Τὰ μέτρα βέβαια δὲν ἀγγίζουν ὅλο αὐτὸ τὸ διεφθαρμένο οἰκονομικοπολιτικὸ καθεστὼς τῆς μεταπολίτευσης γιὰ τὸ ὁποῖο ἡ δικαιοσύνη καὶ οἱ νόμοι εἶναι ἄγνωστες λέξεις καὶ ποὺ προσπαθεῖ μὲ νύχια καὶ μὲ δόντια νὰ διατηρήσει τὴν ἐξουσία στὰ βαμμένα μὲ τὸ αἷμα πολλῶν Ἑλλήνων ποὺ ἔχουν αὐτοκτονήσει χέρια του.
Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ 3 χρόνια οἱ πλατεῖες γέμισαν μὲ ἀγανακτισμένους πολίτες, ἀπεργίες καὶ συλλαλητήρια ἔγιναν, δημόσια κτήρια καταλήφθηκαν ὡστόσο τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτὰ δὲν σταμάτησε κανένα μέτρο ἀπὸ τὸ νὰ ἐφαρμοστεῖ. Ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὸ τὸ στημένο παιχνίδι τῶν ἐκλογῶν, ὁ νεοέλληνας ἀπέδειξε σὲ μεγάλο ποσοστὸ ὅτι φοβᾶται νὰ ἔρθει ἀπέναντι σὲ αὐτοὺς ποὺ βρίζει ὅλη μέρα, ἴσως λόγου φόβου ἴσως καὶ λόγω ὅτι εἶναι ἐξαρτημένος ἀπὸ αὐτὴ τὴν σάπια κατάσταση ποὺ καὶ ὁ ἴδιος βοήθησε νὰ δημιουργηθεῖ.
Τὸ μέλλον θὰ….ἐπαληθεύσει ἢ θὰ διαψεύσει πολλοὺς ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι ὁ βολεμένος καὶ καλοζωισμένος νεοέλληνας δὲν ἔχει πιθανὸν τὰ ἀντισώματα ἀντίστασης ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ νὰ βάλει ἕνα τέλος σὲ αὐτὴ τὴν καταστροφικὴ πορεία ποὺ προδιαγράφεται γιὰ τὴν χώρα μας.
Ἔτσι λοιπὸν ἀφοῦ ξεχειλίζουν τὰ χρήματα ἀπὸ τὶς τσέπες μας, ἀφοῦ ἡ ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας μᾶς ἔχει ξεπεράσει σὲ ρυθμοὺς αὐτὴ τῆς Κίνας, ἀφοῦ τὸ success story παίρνει σάρκα καὶ ὀστᾶ, εἶχαν τὴ φαεινὴ ἰδέα νὰ ἀνοίξουν τὰ ἐμπορικὰ καταστήματα τὴν Κυριακή, ἀρχῆς γενομένης στὴν Θεσσαλονίκη τὴν Κυριακὴ 3 Νοεμβρίου.
Ἀρχικὰ εἶπαν τὸ μέτρο θὰ εἶναι γιὰ λίγες Κυριακὲς ἀλλὰ οὐσιαστικὰ ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ ἐφαρμόσουν σὲ ὅλες.
Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προκύπτει γιὰ ἕναν ἁπλὸ ἄνθρωπο ποὺ σκέπτεται καὶ κρίνει ὁ ἴδιος γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ ὄχι οἱ τηλεπαρουσιαστὲς τῶν εἰδήσεων γιὰ αὐτόν, εἶναι «μὰ καλὰ ὁ χρόνος μᾶς λείπει γιὰ νὰ ψωνίσουμε ἢ τὰ χρήματα;»
Τὴν ἀπάντηση τὴν ξέρουν καὶ τὴν ξέρουμε ὅλοι μας.
Σὲ μία οἰκονομία ὅπου ἡ ἀνεργία εἶναι ὁ μοναδικὸς δείκτης ποὺ ἀνεβαίνει, ὅπου ὁ ἐμπορικός της κόσμος μαραζώνει καθημερινά, ποὺ τὰ λουκέτα ἔχουν πάρει διαστάσεις ἐπιδημίας καὶ ὅπου τὸ πιὸ συχνὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὶς βιτρίνες τῶν καταστημάτων εἶναι τὸ «Ἐνοικιάζεται», τὸ ἄνοιγμα τῶν καταστημάτων τὶς Κυριακὲς ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη χτύπημα στὴν μικρομεσαία ἑλληνικὴ ἐπιχείρηση ποὺ δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἀντέξει τὸν ἀνταγωνισμὸ πρὸς τὰ ἐμπορικά, κυρίως ξένων συμφερόντων, πολυκαταστήματα.
Δὲν χτυπιέται ὅμως μόνο ὁ μικρομεσαῖος Ἕλληνας ἔμπορος ἀλλὰ καὶ ὁ ἐργαζόμενος καθὼς ἀρκετοὶ ἐργοδότες ἔχουν τὴν πάγια τακτικὴ νὰ μὴν ἀποζημιώνουν μὲ τὸν νόμιμο τρόπο τοὺς ὑπαλλήλους τους, δηλαδὴ μὲ προσαύξηση 75% καὶ ρεπό.
Δὲν εἶναι ὅμως μόνο τὸ οἰκονομικὸ σκέλος σὲ αὐτὴ τὴν ἱστορία.
