Παλαιότερα τώρα, η κύρια Θεότητά τους ήταν θηλυκή και ονομαζόταν Asherath (η γνωστή Ελληνική Άρτεμη). Δηλαδή η θρησκεία των αρχαίων Εβραίων ήταν Μητριαρχική όπως και η παλαιότερη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων πριν την λατρεία του Δία.
Η Asherath ήταν η λεγόμενη Μητέρα των Θεών και του Ουρανού και της Γης, το αντίστοιχο της θεότητας Ιννάνα των Σουμερίων και της Αστάρτης των Βαβυλωνίων κτλ. Ήταν η Μητέρα Θεά Γη, μάνα των Θεών που γέννησε από τον ίδιο της τον εαυτό τον υποδεέστερο Γιαχβέ.
Από τον ιερό γάμο (συνεχίζει η κατά τα άλλα Εβραϊκή αρχαία Θεολογία) της Asherath με τον Yawheh (Γιαχβέ) προήλθε ο φωτεινός Υιός Εωσφόρος, όπου τον συμβόλιζαν αστρολογικά με τον πλανήτη Αφροδίτη δηλαδή την Πούλια και τον Αυγερινό. Ο Πλάτωνας ονόμαζε των φωτεινό Υιό την Πούλια και τον Αυγερινό, δηλαδή και πάλι τον πλανήτη Αφροδίτη. Ο Πλάτων συνεχίζοντας έλεγε πως ο φορέας αυτής της γνώσης είναι ο Ήφαιστος (ως άλλη ονομασία που απέδιδε στον φωτεινό Υιό που μάλιστα δεν ήθελε να αποκαλύψει γιατί ήταν μυστικό των Ελευσίνιων).
Ο Γιαχβέ λοιπόν ήταν εβραϊκός Θεός με Ελληνικές ρίζες (τουλάχιστον κατά την ονομασία του) και η μεγαλύτερη Θεότητα ήταν η Asherath -΄Άρτεμη. Μάλιστα ο Σολομώντας είχε ιερό της Θεάς μέσα στον γνωστό ναό του.
Ας μην ξεχνάμε και άλλη μία ελληνική εισαγωγή στην ιουδαϊκή θεολογία ενός άλλου ονόματος του Θεού Διόνυσου, του φρυγικού θεού Σαβάζιου που στην Ιουδαϊκή / χριστιανική θεολογία συναντάται με το όνομα του «Κυρίου Σαβαώθ».
Αργότερα οι Ιουδαίοι εξαφάνισαν τη θεά Asherath και επικράτησε η πατριαρχική θεότητα του Γιαχβέ. Ακριβώς το ανάλογο δηλαδή του περάσματος στην Αρχαία Ελλάδα από την Μητέρα χθόνια Θεά στον Θεό Δία. Η συνέχεια όμως εκπλήσσει στην Ιουδαϊκή θεολογία. Οι Ιουδαίοι πέρα από αυτήν την αλλαγή καταργούν όλες τις υπόλοιπες θεότητες και καθιστούν τη θρησκεία τους μονοθεϊστική και τον Γιαχβέ θεό μονάρχη και τύραννο. Στην ουσία οι Ιουδαίοι προσάρμοσαν τη θρησκεία τους στην κολεκτιβιστική τους πολιτική οργάνωση, η οποία προωθεί τον ανελεύθερο άνθρωπο, τον δούλο του θεού, ο οποίος λειτουργεί με το φόβο της αιώνιας τιμωρίας, έναν άνθρωπο που δεν έχει δικαιώματα και ούτε καν είναι άτομο υπεύθυνο για τον καθορισμό της μοίρας του. Για να μπορεί ο Γιαχβέ να κυριαρχεί και να δεσπόζει στην κοινωνική και θρησκευτική ζωή των ανθρώπων κάτω από την απειλή του φόβου της τιμωρίας εισάγεται από τους Ιουδαίους το κατασκεύασμα του Σατανά, που είναι ζωροαστρικής προέλευσης. Η δημοκρατία ως ελληνική επινόηση, για την ιουδαϊκή θεολογία, είναι πολίτευμα του Σατανά που αντιτίθεται στο θέλημα του Θεού τους (όπως και αργότερα στο Βυζάντιο με την επικράτηση της ελέω θεού μοναρχίας και των αυτοκρατόρων).
Σήμερα οι Έλληνες λατρεύουν χωρίς να το συνειδητοποιούν μία αρχαία Εβραϊκή θεότητα, τον Γιαχβέ με όλες τις αυθαίρετες κοπτοραπτικού χαρακτήρα αλλαγές και θεολογικές παρεμβάσεις και έπαψαν να λατρεύουν την δική τους αρχαία θεότητα, τον Δία. Αν κάποιος Έλληνας υιοθετήσει ξανά τον πολυθεϊσμό με τον Δία αρχηγό και τις υπόλοιπες θεότητες, τον κατηγορούν ως ειδωλολάτρη, ενώ τώρα που πιστεύει στον θεό Γιαχβέ, τον πατέρα του Ιησού, με τις κατώτερες υπόλοιπες αγγελικές εβραϊκές οντότητες που τον συνοδεύουν, τον αποκαλούν Πιστό και ορθώς θεολογούντα.
Δηλαδή απεμπολήσαμε τις δικές μας αρχαίες παραδοσιακές ελληνικές λατρείες ή τουλάχιστον την ελληνική αντίληψη και φιλοσοφία (οι οποίες χαρακτηρίστηκαν από την νεοελληνική χριστιανική εκκλησία ως Σατανικές – Παγανιστικές), για να οδηγηθούμε στη λατρεία αρχαίων ιουδαϊκών θρησκευτικών δοξασιών που μάλιστα είναι κακέκτυπη και αναληθής αντιγραφή των αρχαίων Ελληνικών.
πηγή: filonoi.gr – erevoktonos – Βιβλίο Μουσάων αρχώμεθα (Ο Ησίοδος και η αρχαϊκή επική ποίηση)
ellinikoskoinotismos