Για την ετυμολογία της λέξης, οι αρχαιολόγοι αποδέχτηκαν την ελληνική προέλευση πυρ+αμίς = το δοχείο της φωτιάς. Οι Έλληνες είδαν στις πυραμίδες της Αιγύπτου την ενσάρκωση της πρωταρχικής φωτιάς. Το χαρακτηριστικό της φωτιάς είναι ότι υψώνεται πάντα από κάτω προς τα πάνω, όποια και να είναι η θέση της. Έτσι η πυραμίδα συσχετίζεται με την έννοια της «σύγκλισης προς τα επάνω». Οι Αιγύπτιοι τη θεωρούσαν εικόνα του Κόσμου, μια σκάλα φωτός που ένωνε τον Ουρανό με τη Γη. Η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, η πιο φημισμένη, ονομαζόταν «Η Φωτεινή». Το ιερογλυφικό της είναι MR, το ισοσκελές μαύρο τρίγωνο, που γεννιέται από δύο λόφους, όπως ο ήλιος.
Πολύ μυστήριο περιβάλλει τις πυραμίδες σχετικά με το αίνιγμα της κατασκευής τους, το τεράστιο μέγεθός τους και τις ανεξήγητες δυνάμεις, που οφείλονται στο σχήμα τους. Οι αιγυπτιολόγοι ισχυρίζονται ότι ήταν τάφοι. Οι Περουβιανοί και άλλοι αρχαιολόγοι στην Κεντρική Αμερική αναφέρουν ότι χρησιμοποιούνταν ως ναοί. Και μερικοί πυραμιδολόγοι πιστεύουν ότι είναι αποθήκες ενέργειας
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάθε πολιτισμός που έκτισε πυραμίδες, το έκανε με τη χρήση προηγμένων μαθηματικών και αστρονομικών υπολογισμών και με μια φαινομενικά απίθανη τέλεια εκμάθηση της τέχνης της λιθοδομής. Πολιτισμοί που διαχωρίζονται όχι μόνο από χιλιάδες χιλιόμετρα, αλλά και από εκατοντάδες χρόνια, ανύψωναν πέτρες που ζύγιζαν πολλούς τόνους, και τις τοποθετούσαν στη θέση τους με τέλεια ακρίβεια ανεγείροντας πυραμιδικές κατασκευές.
Την προσοχή των περισσοτέρων επιστημόνων και ερευνητών έχει τραβήξει η Μεγάλη Πυραμίδα της Γκίζας, γιατί θεωρείται το παλαιότερο και μεγαλύτερο κατασκεύασμα του ανθρώπου με τις τελειότερες μαθηματικές και γεωμετρικές αναλογίες.
Πιστεύεται ότι αντιπροσωπεύει το αποκορύφωμα της αιγυπτιακής γνώσης και ότι είναι το κλειδί για την αποκάλυψη πολλών μυστικών. Αν και πιστεύουν ότι κτίστηκε από το Χέοπα μεταξύ 2686 και 2181 π. Χ., για να χρησιμοποιηθεί ως τάφος, έχουν εκφραστεί πολλές διαφωνίες πάνω σ’ αυτό. Μια από τις παλαιότερες χρονολογίες τής δίνεται από έναν Άραβα συγγραφέα, τον Αμπού Ζέιντ ελ Μπαλκί, ο οποίος επικαλείται μια αρχαία επιγραφή, για να υποστηρίξει ότι η Πυραμίδα κτίστηκε την εποχή που η Λύρα ήταν στον αστερισμό του Καρκίνου, δηλαδή δύο φορές 36.000 χρόνια περίπου.
Αυτή η χρονολογία φαίνεται να συμφωνεί με μερικούς προσδιορισμούς του Άνθρακα 14, που τη χρονολογεί γύρω στο 71.000 π. Χ., αν και υπάρχουν μερικές αμφιβολίες για την αξιοπιστία του στους χρονολογικούς προσδιορισμούς.
Πολλοί λένε ότι οι κατασκευαστές της ήταν από τον προηγούμενο πολιτισμό της Ατλαντίδος και ότι έφτιαξαν την Πυραμίδα σαν τόπο διατήρησης όλων των γνωστών επιστημών, καθώς και για να δημιουργήσουν ένα ναό μύησης και ένα μέσο παραγωγής ισχυρών ενεργειακών πεδίων.
Αυτή η άποψη υποστηρίχτηκε και από τον Εντγκαρ Καίησυ, σύμφωνα με τον οποίο μία ομάδα ανθρώπων από ένα προηγμένο πολιτισμό εισήλθε στην Αίγυπτο γύρω στο 12.000 π. Χ.
