Πάει και ο Τσιμιτσέλης με τη Λασκαράκη, τέλος κι αυτοί. Πιο πριν ήταν η Σκορδά και ο Λιάγκας που συζητούσαμε. Και πιο πριν ήταν άλλοι. Πολύ που σας νοιάζει θα μου πείτε, αλλά εμένα αυτοί οι χωρισμοί μου υπενθυμίζουν ότι ένα σωρό νέοι άνθρωποι με παιδιά, με νήπια, με μωρά ακόμα, χωρίζουν τα τσανάκια τους. Συμβαίνει κατά κόρον γύρω μας, απλώς όταν πρόκειται για διάσημους το διαβάζουμε και στα sites.
Είναι κάτι σαν επιδημία και τα εφτά χρόνια φαγούρας πρέπει να είναι το μεσοδιάστημα που σε χτυπάει. Το λένε και οι έρευνες. Είναι εκεί που συνειδητοποιείς ότι δεν αντέχεις όλες μαζί τις απογοητεύσεις του κόσμου, μαζί με την έλλειψη του σεξ, τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και το βάρος της ανατροφής των παιδιών. Είναι το διάστημα που νιώθεις να βρίσκεσαι στο μάτι του κυκλώνα, περικυκλωμένος από ηλεκτροφόρα σύρματα που ζυγώνουν κατά πάνω σου. Και είσαι νέος ακόμα για να βαρεθείς και μεγάλος για να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου.
Αν η οικογενειακή καθημερινή ρουτίνα που έχει παγιωθεί με την έλευση των παιδιών σου φαίνεται δυσβάστακτη, το διαζύγιο που στις ημέρες μας δεν αποτελεί στίγμα που δεν βγαίνει δύσκολα, είναι ελκυστικό. Σε αυτή τη φάση, οι γάμοι δεν διαλύονται τόσο από έλλειψη αγάπης, όσο από έλλειψη φιλίας.
Ωστόσο, κι ένα σωρό νέοι, φρεσκοπαντρεμένοι, με μωρά στις αγκαλιές τους, χωρίζουν. Αυτοί τώρα γιατί τα σπάνε; Πότε πρόλαβαν να βαρεθούν; Πότε πρόλαβαν να ματαιώσουν τα όνειρα, τα σχέδια, τις ελπίδες και τους όρκους; Πότε πρόλαβε να τους φύγει η ερωτική επιθυμία; Καταλαβαίνω τις ολιγόχρονες σχέσεις, χωρίς παιδιά. Αντιλαμβάνομαι και τα ζευγάρια που δεν αντέχουν μετά από ένα ικανό και εύλογο μέσο χρονικό διάστημα με παιδιά που μεγαλώνουν, και χωρίζουν. Απορούσα όμως πάντα με νέα ζευγάρια που μόλις κάνουν παιδιά, ο ένας για Χίο τραβά κι ο άλλος για Μυτιλήνη.
Τώρα που κι εγώ βρίσκομαι σε αυτή τη φάση, καταλαβαίνω εν μέρει το γιατί. Μπορώ δηλαδή να ερμηνεύσω την ασφυξία που οδηγεί σε ρήξη τόσους πολλούς νέους γονείς: είναι η γονεϊκότητα. Βαρβάτη συνθήκη, και βάρβαρη μαζί, συνθήκη για σκληροτράχηλους και αποφασισμένους μόνο.
Ειδικά όταν έρχεται σύντομα και δεύτερο παιδί, η σχέση δοκιμάζεται. Μιλάμε για δοκιμασία «Survivor» με «Nomads» μαζί, κι αυτό μόνο για ζέσταμα. Μιλάμε για διαβολοβδομάδες των ΟΥΚ που διαρκούν χρόνια. Μιλάμε για αϋπνίες επί κούρασης, με στεροειδή. Μιλάμε για ισόβιο γκούλαγκ με την υπογραφή του Δάντη, που υπενθυμίζει στην πύλη της κολάσεως «εσείς που πάτε μέσα, αφήστε κάθε ελπίδα εδώ». Αν ο Σαίξπηρ ήταν πατέρας δυο μικρών παιδιών, σίγουρα θα είχε εμπνευστεί απ’ αυτόν τον στίχο από την «Τρικυμία»: «Η κόλαση είναι άδεια και όλοι οι διάβολοι είναι εδώ».
Οταν γίνεσαι γονιός, η σχέση δοκιμάζεται ενώ βρίσκεσαι σε κατάσταση σοκ. Η ζωή σου αλλάζει εντελώς. Είσαι ένας άλλος. Είναι πραγματικά ένα σοκ και δέος κι αν δεν νιώσεις ότι το έτερο ήμισυ είναι δίπλα σου, τότε ο σύζυγος θα γίνει ξένος, φορτικός, μια καθημερινή ανοησία που δεν μπορείς ν’ αντέξεις άλλο.
Η μετάβαση του ελεύθερου ανθρώπου σε γονέα θέλει αρετή και τόλμη. Περισσότερη από την ελευθερία. Και ο σύμμαχος δεν πρέπει να σε προδώσει.