Η πελατεία του δεν είναι σταθερή. Τις «σπασμένες» νύχτες μπορεί να γυρίσει σπίτι με άδειο πορτοφόλι. Τις καλές νύχτες μπορεί να έχει μέχρι και οκτώ πελάτες. Καθένας από αυτούς θα έχει πληρώσει τουλάχιστον 30 ευρώ για τις υπηρεσίες της Κάτι… – αυτό το όνομα διάλεξε για τη νυχτερινή του δουλειά ο Γ.
Σύμφωνα με το σάιτ της συμπρωτεύουσας, thestival.gr, είναι καινούριος στη νύχτα. Ακόμη δεν έχει συμπληρώσει ένα χρόνο στο πεζοδρόμιο. Η πιάτσα για την «Κάτ…» ήταν λύση ανάγκης και όχι επιλογή. «Η κρίση με στρίμωξε για τα καλά. Έπρεπε να κάνω κάτι για να συνεχίσω να στέκομαι όρθιος» λέει στο thestival ο Γ., φέρνοντας στο μυαλό του σαν ταινία όλα όσα προηγήθηκαν της τολμηρής απόφασής του.
Σήμερα είναι 37 χρόνων. Από μικρός είχε τάσεις προς την ομοφυλοφιλία. Δεν είχε σκεφτεί ποτέ πως η ανάγκη θα τον οδηγούσε στον αγοραίο έρωτα.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στα Μάλγαρα. Από μικρός ασχολήθηκε με τις αγροκαλλιέργειες της οικογένειάς του.
Αργότερα αποφάσισε να συνεχίσει τη δουλειά του πατέρα του. Πήρε στο όνομά του την νταλίκα της οικογένειας και ξεκίνησε μεταφορές σε όλη την Ελλάδα. Η δουλειά πήγαινε καλά και ο ίδιος ήταν αποφασισμένος να επεκτείνει την οικογενειακή επιχείρηση. Κατάφερε να αγοράσει και δεύτερη νταλίκα. Η δουλειά αυξήθηκε και μαζί με αυτήν αυξήθηκαν και τα κέρδη.
Όμως ήρθαν χρόνια δύσκολα. Η κρίση άρχισε να χτυπά την πόρτα του Γ. Ένα τροχαίο ατύχημα αχρήστευσε τελείως τη μία από τις δύο νταλίκες. Τα χρέη της επιχείρησης άρχισαν να αυξάνονται.
«Πούλησα για παλιοσίδερα τη μια νταλίκα και προσπάθησα να διαχειριστώ τα χρέη δουλεύοντας την νταλίκα του πατέρα μου. Οι φόροι ήταν δυσβάσταχτοι και έτσι έπρεπε να βρω χρήματα από αλλού», θυμάται.
Ξεκίνησε κάνοντας κάποια σόου σε νυχτερινά μαγαζιά της Θεσσαλονίκης. Υποδυόταν τη γυναίκα και χόρευε για τους θαμώνες. Το εισόδημά του δεν ήταν αρκετό και η νταλίκα δεν δούλευε όπως παλιά.
Πριν από ένα χρόνο πήρε τη μεγάλη απόφαση. Θα πουλούσε το κορμί του για να επιβιώσει. Γράφτηκε στο σωματείο των διεμφυλικών και ξεκίνησε να κλείνει το μάτι σε εκείνους που τριγυρνούν στα λημέρια του πληρωμένου έρωτα.
«Δίνω το κορμί μου και όχι την ψυχή μου. Δεν ξέρω πόσο καιρό θα κάνω αυτή τη δουλειά. Ένας φίλος μου που ήταν τραβεστί βρέθηκε πυροβολημένος στο αυτοκίνητό του πριν από χρόνια. Η πιάτσα δεν είναι εύκολη. Κινδυνεύεις κάθε δευτερόλεπτο. Κρατητήρια, δικαστήρια, πρόστιμα, είναι συχνό φαινόμενο» λέει ο Γ. και αποτραβιέται στη δικιά του γωνιά του δρόμου περιμένοντας τον επόμενο πελάτη του.