Δεν είναι όλοι οι μοναχοί, με μακριές γενιάδες και μαύρα ράσα. Δεν έχουν όλοι γαλήνια όψη και μειλίχιο βλέμμα. Δεν τρέφονται όλοι μόνο με καρπούς της γης και κυρίως δεν αποφεύγουν όλοι την… κάνναβη.
Όλα αυτά σας ακούγονται λίγο περίεργα; Πράγματι… Είναι! Ανεξάρτητα από θρησκεία ή δόγμα, ένα είναι σίγουρο: οι Ινδοί Αγκόρι είναι μακράν οι πιο περίεργοι μοναχοί. Η μορφή τους απόκοσμη και οι μύθοι που συνοδεύουν τη φήμη τους πολλοί και ικανοί ώστε να «σκηνοθετήσουν» από μόνοι τους το πιο τρομακτικό θρίλερ που έχετε δει ποτέ…
Ο Μπάμπα Κιναράμ και η αρχή του μύθου των Αγκόρι
Πριν ξεκινήσει η διήγηση της ιστορίας των τρομακτικών Αγκόρι, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε πως για πολλούς Ινδουιστές οι συγκεκριμένοι μοναχοί αποτελούν ένα είδος σέχτας και θεωρείται αμαρτωλός όποιος έρχεται σε επαφή μαζί τους.
Δεν είναι για όλους όμως έτσι… Είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τους θεωρούν γκουρού και ανθρώπους που εξαιτίας της ζωής που κάνουν έχουν φτάσει κοντά στο Θείο και έτσι έχουν αποκτήσει θεραπευτικές και όχι μόνο ικανότητες.
Η αρχή της ιστορίας των Αγκόρι βρίσκεται πίσω στο μακρινό 1601 μΧ. Τότε σε ένα μικρό χωριό του Βαρανάσι στην Ινδία ένα άτεκνο ζευγάρι αποκτά… σαν από θαύμα, ένα αγοράκι. Το μωρό τις τρεις πρώτες ημέρες της ζωής του ούτε έκλαψε, ούτε θήλασε από το στήθος της μητέρας του. Όταν έγινε γνωστό αυτό τρεις ινδουιστές μοναχοί έσπευσαν στο σπίτι της οικογένειας. Ένας από αυτούς το πήρε στην αγκαλιά του, κάτι του ψιθύρισε στο αυτί και το μωρό άρχισε να κλαίει.
Το αγοράκι αυτό ήταν ο Μπάμπα Κιναράμ (Baba Keenaram) ένας από τους μεγαλύτερους Άγιους του Ινδουισμού που έζησε 170 χρόνια και σύμφωνα με τις παραδόσεις της θρησκείας, ήταν μετενσάρκωση του θεού Σίβα της πλέον αντιφατικής θεϊκής μορφής του Ινδουισμού αφού σε αυτόν συνυπάρχουν οι έννοιες της συμπόνοιας και της απόλυτης καταστροφής.
Οι μοναχοί Αγκόρι (Aghori sadhus) θεωρούνται απευθείας απόγονοι του Μπάμπα Κιναράμ και συνεχιστές της θεωρίας του.
Ο Γάγγης ποταμός και η ιερή πόλη του Βαρανάσι
«Έδρα» των μοναχών Αγκόρι είναι το Βαρανάσι. Η πόλη αυτή είναι ο ιερός τόπος των ινδουιστών. Είναι ότι η Μέκκα για τους μουσουλάνους ή τα Ιεροσόλυμα για τους χριστιανούς. Πρόκειται πιθανότατα για μια από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου καθώς κατοικείται τα τελευταία 3.000 χρόνια.
Εκεί καταφθάνουν κάθε χρόνο, τουλάχιστον 1 εκατομμύριο πιστοί, προκειμένου να προσευχηθούν και –όπως θεωρούν οι ίδιοι- να εξαγνισθούν από τις αμαρτίες τους βουτώντας στα ιερά, για αυτούς, νερά του Γάγγη ποταμού.
Τα ιερά κείμενα του Ινδουισμού, οι Βέδες, αναφέρουν πως το να πεθαίνει και να αποτεφρώνεται κάποιος στο Βαρανάσι είναι ευλογία. Με τον τρόπο αυτό κερδίζει την λύτρωση καθώς η ψυχή του απελευθερώνεται από τον αέναο κύκλο των μετενσαρκώσεων και οι αμαρτίες αυτής ή της προηγούμενης ζωής, παύουν πλέον να τον βαραίνουν.
Πολλοί συγγενείς ετοιμοθάνατων, μάλιστα, θεωρούν καθήκον τους να προσφέρουν αυτό το δώρο στους αγαπημένους τους που φεύγουν απ’ τη ζωή.
Ανάμεσα, όμως, στους εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς βρίσκονται και κάποιες μορφές σχεδόν αποκρουστικές για τους περισσότερους. Στις όχθες του Ιερού ποταμού, που θεωρείται από τους Ινδούς κάτι σαν τον δικό μας Αχέρωντα, ζουν και οι Αγκόρι. Μένουν σε ειδικούς χώρους που χρησιμεύουν ως νεκροφυλάκεια ή σε χώρους αποτέφρωσης.
