Κι ο γάμος θέλει δουλειά…

Γράφει η Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
Γάμος. Πρόκειται για μία απ’ τις λέξεις που έχει τρομάξει σχεδόν όλον τον κόσμο κι όσοι μπήκαν για τα καλά στο νόημά του και τον έκαναν πράξη, είδαν από κοντά τη σημαντικότητα και…
την ιδιαιτερότητά του. Ίσως μερικοί να βιάστηκαν κι άλλοι να άργησαν, όμως, σχεδόν πάντα βρίσκεται να τρυπώνει κάπου σε κάποια φάση της ζωής τους, χωρίς να υπολογίζει ούτε ηλικία ούτε τίποτα. Μερικοί, απλά τήρησαν τους όρους του και τους εφάρμοσαν στην οικογένεια που έφτιαξαν στην πορεία, χωρίς να νιώσουν καμία ανάγκη για ροδοπέταλα και τελετές.

Καμία ντροπή, ναι μεν, μιας και βρισκόμαστε στο 2017 και δεν έχουμε την υποχρέωση να ζήσουμε όπως οι πρόγονοί μας, οι οποίοι πιέστηκαν ή τους φέρανε το ταίρι έτοιμο στο σπίτι σαν να τους σέρβιραν ένα τυπικό γεύμα, που από ντροπή θα έτρωγαν, ανεηάρτητα αν τους άρεσε ή όχι.

Σε εμάς δόθηκε η πολυτέλεια της επιλογής, η οποία μας επιτρέπει να διαλέξουμε όποιον άνθρωπο αγαπάει η καρδιά μας κι εκείνον που λατρεύουν τα μάτια μας. Χωρίς να παίξει ρόλο η οικογενειακή του κατάσταση και το βάρος της τσέπης του.

Καθώς παίρνουν πόδι όμως τα χρονάκια, η παράδοση της φράσης «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» χάνει ολοένα το βάρος της και τη δυναμική της, διότι η ευκολία στο να φύγει κάποιος από έναν γάμο για τους δικούς λόγους είναι πια τεράστια.

Κι είναι πραγματικότητα πως παρεξηγήθηκε η έννοια κι η αξία της λέξης αυτής, η οποία αντιπροσωπεύει την αρχή μιας οικογένειας, που για όλους μας θεωρείται απ’ τα σημαντικότερα αγαθά που έχουμε τη δύναμη να δημιουργήσουμε.

Άρα είναι εύκολο να κατανοηθεί πως πρόκειται για κάτι δυνατό, που για να λειτουργήσει άψογα απαιτεί αφοσίωση και σε πολλές περιπτώσεις, θυσίες. Κι απ’ τις δυο πλευρές πάντα, διότι όταν δουλεύει μόνο η μία για να κρατά ισορροπίες, το μόνο αποτέλεσμα είναι να χάνονται όλα στο τέλος.

Πρόκειται για μοίρασμα στόχων κι ονείρων συντροφιά με φροντίδα και κατανόηση. Κάτι που και πάλι χρειάζεται δυο ανθρώπους. Πρόκειται για τόλμη κι απερίγραπτη αγάπη, η οποία θα κρατηθεί δυνατή, αφού οι μεγαλύτερες βάσεις της αφορούν τον σεβασμό και την ειλικρίνεια. Αφορά τη συγχώρεση, διότι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από υλικό που τους επιτρέπει να κάνουν λάθη και να συγχωρούνται γι’ αυτά. Κι ανεξάρτητα απ’ το λάθος, ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου θα αποφασίσει αν αντέχει να σε συγχωρέσει.

Γιατί αναφέρομαι σε αυτό, θα πεις, κι επίτρεψέ μου να χαμογελάσω και να σου πω πως ο κάθε γάμος έχει τους δικούς του κανόνες. Κανόνες οι οποίοι είναι αποκλειστικά δικοί σας και δε χωρούν σε γνώμες τρίτων. Κανόνες οι οποίοι ομορφαίνουν τη ζωή σας και το κοινό σας μέλλον, το οποίο θέλει πάλη και δύναμη για να κρατηθεί υγιές. Κι όσοι αναφέρθηκαν στο ότι ο γάμος είναι κάτι σαν εργασία, να τους διορθώσουμε πως δεν είναι, αλλά θέλει πολλή δουλειά για να κρατηθεί.

Όλοι μπορούμε να κρατήσουμε την κλασική παράδοση του αντρόγυνου, η οποία αφορά δυο ανθρώπους αγαπημένους, όμως, να μην ξεχνάμε πως κανένα ζευγάρι δεν είναι ίδιο. Κι ενώ είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί κι αλλιώτικοι αναμεταξύ μας, στο τέλος, όλοι αναζητάμε πάντα το ίδιο πράγμα: Κι αυτό με μία μόνο λέξη λέγεται «ευτυχία».

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη