ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΑΖΑΡΟΙ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ

Ποιοι είναι οι σημερινοί Εβραίοι; Είναι κατευθείαν απόγονοι του Αβραάμ ή μήπως αποτελούν ένα συνοθύλευμα πληθυσμιακών ομάδων που εξιουδαΐστηκαν με το πέρασμα των αιώνων;
Η κατεστημένη άποψη υποστηρίζει πως όλοι οι Εβραίοι στον κόσμο είναι το ίδιο, μία και μοναδική «φυλή», την οποία και «επέλεξε ο Θεός». Στην πραγματικότητα όμως υπάρχουν στη Γη δύο ευδιάκριτες ομάδες Εβραίων.
Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι, που προέρχονται από τη Μέση Ανατολή, τη βόρεια Αφρική και την Ισπανία και οι Ασκενάζι Εβραίοι, που προέρχονται από την Ανατολική Ευρώπη. Οι Σεφαραδίτες, κατά κοινή παραδοχή, κατάγονται από τους αρχαίους Εβραίους, που περιγράφονται στη Βίβλο. Είναι σημιτικής καταγωγής και συνεπώς φυλετικά συγγενείς με τους Άραβες: η μόνη διαφορά τους είναι η θρησκεία. Αντίθετα οι Ασκενάζι Εβραίοι, που αποτελούν και το 90% των σημερινών Εβραίων, έχουν μυστηριώδη καταγωγή. Σύμφωνα με αρκετούς ιστορικούς οι Ασκενάζι Εβραίοι δεν υπήρχαν πριν από 1200 Χρόνια. Από πού λοιπόν εμφανίστηκαν;
Το μυστήριο της εμφάνισης των πολυάριθμων Ασκενάζι Εβραίων της Ανατολικής Ευρώπης ξεδιαλύθηκε, όταν οι ιστορικοί απέδωσαν την προέλευσή τους στον εξιουδαϊσμό των Χαζάρων, μιας Τουρκικής φυλής που ίδρυσε για αρκετούς αιώνες μια ισχυρή μεσαιωνική αυτοκρατορία μεταξύ Κασπίας και Μαύρης Θάλασσας. Οι Χαζάροι, όπως θα δούμε στη συνέχεια, δεν αποτελούν μονάχα τη «13η φυλή του Ισραήλ», αλλά και το 90% των σημερινών Εβραίων!
Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ «ΟΝΕΙΡΟΚΥΝΗΓΩΝ»Οι Χαζάροι, μια φυλή τουρανικής καταγωγής, ήρθαν σε αβέβαιους χρόνους από τις στέπες της Ανατολής κι εγκαταστάθηκαν ανάμεσα στην Κασπία και στη Μαύρη Θάλασσα. Οι ελληνικές πηγές τούς αποκαλούσαν και Χαέαρους αλλά και Χοτξίρους, ενώ οι Σλάβοι «Κοζάρους», δηλαδή «κατσικίσιους». Οι Άραβες τους αποκαλούσαν Χαζάρ, οι Εβραίοι Κουζάροι, οι Τούρκοι Σαμπίρ και οι Κινέζοι «Κ’ όσα». Το όνομά τους προερχόταν από το τουρανικό gazmak που σημαίνει «περιπλανιέμαι».
Εμφανίστηκαν στην περιοχή τον 5ο μ.Χ. αιώνα και δημιούργησαν μια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Κριμαία μέχρι την Κασπία, την οποία οι Άραβες αποκαλούσαν «Θάλασσα των Χαζάρων». Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο θάλασσες οι Χαζάροι δημιούργησαν μια ισχυρή αυτοκρατορία με δύο πρωτεύουσες, τη Σαρκέλ και την Ιτίλ. Η θρησκεία τους ήταν άγνωστη και οι ιερείς της ήταν ταυτόχρονα και «κυνηγοί ονείρων». Οι Χαζάροι είχαν πολύ παράξενες δοξασίες. ‘Ενα από τα πράγματα που πίστευαν ήταν και η «ανταλλαγή της μοίρας». Σύμφωνα με τους χαζαρικούς θρύλους υπήρχε ένα μέρος στην Ιτίλ όπου δύο εντελώς άγνωστα μεταξύ τους άτομα, όταν περάσουν δίπλα ο ένας από τον άλλο, μπορούσαν να πάρουν αμοιβαία το όνομα και τη μοίρα του άλλου και να συνεχίσουν έτσι τη ζωή τους με αλλαγμένους ρόλους, σαν να έχουν αλλάξει ρούχα…
Τον 7ο μ.Χ. αιώνα ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ηράκλειος εκστράτευσε κατά της Περσίας, αφού προηγουμένως συμμάχησε με τους Χαζάρους. Μερικά χρόνια αργότερα, το 642 μ.Χ., οι Χαζάροι συνέτριψαν μια αραβική στρατιά στον Καύκασο κι από τότε έγιναν ο φόβος και ο τρόμος των Αράβων, που γι’ αυτόν το λόγο δεν, μπόρεσαν να προωθηθούν βόρεια. Ο δεύτερος αραβοχαζαρικός πόλεμος έγινε το 772 μ.Χ. και, σύμφωνα με, ισλαμικές πηγές, νίκησαν οι Άραβες αλλά όμως δεν μπόρεσαν να υποτάξουν τη Χαζαρία. Οι Χαζάροι πολέμησαν και εναντίον των Βουλγάρων, που βρισκόντουσαν στα βόρειά τους και τους νίκησαν. Η αυτοκρατορία των Χαζάρων παρέμεινε για τουλάχιστον δύο αιώνες, συνάπτοντας στενές οικονομικές και διπλωματικές σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη. Οι σχέσεις των Χαζάρων με το Βυζάντιο ήταν σε γενικές γραμμές φιλικές, όπως δείχνει άλλωστε και το βασιλικό συνοικέσιο ανάμεσα στον συναυτοκράτορα Κωνσταντίνο και στην κόρη του Χαγάνου, αρχηγού των Χαζάρων, που έλαβε το Χριστιανικό όνομα Ειρήνη. Ο Ρώσος αρχαιολόγος Μ. Ι. Αrtamonov αναφέρει ότι για ενάμισι αιώνα οι Χαζάροι ήταν οι κυρίαρχοι του νότιου μισού της Ανατολικής Ευρώπης και αποτελούσαν ένα αδιαπέραστο φράγμα, που έκλεινε την πύλη εισόδου από την Ασία στην Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου καμιά νομαδική φυλή από τις στέπες της Ασίας δεν μπόρεσε να περάσει στην Ευρώπη.
Σύμφωνα με τη Χαζαρική Πολεμική το 861 μ.Χ. ο Χαγάνος, ο αρχηγός των Χαζάρων, κάλεσε εκπροσώπους και των Τριών μονοθεΙστικών θρησκειών (Χριστιανό, Μωαμεθανό και Εβραίο) για να αποδείξουν ποια πίστη ήταν η πιο αληθινή, ώστε να την ασπαστούν και οι Χαζάροι, πολλοί εκ των οποίων είχαν αρχίσει ήδη να φλερτάρουν με το μονοθεΙσμό. Οι Βυζαντινοί έστειλαν τον Κωνσταντίνο τον φιλόσοφο, που έγινε γνωστός αργότερα ως Άγιος Κύριλλος. Αυτός αντιμετώπισε έναν Σαρακηνό σοφό κι έναν Εβραίο ραβίνο. Η έκβαση της Χαζαρικής Πολεμικής ήταν αβέβαιη, γεγονός που επέτρεψε στους εκπροσώπους της κάθε θρησκείας να υποστηρίξουν πως τελικά οι Χαζάροι επέλεξαν τη δική τους «εξ αποκαλύψεως αλήθεια».
ΧΑΖΑΡΟΙ: ΕΝΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΔΕΞΙΟΤΕΧΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ;
Σύμφωνα με τη διήγηση, όπως την παρουσιάζει η φαντασία του Σέρβου ακαδημαίκού και συγγραφέα Μίλοραντ Πάβιτς, ο αντιπρόσωπος των Χριστιανών, ο Κύριλλος, άρχισε να κερδίζει τον Χαγάνο με τα επιχειρήματά του: «Εμείς οι ‘Ελληνες, δίνοντάς σας το σταυρό, δεν θα σας πάρουμε, όπως οι Σαρακηνοί ή οι Εβραίοι, τη λέξη σας σαν εγγύηση. Εμείς δεν ζητάμε να πάρετε με το σταυρό και την ελληνική μας γλώσσα. Αντίθετα, κρατήστε τη χαζαρική σας. Αλλά, προσέξτε, αυτό δεν θα συμβεί αν δεχθείτε τον ΙουδαΙσμό ή το νόμο του Μωάμεθ. Με την πίστη τους θα πρέπει να δεχθείτε και τη γλώσσα τους».
Ο Χαγάνος ήταν έτοιμος να δεχθεί το Χριστιανικό Θεό, αν δεν παρενέβαινε η πριγκίπισσα Ατέχ, που ήταν και ιέρεια του «κυνηγιού των ονείρων», της πρώην θρησκείας των Χαζάρων. Αυτή, σύμφωνα με την εβραϊκή εκδοχή, έδειχνε να προτιμά τον Ιουδαϊσμό, αφήνοντας τον Εβραίο ραβίνο να επιχειρηματολογήσει —πείθοντας τελικά τον Χαγάνο— ως εξής: «Από μας τους τρεις ερμηνευτές ονείρων εσείς οι Χαζάροι δεν έχετε λόγο να φοβάστε έμενα το ραβίνο. Γιατί πίσω από τον Εβραίο δεν κρύβεται ούτε Χαλίφης με τα πράσινα ιστιοφόρα του στόλου του, ούτε ‘Ελληνας βασιλιάς με το σταυρό να οδηγεί τα στρατεύματα. Πίσω από τον Κωνσταντίνο της Θεσσαλονίκης έρχονται λόγχες και ιππικό, ενώ πίσω από μένα, τον Εβραίο ραβίνο, ράσα για παράκληση…».
Η επικρατέστερη εκδοχή θέλει την πλειονότητα των Χαζάρων να έχει προσηλυτιστεί στον ΙουδαΙσμό και όχι μόνον το ανώτερο στρώμα των ευγενών τους. Πιθανότατα τον 8ο μ.Χ. αιώνα (μεταξύ του 786-809 μ.Χ.) έλαβε χώρα ένα ισχυρό ρεύμα εξιουδαϊσμού του χαζαρικού βασιλείου. Τότε ο βασιλιάς Μπουλάν και 4.000 ευγενείς του, αποδέτηκαν τον Ιουδαϊσμό ως επίσημη θρησκεία τους. Λέγεται πως ο πρίγκιπας Οbadiah έπαιξε ενεργό ρόλο στην προώθηση του εξιουδαϊσμού του λαού του. Αν και η μάζα του χαζαρικού πληθυσμού παρέμενε αμόρφωτη, νομαδική και παγανιστική, η αριστοκρατία είχε ήδη υιοθετήσει την ελληνισιική και βυζαντινή κουλτούρα καθώς και όλη την ιουδαϊκή παράδοση!
