος κάλεσε κοντά του τον Καλιγούλα στο Κάπρι, όπου τον υιοθέτησε και τον μεγάλωνε πια σαν χαϊδεμένο κρατούμενο. Πολλοί ιστορικοί βασίζουν στο τραυματικό αυτό γεγονός για τον ψυχισμό του Καλιγούλα τις κατοπινές παρανοϊκές του εκδηλώσεις, ότι έπρεπε δηλαδή να σέβεται και να τιμά τον δολοφόνο του πατέρα, της μητέρας και των αδελφών του!
Πλέον άρχισε να απολαμβάνει πολύ να βλέπει βασανιστήρια και εκτελέσεις, περνώντας τις ακόλαστες νύχτες του σε όργια και άνομες περιπτύξεις. Από τα χείλη του Καλιγούλα ποτέ μάλιστα δεν βγήκε καμία μομφή προς εκείνον που εξολόθρευσε την οικογένειά του, αν και η φράση του Τιβέριου για κείνον έμελλε να συνοψίσει την κατοπινή του διακυβέρνηση: «Αφήνω να ζήσει τον Γάιο προς δυστυχία δική του και όλων μας». Το 35 μ.Χ. τον υιοθέτησε επισήμως και τον ονόμασε συγκληρονόμο του θρόνου από κοινού με τον Γέμελο, εγγονό του και ξάδελφο του Καλιγούλα…
Άνοδος στην εξουσία του τρόμου
Τον Μάρτιο του 37 μ.Χ. ο Τιβέριος αρρώστησε βαριά και πέθανε έναν μήνα αργότερα, με τις φήμες να οργιάζουν ότι υπαίτιος ήταν ο Καλιγούλας. Ενδέχεται να τον δηλητηρίασε και να τον έπνιξε με ένα μαξιλάρι, αν και οι Τάκιτος και Σενέκας παρέχουν άλλες εξηγήσεις, καθώς ο Καλιγούλας παραήταν δειλός και δουλοπρεπής για να φονεύσει τον πανούργο Τιβέριο, σύμφωνα πάντα με τον χαρακτήρα που είχε επιδείξει στα πρώτα ταραγμένα χρόνια της ζωής του.
Όπως κι αν έχει, κανείς δεν νοιάστηκε για τον θάνατο του Τιβέριου, με τους Ρωμαίους να υποδέχονται το γεγονός με χαρά, εν μέρει γιατί πλέον ο θρόνος ήταν στα χέρια του γιου του Γερμανικού και όλοι υπέθεταν ότι ο Καλιγούλας θα διέθετε κάποια από τα απαράμιλλα χαρίσματα του δαφνοστεφανωμένου πατέρα του. Η Σύγκλητος ακολούθησε χωρίς πολλά-πολλά, ακυρώνοντας τη διαθήκη του Τιβέριου, και έχρισε τον 24χρονο νεαρό δελφίνο, που δεν είχε καμία εμπειρία σε διακυβέρνηση, διπλωματία και πόλεμο, ως απόλυτο ηγεμόνα της Ρώμης! Ο λαός αγαλλίασε με την απόφαση.
Και εκ πρώτοις φάνηκε ότι ο Καλιγούλας θα ήταν δίκαιος και συνετός, καθώς στην αρχή η διακυβέρνησή του ήταν γενναιόδωρη και έφερε έναν αέρα ανανέωσης: έδωσε χάρη στους εξόριστους και τους καταδικασμένους σε θάνατο από τον Τιβέριο, πρόσφερε θεάματα, χάρισε χρήματα στον λαό και βελτίωσε τις σχέσεις με τους πολεμοχαρείς Πάρθους, ελαφρύνοντας ταυτόχρονα τους άδικους φόρους του παλιού αυτοκράτορα. Την ίδια στιγμή, επέτρεψε την κυκλοφορία συγγραμμάτων που είχαν απαγορευτεί κατά τις προηγούμενες βασιλείες, κατάργησε τις δίκες για εθνική προδοσία και βοήθησε οικονομικά όσους είχαν καταστραφεί εξαιτίας του άδικου φορολογικού συστήματος. Και τότε αρρώστησε και άλλαξαν όλα!
Μην έχοντας συμπληρώσει καλά-καλά έξι μήνες στον θρόνο του, ο Καλιγούλας χτυπιέται τον Οκτώβριο του 37 μ.Χ. από βαριά αρρώστια (πιθανότατα εγκεφαλίτιδα) και παραδέρνει μεταξύ ζωής και θανάτου για έναν μήνα. Χιλιάδες πολίτες τον ξενυχτούν όσο ήταν άρρωστος στο Παλατίνο και ο Καλιγούλας ανέρρωσε τελικά, αν και πολλοί θα το μετάνιωναν. Όλοι έβλεπαν ότι δεν ήταν πια ο ίδιος άνθρωπος, έχοντας τώρα κενά μνήμης και ακόμα εκκεντρικότερη συμπεριφορά.
Μαστιζόμενος από πονοκεφάλους, ο Καλιγούλας περιπλανιόταν τα βράδια στο παλάτι ντυμένος γυναίκα και σύντομα η συμπεριφορά του θα ξέφευγε. Πλέον έβλεπε παντού εχθρούς και συνωμότες, πριν απαιτήσει λατρεία ανατολικού τύπου. Εκατοντάδες άνθρωποι πέρασαν από τα δικαστήρια με την ασαφή κατηγορία της «ασέβειας προς τον αυτοκράτορα» και θανατώθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, αφού δημεύτηκαν φυσικά οι περιουσίες τους.
Τώρα οργάνωνε γιορτές απίστευτης χλιδής, ανάγκαζε τους ρωμαίους ευγενείς να τον ορίζουν ως συγκληρονόμο τους, ενώ διέταξε και τη μεταφορά του χρυσελεφάντινου αγάλματος του Δία από την Ολυμπία για να γίνει δικό του, μετά τις απαραίτητες φυσιογνωμικές μετατροπές! Το όνομά του έγινε συνώνυμο της αλόγιστης σπατάλης και της απόλυτης αλαζονείας, της παραφροσύνης, της κραιπάλης και των οργίων. Αν και τίποτα δεν μπορούσε να συγκριθεί με το γεγονός ότι ονόμασε εαυτόν Θεό, απαιτώντας να χτιστεί μια γέφυρα από το παλάτι μέχρι τον Ναό του Διός ώστε να συνομιλεί απευθείας με τη θεότητα. Ούτε ο γάμος ούτε η γέννηση της κόρης του φαινόταν ικανά να ανακόψουν την πορεία του προς τη διαστροφή και την αθλιότητα.
Στο στόχαστρό του έθεσε αμέσως τους Συγκλητικούς, σημαδεύοντάς τους με πυρωμένο σίδερο και αναγκάζοντάς τους να δουλεύουν στα ορυχεία και τους δρόμους! Οι λιγότερο τυχεροί πριονίστηκαν στα δυο ή ρίχτηκαν στα άγρια θηρία, με τις θανάσιμες και δημόσιες ταπεινώσεις να μένουν μνημεία θηριωδίας.
Σύντομα η αχρειότητά του θα έπληττε και την οικογένειά του. Αρκεί να αναφερθεί ότι ζωντανό άφησε μόνο τον μελλοντικό αυτοκράτορα, τον Κλαύδιο, κι αυτό γιατί τον χρησιμοποιούσε ως γελωτοποιό. Τον Γέμελο τον υιοθέτησε μεν, αν και έβαλε κατόπιν να τον δολοφονήσουν. Τον πεθερό του, τον Σιλανό, τον ανάγκασε να αυτοκτονήσει. Τη γιαγιά του, την Αντωνία, τη δηλητηρίασε (ή κατ’ άλλες πηγές της έδωσε την επιλογή της αυτοχειρίας), γιατί ανακάλυψε λέει μια μέρα ότι το κεφάλι της δεν ταίριαζε καλά στους ώμους της!
Αν και πιο τραγική απ’ όλους ήταν η αδελφή του η Δρουσίλα, την οποία λάτρεψε ερωτικά και στο τέλος την αποκήρυξε. Αφού την άρπαξε από τον νόμιμο σύζυγό της, τον ανθύπατο Γάιο Κάσιο Λογγίνο, έζησε μαζί της σαν να ήταν νόμιμη σύζυγός του, ορίζοντάς τη μάλιστα κληρονόμο της αυτοκρατορίας. Όταν πέθανε η Δρουσίλα το 38 μ.Χ., ο Καλιγούλας κήρυξε επίσημο πένθος και εγκατέλειψε τη Ρώμη, ενώ επιστρέφοντας ήταν ακόμα πιο παρανοϊκός απ’ όσο συνήθως. Με μακριά μαλλιά και μούσια και συμπεριφορά χωρίς όρια πια, επιδόθηκε τότε σε αιμομικτικές σχέσεις με τις άλλες δύο αδερφές του, τις οποίες συνήθιζε να χαρίζει στα κρεβάτια των φίλων του, κατηγορώντας τες κατόπιν για μοιχεία.
Το σεξουαλικό κτήνος είχε μόλις γεννηθεί: εκτός από την Ιουνία Κλαυδίλα, η οποία πέθανε στη γέννα, και τη Δρουσίλα, ο Καλιγούλας είχε τρεις ακόμα συζύγους. Τη Λιβία Ορεστίλα την έκλεψε μάλιστα από τη γαμήλια γιορτή της λέγοντας στον σύζυγό της «Σταμάτα να βάζεις χέρι στη γυναίκα μου»! Τη Λολία Παυλίνα την άρπαξε από τον σύζυγό της όταν άκουσε ότι η γιαγιά της ήταν η πιο όμορφη γυναίκα της εποχής της και την Καισονία, που δεν ήταν ούτε νέα ούτε ωραία αλλά υπέρμετρα λάγνα, την αγάπησε με πάθος. Από αυτή ήταν που απέκτησε τη μοναχοκόρη του Ιουλία Δρουσίλα. Πλέον τα όργιά του συνοδεύονταν με βασανιστήρια και αποκεφαλισμούς και περιλάμβαναν άντρες και γυναίκες, ελεύθερους πολίτες, σκλάβους και ομήρους.
Το μόνο που ξεπερνούσε τη δίψα του για ακολασίες ήταν η ανάγκη του για σπατάλες, ξεπαστρεύοντας μέσα σε έναν χρόνο την τεράστια αυτοκρατορική περιουσία! Αν και το καταχάρηκε, καθώς η μεγαλομανία του όρια δεν ήξερε. Κατεστραμμένος οικονομικά, κατέφυγε στην κλεψιά και στο πλιατσικολόγημα, κατάσχοντας άδικα περιουσίες, υποχρεώνοντας τους ευγενείς να τον συμπεριλάβουν στις διαθήκες τους και επιβάλλοντας βαριά φορολογία και έκτακτες εισφορές. Η Ρώμη μαστίστηκε οικονομικά από τα πρωτοφανή καμώματα του παράφρονα τυράννου.
Ο σαδισμός του ήταν τέτοιος που όλοι πλέον τον έτρεμαν, όσο φίλοι κι αν ήταν. Ο Καλιγούλας είχε μια έφεση στο να κόβει λαιμούς. «Ω, πόσο όμορφος λαιμός! Θα κοπεί μόλις εγώ προστάξω!», έλεγε στις συζύγους και τις ερωμένες του και πολλές φορές αυτό έγινε πράξη. Ταυτοχρόνως, είχε εμμονή με την αραίωση των μαλλιών του και όσοι είχαν πλούσια κόμη κινδύνευαν πολύ, καθώς τους ξεπάστρευε μαζικά. Όποιος τον κοιτούσε μάλιστα στο επίμαχο σημείο, καταδικαζόταν αμέσως σε θάνατο.