Ο Μάνλυ Π. Χωλ στο βιβλίο του «Οι μυστικές διδασκαλίες όλων των εποχών» υποστηρίζει ότι η Μεγάλη Πυραμίδα κτίστηκε από επιζώντες της Ατλαντίδος οι οποίοι αντιλήφθηκαν μια επικείμενη καταστροφή και, για να διασώσουν τις γνώσεις της εποχής τους, μετανάστευσαν σε άλλες χώρες και ίδρυσαν κέντρα μάθησης, κτισμένα όπως οι ναοί τους, σε πυραμιδικό σχήμα. Σύμφωνα με το Χωλ, η Πυραμίδα παραμένει σαν ορατή διαθήκη μεταξύ της Αιώνιας Σοφίας και του κόσμου, ο πρώτος ναός μυστικισμού, η πρώτη κατασκευή που χρησιμεύει ως τόπος διαφύλαξης των μυστικών αληθειών.
Το1993 ο Robert Bauval, στο βιβλίο «The Orion Mystery», αποδεικνύει με πολύ πειστικά επιχειρήματα για κάποιον με αστρονομικές γνώσεις, ότι η θέση των 3 πυραμίδων της Γκίζας σχετίζεται με μεγάλη ακρίβεια με τα άστρα του αστερισμού του Ωρίωνα. Με το κατάλληλοsoftware προσομοίωσε το νυχτερινό ουρανό της αρχαίας Αιγύπτου και βρήκε ότι η αντιστοιχία πυραμίδες-αστερισμός του Ωρίωνα «κλειδώνει» στη χρονολογία 10.450 π. Χ. (στην εποχή του Λέοντα).
Τα παραπάνω καθώς και πολλά άλλα συμφωνούν με τη χρονολογία που δίνει ο Πλάτων για την καταστροφή της Ποσειδωνίας (του τελευταίου τμήματος της Ατλαντίδας) στα 9.600 π. Χ. Ο Τόμπκινς στην εισαγωγή του βιβλίου του λέει πως ο Πλάτωνας στο διάλογό του «Τίμαιος» αναφέρεται στο κύριο διαμέρισμα σαν το οικοδόμημα του σύμπαντος.
Από την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι η Μεγάλη Πυραμίδα, εκτός των αστρονομικών και άλλων συσχετισμών της, εμπεριείχε συγκεκριμένες μαθηματικές σχέσεις στη γεωμετρική της δομή με τις οποίες αποτύπωνε ορισμένα ιερά μαθηματικά. Έχει ύψος περίπου 148 μέτρα, τετραγωνική βάση πλευράς περίπου 231 μέτρα και παράπλευρες έδρες ισοσκελή τρίγωνα. Αριθμολογικά συνθέτει τους αριθμούς 3, 4, 5 και 7. Το 3 από τις τριγωνικές παράπλευρες έδρες της, το 4 από την τετραγωνική βάση της, το 5 από τις πέντε κορυφές τους και το 7 από τη σύνθεση της βάσης τους με μία παράπλευρη έδρα τους.
Πολλοί ερευνητές απέδωσαν στην τύχη το γεγονός ότι οι γωνίες και οι επικλινείς επιφάνειες της Πυραμίδας δείχνουν μία ανώτερη αντίληψη της τριγωνομετρίας και ότι στο σχήμα της έχουν εφαρμοστεί με ακρίβεια οι βασικές αναλογίες της «Χρυσής Τομής». Φυσικά δεν είναι θέμα τύχης αλλά βαθιάς γνώσης. Οι γεωμετρικές ιδιότητες που προβάλλει είναι ασύλληπτες. Η περιφέρεια με ακτίνα ίση με το ύψος της έχει ίδιο μήκος με την περίμετρο της βάσης της. Καταγράφεται δηλαδή ο τετραγωνισμός τού κύκλου. Το τετράγωνο που σχηματίζεται με πλευρά το ύψος της έχει ίδιο εμβαδόν με το καθένα από τα τρίγωνα των πλαϊνών εδρών της. Ο λόγος του ύψους ενός τριγώνου των πλαϊνών εδρών δια τού μισού της μιας των πλευρών της βάσης, είναι ίσος με το χρυσό αριθμό Φ (1,618 ). Οι αναλογίες των μέτρων και γωνιών κατασκευής της εκφράζουν λόγους του ιερού αριθμού Π (3,14) και του Χρυσού αριθμού Φ, κι αυτό συμβαίνει με ακρίβεια, μόνον σ’ αυτήν (Ι. Δάκογλου, «ο Μυστικός κώδικας του Πυθαγόρα»). Το ύψος της επί 10 εκατομμύρια δίνει την απόσταση γης – ηλίου. Διπλασιάζοντας το μήκος του αθροίσματος των 4 πλευρών της, βρίσκουμε το αντίστοιχο ενός λεπτού μιας μοίρας στον Ισημερινό, 1842.92 μέτρα. (σήμερα υπολογίζεται σε 1842.78.). Η κοιλότητα των εδρών της επιτρέπει τον προσδιορισμό των ισημεριών, με ελάχιστη απόκλιση. Ο γνώμονας της κορυφής δείχνει το χειμερινό ηλιοστάσιο και την ηλιακή μεσημβρία. Το βάρος της (600.000 τόνοι) επί ένα δισεκατομμύριο δίνει το βάρος της γης. Το άθροισμα των διαγωνίων της δίνει 25.826, την διάρκεια ενός ζωδιακού κύκλου.
Μια ομάδα επιστημόνων που φωτογράφισαν με υπέρυθρες ακτίνες τη Μεγάλη Πυραμίδα, διαπίστωσαν την παρουσία ενός περίεργου φαινόμενου: από την κορυφή της εκτινάσσονται χοάνες φωτεινής ενέργειας!!
Αμέτρητα πειράματα που έχουν γίνει, επιβεβαιώνουν το γεγονός ότι στις πυραμίδες της Αιγύπτου τα βακτηρίδια σκοτώνονται, η σήψη σταματά και η οργανική ύλη μουμιοποιείται. Σε μία απ’ αυτές τοποθετήθηκαν μέσα για 13 ημέρες ψάρια, τα οποία δεν σάπισαν αλλά αφυδατώθηκαν χάνοντας τα 2/3 του βάρους τους. Αυτό το φαινόμενο παρουσιάζεται σε όσες πυραμίδες είναι προσανατολισμένες ακριβώς στον άξονα Βορρά-Νότου, είναι τετράπλευρες και έχουν συγκεκριμένες αναλογίες.
Ένας Αμερικάνος επιστήμονας ο Πατ Φλάναγκαν, κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι πυραμίδες της Αιγύπτου, λόγω του σχήματός τους λειτουργούν ως «συσκευές» που συλλέγουν κοσμική ενέργεια! Γιγάντιοι συσσωρευτές, όπου μέσα τους μεταβάλλονται οι διηλεκτρικές ιδιότητες της ύλης.
Σύμφωνα με την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ η πυραμίδα είναι το σύμβολο της δημιουργικής φύσης, η εικόνα της Ιεραρχίας που κινεί τους κόσμους και αναφέρει σχετικά τα εξής: «Η αιγυπτιακή πυραμίδα αντιπροσωπεύει συμβολικά την ιδέα του κοσμικού δένδρου. Η κορυφή της είναι ο μυστικός σύνδεσμος ανάμεσα στον Ουρανό και στη Γη και συμβολίζει τη ρίζα, ενώ η βάση της αντιπροσωπεύει τους κλάδους που εκτείνονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα του σύμπαντος. Μεταδίδει την ιδέα ότι όλα τα πράγματα είχαν την προέλευσή τους στο πνεύμα, με την εξέλιξη να έχει ξεκινήσει αρχικά από τα πάνω και να προχωράει μετά προς τα κάτω, αντί για το αντίστροφο, όπως διδάσκει η θεωρία του Δαρβίνου…». Συμβόλιζε τη δημιουργική αρχή της Φύσης και διασαφήνιζε επίσης τις αρχές της Γεωμετρίας, των Μαθηματικών, της Αστρολογίας και της Αστρονομίας. Εσωτερικά, ήταν ένας μεγαλειώδης ναός, στα σκοτεινάκοιλώματα του οποίου τελούνταν τα Μυστήρια και του οποίου οι τοίχοι υπήρξαν συχνά μάρτυρες των σκηνών μύησης μελών της βασιλικής οικογένειας. Η πορφυρή σαρκοφάγος… ήταν μία κολυμπήθρα βαπτίσματος, όπου αναδυόμενος ο νεόφυτος «αναγεννιόταν» και γινόταν μύστης. Ο ονομαζόμενος «Θάλαμος του Βασιλιά»… πιθανώς ήταν ο τόπος στον οποίο γινόταν δεκτός ο μυούμενος, αφού είχε περάσει διαμέσου της στενής ανηφορικής διάβασης και της Μεγάλης Στοάς… Ο «Θάλαμος του Βασιλιά» είναι έτσι ένα «Άγιο των Αγίων». Τις ημέρες των Μυστηρίων της Μύησης ο υποψήφιος, αντιπροσωπεύοντας τον ηλιακό θεό, έπρεπε να κατέλθει μέσα στη σαρκοφάγο και να παραστήσει την ενεργοποιούσα ακτίνα που εισέρχεται στη γόνιμη μήτρα της Φύσης. Aναδυόμενoς από αυτήν το ερχόμενο πρωί, συμβόλιζε την ανάσταση της ζωής μετά την αλλαγή που ονομάζεται θάνατος. Στα Μεγάλα Μυστήρια ο συμβολικός του θάνατος κρατούσε δύο ημέρες, οπότε αυτός αναδυόταν μαζί με τον Ήλιο το τρίτο πρωί, μετά την τελευταία νύχτα των πιο σκληρών δοκιμασιών…»
