Κι ενώ είναι ανεξαρτήτως αληθές ότι κάθε ιστορικό γεγονός έχει περιβληθεί με τον συνωμοσιολογικό μανδύα, πολλές φορές σύσσωμος ο αρχαίος κόσμος θεωρείται ως μια γιγαντιαία πλεκτάνη, καθώς δεν είναι λίγες οι πένες που αποδίδουν τα κολοσσιαία μνημεία και την πολιτισμική συνεισφορά των αρχαίων προγόνων μας σε έργα εξωγήινων πλασμάτων και θεών!
Αν και οι πλέον ενδιαφέρουσες θεωρίες συνωμοσίας αφορούν στο μερικό παρά στο γενικό, σε μεμονωμένες προσωπικότητες δηλαδή που άλλαξαν τον ρου της αρχαίας ιστορίας.
Όπως ακριβώς ο Πλάτωνας έχει θεωρηθεί προάγγελος αλλά και προφήτης των Ιλουμινάτι και της Νέας Τάξης Πραγμάτων(!), θα δούμε ότι αυτό δεν είναι η παρά σταγόνα στον ωκεανό…
Ο Ιούλιος Καίσαρας άφησε να τον δολοφονήσουν
Και δεν είπε φυσικά το περίφημο «Κι εσύ τέκνον, Βρούτε;»! Ο Ιούλιος Καίσαρας δολοφονήθηκε όπως ξέρουμε στη ρωμαϊκή Σύγκλητο στις 15 Μαρτίου 44 π.Χ., όταν δέχτηκε 23 μαχαιριές από τους συνωμότες και κατέρρευσε τελικά στη βάση του αγάλματος του Πομπήιου. Παρά το ιστορικό γεγονός βέβαια, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Καίσαρας επέτρεψε παθητικά στη δολοφονική απόπειρα να λάβει χώρα, καθώς ταλαιπωρούνταν από σοβαρής μορφής κατάθλιψη εξαιτίας των επιληπτικών κρίσεων που πάθαινε λέει διαρκώς.
Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Γκίρλινγκ έχει διατυπώσει πράγματι μια τέτοια υπόθεση στη λογική του πόσο υπέφερε ο 56χρονος ηγέτης από την επιληψία και ήταν μάλιστα ο χρόνιος πόνος και οι συμφορές που τον έκαναν να πάρει μια σειρά από περίεργες αποφάσεις εκεί στα τέλη της ζωής του. Διάφοροι ιστορικοί ερευνητές ισχυρίζονται πια ότι ο Καίσαρας πρέπει να είχε μάθει για τη φονική πλεκτάνη που εξυφαινόταν εναντίον του κι έτσι αποφάσισε να αποδεχτεί τη μοίρα του, καθώς δεν μπορούσε να υποφέρει άλλο.
Είχε εξάλλου ονομάσει ήδη τον μικρανιψιό του Οκταβιανό Αύγουστο ως διάδοχό του, την ίδια ώρα που είχε αποδεσμεύσει την Πραιτοριανή Φρουρά από τη φύλαξή του εκείνη την επίμαχη μέρα. Επιτρέποντας στους συγκλητικούς να τον εξοντώσουν, ο Καίσαρας απέφυγε έναν μακρύ, επώδυνο και καθόλου ένδοξο θάνατο, την ίδια ώρα που εξασφάλισε τη θέση του στην Ιστορία ως μάρτυρας αλλά και αθώο θύμα μιας ιστορικής προδοσίας…
Ο Καισαρίων είναι ο Ιησούς Χριστός
Για το πρόσωπο του ιστορικού Ιησού έχουν διατυπωθεί αναρίθμητες υποθέσεις και μια από τις δημοφιλέστερες θέλει τον Χριστό να μην είναι κανείς άλλος από τον Ιούλιο Καίσαρα, με τη ζωή του να παραλλάσσεται βολικά ώστε να χωρέσει στο νέο σχήμα του χριστιανισμού. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι δεν ήταν ο Καίσαρας αλλά ο γιος του Καισαρίων που δάνεισε τον μύθο του Θεανθρώπου.
Ως καρπός της ένωσης του Καίσαρα με τη βασίλισσα της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα Ζ’, ο Πτολεμαίος ΙΕ’ Φιλοπάτωρ Φιλομήτωρ Καίσαρ γεννήθηκε το 47 π.Χ. και ήταν γνωστός ως βασιλιάς των βασιλιάδων. Ο Πλούταρχος μας λέει ότι ο Καισαρίων Καίσαρ φυγαδεύτηκε από τη μητέρα του στην Ινδία (μέσω Αιθιοπίας), αν και τελικά επέστρεψε για να δολοφονηθεί από τον Οκταβιανό, καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να απειλήσει τις αξιώσεις του.
Η ίδια θεωρία θέλει ακόμα και το όνομα «Ιησούς» να σημαίνει «γιος της Ίσιδας», απηχώντας την ιδέα ότι η Κλεοπάτρα ήταν η θνητή μετενσάρκωση της αιγυπτιακής θεότητας. Όσο για τους τρεις μάγους, δεν ήταν παρά ξένοι πρεσβευτές που παρίσταντο στη στέψη του Καισαρίωνα ως ο τελευταίος φαραώ της Αιγύπτου τον Σεπτέμβριο του 44 π.Χ.
Ο Καισαρίωνας μυήθηκε στις αποκρυφιστικές τελετές της Αιγύπτου από τη μητέρα του και κατέφυγε μετά στην Ινδία, όπου ήρθε σε επαφή με τον ανατολίτικο μυστικισμό. Και βέβαια είχε πάντα τη βοήθεια του εβραίου εμπόρου Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και της γαλαζοαίματης ξαδέλφης του Μαρίας Μαγδαληνής. Ο Καισαρίων έδρασε στην Ινδία λοιπόν και πέθανε τελικά στο Κασμίρ, με τον θρύλο του Ιησού Χριστού να έρχεται αργότερα ως παραλλαγμένη εκδοχή της ζωής του τελευταίου φαραώ, βασιζόμενη στα πνευματικά του επιτεύγματα…
Οι Καρχηδόνιοι αποβιβάζονται στην Αμερική
Η θεωρία ότι ήταν οι φοίνικες κυβερνήτες των Καρχηδονίων αυτοί που ανακάλυψαν πρώτοι τον Νέο Κόσμο δεν είναι καινούρια. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά παλιά, καθώς οι πρώτες απόπειρες στοιχειοθέτησής της μας έρχονται από το 1784, όταν γάλλος ερευνητής είδε με τα μάτια του τις περιβόητες επιγραφές της Μασαχουσέτης και τις απέδωσε στη γνώση που μόνο οι καρχηδόνιοι καπετάνιοι κατείχαν.
Από τη μελέτη των χαρτών και των οργάνων πλοήγησης που βρέθηκαν σε αμερικανικό έδαφος, πλήθος ερευνητών έχουν συνάγει ότι ανήκουν στον καρχηδονιακό πολιτισμό, την ίδια στιγμή που τα νομίσματα που ανασύρθηκαν από τον Νέο Κόσμο φαίνεται πως είναι φοινικικής προέλευσης.
Μετά την οριστική καταστροφή της Καρχηδόνας στον Τρίτο Καρχηδονιακό Πόλεμο και την οργή της Ρώμης, οι Καρχηδόνιοι κατέφυγαν σε λιμάνια του Ατλαντικού, απ’ όπου πέρασαν υποτίθεται στην Αμερική μέσω του ακόμα παλιότερου εμπορικού δρόμου των λιμανιών του Κόλπου του Μεξικού. Οι γηγενείς Τολτέκοι δεν είναι τώρα παρά οι απόγονοι των κατατρεγμένων αυτών Καρχηδονίων, κι αυτό είναι μια θεωρία που συναντά ολοένα και περισσότερους οπαδούς στις μέρες μας. Καρχηδόνιοι και Κέλτες βρήκαν τον δρόμο τους ως τη Λατινική Αμερική και πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων επιστρατεύονται για να το αποδείξουν.
Ο έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης υπαινίσσεται την ανακάλυψη ενός ακατοίκητου νησιού στον Ατλαντικό, μετά τις Ηράκλειες Στήλες, κάτι που υποδεικνύει ότι οι Καρχηδόνιοι ήξεραν το μυστικό πέρασμα ως το Βραζιλία, το οποίο χρησιμοποίησαν για να φτάσουν στο Περού, όπου και άφησαν κληρονομιά την ντόπια φυλή Τσατσαπόγια, σύμφωνα με ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή του καρχηδονιακού αποικισμού του Νέου Κόσμου…
Ο Μέγας Αλέξανδρος δολοφονήθηκε
Τα χρονικά του μεγάλου μακεδόνα στρατηλάτη ακολουθούν κατά πόδας πάμπολλες θεωρίες συνωμοσίας, από τις οποίες ξεχωρίζει φυσικά η πεποίθηση ότι ο φόνος του Φιλίππου Β’ ήταν μια μηχανορραφία του ίδιου του Αλέξανδρου και της μητέρας του Ολυμπιάδας. Γι’ αυτό εξάλλου και ο φονιάς του Φιλίππου, ο σωματοφύλακάς του Παυσανίας, δολοφονήθηκε κι αυτός με τη σειρά του στην καταδίωξη που ακολούθησε, ώστε να μη δοθούν ποτέ εξηγήσεις ποιος ήταν πίσω από τη βασιλική απόπειρα.
Αλλά και ο ίδιος ο θάνατος του Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα στις 3 Ιουνίου 323 π.Χ. έχει δεχτεί το άγγιγμα της συνωμοσιολογικής πένας. Πλήθος ιστορικών έχουν ισχυριστεί ότι σε κείνο το μοιραίο συμπόσιο ο μακεδόνας κατακτητής δηλητηριάστηκε με στριχνίνη από αντιπρόσωπο του μακεδόνα αντιβασιλιά Αντίπατρου. Η Ολυμπιάδα τον προειδοποιούσε εξάλλου συχνά για την υπέρμετρη φιλοδοξία του Αντίπατρου, γι’ αυτό και τον κάλεσε ο Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, για να τον εκθρονίσει και πιθανότατα να τον εκτελέσει.
Εξοργισμένος από τη θεοποίηση του Αλέξανδρου, ο Αντίπατρος συνωμότησε να τον βγάλει από τη μέση με τη βοήθεια δηλητηρίου που είχε ετοιμάσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης(!), μας λέει το σενάριο, καθώς δεν συγχώρεσε ποτέ τον μαθητή του για τη δολοφονία του ανιψιού του. Ο Αριστοτέλης ήξερε λέει πώς να καμουφλάρει την πικρή στριχνίνη μέσα σε ανέρωτο κρασί και το μυστικό αυτό είναι που δηλητηρίασε τον Αλέξανδρο. Το δηλητήριο ήταν κρυμμένο στην οπλή του αλόγου του γιου του Αντίπατρου, Κάσσανδρου, και χορηγήθηκε στον Αλέξανδρο από έναν απογοητευμένο στρατηγό του.
Η πανάρχαια αυτή θεωρία συνωμοσίας είχε άλλοτε (στην αρχαιότητα δηλαδή) μεγάλη απήχηση, καθώς οι πλεκτάνες έδιναν και έπαιρναν στις βασιλικές αυλές του αρχαίου κόσμου…
Ο Μωυσής ήταν ο φαραώ Ακενατόν
Ο αιγύπτιος φαραώ Αμένοφις Δ’ έμεινε στην Ιστορία ως ο πρώτος μονοθεϊστής, όταν προσπάθησε να εγκαθιδρύσει μια μονοθεϊστική λατρεία γύρω από τον Ήλιο, κι έτσι ταυτίστηκε στη συνωμοσιολογική σκέψη με τον βιβλικό Μωυσή. Ο νεαρός φαραώ ανατράφηκε στο ιερατείο του Ρα στην Ηλιούπολη και εισηγήθηκε τελικά τη λατρεία του Aτόν ως ύψιστου θεού-δημιουργού, υποβιβάζοντας όλο το άλλο πάνθεο σε κατώτερες θέσεις. Ο Ατόν εξυψώθηκε σε θεό του φωτός και στοργικό πατέρα όλου του κόσμου, δίνοντας τις πρώτες σχηματικές γραμμές του μονοθεϊσμού.
Την ίδια στιγμή, μπορείς να διαβάσεις τη Βίβλο με τρόπο τέτοιο που να υποδεικνύεται ότι ο Μωυσής ήταν Αιγύπτιος. Η εβραϊκή ονομασία εξάλλου το ονόματός του, «Μοσέ», σημαίνει στα αιγυπτιακά «γιος». Πολλοί αιγυπτιολόγοι έχουν υπαινιχθεί ότι ο γιος του Αμένοφι Γ’, ο Ακενατόν, φυγαδεύτηκε νύχτα από το παλάτι για να γλιτώσει τη ζωή του από το ιερατείο και στάλθηκε να μεγαλώσει με τον ισραηλίτη παππού του.
Αφού ανέλαβε την εξουσία και εγκαθίδρυσε τελικά τη νέα ηλιοκεντρική θρησκεία του στη σημερινή πόλη Ελ-Αμάρνα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο έχοντας επισύρει τη μήνη όλων, ιερατείου και απλού λαού. Κατέφυγε έτσι στα νότια του Σινά, όπου πέρασε 25 ολόκληρα χρόνια, και αργότερα επέστρεψε στην Αίγυπτο με νέους συμμάχους για να εκθρονίσει τον καινούριο φαραώ, ο οποίος ήταν ωστόσο παντοδύναμος.
Στη δεύτερη αυτή έξοδό του από την Αίγυπτο, ο Ακενατόν σκόπευε να καταφύγει στη Χαναάν και να φτιάξει εκεί τη νέα του βάση, ώστε να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Αίγυπτο ως κατακτητής. Αν και θα πέθαινε τελικά στα βουνά. Η ιστορία του αποτυχημένου μονοθεϊστή φαραώ και της εξορίας του επιστρατεύτηκε λοιπόν από τη νέα πίστη που ξεπήδησε στη Μέση Ανατολή, τον ιουδαϊσμό, και ο Ακενατόν αντικαταστάθηκε με τον Μωυσή.
Οι οπαδοί της συγκεκριμένης θεωρίας ισχυρίζονται ότι ακόμα και οι Δέκα Εντολές της εβραϊκής θρησκείας δεν είναι παρά απόσπασμα από το αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, την ίδια ώρα που οι βασικές διδαχές του Ακενατόν για τον μονοθεϊσμό μπορούν να ανευρεθούν αυτούσιες στα διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης…