Η σκληρότητά του ικανοποιούνταν μόνο με σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια. Υποχρέωνε τους γονείς να παρευρίσκονται στον βασανισμό και την εκτέλεση των παιδιών τους, αναγκάζοντάς τους κατόπιν να συνφάγουν μαζί του και να φαίνονται κεφάτοι και χαρούμενοι. Είναι προφανώς η τρέλα η μοναδική δυνατή εξήγηση που μπορεί να επιστρατευτεί για το τρομερό και εκτεταμένο βιογραφικό του, αν είναι όπως είπαμε αλήθεια όλα αυτά που του καταμαρτυρούν. Επιληπτικός ήδη από μικρός, πιστεύεται ότι η εγκεφαλίτιδα επιδείνωσε την κατάστασή του, ενώ έχουν διατυπωθεί θεωρίες ακόμα και για σχιζοφρένεια.
Ο ιστορικός Σουητώνιος έγραψε ότι το 39 μ.Χ. ο Καλιγούλας αποφάσισε να ενώσει τον κόλπο της Νάπολης με το απέναντι λιμάνι. Έδεσε μαζί 4.000 πλοία, τα οποία απλώθηκαν σε ακτίνα 2 χιλιομέτρων και δημιούργησαν μια πλωτή γέφυρα! Σκοπός του ήταν λέει να ξεπεράσει τον πέρση βασιλιά Ξέρξη, ο οποίος είχε γεφυρώσει με τον τρόπο αυτό τον Ελλήσποντο! Οι ιστορίες για τον Καλιγούλα δεν έχουν πραγματικά τελειωμό: πλάι στην αιμομιξία, τις δολοφονίες, και την κατασπατάληση των δημόσιων ταμείων, δεν δίστασε να κάνει ακόμα και εντελώς άσκοπες εκστρατείες, όπως ο πόλεμος που κήρυξε στον θεό Ποσειδώνα! Διέταξε τις ρωμαϊκές λεγεώνες να πλεύσουν εναντίον της Βρετανίας και όταν ο στρατός του έφτασε στα βρετανικά παράλια, τους ανάγκασε να μαζέψουν κοχύλια! Οι τεράστιες ποσότητες κοχυλιών μεταφέρθηκαν στη Ρώμη για να μετατραπούν σε γεύματα για το αυτοκρατορικό στομάχι.
Αν και η χαρακτηριστικότερη απ’ όλες τις ιστορίες είναι αυτή που θέλει τον Καλιγούλα να χρίζει το άλογό του ύπατο της Ρώμης! Ενδέχεται βέβαια η απόφασή του να ήταν περισσότερο σατιρική και συμβολική: είχε προηγηθεί μια συζήτηση όπου είχε εκφράσει την πρόθεσή του να κάνει ύπατο τον θείο του Κλαύδιο και κάποιος σχολίασε ότι θα ήταν καλύτερο να βάλει το πολυαγαπημένο του άλογο στη θέση αυτή. Μπορεί λοιπόν ο Ιncitatus (Ακάθεκτος) να μην έγινε πράγματι ύπατος και να ήταν όλο ένα χωρατό ή μια ακόμα τρανή ένδειξη της περιφρόνησής του για τους ευγενείς και τους θεσμούς, αν και το άλογο ζούσε σε μαρμάρινους στάβλους και τρεφόταν σε παχνί από ελεφαντόδοντο, την ίδια ώρα που είχε δική του έπαυλη και στρατιά από σκλάβους…
Δολοφονία
Πέρα από τη ζοφερή παρακαταθήκη του στην κοινωνία και την καθημερινότητα της Ρώμης, ήταν η πολιτική του κληρονομιά αυτή που θα έμενε, καθώς συνέβαλε στην περαιτέρω εδραίωση της αυτοκρατορίας και στην πλήρη κατάλυση των τελευταίων δημοκρατικών θεσμών που απέμεναν σε χρήση, συνεχίζοντας το έργο του Αύγουστου και του Τιβέριου.