Ο βασικότερος λόγος του εξιουδαϊσμού των Χαζάρων δεν πρέπει να ήταν θρησκευτικός, αλλά πολιτικός. Βρισκόμενοι μεταξύ Χριστιανικού και ισλαμικού κόσμου οι Χαζάροι δεν είχαν παρά να επιλέξουν μια ουδέτερη στάση. Αν γινόντουσαν Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι γείτονές τους Θα στρεφόντουσαν με μένος εναντίον τους. Αν γινόντουσαν Μουσουλμάνοι, οι Χριστιανοί δεν Θα τους άφηναν σε ησυχία. Για λόγους διπλωματίας φαίνεται πως επέλεξαν τη μέση λύση, να ασπαστούν τον ΙουδαΙσμό. Σ’ αυτό συγκλίνουν και οι Περισσότερες ιστορικές πηγές της εποχής. ‘Ενας μοναχός του 9ου αιώνα, ο Ντρούθμαρ της Ακουιτανίας, ο οποίος σχολίασε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο σε ένα έργο του αναφέρει ότι οι Γκαζάροι ή Χαζάροι κατοικούσαν «στη γη του Γκόγκ και Μαγκόγκ», δηλαδή σε ιουδαΙκές περιοχές! Οι θρύλοι και οι ιστορίες που έφτασαν στ’ αυτιά του Ακουιτανού μοναχού, ανάγονται από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον οποίο υποτίθεται πως οι Χαζάροι καταράστηκαν επειδή κατέκτησε τη γη τους. Κάποιοι άλλοι θρύλοι μάλιστα τους ήθελαν απόλυτα βαρβάρους και κανίβαλους.
Το 12ο αιώνα ο Κίνναμος ανέφερε πως οι Χαζάροι ζούσαν σύμφωνα με τους νόμους του Μωυσή. Το ίδιο αναφέρουν και αραβικές πηγές του 10ου αιώνα, ενώ την ίδια εποχή φαίνεται πως στην Παννονία (σημερινή Ουγγαρία) υπήρχε ένα κέντρο διάδοσης του Ιουδαισμού που αποδίδεται στους Χαζάρους, όπως δείχνει κι ένα νεκροταφείο με επτάφωτες λυχνίες που ανακαλύφθηκε. Σύμφωνα με τον ραβίνο Εliyahu της Βίλνα (Λιθουανία) «οι Χαζάροι ήταν ιεροί και αγνοί και φανατικοί στην εβραϊκή πίστη και στην Τοράχ». Ο Άραβας ιστορικός Ibn al-Faqih έγραφε πως «όλοι οι Χαζάροι είναι Εβραίοι». Τέλος, Ρώσοι αρχαιολόγοι μπόρεσαν το 1999 να ανακατασκευάσουν με επιτυχία ένα χαζαρικό αγγείο από την περιοχή του ποταμού Ντον, που στην επιφάνειά του έγραφε τη λέξη «Ισραήλ» στα εβραϊκά. Τα στοιχειά λοιπόν συγκλίνουν στην άποψη πως τελικά σι Χαζάροι ασπάστηκαν μαζικά τον Ισυδαϊσμό. Οι Χαζάροι φαίνεται πως πέρασαν στον Ιουδαϊσμό κατόπιν επιλογής της ηγεσίας τους και, όταν η αυτοκρατορία τους διαλύθηκε από τους Ρώσους, εκείνοι ακολούθησαν τη μοίρα των «περιπλανώμενων Ιουδαίων», κατευθυνόμενοι κυρίως στην Ανατολική Ευρώπη. Εκεί οι εξιουδαισμένοι Χαζάροι, αφού προηγουμένως αναμείχθηκαν με τους Σλάβους, συγγωνεύτηκαν με τους ελάχιστους Σεφαραδίτες Εβραίους που προϋπήρχαν, και δημιούργησαν τους Ασκενάζι Εβραίους, οι οποίοι μόνον στην Πολωνία το 1939, πριν δηλαδή οι Ναζί ξεκινήσουν την εξολόθρευσή τους, αριθμούσαν σχεδόν 4.500.000!
Η ΛΑΝΘΑΝΟΥΣΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΖΑΡΩΝ
Η εξέλιξη των Εβραίων στη Ρωσία παρουσιάζει λοιπόν ενδιαφέρον καθώς αυτοί, όπως προαναφέραμε, δεν είναι σημιτικής καταγωγής, αλλά τουρκικής και συγκεκριμένα απόγονοι των Χαζάρων, που μετά τον 8ο μ.Χ. αιώνα ασπάστηκαν βαθμιαία την ιουδαϊκή θρησκεία.
Όταν η αυτοκρατορία των Χαζάρων παράκμασε και καταλύθηκε από τους Ρώσους, οι εξιουδαΙσμένοι Χαζάροι εξαπλώθηκαν στη Ρωσία, στην Πολωνία και στις Βαλτικές Χώρες. Το 15ο αιώνα, στην επικράτεια του Ιβάν του Τρομερού, κι ενώ το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού είχε εξασθενήσει, ζούσαν πολλοί Ιουδαίοι χαζαρικής καταγωγής. Πολλοί απ’ αυτούς ασπάστηκαν φαινομενικά το Χριστιανισμό, έγιναν κληρικοί κι ανέβηκαν στις βαθμίδες της ρωσικής εκκλησιαστικής ιεραρχίας. Με συνωμοτικό τρόπο προσπάθησαν ν’ αποβάλουν απ’ την ορθόδοξη πίστη του ρωσικού λαού ό,τι σχετιζόταν με την Αγία Τριάδα, την Ανάσταση και τη Θεία φύση του Ιησού. ‘Ετσι οι Ρώσοι, χωρίς να το αντιληφθούν, κινδύνευαν να γίνουν Εβραίοι προσήλυτοι. (Κάτι ανάλογο, δηλαδή απόπειρα απάλειψης βασικών Χριστιανικών δογμάτων, συνέβη και στην Ισπανία από ανώτερους ιερείς εβραϊκής καταγωγής.). Για να αποσοβηθεί αυτός ο κίνδυνος απαιτήθηκε σκληρός αγώνας εναντίον των Ιουδαϊζόντων Ρώσων. Αποτέλεσμα αυτής της πρώτης αντι-εβραΙκής κάθαρσης ήταν να μην υπάρχουν σχεδόν καθόλου Εβραίοι στη Ρωσία μέχρι το 1 8ο αιώνα — μετακινήθηκαν δυτικότερα. Η τσαρική Ρωσία απέκτησε εκατομμύρια Εβραίους υπηκόους, όταν κατέλαβε το μεγαλύτερο τμήμα του βασιλείου της Πολωνίας. Στα δυτικά τμήματα της ρωσικής αυτοκρατορίας και ιδιαίτερα σε περιοχές όπου κατοικούσαν Καθολικοί, ζούσαν συμπαγείς εβραϊκοί πληθυσμοί περιορισμένοι όμως σε γκέτο. Οι Ρώσοι δυσπιστούσαν απέναντί τους και τους κατηγορούσαν για εξάσκηση «παρασιτικών» επαγγελμάτων και οικονομική καταπίεση (τοκογλυφία) των Χριστιανών. Προσπαθούσαν να τους διώξουν τρομοκρατώντας τους ή εξαπολύοντας περιστασιακά αντι-σημιτικά πογκρόμ. Στην εποχή των Τσάρων, Ορθόδοξος σήμαινε Ρώσος, Καθολικός σήμαινε Πολωνός και Λουθηριανός σήμαινε Γερμανός.
Στο ίδιο κλίμα εντασσόταν και η κατασκευή από τη μυστική υπηρεσία του Τσάρου, την Οχράνα, των περιβόητων Πρωτοκόλλων των Σοφών τη Σιών. Βέβαια, Οι Ρώσοι δεν ήθελαν να εξολοθρεύσουν τους Εβραίους, αλλά να τους αναγκάσουν σε μετανάστευση. Και αυτό συνέβη με τη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων Ρωσικής καταγωγής εβραίων στις ΗΠΑ, τη νέα «Γη τη Επαγγελίας», όπου βρήκαν ένα φιλικό περιβάλλον κι εξαιτίας των βιβλικών τάσεων του Προτεσταντισμού.
Για να αποφύγουν λοιπόν τις τσαρικές διώξεις και κατόπιν τις ναζιστικές, πολλοί Εβραίοι της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, δηλαδή Ασκενάζι —πρώην Χαζάροι—μετανάστευσαν κυρίως στις ΗΠΑ, όπου σήμερα ζουν 6.500.000 Εβραίοι οργανωμένοι σ’ ένα πανίσχυρο λόμπι. Την ίδια περίοδο άρχισε και η μετανάστευση προς την Παλαιστίνη, «αναιμική» στην αρχή και κατόπιν σε μορφή πλημμυρίδας. Υπολογίζεται πως η συντριπτική πλειοφία των σημερινών Εβραίων κατοίκων του Ισραήλ προέρχεται από την Ανατολική Ευρώπη και είναι απόγονοι τω εξιουδαΙσμένων Χαζάρων.
Η «ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ» ΤΩΝ ΑΣΚΕΝΑΖΙ
(ΠΡΩΗΝ ΧΑΖΑΡΩΝ) ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΙΣΡΑΗΛ
Ο μύθος πως οι Εβραίοι είναι ο «εκλεκτός λαός» του Θεού, ξεκίνησε από μια μικρή ομάδα σιωνιστών που απομόνωσαν κάποια αποσπάσματα από τη Βίβλο και τα ερμήνευσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να φαίνεται πως ο Θεός τους προόριζε για «εκλεκτό λαό».
Αλλά δεν είναι μόνον οι θρησκευόμενοι Εβραίοι (σχεδόν το 5% του πληθυσμού στο Ισραήλ) που πιστεύουν αυτό τον παραλογισμό. Ακόμη και οι αθεϊστές και οι μη θρησκευόμενοι εβραίοι διεκδικούν αυτήν την τιμή. Αυτοί που λένε πρώτοι πως «είμαστε ο εκλεκτός λαός του Θεού» είναι οι σιωνιστές και συχνά φιλομαρξιστές (Ασκενάζι) Εβραίοι, οι οποίοι το κάνουν για πολιτικούς λόγους, καθώς δεν υπάρχει ούτε μία σταγόνα βιβλικού εβραϊκού αίματος μέσα τους.
