Τα τελευταία χρόνια μικροσκοπικά ψαράκια τσιμπολογούν τα πόδια των κολυμβητών όταν πατούν στο βυθό. Το φαινόμενο αυτό ήταν άγνωστο πριν από λίγες δεκαετίες.
Τα ψαράκια που τσιμπούν τα πόδια, των λουόμενων είναι μικροσκοπικοί σαργοί. Οι μεγάλοι σαργοί δεν πλησιάζουν άνθρωπο, γιατί είναι ψάρια κυνηγημένα λόγω της ποιότητας και της ζήτησης αυτού του αλιεύματος.
Οι κολυμβητές μάλλον διασκεδάζουν με τα ψαράκια αυτά, αν και τα τσιμπήματα κάθε άλλο παρά διασκεδαστικά είναι για όσους έχουν πληγές, η μικροεκδορές στα πόδια.
Αυτή η συμπεριφορά των μικρών ψαριών όμως, έχει κάνει εκείνους που γνωρίζουν το βυθό, να ανησυχούν ακόμη περισσότερο για την ισορροπία στο οικοσύστημα.
Ένας από τους πλέον έμπειρους βετεράνους ερασιτέχνες αλιείς, ο 67χρονος συνταξιούχος εκπαιδευτικός Δημήτρης Γρυσμπολάκης από το Μύρτο Ιεράπετρας, έχει κάνει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του φαινομένου που δεν μας κάνει καθόλου να εφησυχάζουμε.
«Τα ψάρια όπως και τα ζώα της στεριάς» λέει, «είναι φυτοφάγα, σαρκοφάγα, η παμφάγα. Τα φυτοφάγα όπως ο σκάρος, ο γερμανός, ή χειλού…. σπάνια πιάνονται σε αγκίστρι. Ο σαργός είναι ψάρι παμφάγο, για το λόγο αυτό πιάνεται σε αγκίστρι με ζύμη, γαρίδα, πεταλίδα, σουπιά κ.λπ. Έχω ξαναπεί ότι το θαλάσσιο οικοσύστημα τουλάχιστον στα ελληνικά πελάγη υπέστη μεγάλη καταστροφή στα μέσα της 10ετιας του 1980. Η ζημιά συνίσταται στη δραματική μείωση του ζωοπλαγκτόν, των αφρόψαρων, και των ψαριών του βυθού», υποστηρίζει ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης.
«Επαναλαμβάνω ότι η ποσότητα του ζωοπλαγκτόν αξιολογείται τη νύχτα σε περιοχές χωρίς φώτα, αφού αν τινάζεται το νερό, το ζωοπλαγκτόν φωσφορίζει. Όταν το οικοσύστημα ήταν υγιές, με κάθε τίναγμα του νερού της θάλασσας, το θέαμα από τα φωσφορίζοντα ζωύφια που συνιστούσαν το ζωοπλαγκτόν, ήταν ανάλογο με το θέαμα που βλέπουμε όταν ρίχνουν πυροτεχνήματα. Η ποσότητα του ζωοπλαγκτόν, των ψαριών του αφρού, και των ψαριών του βυθού μειωνόταν δραματικά μετά το 1986, έως ότου το οικοσύστημα κατέρρευσε γύρω στο 1992-93. Από τότε ή ποσότητα των ψαριών του αφρού, και του βυθού προοδευτικά μειώνεται περαιτέρω. Η θάλασσα πια “δε φωσφορίζει”.
Είναι πασιφανές ότι τα ψαράκια τσιμπούν τα πόδια των ανθρώπων γιατί είναι σαρκοφάγα και δεν βρίσκουν ζωοπλαγκτόν για να φάνε. Η ανθρώπινη σάρκα, -εάν μάλιστα μυρίσουν αίμα-, αναπληρώνει την έλλειψη ζωοπλαγκτόν», προσθέτει ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης.
«Εκπέμπω S.O.S»
Διαπιστώνοντας κάθε μέρα που περνάει ότι ο βυθός καταστρέφεται εκτός των άλλων, και από την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των λαγοκέφαλων, ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης εκπέμπει σήμα κινδύνου και ζητά από την πολιτεία να πάρει επιτέλους συγκεκριμένα μέτρα.
