Η ιστορία της δυσμορφίας του Έντουαρντ Μόρντρεϊκ χάνεται στα βάθη του χρόνου τόσο, που είναι αδύνατο να βρεις τις ρίζες της και -πολύ περισσότερο- που τελειώνουν τα γεγονότα (αν υπάρχουν κι αυτά) και που αρχίζει ο μύθος. Μάλιστα οι λεπτομέρειες για τη ζωή του είναι τόσο θολές που ακόμα και σήμερα οι ερευνητές δεν γνωρίζουν ακριβώς πότε γεννήθηκε ή πόσο έζησε.
Στις περισσότερες εκδοχές της ιστορίας πάντως ο Μόρντρεϊκ εμφανίζεται ως απόγονος οικογένειας άγγλων ευγενών, ένας λαμπρός και γοητευτικός νέος… αν τον κοίταγες από μπροστά όμως, διότι στο πίσω μέρος του κεφαλιού του είχε ένα δεύτερο, «διαβολικό» πρόσωπο (σ.σ. στην κεντρική φωτογραφία βλέπετε ένα κέρινο ομοίωμα του Μόρντρεϊκ όπως το φαντάστηκε ο καλλιτέχνης, μια και δεν υπάρχουν πραγματικές φωτογραφίες για να τις αντιγράψει).
Για το πρόσωπο αυτό έχουν γραφτεί πολλά, όπως ότι τα μάτια του σε ακολουθούσαν αν τα κοίταζες ή ότι τα χείλια του συνεχώς μουρμούριζαν κάτι. Σύμφωνα με το μύθο επίσης, ο ίδιος ο Μόρντρεϊκ ισχυριζόταν ότι πολλά βράδια δεν μπορούσε να κοιμηθεί διότι άκουγε τον «διαβολικό δίδυμο αδερφό του» να του ψιθυρίζει.
Θρυλείται επίσης ότι ο Μόρντρεϊκ παρακάλεσε πολλούς γιατρούς να του αφαιρέσουν αυτό το «δαιμονικό κεφάλι» από το κρανίο του, ότι λόγω της κατάστασής του ζούσε απομονωμένος ακόμα και από την οικογένειά του και ότι -εντέλει- αυτοκτόνησε στα 23 του (είτε πίνοντας δηλητήριο ή με μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, αναλόγως την εξιστόρηση), αφήνοντας πίσω ένα γράμμα με το οποίο ζητούσε «το δαιμονικό πρόσωπο» να καταστραφεί πριν την κηδεία του διότι αλλιώς «θα συνεχίσει τον φριχτό ψίθυρό του στον τάφο μου».
Είναι η ιστορία αληθινή; Το βιβλίο «Anomalies and curiosities of medicine», που κυκλοφόρησε το 1896, αναφέρει μία εκδοχή της εν λόγω ιστορίας αλλά σε γενικές γραμμές η λογική λέει πως πρόκειται για μια ιστορία που παραφούσκωσε λόγω της (κυρίως) προφορικής μεταφοράς της από στόμα σε στόμα μέσα στα χρόνια.
Αρκετοί από όσους έχουν ψάξει το θέμα, υποστηρίζουν πως το πιθανότερο είναι ο Έντουαρντ Μόρντρεϊκ να έπασχε από «διπροσωπία», μία διαταραχή που έχει ως αποτέλεσμα κάποια κομμάτια του προσώπου να αναπαράγονται στο κεφάλι. Είναι εξαιρετικά σπάνια αλλά συμβαίνει, υπάρχουν καταγεγραμμένες περιπτώσεις -και μάλιστα όχι μόνο σε ανθρώπους, αλλά και σε γάτες.