Ιστορικά οι Πολωνοί και οι Ρώσοι Ασκενάζι Εβραίοι υποστήριξαν και προώθησαν τον Κομμουνισμό στις χώρες που τους φιλοξενούσαν. (Είναι σημαντικό να καταλάβουμε πως το σύστημα των Κιμπούτς που εφαρμόστηκε επιτυχημένα στο Ισραήλ είναι μια φιλομαρξιστική ιδέα, προερχόμενη από τους Ασκενάζι Εβραίους που μετανάστευσαν από την Πολωνία και τη Ρωσία.)
Στα τέλη του 19ου αιώνα μεγάλος αριθμός από αυτούς τους φιλοκομμουνιστές Εβραίους βρέθηκαν στη Γερμανία στα Βαλκάνια και σχεδόν σε όλη την Ευρώπη. Εξαιτίας της ανάμειξής τους στα πολιτικά ζητήματα στη Ρωσία, σι Ασκενάζι Εβραίοι έγιναν στόκος διώξεων από τους Τσάρους. Αυτές σι διώξεις και τα πογκρόμ ώθησαν αυτούς τους φιλοκομμουνιστές Εβραίους σε μετανάστευση. Κάποιοι πήγαν στην Παλαιστίνη. Κάποιοι στη Λατινική Αμερική. Ο κυριότερος ωστόσο όγκος των Ασκενάζι φιλοκομμουνιστών Εβραίων κατευθύνθηκε στις ΗΠΑ, όπου και υποστήριξε μαζικά το Δημοκρατικό Κόμμα. Ακόμη και σήμερα το 60% της χρηματοδότησης του Δημοκρατικού Κόμματος στις ΗΠΑ προέρχεται από εβραϊκές πηγές. Ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε Αμερικανός πρόεδρος σε τέτοιο βαθμό αιχμάλωτος των Εβραίων, όσο ο Μπιλ Κλίντον. Λέγεται μάλιστα πως το εβραϊκό λόμπι των ΗΠΑ συνετέλεσε στην ήττα του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου..
Είναι γνωστό άλλωστε πως το Ισραήλ χειραγωγεί την αμερικανική εξωτερική πολιτική σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Πριν το Ισραήλ γίνει κράτος το 1948, οι Εβραίοι ανά τον κόσμο, παρασύρθηκαν από τη σιωνιστική προπαγάνδα ότι το Ισραήλ θα μπορούσε να γίνει «πατρίδα» κι ένα καταφύγιο για όλους τους κατατρεγμένους Εβραίους, μια πραγματικά δημοκρατική χώρα και η εκπλήρωση των προφητειών της Βίβλου.
Από το 1967 μέχρι το 1970, σε μια περίοδο έξαρσης του ε βραϊκού πατριωτικού αισθήματος, περίπου 50.000 Αμερικανοεβραίοι παρασύρθηκαν από τη σιωνιστική προπαγάνδα και μετανάστευσαν στη «Γη της Επαγγελίας», στο Ισραήλ. Από αυτούς το 80% επέστρεψαν μετανιωμένοι έπειτα από λίγα Χρόνια στις ΗΠΑ. Ο Jack Bernstein, ένας Αμερικανοεβραίος, που έκανε το λάθος να μεταναστεύσει στη «Γη της Επαγγελίας» καταγγέλλει το «ρατσιστικό φασιστο-μαρξιστικό» Ισραήλ, που κυβερνάται από τους πρώην Χαζάρους Ασκενάζι. Οι Σεφαραδίτες Εβραίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας στο ρατσιστικό Ισραήλ. Για παράδειγμα, τις πρώτες δεκαετίες από την ίδρυση του Ισραήλ υπήρξε σοβαρό πρόβλημα έλλειψης κατοικίας. Οι κατοικίες κατανέμονταν ως εξής: πρωταρχικά δινόταν η δυνατότητα επιλογής στους Ασκενάζι Εβραίους που ζούσαν στο Ισραήλ για πολλά χρόνια. Τη δεύτερη επιλογή την είχαν οι Ασκενάζι Εβραίοι από την Ευρώπη, ειδικά εκείνοι που είχαν παντρευτεί Ασκενάζι από το Ισραήλ. Τρίτοι έρχονταν οι Ασκενάζι από τις ΗΠΑ. Μετά οι Σεφαραδίτες Εβραίοι και τέλος οι Μουσουλμάνοι Άραβες, οι Χριστιανοί και οι Δρούζοι…
Το σημερινό Ισραήλ φαίνεται πως έχει τρία πρόσωπα: το κομμουνιστικό, το φασιστικό και το δημοκρατικό. Οι Ασκενάζι Εβραίοι που μετανάστευσαν στο Ισραήλ από τη Ρωσία κουβάλησαν μαζί τους την κομμουνιστική ιδεολογία. Οι Εβραίοι που μετανάστευσαν στο Ισραήλ από τη Γερμανία συμπαθούν το Σοσιαλισμό, αλλά υιοθετούν και πρακτικές ναζιστικο-φασιστικού τύπου. Στη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου η ελίτ των Σιωνιστών Ασκε(Νάζι) Εβραίων συνεργάστηκε με τους Ναζί για να στείλουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τους φτωχούς Εβραίους. Το Ισραήλ υποτίθεται πως είναι δημοκρατία. Ωστόσο δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στο δεξιό κόμμα Λικούντ και στο αριστερό εργατικό Κόμμα. Και οι Παλαιστίνοι πληρώνουν τα σπασμένα…
Τίποτε στη συμπεριφορά των σημερινών Ισραηλιτών απέναντι στους Παλαιστινίους δε θυμίζει την ηθική ενός βιβλικού λαού, που οδηγήθηκε από τον Μωυσή μέσα από χίλιες δυσκολίες και, χάρη στην πίστη του στον Θεό, τελικά έφτασε στη Γη της Επαγγελίας. Ή μήπως δεν έγινε έτσι; Σύμφωνα με τον Σίγκμουντ Φρόιντ —που προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς οπαδούς του— στο τελευταίο μεγάλο του έργο «Μωυσής και ΜονοθεΙσμός», υποστηρίζει ότι ο Μωυσής δεν ήταν Εβραίος, αλλά Αιγύπτιος ευγενής. Συγκεκριμένα άνηκε στο στενό περιβάλλον του αιρετικού Φαραώ Ακενατόν (ο μόνος Φαραώ που προσπάθησε να επιβάλει το μονοθεϊσμό στην πολυθεϊστική αρχαία Αίγυπτο) ο οποίος βασίλεψε στην Αίγυπτο από το 1377 ως το 1358 π.Χ.. Αμέσως μετά το θάνατο του Ακενατόν και την επιστροφή του αιγυπτιακού λαού στην πολυθεϊστική του παράδοση, ο Μωυσής έφυγε από την Αίγυπτο με τους οπαδούς του, οι οποίοι ήταν κυρίως Σημίτες κάτοικοι του Δέλτα του Νείλου. Μέσα στην έρημο του Σινά αυτοί σι άνθρωποι, συγκρουόμενοι με την πνευματική πειθαρχία του Μωυσή, τον δολοφόνησαν, και στη θέση του τοποθέτησαν έναν ιερέα του αραβικού Θεού των ηφαιστείων, του Γιάχβε. Με δυο λόγια ο Γιάχβε είναι εισαγόμενος θεός στους Εβραίους. Σύμφωνα με τον Φρόιντ η βιβλική θρησκεία έχει όλα τα χαρακτηριστικά της νεύρωσης, όπου το σκηνικό των μυθικών μορφών κρύβει μια καταπιεσμένη απόδειξη της ενοχής, που πρέπει να εξιλεωθεί επειδή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί συνειδητά. Άραγε έχει άδικο ένας θρησκευόμενος Εβραίος όταν λέει πως «κάποια εποχή οι Εβραίοι επιλέχθηκαν από τον Θεό για να γίνουν οι Αγγελιοφόροι του, αλλά, με τον καιρό, έχασαν αυτό το προνόμιο»;…

« ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΑΖΑΡΟΙ ΚΑΙ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΒΡΑΙΟΥΣ- Ι
ΔΕΝ ΚΑΛΕΣΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ “ΝΕΟ ΙΣΛΑΜ” ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ-ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟ ΗΡΘΕ! »

Ποιοι, και τί ήταν ακριβώς οι Χάζαροι.
Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, χρειάζεται εκτενής έρευνα που σε αυτή όμως την περίπτωση γίνεται πιο δύσκολη εξ’ αιτίας της λιγοστής διαθέσιμης βιβλιογραφίας. Είναι φανερό ότι έχουν γίνει εσκεμμένες προσπάθειες στο πέρασμα των αιώνων για να εξαλειφθεί κάθε ίχνος αυτής της κάποτε μεγάλης εμπορικής αυτοκρατορίας, “που ήταν τοποθετημένη στο ανατολικό άκρο της Ευρώπης ανάμεσα στον Καύκασο και τον Βόλγα και πάνω στον τεράστιας εμπορικής σημασίας δρόμο που ένωνε την Κίνα με την Ευρώπη, γνωστό με το όνομα “Δρόμος του Μεταξιού”.

Με τον όρο μεγάλο εμπορικό έθνος αναφέρομαι στο παρελθόν γιατί σαν έθνος οι Χάζαροι δεν υπάρχουν πια. Ο λαός όμως εξακολουθεί να ζεί και να ευημερεί, διαθέτοντας έναν πανίσχυρο σκληρό πυρήνα με δυνατότητα άσκησης επιρροής πάνω & ολόκληρη την Υφήλιο. Αυτή είναι επιγραμματικά η ιστορία τους.