Αφού συγκέντρωσε όλη την εξουσία στο πρόσωπό του, προσπάθησε να εδραιώσει μια θεοκρατική μοναρχία στα πρότυπα των φαραώ της Αιγύπτου. Πλέον καθόταν δίπλα στο άγαλμα του Δία ρωτώντας τους περαστικούς ποιος φαινόταν πιο σημαντικός στα μάτια τους, την ίδια ώρα που επέκτεινε ως την Αγορά το παλάτι του, μετατρέποντας σε βασιλική πύλη εισόδου τον ναό του Κάστορος και του Πολυδεύκη. Η παράνοιά του τον έκανε να πιστέψει ότι ήταν ο Θεός Ήλιος και οι πολίτες της Ρώμης έπρεπε πια να τον λατρεύουν σαν θεότητα. Αν και μέσα στην παραφροσύνη του διατηρούσε πάντα την αυτοκρατορική λογική του, καθώς κανένας δεν θα μπορούσε να επισκιάσει ή να σκοτώσει έναν Θεό!
Η Ρώμη βαρέθηκε ωστόσο σύντομα τα έξαλλα καμώματά του και στήθηκε συνωμοσία εναντίον του. Ήταν η προσωπική φρουρά του που θα εκτελούσε το πραξικόπημα, αυτή που τόσο είχε ευνοήσει ο πολυμήχανος αυτοκράτορας κατά τις πρώτες ημέρες της ηγεμονίας του: οι Πραιτοριανοί αποτελούνταν από 500 άνδρες και ο Καλιγούλας ενίσχυσε τον ρόλο τους μέχρι του σημείου να ανακηρύσσουν και να εκθρονίζουν αυτοκράτορες. Αυτοί επέτρεψαν την εκλογή του Καλιγούλα στο ύπατο ρωμαϊκό αξίωμα, αυτοί τον δολοφόνησαν επιλέγοντας κατόπιν τον διάδοχό του, τον θείο του Κλαύδιο (ήταν αδελφός του Γερμανικού).
Στις 24 Ιανουαρίου του 41 μ.Χ., η ομάδα των συνωμοτών Πραιτοριανών συμφώνησε να του επιτεθεί στην έξοδο των Παλατίνων Αγώνων και ο αρχηγός της κοόρτιδος Κάσιος Χαιρέας, πιστός άλλοτε αξιωματικός του Γερμανικού, ζήτησε να είναι αυτός που θα τον λάβωνε, αηδιασμένος από τις συνεχείς κοροϊδίες του Καλιγούλα προς το πρόσωπό του. Σε μια υπόγεια στοά, ο Χαιρέας και ο Κορνήλιος Σαβίνος τον τραυμάτισαν και μόλις έπεσε κάτω, η υπόλοιπη φρουρά τον μαχαίρωσε τριάντα φορές με τα ξίφη και τα στιλέτα τους. Η σύζυγός του Καισονία δολοφονήθηκε επίσης, όπως και η μοναχοκόρη του.
Η Σύγκλητος διέταξε αμέσως να γκρεμιστούν τα αγάλματά του σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον σβήσει από τα κιτάπια της ρωμαϊκής ιστορίας. Αν και ο διαβόητος Καλιγούλας θα αποδεικνυόταν απείρως ανθεκτικότερος, επιβιώνοντας ως ένας από τους γνωστότερους (έστω και για όλους τους λάθος λόγους) αυτοκράτορες της Ρώμης.
Όπως είπαμε, οι σύγχρονοι ιστορικοί είναι αρκετά επιφυλακτικοί στο να αποδεχτούν τις τραβηγμένες ιστορίες που τον αφορούν, θεωρώντας πως η βιογραφία του παραποιήθηκε από αντιμοναρχικούς συγγραφείς, όπως ο Σουητώνιος, ο οποίος παρέχει και τις περισσότερες αναφορές για τον Καλιγούλα. Οι σύγχρονοί του εξάλλου Σενέκας και Φίλωνας δεν ανέφεραν ακρότητες για τον πρώτο αυτοκράτορα που δολοφονήθηκε από τους υπηκόους του…