Παρά τη μικρή έκτασή του, στο νησάκι αυτό διαμένουν 131 άνθρωποι (σύμφωνα με την απογραφή του 2009) μέσα σε αυτοσχέδιες, στριμωγμένες καλύβες.
Παρά τις ομολογουμένως ασφυκτικές συνθήκες διαβίωσης, επάνω στο νησί υπάρχουν πέντε μπαρ, ένα ινστιτούτο αισθητικής, ένα φαρμακείο καθώς επίσης αρκετά ξενοδοχεία και… οίκοι ανοχής.
Οι περισσότεροι κάτοικοι ασχολούνται με το ψάρεμα. Οι πρώτοι που πήγαν στο νησί ήταν δύο κενυάτες ψαράδες, οι Dalmas Tembo και George Kibebe, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ζουν εκεί από το 1991.
Εκείνη την εποχή το νησί ήταν καλυμμένο από φυτά ενώ υπήρχαν πολλά πουλιά και φίδια.
Στη συνέχεια, σύμφωνα με δημοσίευμα της ιστοσελίδα amusingplanet.com, τους ακολούθησαν ακόμη 60 ψαράδες, όταν έμαθαν ότι εκεί υπήρχαν πολλές πέρκες του Νείλου.
Στην πορεία έφτασαν κι άλλοι ψαράδες από την Κένυα, την Ουγκάντα και την Τανζανία.
Το νησί αποτελεί μια κυψέλη δραστηριοτήτων, καθώς περισσότερες από 100 βάρκες πηγαίνουν την ψαριά τους κάθε πρωί για ζύγισμα και για να βρουν αγοραστές.
Από εκεί παίρνουν στη συνέχεια το δρόμο τους για την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλες χώρες.
Η βιομηχανία αλιείας του συγκεκριμένου είδους ψαριού είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία χωρών, όπως η Ουγκάντα, η Κένυα και η Τανζανία.
Τα πλούσια αποθέματα στα νερά του νησιού Migingo έχουν αποτελέσει αιτία εδαφικών διαφορών μεταξύ της Ουγκάντας και της Κένυας, και οι δύο από τις οποίες ισχυρίζονται ότι τους ανήκει.
Το Migingo Island ανήκει στην Κένυα, καθώς βρίσκεται εντός των διεθνών συνόρων της χώρας, ενώ υπάρχει σε χάρτες και επίσημα έγγραφα.
Το 2009 η κυβέρνηση της Ουγκάντας ισχυρίστηκε ότι βρίσκεται εντός των δικών της υδάτων, λέγοντας ότι είναι παράνομο να ψαρεύουν εκεί οι Κενυάτες.
Οι φασαρίες γύρω από το νησί, όμως, δε σταματούν εκεί.
Τα προβλήματα συνεχίστηκαν όταν οι πειρατές έμαθαν, ότι οι ψαράδες έβγαζαν μέχρι και 300 δολάρια την ημέρα, ποσό που ξεπερνά τρεις και τέσσερις φορές το μέσο μηνιαίο εισόδημα, με αποτέλεσμα να πάνε στο νησί και να «σηκώσουν» ψαριές, μετρητά και τις μηχανές από τις βάρκες των ψαράδων.
Οι ψαράδες απευθύνθηκαν στις κυβερνήσεις τους για προστασία και βοήθεια το 2009, με αυτήν της Ουγκάντας να ανταποκρίνεται πρώτη στα αιτήματά τους, στέλνοντας στην περιοχή αστυνομία υδάτων.
Από τότε οι αρχές της Ουγκάντας άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν το νησί να είναι «το σπίτι» τους. Εισήγαγαν φόρους εισόδου στους ψαράδες, ενώ πολλές φορές καταστρέφουν τα δίχτυα των ψαράδων της Κένυας, καθώς ισχυρίζονται ότι ψαρεύουν στα δικά τους ύδατα.
Η «ιδιοκτησία» του νησιού δεν έχει επιλυθεί μέχρι σήμερα, ενώ εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι λίγο παραπέρα σε απόσταση 200 μέτρων από το Migingo βρίσκεται το νησί Usingo (μεγαλύτερο σε έκταση)… το οποίο παραμένει ακατοίκητο.
