Ο γιος θα είναι πάντα η αδυναμία της μάνας του!

Γράφει η Αργυρώ Αμπατζίδου
Κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Κοίταξα τα μάτια μου, τα χείλη, το σχήμα του προσώπου μου. Κάτι μου θύμισαν…
Δεν μπορούσα να καταλάβω. Μάζεψα τα μαλλιά μου κότσο. Κουρασμένη από τη δουλειά, ήθελα να καθαρίσω το μακιγιάζ μου και να πάω πια για ύπνο… Ήταν αργά… Όταν σκουπίστηκα, ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τρόμαξα! Ο Αποστόλης, είπα…

Ήταν αργά, το παιδί κοιμόταν. Ανοιξα σιγά σιγά την πόρτα του δωματίου του. Κάθησα στο κρεβάτι του και το αμυδρό φως από το χωλ, φώτισε απαλά το προσωπάκι του. Πόσο μεγάλωσε, σκέφτηκα. Δεκαεπτά χρονών, τόσο ήρεμος και γαλήνιος όταν κοιμάται… από μικρός που ήταν, το έβλεπα αυτό, και το θαύμαζα. Ναι, το σχήμα των ματιών του ίδιο με το δικό μου, όπως και του προσώπου του. Η φυσιογνωμία του, όμως λένε όλοι, ότι είναι του πατέρα του. Του χάιδεψα το κεφάλι. Πόσο τον αγαπώ! Δεν ξέρω, θεωρώ πως είναι ένα τεράστιο κομμάτι μου. Δεν θα ζητούσα να είχα άλλο παιδί! Αυτό ήθελα πάντα, αυτό… Ο γιος μου!

Όταν ήμουν μικρή, ‘’ζήλευα’’ τον αδελφό μου, γιατί η μάνα μου του έκανε όλα τα χατήρια. Είχαν ένα δέσιμο αυτοί οι δυο. Ενα δέσιμο δυνατό, ο ένας κατά κάποιο τρόπο συμπλήρωνε τον άλλο. Τα ετερώνυμα; Δεν ξέρω μπορεί… Δεν μπορούσα να το καταλάβω μέχρι που γέννησα τον γιο μου. Πιστεύω πως αν είχα κόρη δεν θα ήταν το ίδιο. Όπως ο πατέρας μου είχε αδυναμία σε εμένα… Νομίζω… Το είχα δει… Το βλέπω ακόμα… Ίσως τα ίδια φύλα να αισθάνονται έναν υποτυπώδη ανταγωνισμό και τα αντίθετα, υποσυνείδητα πάντα, να ολοκληρώνονται ο ένας μέσα από τον άλλο. Ίσως…

Δεν θέλω να γίνει κακομαθημένος, δεν θέλω να του κάνω τα χατήρια, δεν θέλω να του τα δίνω όλα στα χέρια, δεν θέλω να είναι ένας μαμόθρεφτος καλοπερασάκιας… Θέλω να γίνει άντρας, να ξέρει να πατάει στα πόδια του, να γίνει δυνατός! Ξέρω όμως, όπως το ξέρει κι εκείνος, ότι του έχω απίστευτη αδυναμία και ναι, ορισμένες φορές, του κάνω τα χατήρια, και ναι, ορισμένες φορές τον κακομαθαίνω και ναι, του δίνω κάποια πράγματα στα χέρια… Αισθάνομαι όμως, ότι αυτός είναι η συνέχειά μου, μου θυμίζει εμένα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είμαι εγώ… Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό! Τον θαυμάζω, όπως κάποιες φορές θαυμάζω τον εαυτό μου… Άλλες πάλι θυμώνω, όπως θυμώνω με τον εαυτό μου. Πάνω από όλα όμως τον αγαπώ, όχι όπως αγαπώ τον εαυτό μου, αλλά πολύ, πολύ περισσότερο… είναι υπέρτατο αυτό το συναίσθημα!

Τον φίλησα στο κεφάλι, του χάιδεψα το μάγουλο. Εκλεισα την πόρτα, έσβησα το φως. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Κοίταξα μια εικόνα της Παναγίας και του Χριστού που είχα στο κομοδίνο μου. Η Παναγία Τον κρατούσε, έτσι απλά και γαλήνια. Μάνα και γιος, αγάπη μοναδική. Θα το πω και ας το μάθει και ο δικός μου… και ας το εκμεταλλευτεί, δεν με πειράζει, γιατί είμαι σίγουρη πως μέσα από την αγάπη μου αυτή θα γίνει καλύτερος άνθρωπος… Ναι, μωρό μου, σου έχω αδυναμία!