«Χθες μου είπε δικός μου άνθρωπος, ότι και η Σκόπελος γέμισε λαγόψαρα. Δηλαδή μέσα σε 12 περίπου χρόνια από τότε που πιάστηκε το πρώτο στα Δωδεκάνησα, κυρίευσαν όλα τα ελληνικά πελάγη. Η κατάσταση είναι δραματική διότι γέμισε ο βυθός “μωρά” λαγοκέφαλα. Πολλαπλασιάζονται με ιλιγγιώδεις, έως αστρονομικούς ρυθμούς και είναι αποκλειστικά σαρκοφάγα. Σκεφτείτε ότι πριν από 5 περίπου ημέρες κρέμασα στη βάρκα μου μερικά μωρά λαγοψαράκια από τις ουρές, και τα άφησα να σέρνονται στο βυθό. Όταν μετά από 5-10 λεπτά περίπου, ανέσυρα την καθετή στο σκάφος, τα μεγάλα λαγόψαρα είχαν φάει τα παιδιά τους μαζί με τα αγκίστρια» προσθέτει ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης.
Ο βυθός έγινε κρανίου τόπος
Τα μεγάλα λαγόψαρα εμφανίζονται, μόνο όταν ο ψαράς πετύχει κάποιο κοπάδι από βρώσιμα ψάρια.
«Βγάζω μεγάλα λαγόψαρα στο σκάφος, μόνο όταν πιάνονται από τα χείλη, ενώ κάποιες φορές το αγκίστρι καρφώνεται στην κοιλιά, η στο κεφάλι τους. Στη συνέχεια τα σφάζω και τα πετώ στη θάλασσα. Όταν είμαι τυχερός και βγάλω στο σκάφος μεγάλα, στη συνέχεια δε με ενοχλούν. Προφανώς τρώνε τα σφαγμένα αδέρφια τους, που πετώ πάντα στη θάλασσα. Όπου πιάνω μικρά λαγόψαρα, δεν υπάρχει άλλο ψάρι. Ο βυθός μετατρέπεται σε κρανίου τόπο. Όπου εμφανίστηκαν λαγόψαρα, τα χταπόδια, και οι σουπιές που είναι όντα αργοκίνητα εξαφανίστηκαν. Τα ψάρια των ελληνικών θαλασσών πολύ γρήγορα θα τα βλέπουμε μόνο σε φωτογραφίες, με αυτούς τους ρυθμούς εξαφάνισης που είναι ευθέως ανάλογοι με τους ρυθμούς που πολλαπλασιάζονται τα λαγόψαρα», συμπληρώνει ο έμπειρος ερασιτέχνης αλιέας.
Ίσως το πιο ανησυχητικό δεδομένο είναι ότι τα λαγοκέφαλα ζουν και στον αφρό και στο βυθό.
«Μεγάλο λαγόψαρο συνελήφθη 5 μίλια από την ακτή, αφού διέλυσε μεταλλικό πολύ σκληρό ομοίωμα ψαριού, διέλυσε τη σαλαγκιά που δάγκωσε, και πιάστηκε γιατί άλλη σαλαγκιά καρφώθηκε στο σώμα του και δεν μπορούσε να τη δαγκώσει. Στο ίντερνετ έχουν αναρτηθεί βίντεο με λαγόψαρα που κόβουν με τα δόντια τους διπλά φύλλα μετάλλου ευκολότερα από όσο κόβουν τα δόντια μας το βούτυρο.
Τι θα γίνει εάν τα λαγόψαρα αρχίσουν να δαγκώνουν ανθρώπους, αφού φάνε τα υπόλοιπα ψάρια; Δεν καταλαβαίνουν οι αρμόδιοι που μόνο από φωτογραφίες γνωρίζουν τον ελληνικό βυθό ότι ο τουρισμός, τα μπάνια… τα ξενοδοχεία θα αποτελέσουν αναμνήσεις, και ή οικονομία μας θα σβήσει;
Λύση υπάρχει… Μπορούμε να μειώσουμε τους πληθυσμούς των τεράτων αυτών, δένοντας με ατσάλινα σύρματα τα αγκίστρια, αν το ψάρεμα τους πληρώνεται από το κράτος, όπως στην Κύπρο, με 2 ευρώ το κομμάτι», καταλήγει ο Δημήτρης Γρυσμπολάκης.
Ρεπορτάζ: Νίκος Πετάσης
thesecretrealtruth.blogspot.com/2016/08/blog-post_3409.html#ixzz4IiPSYmcY