Η στρατηγική θέση της αυτοκρατορίας των Χαζάρων πάνω στον Δρόμο του Μεταξιού ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες στην εδραίωση της επιρροής τους όχι μόνο στην περιοχή της Μικρός Ασίας, αλλά και σε ολόκληρο τον τότε πολιτισμένο κόσμο, περίπου από τον 7ο ως τον 13ο αιώνα μ.Χ. Όλοι οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων της εποχής εκείνης είχαν κατά καιρούς συναλλαγές με τους Χάζαρους, τους οποίους θεωρούσαν πολύτιμους εμπορικούς εταίρους. Ο βασικός όμως λόγος της συνεργασίας ήταν γιατί αποτελούσαν οχυρό ενάντια στην αραβική επέκταση στην ανατολική Ευρώπη. Οι Χάζαροι είχαν διακριθεί εκτός από το εμπόριο και στην τέχνη του πολέμου. Ήταν δεινοί πολεμιστές και διέθεταν τέλεια οργανωμένο στρατό, ικανό να προασπίσει τα εδάφη τους. Έτσι έγιναν οι φυσικοί σύμμαχοι των ευρωπαϊκών δυνάμεων εναντίον των αραβικών εθνών φορέων του Μωαμεθανισμού (ή των φυλετικών ομάδων πού διέδιδαν τον Ισλαμισμό). Οι φιλικές επαφές με την Δύση αποτέλεσαν για τους Χάζαρους την κύρια πηγή εσόδων (από το εμπόριο) την οποία και εκμεταλλεύθηκαν και για πολιτικούς σκοπούς. Μέχρι τώρα δεν υπάρχει τίποτα το ασυνήθιστο. Ο ιστορικός νόμος υπαγορεύει ότι κάθε έθνος πρέπει να αυτοπροστατεύεται και να αναπτύσσεται. Οι Χάζαροι όμως ήταν κάτι περισσότερο από μία συνηθισμένη φυλή. Οι στόχοι και τα σχέδια τους ήταν πέρα από αυτό που μπορούσαν να συλλάβουν με την συμβατική λογική τους τα υπόλοιπα έθνη της εποχής εκείνης καθώς και τα έθνη – κράτη των μεταγενεστέρων εποχών.
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τους στόχους των Χαζάρων πρέπει πρώτα να πάρουμε μία ιδέα για τον πολιτισμό τους, ο οποίος σε μερικά σημεία ομοίαζε με τον Σαμανισμό και σε κάποια άλλα υπήρξε μοναδικός. Ο πνευματικός κόσμος ήταν γι αυτούς καθημερινό βίωμα και όχι μέρος μίας θρησκευτικής δοξασίας όπως συμβαίνει στον μονοθεϊσμό. Η μοναδικότητα τους έγκειται στο γεγονός ότι οι Δυτικοί τους θεωρούσαν υπολογίσιμη δύναμη παρ’ ότι οι Χάζαροι ήταν παγανιστές και για αυτό στα μάτια τους φάνταζαν κατώτεροι. Η αδυναμία να αξιολογήσουν και να εκτιμήσουν τις ικανότητες και την πραγματική ιδιοσυστασία των Χαζάρων θα καθιστούσε αυτούς τους λαούς εύκολη λεία στις ορέξεις των δαιμόνιων αυτών ανθρώπων. Αντίθετα με άλλους παγανιστικούς λαούς οι Χάζαροι ήταν αρκετά προηγμένοι, διέθεταν άρτια οργανωμένο εμπορικό δίκτυο και έκαναν χρήση εξελιγμένων εμπορικών πρακτικών.
Οι Χάζαροι δεν ανήκαν σε καμία από τις μεγάλες θρησκείες γι’ αυτό και οι Δυτικοί δεν τους θεώρησαν ως απειλή για τα συμφέροντα τους. Αντιθέτως το εμπόριο ανάμεσα στους δύο πολιτισμούς γνώρισε μεγάλη άνθιση. Όμως οι εκπρόσωποι των τριών κυρίαρχων δογμάτων, του χριστιανικού, του εβραϊκού και του μουσουλμανικού θέλησαν να προσηλυτίσουν τους Χάζαρους. Ο καθένας στην δική του πίστη. Και οι Χριστιανοί και οι Άραβες είχαν βλέψεις.στην αυτοκρατορία των Χαζάρων. Ήταν γι’ αυτούς ένας πολύτιμος λίθος τον οποίο ποθούσαν να αποκτήσουν. Ήξεραν όμως ότι δεν ήταν σε θέση να την κυριεύσουν. Και οι δυο πλευρές είχαν κάνει απόπειρες στο παρελθόν. Αυτές οι απόπειρες δεν στέφθηκαν με επιτυχία. Οι Χάζαροι είχαν επίσης να αντιμετωπίσουν επιδρομές νομαδικών φύλων που εμπόδιζαν την ομαλή διεξαγωγή του εμπορίου. Είχαν βέβαια αντιληφθεί τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις τρεις μεγάλες θρησκείες και τις προσπάθειες να τους προσηλυτίσουν. Αφιέρωσαν λοιπόν, πολλή σκέψη για να χαράξουν τον δικό τους άξονα δράσης σ’ αυτό το πολιτικό παιχνίδι.
Ο επίσημος, αλλά όχι και πραγματικός ηγέτης των Χαζάρων ήταν ο μονάρχης τους στον οποίον είχαν δώσει την προσφώνηση: “Χάγκαν” . Η επιλογή του γινόταν (λίγο – πολύ) κατά τύχη, από τους πραγματικούς εξουσιαστές της χώρας, η ταυτότητα των οποίων παραμένει μέχρι σήμερα άγνωστη.
Ξέρουμε μόνο γι’ αυτούς ότι προέρχονταν από την εύπορη τάξη των εμπόρων και ότι εξασκούσαν μαγεία, θα μπορούσαμε να πούμε ότι δρούσαν σαν μία αποκρυφιστική, μυστική ομάδα.
