Γνωστός και ως ο “Ναός των Τίγρεων”, ο συγκεκριμένος τόπος λατρείας έχει μια παράδοξη ιστορία. Οι βουδιστές μοναχοί που ζουν εκεί, μοιράζονται το χώρο με τα οικόσιτα ζώα τους, με τις “γάτες” του ναού που όμως έχουν ένα μέγεθος ελαφρώς… μεγαλύτερο των “κανονικών”.
Η ιστορία ξεκίνησε το 1999, όταν μια τίγρη λίγων μόλις εβδομάδων αναζητούσε τροφή και καταφύγιο για μέρες, αφότου οι χωρικοί της περιοχής είχαν σκοτώσει τη μητέρα της. Το “μωρό” βρέθηκε στο μοναστήρι της περιοχής και κάποιος μοναχός το λυπήθηκε και το περιέθαλψε. Εκείνη η πρώτη τίγρη δεν τα κατάφερε και πέθανε λίγες μέρες μετά. Είχαν προλάβει όμως να βρουν το… δρόμο τα αδέρφια της. Όταν ενηλικιώθηκαν έφυγαν από το ναό, μόνο και μόνο για να επιστρέψουν λίγες εβδομάδες μετά, μαζί με δεκάδες άλλες τίγρεις. Που καμία τους δεν έδειξε ποτέ διάθεση να πειράξει κανέναν μοναχό.
Έκτοτε στο μοναστήρι ουσιαστικά ζουν και αναπαράγονται δεκάδες τίγρεις, όλες τους σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον και τους μοναχούς. Σε τέτοιο σημείο ώστε ο φωτογραφικός φακός να απαθανατίζει τρυφερές στιγμές στοργής και παιχνιδιού ανάμεσα σε ανθρώπους και.. θηρία, στις αυλές, ακόμα και στη στέρνα του μοναστηριού τις ώρες που ο ήλιος καίει και η θερμοκρασία ανεβαίνει.
Όπως είναι φυσικό το μοναστήρι και η μοναδική ιστορία του έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον επιστημόνων – που δεν μπορούν να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά των αγρίων αυτών ζώων – τουριστών, αλλά και φιλοζωικών οργανώσεων, αρκετές από τις οποίες μάλιστα εκφράζουν ενστάσεις, λέγοντας πως οι τίγρεις είναι άγρια ζώα που πρέπει να ζουν ελεύθερα.
