Και ακόμη, απάλλαξε την ανθρωπότητα από τον σκληρό και αφιλόξενο βασιλιά της Αιγύπτου Βούσιρι.
Η ιστορία έχει ως εξής: Λιμός είχε ενσκήψει στην Αίγυπτο επί εννέα χρόνια, ώσπου ο κύπριος μάντης Φράσιος συμβούλεψε τον Βούσιρι να θυσιάζει κάθε χρόνο έναν ξένο στον Δία για να σταματήσει το κακό. Ο βασιλιάς άρχισε να σφάζει κάθε ξένο που επισκεπτόταν τη χώρα του ξεκινώντας από τον ίδιο τον μάντη. Ο Ηρακλής περνώντας από την Αίγυπτο – κατά άλλη εκδοχή, πηγαίνοντας να αρπάξει τα βόδια του Γηρυόνη – οδηγήθηκε με πονηριά στον βωμό όπου τον περίμεναν σκλάβοι τελείως φαλακροί, με κοντό και χοντρό λαιμό, ρυτιδωμένα, παχουλά πρόσωπα και έχοντας κάνει περιτομή.
Η διαφορά στον τρόπο που αποδίδεται το πέος του Ηρακλή και των δούλων είναι εμφανής. Κι αυτό διότι στην Αίγυπτο η περιτομή ήταν γνωστή ήδη από το 1550 π.Χ. όπως μαρτυρά ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους για ιατρικά θέματα παπύρους που έχουν βρεθεί ώς σήμερα.
Επιπλέον, η περιτομή έχει διαπιστωθεί και σε μούμιες και πιστεύεται πως αποτελούσε τελετουργική πράξη που εκτελούνταν από ιερείς προς ιερείς αρχικά, ενώ στη συνέχεια στη διαδικασία εντάχθηκαν βασιλείς, πολεμιστές και αργότερα όλος ο αρσενικός πληθυσμός, με αποτέλεσμα στα χρόνια που φτιάχτηκε το συγκεκριμένο αγγείο, τον 5ο αι. π.Χ., να αποτελεί πλέον χαρακτηριστικό των Αιγυπτίων.
Τα εύσημα όμως για να αποδοθεί αυτή η τόσο σημαντική λεπτομέρεια πάνω στο αγγείο πρέπει να αποδοθούν στον αγγειογράφο που είναι γνωστός ως «ζωγράφος του Πανός». Ο καλλιτέχνης όχι μόνο γνώριζε αυτό το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Αιγυπτίων, αλλά κατάφερε να αποδώσει τη μυθολογική σκηνή με ζωηρές κινήσεις και γρήγορο ρυθμό αποδεικνύοντας πως διέθετε μεγάλο ταλέντο.
Για την ιστορία, τελικά, ο Ηρακλής έσπασε τα δεσμά του και σκότωσε τόσο τον αφιλόξενο Βούσιρι όσο και τους ακολούθους του και συνέχισε το ταξίδι του