Και σε άλλο σημείο αναφέρει: «Ο μυημένος σοφός, ο οποίος είχε περάσει με επιτυχία όλες τις δοκιμασίες, τοποθετούνταν, δεν καρφωνόταν, αλλά απλώς δενόταν πάνω σε μια κλίνη σε σχήμα “Ταυ” βυθισμένος σε ένα βαθύ ύπνο. Αφηνόταν να παραμείνει σε αυτήν την κατάσταση για τρεις μέρες και τρεις νύχτες, κατά τη διάρκεια των οποίων το πνευματικό “Εγώ” του λέγεται ότι συνομιλούσε με τους θεούς, κατέβαινε στον Άδη, το Αμέντι και πρόσφερε ευεργεσίες στα αόρατα όντα, είτε ήταν ψυχές ανθρώπων ή Στοιχειακά πνεύματα, ενώ το σώμα του παρέμενε όλο αυτόν το καιρό στην κρύπτη του ναού ή στην υπόγεια σπηλιά. Στην Αίγυπτο τοποθετούνταν μέσα στη Σαρκοφάγο, στην αίθουσα του βασιλιά της πυραμίδας του Χέοπα, ενώ κατά την διάρκεια της νύχτας πριν από την τρίτη μέρα μεταφερόταν στην είσοδο ενός διαδρόμου, όπου μια ορισμένη ώρα, οι ακτίνες του ανατέλλοντος ηλίου έπεφταν πάνω στο πρόσωπο του εκστασιασμένου υποψηφίου, ο οποίος ξυπνούσε για να μυηθεί από τον Όσιρη και το Θωθ, τον θεό της Σοφίας.» ( Μ.Δ. Τ. ΙΙ, σ. 558)
Οι πυραμίδες παρουσιάζουν παράξενα βιοενεργειακά χαρακτηριστικά, τα οποία συνεχίζουν να μελετούνται από τους ερευνητές. Είναι βιοπλασματικοί ή βιοτρονικοί συσσωρευτές. Πειράματα με φυτά, θεραπευτικό νερό και θεραπείες πληγών αποδείχθηκαν εντυπωσιακά. Μέσα σε μια πυραμίδα ρέουν ενέργειες που διαστέλλουν το χρόνο. Επιταχύνονται οι βιολογικές διαδικασίες. Φυτά μέσα σε πυραμίδες αναπτύσσονται με διπλάσια ταχύτητα. Πληγές σε χέρια ή πόδια κλείνουν με αστραπιαία ταχύτητα, αν μείνουν λίγες ώρες κάτω από χάρτινες ή γυάλινες πυραμίδες.
Γιατί υπάρχουν πυραμιδικές κατασκευές παντού; και γιατί την πυραμίδα και όχι άλλη γεωμετρική μορφή διάλεξαν οι περισσότεροι αρχαίοι πολιτισμοί, για να οικοδομήσουν τους ναούς τους, για την επαφή με το μυστήριο του θανάτου και του θείου; Είναι οι πυραμίδες έργα ενός χαμένου μητρικού πολιτισμού, υπερπροηγμένου κάποτε, αλλά εξαφανισμένου εδώ και χιλιάδες χρόνια; Μήπως οι αρχαίοι σοφοί μύστες ήταν γνώστες της τρομερής βιοενεργειακής ικανότητας των πυραμιδικών κατασκευών;
Για να κατανοήσουμε τα ανωτέρω ερωτήματα, πρέπει να ανακαλύψουμε την πυραμίδα μέσα μας, το δικό μας μαγικό βουνό την δική μας ακρο-πόλη, τον άξονα όπου συναντούνται οι ενέργειες του ουρανού και της γης. Τότε θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε την πυραμίδα έξω από εμάς, τα αινίγματα και τα μυστήριά της.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Ιερή Γεωμετρία, Δημήτρης Ευαγγελόπουλος, εκδόσεις Αρχέτυπο
Ιερή Αρχιτεκτονική, Γ. Μπαλτογιάννης, εκδόσεις Έσοπτρον
Η μυστική δύναμη των Πυραμίδων , Bill Schul – Ed. Pettit, εκδόσεις Σύμπαν
Θήβες, G. A. Livraga, εκδόσεις Νέα Ακρόπολη
Η Μυσταγωγία εις την Αρχαίαν Αίγυπτον, Π. Γράβιγγερ, έκδοσις του Περιοδικού Σφιγξ