Η Νεκρομαντεία και η τέχνη της βασίζεται σε τρεις αρχές: 1) Την διάσωση της Ψυχής μετά τον θάνατο 2) την Υπερφυσική γνώση των πνευμάτων 3) την Επικοινωνία μεταξύ ζωντανών και νεκρών.
Η Νεκρομαντεία στις Παγανιστικές Χώρες
Η Νεκρομαντεία προσδιορίζεται ως η Μαντεία μέσα από την επίκληση των Νεκρών. Οι μεσαιωνικές πηγές την σχετίζουν με την
Στις λεγόμενες Παγανιστικές χώρες μπορεί κανείς να βρει ανεπτυγμένες μορφές Νεκρομαντείας. Ενώ οι καταβολές της σκοτεινής Τέχνης δεν είναι γνωστές, ο Ιστορικός και Γεωγράφος Στράβων ήταν πεπεισμένος πως αυτή η μορφή Μαντείας χρησιμοποιήθηκε εκεί από όπου υποτίθεται πως ξεπήδησε ολόκληρη η τέχνη της Μαγείας, την Περσία. Νεκρομαντικές πρακτικές επίσης βρέθηκαν μέσα από καταγραφές στην Χαλδαία, την Ετρουρία, την Βαβυλωνία και την Αίγυπτο. Στην Ελλάδα και την Ρώμη η επίκληση των Νεκρών γινόταν συνήθως σε Σπήλαια και ηφαιστιογενείς περιοχές, αλλά και κοντά σε λίμνες και ποτάμια, τα οποία σύμφωνα με την κοινή γνώμη ήταν τα σύνορα του κόσμου μας με τον Κάτω κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ποταμός Αχέρων της Θεσπρωτίας, όπου θεω
Τα Νεκρομαντικά Τελετουργικά & η Νεκρομαντεία στην Χριστιανική Εποχή
Αρκετές αναφορές στην Βίβλο θεωρούν την Νεκρομαντεία ως προσβολή προς τον Μωσαικό Νόμο, αναφέροντας πως η επίκληση των νεκρών τιμωρείται με θάνατο. Υπάρχουν 6 περιπτώσεις ανθρώπων που ήρθαν σε επαφή με κάποιο Δαιμονικό πνεύμα. Στο Χωρίο 16:16 μία γυναίκα σκλάβα συναντά τον Άγιο Παύλο και του ανακοινώνει πως προέρχεται από τον Αληθινό Θεό, και εκείνος αρνούμενος να ακούσει το μήνυμα από μία σκλάβα την εξορκίζει. Η Διασημότερη περίπτωση Νεκρομαντείας στην Βίβλο είναι η επίκληση του Σαμουήλ από την Μάγισσα της Endor. Ο Βασιλιάς Σαούλ που βρισκόταν σε πόλεμο με τους Φιλισταίους ρώτησε τον Θεό αν θα κερδίσει την 
Ο Λουκανός περιγράφει μία τρομερή σκηνή στην οποία η Μάγισσα Eριχθώ τελετουργεί την σκοτεινή της τέχνη, όπου ψιθυρίζωντας επικλήσεις σέρνει το πτώμα εδώ και εκεί χύνοντας αίμα στις φλέβες του με σκοπό να το ξαναζωντανέψει. Οι Χριστιανοί Συγγραφείς που άντλησαν πληροφορίες από Παγανιστικές πηγές θεώρησαν πως τα παραπάνω χαρακτηριστικά των Τελετουργικών της Νεκρομαντείας ήταν αληθή και πρόσθεσαν τις δικές τους παρατηρήσεις. Ο Ισίδωρος της Σεβίλλης ακολουθώντας το παράδειγμα του Λουκανού ανέφερε πως «οι Νεκρομάντες ανασταίνουν τους Νεκρούς με τα μαγικά τυπικά τους ώστε να μάθουν τα μελλούμενα. Τολμούν και πουλάνε τον Δαίμονα που επικαλέστηκαν, έτσι ώστε να καταστρέψουν τους Εχθρούς τους με τις σκοτεινές τέχνες. Απολαμβάνουν το αίμα και τις θυσίες, και συχνά αγγίζουν τα σώματα των Νεκρών..» Οι Θεολόγοι του Μεσαίωνα ακολούθησαν την οπτική των Αρχαιότερων χριστιανών χωρίς να αποκλίνουν από την πεποίθηση της σκοτεινής ανθρώπινης φύσης που αποκαλύπτει η Νεκρομαντεία.
Κατά τους πρώτους Αιώνες της Χριστιανικής εποχής οι Πατέρες της Χριστιανικής Εκκλησίας ανέφεραν πως η Νεκρομαντεία ήταν ενεργή ανάμεσα στους εναπομείναντες Παγανιστές. Αφού η Νεκρομαντική τέχνη σχετιζόταν με την Επίκληση Δαιμόνων όπως και άλλες μορφές μαγείας, οι Χριστιανοί ζούσαν με τον φόβο της Δαιμονικής παρέμβασης. Η Νεκρομαντεία συνέχιζε να είναι κοινή πρακτική ανάμεσα στους Παγανιστές, ακόμα και σε εκείνους που είχαν στραφεί στον Χριστιανισμό αλλά εξακολουθούσαν να εξασκούν την τέχνη. Για αυτό τον λόγο οι διακηρύξεις των αρχών της Εκκλησίας σε Συνόδους και Συμβούλια από Αυτοκράτορες όπως ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος, στοχεύαν ξεκάθαρα όλους όσους εξασκούσαν τον Παγανισμό.
Φυσικά αυτός δεν ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο καταδιώχθηκαν οι Παγανιστές, και η πιθανότητα της διόγκωσης αυτών των τελετουργικών συνηθειών είναι υπαρκτή, όμως οι αναφορές στις Αρχαίες πηγές των Πολιτισμών είναι ξεκάθαρη: Οι άνθρωποι αναζητούν τα υπερβατικά μυστικά, είτε την ανώτερη γνώση και πρόγνωση, και πολύ συχνά στρέφονται σε σκοτεινές πρακτικές για να πραγματοποιήσουν τον σκοπό τους.