Ἡ Κυριακὴ γιὰ τοὺς Ἕλληνες εἶναι ἱερὴ μέρα μὲ ὅλη της τὴν σημασία. Πέρα ἀπὸ τὸ θρησκευτικὸ κομμάτι τῆς Κυριακάτικης ἀργίας καὶ τῆς ἐκκλησιαστικῆς λειτουργίας ἐκείνη τὴν ἡμέρα σμίγει ἡ οἰκογένεια καὶ οἱ φίλοι γύρω ἀπὸ τὸ μεσημεριανὸ τραπέζι. Αὐτὴ τὴν παραδοσιακὴ κατάσταση γιὰ τὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια ἔρχονται τώρα οἱ φωστῆρες τῆς οἰκονομίας νὰ τὴν διαλύσουν.
Γιατί ὁ ὑπάλληλος ποὺ ἐργάζεται σὲ ἕνα ἐμπορικὸ κατάστημα εἶναι ὁ/ἡ σύζυγός μας, ὁ γονιός μας, ὁ ἀδερφὸς ἢ ἀδερφή μας, τὸ παιδί μας. Καὶ ἂν ὁ ἔμπορος μίας μικρομεσαίας ἐπιχείρησης μπορεῖ νὰ ἀποφασίσει νὰ μὴν ἀνοίξει τὸ κατάστημά του, αὐτὸ δὲν ἰσχύει γιὰ ὅλα τὰ μεγάλα ἐμπορικὰ πολυκαταστήματα ποὺ στὸ βωμὸ τοῦ κέρδους μίας ἀκόμα ἐργάσιμης μέρας δὲν θὰ διστάσουν νὰ θυσιάσουν τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις.
Αὐτὴ τὴ φορὰ τὰ πράματα ὅμως δὲν εἶναι τόσο δύσκολα γιὰ νὰ ἀντιδράσεις νεοέλληνα. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνεις ἀπεργία, νὰ κατέβεις νὰ ἀποκλείσεις τὴν εἴσοδο κάποιου καταστήματος, νὰ συγκρουστεῖς μὲ τὴν ἀστυνομία. Ἁπλὰ κᾶνε αὐτὸ ποὺ ἔκανες τόσα χρόνια. Κάτσε σπίτι σου, πᾶνε βόλτα, βγὲς ἔξω γιὰ καφὲ ἢ γιὰ φαγητό. Ἁπλὰ μὴ πᾶς γιὰ ψώνια.
Ὁ καθένας ποὺ θὰ πάει γιὰ ψώνια ἐπιβραβεύει καὶ δικαιώνει τὴν ἐπιλογὴ αὐτῶν ποὺ ἀποφάσισαν νὰ ἐπιτρέψουν τὸ ἄνοιγμα τῶν ἐμπορικῶν καταστημάτων τὴν Κυριακή. Ἂν τώρα ποὺ ξεκινάει νὰ ἐφαρμόζεται τὸ μέτρο αὐτὸ δὲν ὑπάρξει ἀνταπόκριση ἀπὸ τὸν κόσμο, ὁ ἴδιος ὁ ἐμπορικὸς κόσμος θὰ τὸ παραμερίσει.
Ὁ καθένας ποὺ θὰ σκεφτεῖ τὴν Κυριακὴ νὰ μπεῖ σὲ ἕνα κατάστημα γιὰ ἀγορὲς, πρὶν σκεφτεῖ ἂν θὰ τοῦ ταιριάζουν τὰ παπούτσια ἢ τί χρῶμα θὰ πάρει τὸ φόρεμα, ἂς ἀναλογιστεῖ ὅτι ὁ ὑπάλληλος ποὺ θὰ τὸν ἐξυπηρετήσει δὲν εἶναι ἐκείνη τὴ στιγμὴ μαζὶ μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ τὰ ἀγαπημένα τοῦ πρόσωπα. (πηγή)
Ας δούμε μερικές ιστορικές εκκλησιαστικές αναφορές περί της Αργίας της Κυριακής.
Ο Απ. Παύλος θεωρεί την εργασία μεγάλο και ισχυρό παράγοντα για την καλλιέργεια των αρετών, παράλληλα όμως, οι Χριστιανοί ενθυμούμενοι ότι ο Χριστός αναστήθηκε τη «μία των Σαββάτων» δηλ. την επομένη ημέρα, και θέλοντας να την τιμήσουν, δεν την ονόμασαν ημέρα αργίας αλλά ημέρα αγιασμού, κατά την οποία συγκεντρώνονταν για να τελέσουν το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.
Ο Μέγας και Ισαπόστολος Κωνσταντίνος με Αυτοκρατορικό Διάταγμα της 3ης Μαρτίου 321 προς τη Ρώμη, επιβάλλει την πρώτη ημέρα της εβδομάδος ως ημέρα αργίας. Το Διάταγμα εντέλλεται όπως «όλοι οι δικασταί, ο λαός της πόλεως και αι λοιπαί εργασίαι οφείλουν να καταπαύουν κατά την αξιοσέβαστον ημέραν του Ηλίου» (C 111,12 2, in Corpus Juris Civilis τ. II, Codex Justinianus, Berlin 1927). Οι ειδωλολάτρες ονομάζουν την ημέρα «Sunday» (Sun = ήλιος) και οι Χριστιανοί «Κυριακή» επειδή ο Κύριος είναι ο ήλιος της Δικαιοσύνης.
Γι’ αυτό κι εμείς, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, θέλουμε να τιμήσουμε την Ημέρα της Αναστάσεως, που μας υπενθυμίζει η εκκλησιαστική λειτουργική μας παράδοση κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ.