Από τον Καθηγητή Παναγιώτη Ήφαιστο. …
Κύριοι Βουλευτές,
Μετά το χθεσινό κείμενο με τίτλο «ΤΑ ΔΙΕΘΝΙΣΤΡΙΚΑ ΠΡΟΒΑΤΑ Ή ΟΙ ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ», αποστέλλεται η απαραίτητη κατά τη γνώμη για ενημέρωση του Ελληνισμού και υμών, κατωτέρω εξαιρετική μελέτη του Καθηγητή Ήφαιστου: Περί του Εθνομηδενισμού που καταστρέφει τον Ελληνισμό.
Ευριπίδης Μπίλλης
Υστερόγραφα
1. Η εισαγωγή γράφτηκε το 2015 μετά τις εκλογές και ομιλία του νέου τότε πρωθυπουργού για την επέτειο της 25ης Μαρτίου.
2. Το κείμενο που ακολουθεί την εισαγωγή είναι αποσπάσματα από το κεφ. 4 του βιβλίου Π. Ήφαιστος, «Κοσμοθεωρία των Εθνών. Συγκρότηση και συγκράτηση των κρατών, της Ευρώπης και του κόσμου» (Εκδόσεις Ποιότητα) χωρίς τις υποσημειώσεις και τα «δοκίμια τέλους».
3. Η αρχική παρέμβαση έγινε στην διεύθυνση http://wp.me/p3OlPy-Zv και με τίτλο «Μοντερνισμός, το ιδεολογικό φαινόμενο και η μεταμοντέρνα διολίσθηση προς τα ανθρωπολογικά Σόδομα και Γόμορρα».
4. Στο τέλος όποιος επιθυμεί περεταίρω μελέτη θα βρει και πολλά άλλα κείμενα
Περί του Εθνομηδενισμού που καταστρέφει τον Ελληνισμό.
Α. Εισαγωγικό
Η πρόσφατη αμφιλεγόμενη παρέμβαση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο πανεπιστήμιο Αθηνών εκφωνώντας τον Πανηγυρικό για την 25η Μαρτίου καθώς και μια σχετική εγκύκλιος του Υπουργού Παιδείας αναμοχλεύουν μνήμες των δράσεων του εθνομηδενιστικού κινήματος και των σχετικών συζητήσεων πριν μερικά χρόνια.
Η προσπάθεια να παρέμβουμε όσον αφορά τα ζητήματα αυτά προσκρούει στο γεγονός ότι ο υποφαινόμενος αλλά και πολλοί άλλοι έχουν εκτενείς δημοσιεύσεις που δεν χρήζει να επαναλαμβάνουμε σε σύντομα κείμενα τα οποία ενδέχεται να δίνουν μια αποσπασματική εικόνα ενός κατά τα άλλα μεγάλου ιστορικού ζητήματος.
Το εθνομηδενιστικό κίνημα (άλλως πως τους «κριτικούς κονστρουκτιβιστές») έχει αναλυθεί σε πολλά βιβλία (ίσως περισσότερο από ότι άξιζε), κυρίως για να καταδείξω ότι πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ασυνάρτητων ιδεολογημάτων που λειτουργούν υποστηρικτικά στις Δαρβινιστικές εκδοχές του νεοφιλελεύθερου θεωρήματος
Kαι κυρίως υποστηρικτικά της στρατηγικής «softpower» των Ηνωμένων Πολιτειών σε μια εποχή που επιχείρησε να διεισδύσει εκεί όπου δημιουργήθηκαν κενά ισχύος λόγω κατάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Το ότι οι θιασώτες των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων δεν γνωρίζουν αυτές τις πικρές αλήθειες είναι επιστημονικά αδιάφορο.
Πεζά και μίζερα πράγματα. Τα οποία εν τούτοις επενεργούν ζημιογόνα και δυσανάλογα πάνω σε απρόσεκτες κοινωνίες (υπόθεση σχεδίου Αναν, βιβλία ιστορίας στην Ελλάδα, η Ουκρανική κρίση αλλά και οι «ανοίξεις» στον Αραβομουσουλμανικό κόσμο).
Βαθυστόχαστες αναλύσεις για τον εθνομηδενισμό και τις αντιφάσεις του ανιστόρητου εθνομηδενιστικού ιδεολογικού κινήματος μπορεί κανείς να βρει σε πολλά κείμενα, μεταξύ άλλων, των Γιώργου Κοντογιώργη, Θόδωρου Ζιάκα και Γιώργου Καραμπελιά.
Αναμφίβολα, όλοι θα αποδεχθούν ότι η ολιστική ερμηνεία του μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού βρίσκεται σε πολλά βιβλία του Παναγιώτη Κονδύλη και ιδιαίτερα στο επιβλητικό «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού».
Ο προσεκτικός αναγνώστης των παρεμβάσεων συνέχεια των περί Διαφωτισμού θέσεων του Πρωθυπουργού και του Υπουργού Παιδείας με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου, θα αντιληφτεί ότι δύο κύρια ζητήματα που τίθενται είναι:
Πρώτον, τι «προηγείται το κράτος ή το έθνος» και τι υπήρχε πριν την Ελληνική Επανάσταση και δεύτερον, τι ήταν ακριβώς το φαινόμενο του Διαφωτισμού.
Το πρώτον αφορά το κατά πόσο μια προϋπάρχουσα κοινωνία ορίζει τους θεσμούς της ή εάν αντίστροφα ένα πολιτικοπνευματικά ανυπόστατο συνονθύλευμα ανθρώπων κατασκευάζεται κρατικά στην βάση του ενός ή άλλου ιδεολογικού δόγματος.
Το δεύτερο, αφορά γνωστά ιστορικά γεγονότα τα οποία η ιδεολογική προπαγάνδα επισκιάζει αν και αφορούν εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και βίαιες ομογενοποιήσεις για να κατασκευαστεί μια ρατσιστική εκδοχή του μοντερνιστικού έθνους (η ίδια πολιτικά εγκληματική τάση όταν ολοκλήρωσε την αποκρουστική διαδρομή μεταμφιέστηκε ιδεαλιστικά και τούμπαλιν σήμερα επανέρχεται με Δαρβινιστικές αξιώσεις και με συνοδοιπόρους τους τοκογλύφους και τους τεχνοκράτες).
Β. Μπροστά μας εκκρεμούν πολλά και η κοινωνία απαιτείται να βρίσκεται σε εγρήγορση.
Απαιτείται επίσης στοιχειώδης γνώση που θα θωρακίζει κατά της ιδεολογικής προπαγάνδας η οποία λόγω κεκτημένης ταχύτητας και κυρίως σε ηττημένα κράτη συνεχίζει να αποπροσανατολίζει μέλη πολλών κοινωνιών οι οποίες κατά τα άλλα διαθέτουν υψηλών βαθμίδων πολιτικοπνευματική υπόσταση.
Για τα περισσότερα λιγότερο ισχυρά κράτη το να περιέλθει το κράτος στην κατοχή της κοινωνίας και το να καταστούν οι πολίτες εντολείς της διακυβέρνησης είναι κάτι περισσότερο από σημαντικό. Είναι ζήτημα επιβίωσης.
Εδώ, αντί μιας άλλης παρέμβασης προτίμησα να παραθέσω μερικά αποσπάσματα από το κεφ. 4 του βιβλίου μου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» (δεν συμπεριλαμβάνονται οι επεξηγηματικές σημειώσεις τέλους). Όλα αυτά ενταγμένα στην προβληματική της πολιτικής θεωρίας του διεθνούς συστήματος.
Επέλεξα μερικά εδάφια τα οποία εξηγούν τον τραγικό χαρακτήρα της μετά-Μεσαιωνικής Ευρώπης όταν στα θεμέλια των διοικητικών μηχανισμών των φεουδαρχών, γεωκτημόνων και ηγεμόνων σέρνονταν κακότυχοι δουλοπάροικοι που αποτελούσαν και την συντριπτική πλειονότητα της «μάζας» του «λαού».
Να θυμίσω, σχετικά, ποιοι πρωτοστάτησαν στους δρόμους στην Γαλλική Επανάσταση.
Γ. Διάκριση μεταξύ της «Νεοτερικότητας» και του «μοντερνισμού». Ο Σοβιετικός διεθνισμός και εκείνες οι διεθνιστικές πτυχές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης
Στο βιβλίο αυτό πάντως προσπάθησα να κάνω μια διάκριση μεταξύ της «Νεοτερικότητας» και του «μοντερνισμού».
Ο μοντερνισμός είναι εκείνη η κυρίαρχη τελικά φλέβα της νεοτερικότητας η οποία καταπολέμησε το πνεύμα μέσα στην δημόσια σφαίρα των κρατών και στην συνέχεια με την έλευση της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης εξελίχθηκε στον μεταμοντερνισμό.
Περιττεύει να πούμε ότι η πορεία αυτή ήταν τραγική, ανώμαλη μέχρι διαστρεμμένη, γενοκτονική μιας και προκάλεσε εκατόμβες και αναμφίβολα συγκρινόμενη με την προγενέστερη πολιτική διαδρομή των ανθρώπων συνιστά μια σαφή οπισθοδρόμηση.
Για να το πούμε διαφορετικά, ενώ είναι «πρόοδος» όσον αφορά τον Θεοκρατικό Ρωμαιοκαθολικό Μεσαίωνα είναι εν τούτοις τραγική οπισθοδρόμηση όσον αφορά την κλασική εποχή και την κοσμοσυστημικά δομημένη ανθρωποκεντρική Βυζαντινή Οικουμένη.
Ακριβολογώντας θα λέγαμε ότι πολλές τάσεις του μοντερνισμού ενώ με ανυπόστατο τρόπο επικαλούνται την πρόοδο, την δημοκρατία και νεφελώδεις ιδεαλισμούς, κατά βάση αποτελούν οπισθοδρόμηση την προ-πολιτική εποχή.
Η μεγαλύτερη βέβαια πολιτική οπισθοδρόμηση αποτέλεσε το φαινόμενο των μορφικά πανομοιότυπων μοντερνιστικών ιδεολογικών δογμάτων που κυριολεκτικά εκτροχίασαν τον πολιτικό πολιτισμό συμπαρασύροντας τις κοινωνίες σε εκτρωματικά εγχειρήματα.
Όπως ο Σοβιετικός διεθνισμός και εκείνες οι διεθνιστικές πτυχές της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης που αντιβαίνουν στην εθνοκρατοκεντρική δόμησή της και που κατατείνουν στην κατίσχυση μιας κατασταλτικής τεχνόσφαιρας που εκμηδενίζει την πολιτική.
Σε αμφότερες τις περιπτώσεις οι κοινωνίες αναμφίβολα όπως πάντα έκαναν στην ιστορία συνέχισαν να αυτοθεσμίζονται ερήμην των κατασκευαστικών ιδεολογικών δογμάτων. Μολαταύτα προκαλούν ερείπια και συνεχίζουν να ταλανίζουν ιδεολόγους πολιτικούς και πολλούς πολίτες.
Να υπενθυμίσουμε, στο ίδιο πλαίσιο, ότι τα εκατέρωθεν ιδεολογικά δόγματα τον 19ο και 20ο αιώνα υπηρέτησαν με ωμό τρόπο τις αξιώσεις ισχύος των δύο υπερδυνάμεων βασικά εξαπατώντας ολόκληρες κοινωνίες σε ολόκληρο τον πλανήτη που σέρνονταν κυριολεκτικά από την μύτη στα αδιέξοδα παιχνίδια ισχύος.
Αυτή η ιλαροτραγωδία που επαναλαμβάνω προσπαθήσαμε να ξεδιαλύνουμε διακρίνοντας μεταξύ «νεοτερικότητας» και «μοντερνισμού» (μεταξύ δηλαδή του κοινωνικού σώματος που ποτέ δεν έπαυσε να συγκροτείται ανθρωπολογικά και των ιδεολογικών και διοικητικών εποικοδομημάτων) συνεχίζει να προκαλεί πνευματική σύγχυση ακόμη και σε οξυδερκείς πολιτικούς ηγέτες.
Ηγέτες οι οποίοι εάν δεν θέλουν να στέκονται αναχρονιστικά ιδεολογικά, με λίγη μόνο προσπάθεια και με γυμνό οφθαλμό μπορούν να έχουν θέαση της εξόφθαλμης αλήθειας για σημαντικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορικής διαδρομής.
Είναι άχαρο και γι’ αυτούς εξάλλου να διαφθείρουν την σκέψη τους με ανιστόρητες ασυναρτησίες του κατασκευαστικού ιδεολογικού κινήματος των εθνομηδενιστών που παραμιλούν με όρους 17ου και 18ου αιώνα, της εποχής δηλαδή των δουλοπαροίκων.
Το ότι συνειδητά ή ανεπίγνωστα είναι και εργαλεία softpower που εξυπηρετούν τις ηγεμονικές στρατηγικές είναι μια άλλη τραγική ιστορία.
Επιμένουμε σε αυτά εάν μη τι άλλο για ένα πολύ σημαντικό λόγο.
Γιατί στον σύγχρονο κρατοκεντρικό κόσμο η Εθνική Ανεξαρτησία είναι η ελευθερία των κοινωνιών, είναι ο άξονας των εθνικών συμφερόντων και η υψηλή κοσμοθεωρητική παραδοχή άξονας με τον οποίο συγκροτείται η εθνική στρατηγική μιας χώρας.
Δ. Οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ως μια νέα αφετηρία για ένα Ελληνικό στρατηγικό προσανατολισμό με άξονα την Εθνική Ανεξαρτησία που θα πρέπει να στηριχθεί πάνω στην Ελληνικότητα (ως είχαν τότε θεωρηθεί)
Επειδή εξαρχής θεωρούσαμε τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 ως ευκαιρία απαλλαγής του φαύλου μεταπολιτευτικού συστήματος και την παρούσα φάση ως μεταβατική προς μια ριζική πολιτική ανασύνταξη, τα πιο πάνω ζητήματα κρίνονται ως καίριας σημασίας.
Αφενός πρέπει κατά την διάρκεια της παρούσης μετάβασης να αντιμετωπίσουμε επιτυχώς τις θηριώδεις αξιώσεις των κερδοσκόπων και των τοκογλύφων.
Που κυριαρχούν πλέον μέσα στην τεχνόσφαιρα που κατέλαβε την διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (το μέλλον της οποίας με την παρούσα μορφή της δεν μπορεί να είναι λαμπρό).
Αφετέρου, μια νέα αφετηρία για ένα Ελληνικό στρατηγικό προσανατολισμό με άξονα την Εθνική Ανεξαρτησία, θα πρέπει να στηριχθεί πάνω στην Ελληνικότητα.
Η Ελληνικότητα είναι ένας ωκεανός πολιτικών παραδόσεων που διαπότιζε την ανθρωπολογία όλων των εθνών και ασφαλώς των Ελλήνων που επαναστάτησαν τον 18 αιώνα κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ποτέ δεν έπαψαν να Επαναστατούν και τα διάφορα κομμάτια τους όπως ευρύτερα η Ελληνική Διασπορά, η Ελληνική Αστική τάξη της διασποράς.
Και των Ελλήνων οι κοινότητες κόχλαζαν και αυτοσυντηρούνταν καρτερώντας την ευκαιρία να αξιώσουν Ελευθερία.
Πως είναι δυνατό, αλήθεια, Έλληνες πολιτικοί και διανοούμενοι αυτό τον απέραντο Ελληνικό κόσμο που διέθετε πανίσχυρη παρουσία και πανίσχυρα οντολογικά αποτυπώματα σε Ανατολή και Δύση να τον συγχέουν με την «μάζα» του «λαού» των κακόμοιρων μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων.
Που αφού επαναστάτησαν στην Γαλλία έγιναν «υπήκοοι» και απέκτησαν «δικαιώματα» τα οποία παρά το γεγονός πως ως κοινωνίες εξελίχθηκαν να αναπτύχθηκαν σήμερα τους τα παίρνουν πίσω προς όφελος των τοκογλύφων και των κερδοσκόπων.
Ένας νέος λοιπόν προσανατολισμός απαιτεί μια εδραία και κρίσιμη υποστηρικτική μάζα διανοουμένων, πολιτικών και πολιτών που θα κρατούν την σημαία της Εθνικής Ανεξαρτησίας και που θα εδράζονται αδιαπραγμάτευτα πάνω στον απέραντο και πάμπλουτο πολιτισμό της Ελληνικότητας.
Που εκεί είναι και μας περιμένει.
Όπως σημειώνεται στο ακροτελεύτιο εδάφιο των αποσπασμάτων που ακολουθούν,
«Ενώ κύριος άξονας της μοντερνιστικής σκέψης είναι η περιστολή-καταστολή του αστάθμητου και ανορθολογικού της ανθρώπινης ετερότητας, τελικά επιτυγχάνει το αντίθετο με το να τα διεγείρει προκαλώντας «ανθρωπολογική επανάσταση».
Το ανθρώπινο πνεύμα ακόμη και σε στιγμές μεγάλων καταστολών, πάντα κάτι μηχανεύεται, πάντα αντιστέκεται και πάντα ψάχνει για το πώς θα απελευθερωθεί.
Για να διαμορφώσει τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της κοινωνικής οντότητας στην οποία ανήκει και για να συγκροτήσει τη δημόσια σφαίρα μέσα στην οποία ζει σύμφωνα με αυτές τις προϋποθέσεις».
Καρτερούμε και το παλεύουμε.
Ελπίζω τα εδάφια που ακολουθούν να μην δημιουργούν αποσπασματική εικόνα μιας κατά τα άλλα εκτεταμένης ανάλυσης που διερεύνησε διαχρονικά τα φαινόμενα αυτά.
Ε. Τα αίτια του μεταμοντέρνου κατηφορίσματος προς τα Σόδομα και Γόμορρα των μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων και τα περί «τέλους» της ιστορίας
Από το κεφάλαιο 4 […]
Τα αίτια του κατηφορίσματος των συγκαιρινών μεταμοντέρνων ιδεολογημάτων προς το ανθρωπολογικό τέλμα των Σοδόμων και Γομόρρων έχουν βαθιές ρίζες.
Εδώ θα περιγράψουμε και θα ερμηνεύσουμε αυτό το γεγονός πιο εξειδικευμένα.
Ο μεταμοντερνισμός είναι η εσχάτη συνέπεια της διαδρομής των νεωτερικών υλιστικών ιδεολογιών με αφετηρία τον 16ο αιώνα.
Ουσιαστικά, η πρώτη εφαρμογή των ιδεολογιών των Νέων Χρόνων ήταν το αποικιοκρατικό πεδίο, που εκδηλώθηκε ως εξισωτική διακυβέρνηση του πλανήτη.
Στη συνέχεια, στην αστικοφιλελεύθερη φάση, οι ιδεολογίες αυτές αναδείχθηκαν σε θέση πολιτικοστοχαστικής περιωπής.
Οι υλιστικές ιδεολογίες κυριάρχησαν με διαφορετικά περιτυλίγματα στη φάση της «ιδεολογικής» σύγκρουσης των δίδυμων υλισμών του φιλελευθερισμού και του κομουνισμού τον 20ό αιώνα.80
Η «ιδεολογική» σύγκρουση του 20ού αιώνα στρατολόγησε και εκπαίδευσε εκατέρωθεν μυριάδες υλιστές, πολλοί από τους οποίους περιφέρονται γύρω μας ακόμη και σήμερα.
Η στρατολόγησή τους έγινε μέσα στα πανεπιστημιακά ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια του Ψυχρού Πολέμου, τα οποία συνεχίζουν την ιδεολογικοπολιτική προπαγάνδα ως και τίποτα να μην έχει συμβεί.81
Μετεξέλιξη, βεβαίως, υπήρξε:
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο η συντριπτική πλειονότητα των θαμώνων αυτών των ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων επέδειξε μεγάλη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στην ύστερη ιδεολογική μόδα, τη μεταμοντέρνα.
Που ευνοούσε την επεμβατική δραστηριότητα της δεσπόζουσας ηγεμονικής δύναμης.82
Ενώ, λοιπόν, στο παρελθόν οι «κριτικοί» και τα παράγωγά τους βρίσκονταν στο ιδεολογικό περιθώριο, ευνοήθηκαν από την ιστορική συγκυρία, αυξήθηκαν αριθμητικά, μετεξελίχθηκαν προσαρμοστικά και πλημμύρισαν τα ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια της Δύσης.83
Ενώνουν πλέον όλα τα νήματα όλων των σαθρών και αναιρεμένων εξισωτικών δογμάτων του παρελθόντος. Ροκανίζουν τα ανθρωπολογικά θεμέλια των κοινωνιών, στις οποίες ζουν.
Η αποσπασματική γνώση πολλών δραστών και η αυτοαναφορική ανάδειξη τους τους σε σπουδαιοφανείς αλληλοαναφορές ενός κύκλου ατόμων στο εσωτερικό.
Που κατά κανόνα συνοδεύεται από έντονα υποβόσκουσες ιδεολογικές εμμονές, τους καθιστά ανήμπορους να καταλάβουν ότι είναι γνήσιοι απόγονοι του μαρκήσιου deSade.
Ακόμη πιο σημαντικό, είναι ανήμποροι να καταλάβουν ότι είναι αδιάφορες, οι λιγότερο ή περισσότερο ύπουλες ή ανεπίγνωστες ομολογίες προθέσεων για καλύτερους κόσμους.
Γιατί στο βάθος των υλιστικών τους σκέψεων κρύβεται η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος και του ανθρώπου ως φίλαυτου, φιλοτομαριστή, μηδενιστή και ηδονιστή.
Ο μεταμοντερνισμός οδηγώντας τον μοντερνισμό στη λογική του απόληξη, σπρώχνει την πολιτική στις πιο ακραίες εκδοχές της νοηματοδότησης της πολιτικής με όρους ισχύος. Ακόμη και –όπως πολλές φάσεις της νεοτερικότητας καταμαρτυρούν– στη βαρβαρότητα.
Η νοηματοδότηση της πολιτικής με όρους ισχύος είναι σύμφυτη με τον υλισμό, τη συνεπαγόμενη φυσιοκρατία και την ιδεολογική πρόσληψη των τριών επιπέδων ανάλυσης.
Το τέλος των ιδεολογιών, μετά την κατάρρευση του κομουνισμού και την απογύμνωση του παρεμβατικού δυτικού διεθνιστικοϋλιστικού μεταμοντερνισμού στη μεταψυχροπολεμική εποχή, αποτελεί μια τάση, προς ακόμη πιο στοιχειακές και υπαρξιακές νοηματοδοτήσεις της πολιτικής, με όρους ισχύος.
Ο Κονδύλης σημειώνει εύστοχα ότι θα είχε τότε ως συνέπεια όχι το «τέλος της ιστορίας» «προς την κατεύθυνση ενός ακτινοβόλου μεταϊστορικού μέλλοντος, αλλά την επιστροφή της ιστορίας στο πρωτόγονο στάδιο της στοιχειακής υπαρξιακής αντιπαράθεσης».
Τα περί τέλους της ιστορίας οφείλονται στο γεγονός ότι «οι νοητικές κατηγορίες προσανατολίζονται στην εποχή της μαζικής δημοκρατίας, προς τον χώρο και όχι προς τον χρόνο. (…) Επιστροφή στην προσδοκία του φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, πως το εμπόριο θα υποκαταστήσει τον πόλεμο.
«Εδώ φυσικά τίθεται ένα ερώτημα, γιατί να πετύχει ο μάνατζερ εκείνο που δεν κατόρθωσε ο αστός».84
Υπό αυτό το πρίσμα, στις σελίδες που έπονται θα εστιάσουμε την προσοχή σ’ ένα εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα. Στο γεγονός ότι ο μεταμοντερνισμός δεν αρκείται, όπως ο μοντερνισμός, να κρατήσει το πνεύμα έξω από τα τείχη της δημόσιας σφαίρας.
Θέλει να ισοπεδώσει πνευματικά το άτομο πριν εισέλθει μέσα στα τείχη της δημόσιας σφαίρας για να είναι πιο συμβατό με τις υλιστικές προϋποθέσεις της μαζικοπαραγωγικής και μαζικοκαταναλωτικής εποχής.85
Διευκολύνεται από το γεγονός ότι για τους λόγους που προαναφέραμε, κυριάρχησαν μέσα στα «ανώτατα» ιδεολογικοπολιτικά εκπαιδευτήρια, οπότε οι χαμηλότερες βαθμίδες εκπαίδευσης αναγκαστικά προσαρμόζονται στην ανώτατη βαθμίδα.
Πρόκειται για κεκτημένη ταχύτητα, που οφείλεται σε κεκτημένα «δικαιώματα» επιστημονικά μεταμφιεσμένης ιδεολογικοπολιτικής προπαγάνδας.
ΣΤ. Ο νέος ιδεολογικοπολιτικός στόχος του μεταμοντέρνου προπαγανδιστικού συνονθυλεύματος είναι η ανθρωπολογική περιστολή του πολίτη και τελικά η ανθρωπολογική του εκμηδένιση. Και η αντίθετη Αριστοτελική κοινωνιοκεντρικήνοηματοδότηση του Κοινωνικού και του Πολιτικού
Περιστολή των αστάθμητων συμπεριφορών του ανθρώπου, ούτως ώστε να καταστεί πιο προβλέψιμος και συμβατός με τη συγκρότηση και συγκράτηση ενός υλιστικού κόσμου, όπου κυριαρχεί το ηδονιστικό ιδεώδες.
Κάτι τέτοιο απαιτεί διάλυση των ουσιών, των νοημάτων, των ιεραρχήσεων, των ταυτοτήτων και των ιστορικών ταυτίσεων.
Επειδή υλισμός και πνεύμα στην υλιστικά νοούμενη δημόσια πολιτική δύσκολα συνυπάρχουν, απαιτείται αποδυνάμωση της προσωπικής ετερότητας και πνευματική ισοπέδωση της προσωπικότητας.
Από μία άλλη άποψη αυτό ξεκαθαρίζει τα πράγματα και διευκολύνει τις επιλογές, μιας και αναδεικνύει δύο κάθετα και θανάσιμα διαφορετικές παραδοχές για τον άνθρωπο. Το κράτος και το διεθνές σύστημα.
Από τη μία πλευρά βρίσκεται η μεταμοντέρνα παραδοχή υπέρ της αποδόμησης του πολίτη για να καταστεί εφικτός ένας τεχνόμορφοςλειτουργιστικός κοινωνικοπολιτικός χώρος, που περιέχει μηχανοποιημένα και πνευματικά μηδενισμένα άτομα, που λειτουργούν και σκέφτονται με όρους χρησιμοθηρίας και ηδονισμού.
Από την άλλη ορθώνεται η Αριστοτελική κοινωνιοκεντρικήνοηματοδότηση του Κοινωνικού και του Πολιτικού: Το διαρκές άθλημα του συλλογικού κατ’ αλήθειαν βίου και της διαρκούς αναζήτησης του συλλογικού τρόπου ζωής.
Το πνεύμα εδώ είναι ο κυριότερος διαμορφωτικός παράγοντας και γι’ αυτό την κλασική εποχή η πνευματική καλλιέργεια των πολιτών θεωρείτο πρωταρχικό μέλημα της ίδιας της πολιτείας και προϋπόθεση επιτευγμάτων δημοκρατίας και πολιτικού πολιτισμού.
Η ιδεολογία είναι εγγενές χαρακτηριστικό της νεοτερικότητας και η εσχατολογία είναι σύμφυτη με την ιδεολογία.
Οι ποικιλόχρωμες διακηρύξεις για τον «θάνατο του Θεού» αφήνουν αναπάντητο το αιώνιο ερώτημα για το τι ισχύει μετά τον αμετάκλητο θάνατο του ανθρώπου.86
Κατά κάποιο τρόπο, όπως εξηγεί με ενάργεια ο Κονδύλης, «για να αποφευχθεί η υστερία μπροστά στον πλήρη και αμετάκλητο θάνατο, νομιμοποιήθηκε κοσμοθεωρητικά η υστερία της εσχατολογίας».87
Στο πλαίσιο της ίδιας συλλογιστικής, μία ακόμη εγγενής ιδιότητα των υλιστικών ιδεολογιών, είναι η αλυσιτελής αλληλουχία παραδοχών, που αφορούν και στα τρία επίπεδα ανάλυσης.
Πιο συγκεκριμένα, ο υλισμός είναι συνώνυμος της ιδεολογίας και αμφότερα ενέχουν διεθνιστικές προεκτάσεις.
Η λειτουργιστική-υλιστική αναφορά της ιδεολογίας την καθιστά ακαριαία εξισωτική, εξομοιωτική και παγκόσμια: «Η λειτουργία είναι κάτι που ισχύει για όλους· η λειτουργία, λοιπόν, από τον χαρακτήρα της τον ίδιο είναι οικουμενική και αντίστοιχα εξισωτική».88
Έτσι, υπό συνθήκες πλέον πλανητικής μαζικοπαραγωγής και μαζικοκατανάλωσης αξιώνεται από τα άτομα να προσαρμοστούν στις πλανητικές προϋποθέσεις με το να γίνουν λειτουργικά συμβατοί συντελεστές παραγωγής και κατανάλωσης.
Ζ. Οι πολίτες τεχνότροπα διαμορφωμένοι, μηχανοποιημένοι ως προς τις επιλογές τους, κατατμημένοι ως προσωπικότητες, εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, και συντελεστές παραγωγής και κατανάλωσης εύκολα μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι τοπικά και παγκόσμια. Ο ρόλος των Μεγάλων Δυνάμεων και το τέλος του ψυχρού πολέμου, σ’ αυτό
Να είναι δηλαδή οι πολίτες τεχνότροπα διαμορφωμένοι, μηχανοποιημένοι ως προς τις επιλογές τους, κατατμημένοι ως προσωπικότητες, εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα, και συντελεστές παραγωγής και κατανάλωσης εύκολα μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι τοπικά και παγκόσμια.
Πρόκειται, βεβαίως, για πολιτική διαστροφή.
Είναι πολιτικά ορθολογιστικό –και οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό θέλουν στηρίζοντας καθημερινά την εθνική τους ανεξαρτησία– η πολιτική οργάνωση να είναι συμβατή με τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις κάθε κοινωνικής οντότητας. Και όχι να προσδιορίζεται από κάποιο άψυχο λειτουργιστικό-υλιστικό κριτήριο.
Το εθνοκράτος είναι προικισμένο με ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, κοινωνικά επικυρωμένη διανεμητική δικαιοσύνη και ηθικοκανονιστικές δομές συμβατές με την ανθρωπολογική ετερότητα της κοινωνίας.
[…]
Αναπόδραστα, μέσα σ’ αυτή τη δημόσια σφαίρα, οι άνθρωποι απαιτείται να λειτουργούν υλιστικά και χρησιμοθηρικά. Εντέλει, για να πετύχουν αυτοί οι σκοποί ηχούν στο διαπασών οι σειρήνες του ηδονισμού.
Η κατάληξη στον ανθρωπολογικό μηδενισμό είναι ευθέως ανάλογη της σταδιακής οντολογικής αναβάθμισης της ύλης. Και της ολοένα και μεγαλύτερης συνειδητοποίησης των ιθυνόντων ότι το ανθρώπινο πνεύμα είναι απειθάρχητο και πως μόνο η καταστολή του μπορεί να επιφέρει μία αποτελεσματική υλιστική διακυβέρνηση.
Η ύλη ως θεότητα ορίζεται εδώ ως ευδαιμονιστικός ηδονισμός και ως πλήρης ανθρωπομορφική ενσάρκωσή της στα Σόδομα και Γόμορρα. Είναι μία λογική και αναπόδραστη απόληξη κάθε υλιστικής παραδοχής.
Μία τεχνόμορφημαζικοπαραγωγική και μαζικοκαταναλωτική κοινωνία λειτουργικά κινούμενη πρέπει να είναι κατατμημένη.
Και οι πολίτες άθροισμα μεγιστοποιητών ωφέλειας, ορθολογιστές «εταίροι επικοινωνίας» και απαλλαγμένοι ουσιών, οικογενειακών δεσμών, σταθερών σχέσεων και ηθικών στάσεων.
Που δεν συνάδουν με τις ανάγκες μιας λειτουργικά ευέλικτης, τεχνόμορφης και κινητικής κοινωνίας, που έτσι διαμορφομένη μπορεί να γίνει και παγκόσμια.
Η κατίσχυση της «παγκοσμιότητας» τον 20ό αιώνα, όμως, στερείτο ερεισμάτων, μιας και οι συγκρουόμενες αξιώσεις οικουμενικότητας ήταν σοβιετικές, αμερικανικές και κινεζικές.
Η ευρεία διάδοση των ιδεολογιών του 20ού αιώνα οφειλόταν όχι στη βασιμότητά τους ή στη συνάφειά τους με κάποιες παγκόσμιες ανθρωπολογικές προϋποθέσεις, αλλά στο γεγονός ότι μεγάλες δυνάμεις τις χρησιμοποίησαν για να μεταμφιέσουν τα ηγεμονικά τους συμφέροντα.91
Ο τερματισμός του Ψυχρού Πολέμου διευκόλυνε μία νέα οικουμενικίστικη ρητορική, ιδεολογική, αλλά λιγότερο αρθρωμένη ασαφή και γενικόλογη.
Οι διεθνιστικές και υλιστικές ροές αιώνων γέμισαν μία μεγάλη οικουμενικίστικη δεξαμενή πολιτικού ανορθολογισμού. Μέσα στην οποία κολυμπάνε, μαρξιστές, φιλελεύθεροι, νεοφιλελεύθεροι, «κριτικοί κονστρουκτιβιστές», λειτουργιστές, νεολειτουργιστές, «θεσμικοί», «νεοθεσμικοί».
Και όσοι άλλοι ερωτοτροπούν ή δέχονται τις υλιστικές παραδοχές.
Οι μεγαλόσχημες αταξικές, «δημοκρατικές» και άλλες οικουμενικίστικες εσχατολογικές ιδεολογίες, που με τη θεοποίηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα των οικονομιών, έλεγαν πως εκ θαύματος ο κόσμος θα είχε προικιστεί με κάποιο μαγικό παγκόσμιο μηχανισμό αλτρουιστικής κατανομής των πόρων.
Σιγά σιγά αυτές κατασιγάζουν για να αντικατασταθούν από άρθρα πίστης στον ανθρωπιστικό οικουμενισμό.
Συγκεχυμένα και ασυνάρτητα πληθαίνουν επίσης τα κηρύγματα περί κατάργησης των συνόρων για να κατακτηθεί ο κόσμος από ένα ανώνυμο ευέλικτο πλήθος ατομιστών «πολιτών του κόσμου», που αναλαμβάνουν ελέω οικουμενισμού τον ρόλο κήνσορα του παγκόσμιου συμφέροντος.
Μυριάδες, δήθεν, μη κυβερνητικές οργανώσεις διεθνικά κινούμενες επιφέρουν τη χαριστική βολή κατά των καθεστώτων έμμεσης αντιπροσώπευσης, των οποίων υπό τις συνθήκες, η διασάλευση και μεταλλαγή είναι μοιραία αναπόφευκτη.
Η πτώση θα επιταχύνεται όσο περισσότερο θα επιταχύνεται η πολιτική ασυναρτησία και ο πολιτικός ανορθολογισμός.
Η Πολιτική, κλασικά νοούμενη, καταργείται πλήρως και αντικαθίσταται από πολιτικά ασυνάρτητες διαμαρτυρίες περιστασιακά συγκροτημένες στους δρόμους που περιφρουρούνται από αστυνομικές δυνάμεις.
Η ασυναρτησία επιτείνεται, από εξωπολιτικούς και εξωκοινωνικούς δρώντες, που διακινούνται ως εξαρτημένες μεταβλητές (ή και ανεξάρτητες και παντελώς ανορθολογικές) στον αχανή διεθνικό χώρο. Εκεί, στον αχανή διεθνικό χώρο, οι ηγεμονικές δυνάμεις ανακάλυψαν ζωτικό χώρο αδιαφανών δραστηριοτήτων, εξυπηρέτησης των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύος.
Όπως είπαμε πιο πάνω, δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη.
Η ευελιξία με την οποία όλες οι υλιστικές παραδοχές, ένωσαν τα νήματά τους, στις πεφωτισμένες «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις του Ψυχρού Πολέμου, στα ahhoc ποινικά δικαστήρια, στα μεταμοντέρνα πραξικοπήματα κατά «κακών ηγετών» και στις μεταμοντέρνες ιστοριογραφικές αποδομήσεις των κοινωνιών που βρίσκονταν στο στόχαστρο των ηγεμονικών δυνάμεων.
[…]
Το θηριώδες μεταμοντέρνο ανθρωπολογικό κυνηγητό μέσα στην ιδιωτική σφαίρα
Ανεπίγνωστα ή συνειδητά η κίνηση από τον μοντερνισμό στον μεταμοντερνισμό δεν οδηγεί σε κάποιο φανταστικό μεταμοντέρνο τόπο.
Αλλά αποτελεί επιστροφή στο μέλλον του ανθρωπολογικά μηδενισμένου πεδίου των συνεπών LaMettrie και deSade: Στη μηχανοποιημένη αντίληψη της ζωής, στον φιλοτομαρισμό, στη φιλαυτία, στη χρησιμοθηρία, στην ωφελιμοκρατία, στην απόλυτη υλικότητα, στον απόλυτο ηδονισμό και στον έσχατο μηδενισμό.
Το γεγονός ότι οι πολυπληθείς πλέον μεταμοντέρνοι κατηχητές ή απόφοιτοι των δυτικών ιδεολογικοπολιτικών εκπαιδευτηρίων δεν το γνωρίζουν δεν μας απασχολεί εδώ ιδιαίτερα, γιατί, εντέλει, η αμάθεια του καθενός δεν αφορά τον πολιτικό στοχασμό επιστημονικών αξιώσεων.
Στο κέντρο βάρους των συζητήσεών μας θα παραμείνει, όπως είναι φυσικό, η αντιπαράθεση της κλασικής κοινωνιοκεντρικής νοηματοδότησης του Κοινωνικού και του Πολιτικού με τη μοντέρνα και μεταμοντέρνα ιδεολογική-διεθνιστικοϋλιστικήνοηματοδότηση της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης.
Εκεί βρισκόταν πάντα η ουσία και εκεί θα παραμείνει, μέχρι να σταθεροποιηθούν όλα τα εθνοκράτη και μέχρι να ισχυροποιηθεί μία μετανεοτερικήεθνοκρατοκεντρική διεθνής δομή.
Η. Η Εθνική κοσμοθεωρία για ανάδειξη των πνευματικών της επιτευγμάτων ως άξονα του συλλογικού πολιτικού βίου .
Η κοινωνιοκεντρική αντίληψη του Κοινωνικού και του Πολιτικού προσανατολίζεται στην ολοένα βαθύτερη θεμελίωση της εθνικής κοσμοθεωρίας και στην ολοένα και μεγαλύτερη ανάδειξη των πνευματικών της επιτευγμάτων ως άξονα του συλλογικού πολιτικού βίου .
Και ως κοσμοσυστημικής παραδοχής.
Ανεξαρτήτως του πόσο εκπληρώνεται αυτός ο σκοπός, η ουσία είναι ότι αυτό ακριβώς συμφώνησαν τα έθνη, όταν δημιούργησαν τις διεθνείς Αμφικτιονίες με τελευταίο παράδειγμα τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών.
Ενδοπολιτειακά η προτεραιότητα που τίθεται, είναι όχι να εκμηδενιστεί η ανθρώπινη ετερότητα, αλλά αντίθετα να αναδειχθεί ως ο κύριος διαμορφωτικός παράγοντας του Κοινωνικοπολιτικού γεγονότος.
Στο πλαίσιο ενός εθνικά ανεξάρτητου πολιτειακού βίου κτίζονται σταδιακά οι προϋποθέσεις του πολιτισμένου πολιτικού βίου υπό συνθήκες δημοκρατίας, κοινωνικής ελευθερίας και πολιτικής ελευθερίας.
Δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία είναι συνώνυμες πολιτικές έννοιες εμπεδωμένες και κατακτημένες στην κλασική εποχή.
Η ιδεολογική-διεθνιστικοϋλιστική αντίληψη βρίσκεται στον αντίποδα της κοινωνιοκεντρικής και προσανατολίζεται προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση.101
Ο προσανατολισμός που τελικά επιλέγει ο καθένας και η κάθε κοινωνία, είναι ζωτικής σημασίας και αφορά την πνευματική υπόσταση των πολιτών, τον ρόλο τους ως εντολέων της εξουσίας και το κατά πόσο τα οντολογικά ερωτήματα συμπεριλαμβάνονται στην πολιτειακή ζωή.
Η δικαιοσύνη δεν είναι εξωπολιτική έννοια υπερεμπειρικά προσδιορισμένη αλλά προϊόν του κατ’ αλήθειαν βίου.
Οι επιμέρους νόμοι και οι ηθικοκανονιστικές δομές στο σύνολό τους σμιλεύονται διαρκώς, ούτως ώστε να είναι συμβατοί με την ανθρωπολογική ετερότητα της κάθε κοινωνικής οντότητας. Έτσι, εξ ορισμού, η κοινωνιοκεντρικήνοηματοδότηση της πολιτικής είναι εγγενώς αντιδιεθνιστική, αντιυλιστική και αντιιδεαλιστική.
Ο συνεπής μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός παρακάμπτει όλα αυτά και υιοθετεί μία εξισωτική ιδεολογική θέση.
Θα λέγαμε ότι η κύρια διαφορά μοντερνισμού και μεταμοντερνισμού είναι ότι ο τελευταίος είναι πιο συνεπής υλιστικά αξιώνοντας ιεραποστολικά απόλυτη υλικότητα και στην ανάγκη καταναγκαστική προσαρμογή στις υλιστικές παραδοχές.102
Ο μεταμοντερνισμός είναι μια φυσιολογική μετεξέλιξη του μοντερνισμού. Από τον θεοκρατικά ιεραρχημένο Μεσαίωνα η εξομοίωση και η εξίσωση δεν μπορούσε να γίνει απότομα. Έγινε σταδιακά περνώντας από την αστική εποχή στην αστικοφιλελεύθερη.
Θ. Η υλιστική εξίσωση και ο πλήρης αποκλεισμός του πνεύματος.
Όπως είπαμε, η μαζικοπαραγωγή και η μαζικοκανάλωση όχι μόνο ευνοούν μία εντονότερη εξομοίωση, αλλά επιζητείται πλέον και η υλιστική εξίσωση και ο πλήρης αποκλεισμός του πνεύματος.
Για να επιτύχει τέτοια συνέπεια ο μεταμοντερνισμός κάνει τεράστια άλματα, που ο μοντερνισμός δεν τόλμησε.
Είναι εύκολο να το δει κανείς τόσο στην κριτική που γίνεται στον μοντερνισμό από μερικούς μεταμοντέρνους όσο και στη στοχαστική προπέτεια με την οποία υιοθετούνται αμιγώς ιδεολογικές και αμιγώς κανονιστικά εμπνευσμένες θέσεις.
Είναι εύκολο να το δει κανείς, επίσης, όπως επισημάναμε πιο πάνω, από τις πολιτικές στάσεις και τους ρόλους του καθενός στα ηγεμονικής έμπνευσης μεταμοντέρνα πραξικοπήματα της μεταψυχροπολεμικής εποχής, που εκτείνονται από τη Σερβία μέχρι την Κύπρο και από την Ουκρανία μέχρι την Ασία.
Η ιδεολογική αξίωση «μεταεθνικής προσαρμογής» της ανθρώπινης ετερότητας μέσα στις ιδεολογικά-υλιστικά νοούμενες νομικοτεχνικές κατασκευές, συνειδητά ή ασυνείδητα, σκόπιμα ή εκ του αποτελέσματος, ενθαρρύνει οτιδήποτε καθιστά τον άνθρωπο χρηστική λειτουργική μονάδα.
Μηχανοποιημένο ον που προορίζεται να παράγει και να καταναλώνει χωρίς υψηλές ποιοτικές αξιώσεις και να εξυπηρετεί τις ανάγκες μιας ρομποτικής υλιστικής πορείας εξισωμένων, εξομοιωμένων και πνευματικά μηδενισμένων ατόμων.103
Τα πνευματικά εκμηδενισμένα ανθρωποειδή για να είναι λειτουργιστικά συμβατά με τη διεθνιστικοϋλιστική δημόσια σφαίρα, όταν εξέρχονται από την ιδιωτική τους σφαίρα, πρέπει να είναι εύκολα ανταλλάξιμα, αντικαταστάσιμα. Και μετακινήσιμα μέσα στο εσωτερικό των υλιστικών νομικοτεχνικών τειχών της μαζικής παραγωγής και της μαζικής κατανάλωσης.
Δεν διευκρινίζεται αν «έχθρα και φιλία», «δόξα και τιμή», «ταπεινότητα και αλτρουισμός» καθώς και άλλες αστάθμητες συμπεριφορές θα μηχανοποιηθούν. Αλλά φαίνεται πως η συνειδησιακή και ψυχική απονεύρωση του ατόμου είναι κύριος σκοπός των συνεπών υλιστικών παραδοχών του μεταμοντερνισμού.
Ο άνθρωπος, όμως, όπως και να το κάνουμε, είναι εντειχισμένος σε στενόχωρες θεσμικές κατασκευές ασφυκτιά και αν του δοθεί η ευκαιρία εκρήγνυται.
Ακόμη και σε αρχέγονες ανθρώπινες ομάδες οι πάγιες ιδιότητες της ανθρώπινης φύσης θεωρούνταν αναπόδραστο συστατικό της ομαδικής οργάνωσης, των συλλογικών νοημάτων και των ιεραρχιών.
Το κλασικό Πολιτικό γεγονός συμβολίζει το επίτευγμα τη συσσωμάτωσης της απέραντης και αστάθμητης ανθρώπινης ετερότητας στον συλλογικό κατ’ αλήθειαν βίο, με όρους δημοκρατίας και πολιτικής ελευθερίας.
Ο πνευματικός κόσμος των πολιτών ήταν πάντοτε ο πλούτος της πολιτικής και κυριαρχούσε στη συγκρότηση του Πολιτικού και στη διαιώνισή του.
Αυτό είναι πάγια ιδιότητα της πολιτικής και σε αυτό ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός πάσχουν εγγενώς και ανίατα. Μόνο αλλαγή κοσμοθεωρητικού παραδείγματος υποστηρίξαμε ήδη, μπορεί να διασώσει τα όποια επιτεύγματα της νεοτερικότητας.
Ακριβώς, ένας τρόπος για να δούμε τον μοντερνισμό, όπως ήδη υποστηρίξαμε, είναι ως έναν υλιστικό προσανατολισμό που προκλήθηκε εξ αιτίας της Ρωμαιοκαθολικής θεοκρατικής ακρότητας.
Είναι τραύμα ψυχικό και συνάμα πολιτικό που τροχοδρόμησε τις κυρίαρχες τάσεις της νεοτερικότητας προς αντιπνευματικές κατευθύνσεις.
Είναι ένα μέγιστο ανθρωπολογικό ελάττωμα που εμπεριέχεται σε κάθε ιδεολογία, επειδή παραβλέπει έτσι τις διακριτές ανθρωπολογικές προϋποθέσεις –και τις πολιτικές προεκτάσεις– απόρροια της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας.
Είναι ένα τεράστιο ελάττωμα, το οποίο διαμορφώθηκε σταδιακά στο μυαλό πολλών κυοφορώντας την τερατώδη-απάνθρωπη επινόηση της επιδίωξης, ενός Κοινωνικού αποστειρωμένου από το ανθρώπινο πνεύμα.
Μιας δηλαδή υλιστικής δημόσιας σφαίρας, που πρεσβεύει κάθε συνεπής υλιστική ιδεολογία.
Που θα επιτρέψει να είναι οι άνθρωποι αντικαταστάσιμοι, μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι μέσα στις ανθρωπολογικά στενόχωρες υλιστικές θεσμικές κατασκευές, απαιτείται να μεταλλάξει τον ανθρωπολογικό πυρήνα του πολιτικού όντος.
Ι. Η πραγματική δημοκρατία και η επιδιωκόμενη μετάλλαξη του ανθρωπολογικού πυρήνα του πολιτικού όντος, για εκπνευμάτωση-επιπεδοποίηση της προσωπικότητας. Οι άνθρωποι αντικαταστάσιμοι, μετακινήσιμοι και ανταλλάξιμοι
Τις ηθικές του αντιλήψεις, τη θρησκεία του, τις εν γένει πνευματικές του ιδιότητες, τις καταναλωτικές του συνήθειες, τα συλλογικά νοήματα και τις ποιοτικές προτεραιότητες που είναι συνδεδεμένες με το πολιτισμικό του υπόβαθρο.
Όλα αυτά και πολλά άλλα, όπως γνωρίζουμε, αφορούν στις κοινωνικοπολιτικές ιεραρχίες και στην εν γένει οργάνωση του κοινωνικοπολιτικού βίου καθώς επίσης και στη διανεμητική δικαιοσύνη.
Στο σημείο αυτό, ανεξάρτητα του κατά πόσο οι δράστες της κατεδάφισης της ανθρωπολογικής ετερότητας λειτουργούν συνειδητά ή ανεπίγνωστα, είναι χρήσιμο να τονίσουμε ότι η ελευθεριότητα, η διαστροφή και ο άκρατος ηδονισμός στην ιδιωτική σφαίρα ευνοούνται.
Έτσι μόνο μπορούν να τον ελκύσουν μακριά από αστάθμητες πολιτικές συμπεριφορές και να τον καταστήσουν χρήσιμη λειτουργική μονάδα, πειθήνια και υπάκουη.
Οι λόγοι είναι πολλοί, συγκλίνοντες και σε λογική συνέπεια με τον κεντρικό πυρήνα των υλιστικών παραδοχών.
Η ελευθεριότητα στο εσωτερικό περιφρουρημένων ατομιστικών φρουρίων, δημιουργεί επίφαση ελευθερίας, αντί αξιώσεων κοινωνιοκεντρικά σμιλευμένης πολιτικής ελευθερίας:
Το άτομο απομακρύνεται από την εξουσία με αντίτιμο την ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα, τον ηδονισμό και την ικανοποίηση κάθε μύχιας θηριώδους ορμής.
Ενώ υπό συνθήκες δημοκρατίας ο μετασχηματισμός του ατόμου από «θηριώδες ζώο» σε πολιτισμένο «πολιτικό ον» επιτυγχάνεται στο πλαίσιο του πολιτικού βίου, ο μεταμοντερνισμός υπόσχεται ζωώδη ελευθεριότητα στην ιδιωτική σφαίρα για να διασφαλίσει επίπεδες ωφελιμοκρατικές και χρησιμοθηρικές συμπεριφορές.
Αμφότερα θέλουν ομαλότητα, πλην όμως διαφορετική:
Η δημοκρατία συγκροτεί μία ανθρωπολογία πνευματικά σμιλευμένη, ενώ ο μεταμοντερνισμός μία ανθρωπολογία ευθύγραμμη και ισοπεδωμένη.
Το άτομο στην ιδιωτική του σφαίρα, λέγεται, μπορεί να είναι πνευματώδες, θρήσκο ή οτιδήποτε άλλο θέλει. Ένας τέτοιος ισχυρισμός, όμως, είναι ηχηρή υπεραπλούστευση και ύβρις κατά της λογικής.
Η διαδρομή του υλισμού τους τελευταίους αιώνες και ιδιαίτερα την ύστερη εποχή, όταν έγινε φορέας των μεγάλων ηγεμονικών δυνάμεων, προκάλεσε τη δημιουργία διανοουμένων-δολιοφθορέων του ανθρωπολογικού πυρήνα, που σκοπό έχουν να τον εκμηδενίσουν όχι μόνο στη δημόσια αλλά και στην ιδιωτική σφαίρα.
Επιπλέον, ο μαζικοπαραγωγικός και μαζικοκαταναλωτικός ανθρώπινος συντελεστής, που συνωστίζεται στα αστικά κέντρα αποκομμένος από τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής, ελάχιστες δυνατότητες έχει να απολαύσει τον πνευματικό πλούτο του έθνους στο οποίο ανήκει.
Μιας και στην κουλτούρα, στο θέατρο, στις τέχνες και στα γράμματα όλα συντείνουν να τον προσαρμόσουν στις υλικές δομές.104
Κανείς θα πρέπει να είναι παρατηρητικός:
Δεν είναι τυχαίο ότι κάθε συνεπής οπαδός μιας οποιασδήποτε διεθνιστικοϋλιστικής ιδεολογίας εχθρεύεται την εθνική ανεξαρτησία.
Μιλώντας φλύαρα, ακατάσχετα και ασυνάρτητα για τη μία ή άλλη απόχρωση παγκοσμιότητας. Η οποία θα αποδυναμώσει ή θα καταστήσει περιττή την εθνοκρατική κυριαρχία και την εθνική κοσμοθεωρία.
Για την τελευταία είναι ιδεολογικά βαθιά παθιασμένος εχθρικά και μόνο συμβατικοί και επικοινωνιακοί καθωσπρεπισμοί τον υποχρεώνουν να μιλά χαμηλόφωνα αντί να ουρλιάζει και να χαμογελά δείχνοντας κάτασπρες τεχνητές οδοντοστοιχίες αντί να επιδεικνύει τους αληθινούς του αιμοβόρους διεθνιστικούς χαυλιόδοντες.
Συνεπής υλισμός σημαίνει LaMettrie και deSade και ίσαμε τις λογικές του απολήξεις για να επιτύχει την υλιστική πολιτική εξομοίωση και εξίσωση αναπόφευκτα είναι αιμοβόρα επιθετικός στρεφόμενος κατά οτιδήποτε υποδηλώνει παρουσία του πνεύματος και ανθρώπινη ετερότητα στη δημόσια σφαίρα.
Κ. Πώς να μην εχθρεύεται το έθνος και την εθνική κοσμοθεωρία, μιας και όπως ο βρικόλακας αισθάνεται πως αν κατισχύσουν θα περιλουστεί με το φως της μέρας και θα εξαερωθεί.
Το γεγονός ότι μερικοί το λένε ψιθυριστά ή με μουρμουρητά δεν μας ενδιαφέρει, γιατί σημασία έχει ο προσανατολισμός και σε ποιο δίσκο της πλάστιγγας μπαίνει η σκέψη τους.
Ο υλιστής λογικότατα εχθρεύεται τα εθνικά σύμβολα, τους εθνικούς μύθους (που επιστημονικά ύπουλα και άτιμα ταυτίζει με τα μυθεύματα), τους εθνικούς ύμνους, τις εθνικές μνήμες, τις εθνικές ταυτότητες και τις εθνικές εορτές. Εχθρεύεται την εθνική άμυνα κατά όσων απειλούν το έθνος και θεωρεί περιττή και αναλώσιμη την εθνοκρατική κυριαρχία.
Εδώ μιλάμε, βεβαίως, για βαθμίδες εχθρότητας. Όπως μόλις είπαμε, είτε η εχθρότητα υποβόσκει και ψιθυρίζεται είτε εκδηλώνεται κραυγαλέα ο προσανατολισμός είναι που ενδιαφέρει.
Σαλεύει εχθρικά η ψυχή του υλιστή κατά οτιδήποτε είναι εθνική κοσμοθεωρία και το πνεύμα που αυτή ενσαρκώνει στη δημόσια σφαίρα.
Μέσα στην ψυχή του υλιστή κοχλάζουν εγγενή διεθνιστικά εξισωτικά και εξομοιωτικά δόγματα, που βρίσκονται στον πυρήνα των ιδεολογιών όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων και που λογικότητα γεννούν αντιπάθειες για τις εθνικές-ανθρωπολογικές προϋποθέσεις.
Οι υλιστές δεν τις θέλουν, γιατί θέλουν παγκόσμιες πολιτικές προϋποθέσεις και όσο καταλαβαίνουν ότι δεν είναι εφικτές τόσο περισσότερο παθιάζονται και γίνονται επικίνδυνοι για την πολιτική ζωή των ανθρώπων αλλά και για τη βιολογική τους ύπαρξη.
Βασικά, η εχθρότητα των διεθνιστικοϋλιστικών ιδεολογιών κατά των εθνικών κοσμοθεωριών είναι δεδομένη και υπαρξιακού χαρακτήρα.
Συχνά εκδηλώνεται ως θορυβώδης αντιπαράθεση, άλλοτε ως δήθεν μάχη ιδεών και άλλοτε ως ανταρτοπόλεμος διεθνιστών, οι οποίοι, μιας έτσι και αλλιώς ζουν σε ένα έθνος-κράτος, επιλέγουν το κρυφτούλι, τα μισόλογα και τις αδιαφανείς δολιοφθορές. Στα πανεπιστήμια, στα φαντασιόπληκτα βιβλία τους και στις επιφυλλίδες εφημερίδων ή στο διαδίκτυο.
Αν και είναι πολύ εκπαιδευμένοι στις εξεζητημένες δολιοφθορές των ανθρωπολογικών προϋποθέσεων, το έργο των υλιστών δεν είναι εύκολο.
Λ. Η ιστορία καταμαρτυρεί ότι οι άνθρωποι αντιστέκονται στην ανθρωπολογική εκμηδένισή τους.
Η ετερότητα μιας κοινωνικής οντότητας μπορεί να υπονομευτεί, να ροκανιστεί, να υποστεί ζημιές και πολλοί πολίτες να διαφθαρούν πνευματικά, αλλά μία κοινωνική οντότητα δεν εκθεμελιώνεται εύκολα ανθρωπολογικά.
Άσε που μπορεί ξαφνικά να μεταστραφεί και να προσανατολιστεί προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, όπως καταμαρτυρεί η κατεδάφιση των διεθνισμών στην Ανατολική Ευρώπη.
Ο άνθρωπος καθημερινά μπαινοβγαίνει τόσο μέσα στην ιδιωτική σφαίρα όσο και μέσα στη δημόσια. Επειδή ακριβώς η ανθρώπινη ετερότητα και το ανθρώπινο πνεύμα δεν μπορεί να φυλακιστεί ή να μαντρωθεί μέσα στα υλιστικά τείχη, συνεχώς οι δύο σφαίρες αναμιγνύονται αστάθμητα προκαλώντας μεγαλύτερα προβλήματα.
Μιλούμε για ειρωνεία της τύχης:
Ενώ κύριος άξονας της μοντερνιστικής σκέψης είναι η περιστολή-καταστολή του αστάθμητου και ανορθολογικού της ανθρώπινης ετερότητας, τελικά επιτυγχάνει το αντίθετο με το να τα διεγείρει προκαλώντας «ανθρωπολογική επανάσταση».
Το ανθρώπινο πνεύμα ακόμη και σε στιγμές μεγάλων καταστολών πάντα κάτι μηχανεύεται, πάντα αντιστέκεται και πάντα ψάχνει για το πώς θα απελευθερωθεί, για να διαμορφώσει τις ανθρωπολογικές προϋποθέσεις της κοινωνικής οντότητας στην οποία ανήκει και για να συγκροτήσει τη δημόσια σφαίρα μέσα στην οποία ζει σύμφωνα με αυτές τις προϋποθέσεις. Labels Άρθρα, Άρθρα Αναγνωστών Loading… Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Πηγή – ksipnistere.com
Use Facebook to Comment on this Post
