Ο «Σιδερένιος Βούδας» του Θιβέτ: Το πρώτο διαστημικό άγαλμα κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μετεωρίτη

Ο πλανήτης δεχόταν και δέχεται έναν συνεχή βομβαρδισμό από μετεωρίτες που φθάνουν διάπυροι από την τριβή τους με τη γήινη ατμόσφαιρα ως την επιφάνεια.

Μπορούμε να τους κατατάξουμε σε δύο κατηγορίες: αυτούς που είναι πιο ελαφροί και ώσπου να φθάσουν στη Γη δεν υφίστανται σημαντικές διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό τους και σε αυτούς που αλλάζουν εξαιτίας των υψηλών θερμοκρασιών και των πιέσεων μόλις αρχίζει η επαφή τους με τη γήινη ατμόσφαιρα.

Η δεύτερη αυτή κατηγορία, αν και είναι μόλις το 16% των σωμάτων που φθάνουν στη Γη, μας ενδιαφέρει εδώ και περιλαμβάνει τρεις μεγάλες ομάδες: τους αχονδρίτες, με πυκνότητα 3-4 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό, με πετρώδη σύσταση, που αποτελούν το 8% όσων φθάνουν στη Γη, τους σιδηρολίθους, με μεικτή σύσταση πέτρας και σιδήρου, με πυκνότητα 5-7 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό, που είναι το 2% όσων φθάνουν να αγγίξουν τη γήινη επιφάνεια, και τους σιδηρίτες, που μας ενδιαφέρουν εδώ, με πυκνότητα 7,9 γραμμάρια ανά κυβικό εκατοστό, όση ακριβώς και η πυκνότητα του καθαρού σιδήρου. Αυτοί οι τελευταίοι αποτελούν το 6% όσων σωμάτων μας έρχονται από το Διάστημα.

Παλαιότερα, δηλαδή πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, έδιναν την αφορμή για να γεννηθούν μύθοι όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά ακόμη και ως τη Βόρεια Ευρώπη.

Από τον Ήφαιστο φθάνουμε στον μύθο του Ilmarinen, που σφυρηλάτησε τον γκρίζο ουρανό της Φινλανδίας, αποδεικνύοντας ακριβώς ότι η πτώση των σιδερένιων και ουρανοκατέβατων αυτών αντικειμένων γίνεται σε όλα τα πλάτη, τα μήκη και τις χρονικές περιόδους.

Και αυτά τα (πρώην) ιπτάμενα αντικείμενα ήταν και οι πρώτες εμπειρίες του ανθρώπου σε σχέση με τον σίδηρο. Έχουν βρεθεί αντικείμενα στην Αρχαία Αίγυπτο από σίδηρο με 7,5% νικέλιο που χρονολογικά τοποθετούνται σε μια εποχή αντίστοιχη των 3500 χρόνων π.Χ. και η σύστασή τους μαρτυρεί ότι πρέπει να ήταν φτιαγμένα από το υλικό των σιδηριτών.

Έπρεπε να φθάσουμε στο 1500 π.Χ. και στη Μικρά Ασία, όπου οι Χετταίοι είχαν μάθει να καμινεύουν και να εξάγουν τον σίδηρο από σιδηρούχα πετρώματα αλλά κρατούσαν τον τρόπο μυστικό. Μέχρι που εχθρικός στρατός το 1200 τους νίκησε, τους σκόρπισε και η γνώση διαχύθηκε με το σκόρπισμα των τεχνιτών αυτών από την Ανατολική Μεσόγειο ως το Δυτικό Ιράν.

Ο Θαλής (624-546 π.Χ.) γύρω στο 585 π.Χ. περίπου έκανε αναφορά για ένα υλικό με προέλευση τη Μαγνησία, μια περιοχή στη Λυδία, στο νότιο τμήμα της Μικράς Ασίας, και την ικανότητα να έλκει ρινίσματα σιδήρου. Το υλικό αυτό προφανώς ονομάστηκε μαγνήτης από τον τόπο προέλευσής του.

