Κ@υλώνω με το μυαλό σου. Με κάνει να θέλω να…

Το μυαλό του.
Αυτό που βάζει φωτιές μέσα μου και με κάνει να θέλω να σκίσω το πουκάμισό του μετά από λίγες του φράσεις που δεν χρειάζεται καν να είναι σ3ξουαλικές.
Όχι η κολόνια που φοράει και ας την έχω συνδυάσει με παθιασμένα μας φιλιά.
Ούτε το στιλ που παίρνει όταν μες το υπονοούμενο παίζει μαζί μου.
Το μυαλό του. Ο τρόπος που λειτουργεί και βλέπει τα πάντα γύρω του.
Είναι πολλά που τραβάνε τη γυναίκα σ’ έναν άντρα. Τα ξέρουμε όλες.
Αυτοπεποίθηση, εμφάνιση, ο τρόπος που στέκεται.
Όλα μετράνε και το γνωρίζουμε. Όλα δείχνουν κάτι γι’ αυτόν που θα μας εντυπωσιάσει.
Κι όλα έρχονται να προσθέσουν το δικό τους βάρος στο μεταξύ μας πάρε-δώσε.
Για μένα όμως μονάχα το μυαλό του θα ήταν αρκετό και χωρίς τα υπόλοιπα.
«Ευφυιόσ3ξουαλική» το λένε τώρα. Η μανία που έχεις να κ@υλώνεις με τις σκέψεις του συντρόφου σου. Να καταλαβαίνεις αμέσως πως υπάρχει κάτι μες το κεφάλι του που φουντώνει τον αφαλό σου και να θες να του ορμήξεις.
Δε χρειάζονται παιχνίδια από μεριάς του, δε χρειάζονται ατάκες ή κόλπα 3ρωτικά.
Στα πολύ απλά είναι η ουσία μας, μωρό μου.
Δε θέλω εξόδους και μουσικές να με κουφαίνουν. Δε θέλω αλκοόλ να με ζαλίζει μήπως και χάσω τις λέξεις του. Μια βόλτα μόνο, κι ας μιλάμε για όσα υπάρχουν στο μυαλό σου. Αυτό μου φτάνει, αλήθεια.
Ακόμα και αν έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο και διαβάζω χαμένη μες τις σελίδες, θα έρθει να μου πιάσει κουβέντα για τον τίτλο και τον συγγραφέα. Ας μην ξέρει τι γράφει εκεί μέσα. Εγώ να του εξηγώ κι εκείνος να χάνεται με τη σειρά του σε συνειρμούς και σκέψεις.
Σας έχει τύχει ποτέ να κ@υλώσετε πραγματικά μόνο από λέξεις; Κάτι να στάζει εκεί κάτω; Να μην υπάρχει υπόνοια 3ρωτική στα λόγια και όμως, χωρίς καν να το σκεφτείς συνειδητά, να νιώσεις τη θέρμη του μυαλού σας να χορεύει στον αέρα;
Είμαστε εγκεφαλικά όντα οι γυναίκες και αν θες να μπεις στο βρακί πρέπει πρώτα να κάνεις σ3ξ στο μυαλό μας. Είναι γνωστό πώς λειτουργούμε κι όμως ελάχιστοι μπορούν να μας το κάνουν.
Γι’ αυτό και τα καλύτερα προκαταρκτικά θα είναι πάντα τα κλεισμένα στο σπίτι ραντεβού, με κρασί, απαλή μουσική κι εμεις στον καναπέ να μιλάμε για ό,τι κατεβάζει ο νους μας. Λίγο γέλιο με απρόβλεπτες ατάκες. Λίγο να τον ρωτάω κάτι που δεν κατάλαβα και με δυο κουβέντες του να προχωράω σε σοκάκια συνειρμών που ο νους μου δε θα ‘βαζε ποτέ από μόνος του.
Να με κάνει να γίνομαι καλύτερη. Με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Χωρίς βιασύνες ή ζόρι. Να βλέπω πως πιάνει ένα θέμα και πως το κάνει δικό σου με μαγκιά και ταπεινότητα. Και στο τέλος να μου κλείνει με ερώτηση, λες και θα γράψω έκθεση όταν σχολάσω.
Το μεγαλύτερο, το πιο δυνατό 3ρωτικό όργανο είναι ο εγκέφαλος. Ναι, ξέρω ακούγεται περίεργο όμως είναι ή αλήθεια.
Είναι αλήθεια πως δε χρειαζόμαστε φέτες, κοιλιακούς και γραμμωμένα μπράτσα για να φτιαχτούμε.
Η εμφάνιση μετράει, ναι. Όμως πέραν του ότι μετράει, κάποτε περνάει κιόλας.
Το μυαλό του, η οξυδέρκεια, ο λογισμός του ο ίδιος θα παραμείνουν όταν το σώμα αρχίσει να φθίνει. Θα είναι πάντα εκεί, για μένα.
Και τελικά δεν ξέρω τι είναι πιο ωραίο. Το ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι εκεί έξω ή το πως βρήκα κάποιον που φτιάχνεται με όσα φτιάχνομαι κι εγώ;
Δεν παραμυθιάζομαι. Ξέρω ότι άντρας είναι και θα κοιτάξει την εικόνα μου. Όμως δε θα μείνει εκεί. Βλέπει παραπάνω και όλο αυτό με κάνει να τον θέλω πιο πολύ.
Την εικόνα του δεν την επέλεξε και πολύ. Το μυαλό του όμως το έφτιαξε ο ίδιος όπως εκείνος θέλει και γουστάρει.
Και όσο τον καταλαβαίνω, τόσο θέλω να τον μάθω παραπάνω.
Τόσο πιο πολύ θέλω να του δώσω ψυχή και σώμα για να αποκαλεί δικά του.
Τόσο χαίρομαι για μένα που τον έχω στη ζωή μου.
Γιατί όσο και να κρατήσει, ξέρω ότι μ’ έκανε να μάθω εμένα πιο καλά. Με πήγε πιο μακρυά απ όσο θα μπορούσαν οι άλλοι.
Και για όσο μου μιλάει, για όσο σκέφτεται έτσι και είναι αυτός που είναι τόσο θα με κατακτάει κάθε μέρα.
Το αξίζει στην τελική.