Παρά το απόκοσμο πέπλο που τους καλύπτει, αρκετοί γκουρού των Αγκόρι, θεωρούνται από το λαό ως μεγάλοι θεραπευτές, καθώς θεωρείται πως κατέχουν μοναδικές ικανότητες στον τομέα της υγείας, εξαιτίας της ερημιτικής ζωής τους.
Ο απλός κόσμος τους αποδίδει υπερφυσικές δυνάμεις καθώς πιστεύει ότι μπορούν να βλάψουν ή να θεραπεύσουν, να ευλογήσουν ή να καταραστούν όποιον επιθυμούν…
Τα Διονυσιακά όργια, οι θυσίες ζώων και οι στάχτες των νεκρών
Με βάση όλα τα παραπάνω κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν πρόκειται για θρησκευόμενους ανθρώπους που αξίζουν τον σεβασμό των Ινδουιστών ή για παρανοϊκούς τύπους που ζουν στον δικό τους αποκρουστικό κόσμο.
Για τους Αγκόρι ακούγονται πολλά. Τα περισσότερα είναι αληθινά αλλά με μια δόση υπερβολής. Οι μοναχοί αυτοί ζουν και βάφουν τα σώματά τους με σκόνη που προέρχεται από αποτέφρωση, ακόμα και με στάχτες νεκρών. Χρησιμοποιούν ανθρώπινα κόκαλα για να φτιάξουν αντικείμενα (μπόλ ή κοσμήματα) που πολλές θεότητες, όπως ο Σίβα, απεικονίζονται να κατέχουν.
Πίνουν κρασί, ακόμα και ούρα, μέσα από ανθρώπινα κρανία. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, διαλογίζονται πάνω από τα πτώματα που ξεβράζει ο Γάγγης. Καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοολούχων ποτών και πίνουν κάνναβη προκειμένου, όπως λένε οι ίδιοι να φτάσουν σε ένα υψηλό επίπεδο διαλογισμού.
Βρίζουν με εκφράσεις που δεν μπορούν να αποτυπωθούν και καταριούνται βαριά όσους τους λοιδορούν ή απλά αντιτίθενται στις διδαχές τους.
Πραγματοποιούν θυσίες ζωών σε θυσιαστήρια που υπάρχουν μέσα στους λατρευτικούς χώρους ενώ φήμες τους θέλουν να συμμετέχουν σε σεξουαλικές πράξεις και Διονυσιακά όργια χωρίς την παραμικρή αναστολή.
Όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν είναι τίποτα, μπροστά στην νεκροφαγία!
Η νεκροφαγία ως τελετουργική προσευχή
Πολλές φορές τα όρια ανάμεσα στη λογική και το παράλογο είναι σχεδόν αδιόρατα. Τα όρια είναι απροσδιόριστα. Εκεί που νομίζεις πως είσαι στο φως, βιώνεις τη χαρά και προσδοκάς τη λύτρωση, αντιλαμβάνεσαι πως βρίσκεσαι μέσα στο σκοτάδι, έρχεσαι αντιμέτωπος με το φόβο και τον τρόμο στέκεσαι μπροστά σε έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει τις πιο μύχιες ανθρώπινες σκέψεις.
Σε ένα τέτοιο μονοπάτι φαίνεται πως βαδίζουν πολλά χρόνια τώρα οι μοναχοί Αγκόρι. Ανάμεσα στα πολλά- και τρομερά- που κάνουν είναι και η νεκροφαγία.
Οι Aghori sadhus τρώνε τις σάρκες των μισοκαμένων πτωμάτων που επιπλέουν στο Γάγγη. Το κάνουν αυτό για να ενωθούν με το Θείο. Μέσα από την κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας επιδιώκουν να συμφιλιωθούν με οτιδήποτε τους προκαλεί φόβο και αποτροπιασμό.
Το σώμα του νεκρού, άλλωστε, συμβολίζει το ίδιο τους το σώμα, από το οποίο προσπαθούν να απελευθερωθούν.
Γι’ αυτούς δεν είναι κανιβαλισμός. Είναι μια πράξη που γίνεται στο, φρικτό, είναι η αλήθεια, πλαίσιο μιας τελετουργικής προσευχής βγαλμένης από το πιο τρομακτικό αληθινό θρίλερ. Οι ίδιοι λένε πως δεν τρώνε τον νεκρό. Απλά τρώνε κρέας που για εκείνους είναι κάτι σαν «αντιδωρο» που τους προσφέρει ο ίδιος ο Γάγγης.
Γενικά η αίσθηση που επικρατεί είναι πως οι Αγκόρι, τρέφονται αποκλειστικά με ανθρώπινη σάρκα. Αυτό, όμως, δεν είναι παρά μια υπερβολή που συνοδεύει την παραφιλολογία που τους ακολουθεί. Η νεκροφαγία λαμβάνει χώρα πολύ σπάνια, ίσως και μια μόνο φορά στη ζωή ενός Αγκόρι αν και η αλήθεια είναι πως όσοι καταφέρνουν και ξεπερνούν τον φόβο τους και την αποστροφή για μια φορά, θα το ξανακάνουν.
Σε κάθε περίπτωση η ζωή των Aghori sadhus προκαλεί περίεργα συναισθήματα. Σίγουρα αυτό που επικρατεί των υπολοίπων, ειδικά στους δυτικούς πολιτισμούς, είναι ο αποτροπιασμός.
Το τι θα πουν οι υπόλοιποι, ελάχιστα τους ενδιαφέρει…
