Λευκάδιος Χερν,: Ο Έλληνας εθνικός ποιητής, της Ιαπωνίας!

Στην μακρινή Ιαπωνία, στα μαγευτικά τοπία με τις ανθισμένες αμυγδαλιές, εκεί που έζησαν και ζουν οι περίφημοι Αϊνώ, κατοικώντας στην περιοχή από τα πανάρχαια κιόλας χρόνια, έδρασε και μεγαλούργησε ο εθνικός ποιητής της Ιαπωνίας, Patricio Lafcadio Tessima Carlos Hearn) ή Κοϊζούμι Γιακούμο.
Αυτό όμως που δεν είναι γνωστό στους περισσότερους από εμάς είναι ότι ο εν λόγω συγγραφέας, δημοσιογράφος και καθηγητής είναι Έλληνας στην καταγωγή χάριν της μητέρας του, Ρόζας Κασιμάτη.
Γεννήθηκε το 1850 στην Λευκάδα και ασχολήθηκε ιδιαιτέρως με την αρχαία ελληνική γραμματεία σε ολόκληρη την ζωή του. Είχε δηλώσει, μάλιστα, πως μόλις ήρθε σε επαφή για πρώτη φορά με τα ελληνικά έργα ένιωσε «μία προσωπική αναγέννηση»!
Σε ηλικία 20 ετών περίπου ταξίδεψε στην Αμερική, όπου ήρθε σε επαφή με τον εκδότη Χένρυ Γουώτκιν, ο οποίος στάθηκε και η αιτία να ασχοληθεί επιτυχώς με την δημοσιογραφία. Ο Λευκάδιος, όμως, στην πορεία, δυσανασχέτησε με τα «ήθη» των Δυτικών και αποφάσισε να ταξιδέψει το 1889 μέχρι την μακρινή Ιαπωνία, όπου θέλησε να παρουσιάσει την εκεί ζωή, όπως ακριβώς είναι…
Έτσι, εγκαταστάθηκε στην βορειοδυτική Ιαπωνία και συνέχισε να ασχολείται ενεργά με την δημοσιογραφία, ως ανταποκριτής αυτήν την φορά, καθώς και με την συγγραφή κειμένων.
Το ταλέντο του γρήγορα έγινε γνωστό τόσο στην Ευρώπη όσο και σε ολόκληρη την Ασία. Πολλοί νέοι και φιλόδοξοι μελλοντικοί συγγραφείς, ποιητές και δημοσιογράφοι έσπευσαν σε αυτόν, ώστε να τους διδάξει την ξεχωριστή τέχνη του.
Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1904 πέθανε από ανακοπή καρδιάς και οι φοιτητές του έγραψαν στον τάφο του την ακόλουθη επιγραφή:
«Στον Λευκάδιο Χερν, του οποίου η γραφίδα υπήρξε πιο ισχυρή ακόμα και από τα όπλα του ενδόξου έθνους, το οποίο θεωρεί τιμή του το γεγονός ότι τον δέχθηκε στιςαγκάλες του ως πολίτη…»
Μετά τον θάνατο του τα έργα του μεταφράστηκαν σε πάρα πολλές γλώσσες και κάποια από αυτά δραματοποιήθηκαν σε θεατρικές παραστάσεις.
Στην Ιαπωνία και ειδικότερα στην πόλη Γιάιζου ιδρύθηκε προς τιμήν του Μουσείο, το οποίο φέρει μέχρι σήμερα το όνομά του.
Στα 100 χρόνια μετά τον θάνατό του, το ελληνικό κράτος, όπως ήταν φυσικό τον αγνόησε και τον παρέκαμψε σε αντίθεση με την Ιαπωνία, η οποία το 2004 τον τίμησε με 6 ιαπωνικά και διεθνή συμπόσια και συμπεριλαμβάνοντάς τον σε σειρά γραμματοσήμων που έφεραν τον τίτλο: «Εξέχοντες του Πολιτισμού»!