Ο «Σιδερένιος Βούδας» του Θιβέτ

Το πρώτο στον κόσμο διαστημικό άγαλμα, το οποίο είναι κατασκευασμένο εξ ολοκλήρου από μετεωρίτη και εκτιμάται ότι έπεσε στα σύνορα Σιβηρίας-Μογγολίας πριν από περίπου 10.000-20.000 χρόνια, ανακάλυψαν Γερμανοί επιστήμονες.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Dr Elmar Buchner του Ινστιτούτου Πλανητολογίας του Πανεπιστημίου της Στουτγάρδης, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό πλανητικής επιστήμης και μετεωριτών «Meteoritics & Planetary Science», σύμφωνα με το Nature, εκτιμούν ότι ο γνωστός και ως «Σιδερένιος Άνθρωπος» απεικονίζει πιθανώς τον Vaisravana.

Δημιουργήθηκε μεταξύ του 8ου και του 10ου αιώνα, μάλλον από τον πρωτοβουδιστικό θιβετανικό πολιτισμό των Gandhara, ενώ κατέληξε στη Γερμανία μετά από μια αποστολή που έκανε το 1938-39 στο Θιβέτ ο επιφανής ναζιστής ζωολόγος και εθνολόγος Ernst Schaefer , ο οποίος είχε σταλεί στην περιοχή από τον Heinrich Himmler για να ανακαλύψει τις ρίζες των Αρείων.

Έχει ύψος 24 εκατοστά και ζυγίζει 10,6 κιλά. Αυτό που διαπίστωσαν οι επιστήμονες είναι πως είναι κατασκευασμένο από ένα πολύ σκληρό υλικό το οποίο εντάσσεται σε μία σπάνια κατηγορία σιδηρούχων διαστημικών πετρωμάτων οι οποίοι ονομάζονται αταξίτες μετεωρίτες και περιέχουν μεγάλη ποσότητα νικελίου.

Ο Σιδερένιος Άνθρωπος, μετά την γεωχημική ανάλυση, έδειξε πως είναι «συγγενής» με πολλά διαστημικά πετρώματα που βρίσκονται στα σιβηρο-μογγολικά σύνορα.

Από τον Βούδα…στους Ναζί

Η ύπαρξη της σβάστικας πάνω στο άγαλμα προφανώς αποτέλεσε ισχυρό κίνητρο για την «απαλλοτρίωσή» του από τους Ναζί.

Μέχρι οι Ναζί να κάνουν χρήση αυτού του συμβόλου, η σβάστικα χρησιμοποιούταν από πολλούς πολιτισμούς για τα τελευταία 3000 χρόνια και αντιπροσώπευε τη ζωή, τον ήλιο, τη δύναμη, την ικανότητα και την καλή τύχη.

Στο αυτοβιογραφικό του έργο Mein Kampf o Χίτλερ περίγραψε τη νέα σημαία των Ναζιστών «Στο κόκκινο χρώμα βλέπουμε την κοινωνική, ιδανικό ενός κινήματος, στο λευκό χρώμα το εθνικιστικό ιδανικό, και στη σβάστικα βλέπουμε την αποστολή και το καθήκον του αγώνα για τη νίκη της Άριας Φυλής, και από το ίδιο έμβλημα το θρίαμβο της ιδέας ενός δημιουργικού κατορθώματος, το οποίο όπως ήταν έτσι θα είναι πάντα αντισημιτικό.»

Εξαιτίας του συμβάντος αυτού, ότι δηλαδή η σβάστικα υπήρξε έμβλημα των Ναζιστών, σύντομα απέκτησε αρνητική σημασία, έγινε σύμβολο του μίσους, του αντισημιτισμού, της βίας, του θανάτου και της δολοφονίας.

Είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτεται ένα ολόκληρο άγαλμα με διαστημική προέλευση, οπότε, όπως εκτιμούν οι Γερμανοί ερευνητές, η αξία του είναι μάλλον ανυπολόγιστη.