Το ματς, λοιπόν… Μπορείς να το πεις και τελευταία ευκαιρία. Ή άλλη μία τελευταία ευκαιρία για την Εθνική ομάδα να μπει ξανά σε τροχιά διεκδίκησης της πρόκρισης. Το σίγουρο είναι ότι τα περιθώρια έχουν στενέψει ανυπόφορα και ίσως μετά το φινάλε του αγώνα με τους Ούγγρους να μην υπάρχουν καν.
Ετσι, λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον αγώνα αυτό. Και όχι σαν την πρώτη ευκαιρία – μια που μιλάμε για ευκαιρίες – του Σέρχιο Μαρκαριάν να δείξει ότι μπορεί να φέρει την αλλαγή στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Ας αφήσουμε για το μέλλον, λοιπόν, όποιες κρίσεις ή απαιτήσεις για την ποιότητα του ποδοσφαίρου που πρέπει ή μπορεί να παίξει η ομάδα και ας βάλουμε ψηλά τον πραγματικό στόχο. Αυτόν που αν δεν επιτευχθεί θα μπλέξουμε για τα καλά. Νίκη να ‘ναι και όπως να ‘ναι (να έρθει)…
Διότι γνωστό είναι ότι οι συνεχείς φάπες που δέχθηκε η Εθνική ομάδα μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας δεν την έβγαλαν μόνο εκτός τροχιάς πρόκρισης στο Euro της Γαλλίας αλλά δυσχέραναν πολύ και το μέλλον της. Η κατρακύλα στις ειδικές βαθμολογίες μας στέλνουν απέναντι σε πολύ ισχυρούς αντιπάλους στα μελλοντικά προκριματικά άρα δυσκολεύουν πολύ την προσπάθεια πρόκρισης στα μεγάλα ραντεβού που έρχονται.
Ας θυμηθούμε ξανά, λοιπόν, τη σημασία της συνέπειας που είχε η Εθνική μας από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Πορτογαλίας και μετά, ας επαναφέρουμε στο νου μας πόσο μακρινό έμοιαζε το ενδεχόμενο να είμαστε (προ 2004) παρόντες σε κάθε μεγάλο ραντεβού (με εξαίρεση το Μουντιάλ του 2006) και ας επαναπροσδιορίσουμε τους στόχους μας…
Ξεχάστε, λοιπόν, τον Χολέμπας, την επιστροφή Κατσουράνη ή ό,τι άλλο μπορεί να βρει κάποιος για να ασχοληθεί στο περιθώριο της αναμέτρησης με τους Ούγγρους, αφήστε κατά μέρος όποια κουβέντα γίνεται ή θα γίνει για την επιλογή της 11άδας από τον Μαρκαριάν. Το μόνο που μετρά στο ματς της Βουδαπέστης είναι η νίκη. Κι όχι πώς αυτή (μπορεί να ή) θα έρθει…
Πηγη sportfm