“Μέρος της κουλτούρας του λαού των Χαζάρων ήταν και η “ανταλλαγή ταυτότητας” με αγνώστους. Αυτό συνέβαινε συνήθως κατά τη διάρκεια μεγάλων ταξιδιών. Οι νυχτερινοί καταυλισμοί ήταν τόποι συνάντησης για τους Χάζαρους. Δίπλα στην φωτιά, οι κουρασμένοι ταξιδιώτες αντάλλασσαν τις εμπειρίες τους σχετικά με την οικογένεια, τις δουλειές κτλ. Αρκετές φορές κατέληγαν να τις ανταλλάξουν κυριολεκτικά. Δηλαδή, ο ένας έπαιρνε το παρελθόν του άλλου και ζούσε την υπόλοιπη ζωή του με διαφορετικό όνομα, διαφορετική οικογένεια και τρόπο ζωής.
Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του πολιτισμού τους. Μας βοηθάει να κατανοήσουμε γιατί ενώ οι Χάζαροι εξέλειπαν ως έθνος, μπόρεσαν να επηρεάσουν το μέλλον του κόσμου.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥΣ
Έπρεπε λοιπόν να θέσουν σε εφαρμογή κάποίο σχέδιο. Οι συνεχείς πόλεμοι και αψιμαχίες στα σύνορα της επικράτειας τους, σταδιακά τους εξαντλούσαν και διατάρασσαν το εμπόριο που τους είχε προσδώσει κύρος στις σχέσεις τους με τα άλλα έθνη. Η ηγετική ομάδα κατέστρωσε ένα πρωτοποριακό και τολμηρό σχέδιο που απαιτούσε απόλυτη μυστικότητα για να επιτύχει. Ήταν άγνωστο πόσο οι μυημένοι θα κρατούσαν το στόμα τους “σφραγισμένο”. Ίσως έως ότου αποκτούσαν αδιαμφισβήτητη δύναμη, και ίσως για πάντα. Το πρώτο στάδιο του σχεδίου τους περιλάμβανε μία “πολεμική” συνάντηση. Δηλαδή, μια αντιπαράθεση των μεγαλύτερων θεωρητικών του Μωαμεθανισμού, του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Στάλθηκαν προσκλήσεις στους εκπροσώπους και των τριών δογμάτων να παραστούν ενώπιον του Χάγκαν μέσα σε διάστημα τριών ετών, διορία που κρίθηκε απαραίτητη για να προετοιμαστούν και να μάθουν την γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμα των Χαζάρων. Σκοπός της συνάντησης ήταν να εκθέσει ο καθένας τα πλεονεκτήματα του θεωρητικού και τελετουργικού μέρους της δικής του θρησκείας ώστε ο Χάγκαν να αποφασίσει ποιο δόγμα θα ασπαζόταν ο λαός του για να γίνει δεκτός στον πολιτισμένο κόσμο.
Τα πράγματα ήρθαν όπως ακριβώς τα περίμεναν. Οι αντιπρόσωποι ανέπτυξαν την επιχειρηματολογία τους και πίστεψαν (ο καθένας ξεχωριστά) ότι είχαν νικήσει και ότι ο Χάγκαν θα επέλεγε το δικό τους δόγμα, ως το βασικό δόγμα του λαού των Χαζάρων. Οι έξοχοι διπλωματικοί χειρισμοί του Χάγκαν και των συμβούλων του είχαν φυτέψει βαθιά τον σπόρο της εμπιστοσύνης στο μυαλό των λογίων επισκεπτών τους.
Τα λάφυρα της διανοητικής αυτής νίκης των Χαζάρων ήταν σπουδαία. Οι ιεραρχίες και από τις τρεις θρησκείες δέχτηκαν Χάζαρους στον εσωτερικό τους πυρήνα και τους αποκάλυψαν τις μυστικές επιδιώξεις των χωρών τους.
ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥΣ
Η μυστική δράση των Χαζάρων διατηρούσε πάρα πολύ καλά το απόρρητο της και από τα τρία δόγματα, καθώς το καθένα αγνοούσε τι συνέβαινε στα άλλα δυο. Δρώντας λοιπόν εκ των ενδω οι Χάζαροι χειρίζονταν τις καταστάσεις προς το συμφέρον τους, αυξάνοντας την επιρροή τους στις διεθνείς εξελίξεις από εκείνη την εποχή ως τις μέρες μας. Η αυτοκρατορία τους είχε πια εκπληρώσει τον σκοπό της ύπαρξης της. Οι Χάζαροι με την πάροδο του χρόνου παρείσφρυσαν στους γειτονικούς λαούς υιοθετώντας τα έθιμα και την κουλτούρα τους. Προχώρησαν μάλιστα και στην ίδρυση ξεχωριστών μυστικών ταγμάτων σε κάθε θρησκεία. Ο εσώτερος κύκλος της ηγετικής κάστας των Χαζάρων δημιούργησε ένα δίκτυο ελέγχου στα υψηλότερα κλιμάκια κάθε θρησκευτικού οργανισμού. Αιώνες πέρασαν χωρίς να το πάρει είδηση και ο πιο φημισμένος λόγιος της κάθε μίας θρησκείας.
Οι τρεις μυστικές αδελφότητες που ίδρυσαν οι Χάζαροι ήταν η Μουσουλμανική Αδελφότητα, το Τάγμα των Νάϊτων και οι Σιωνιστές. Αυτές έπηρεαζονταν από εξωτερικούς παράγοντες τους οποίους καθόριζαν αφανείς δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές λειτουργούσαν κάτω από αυστηρότατο ιεραρχικό έλεγχο. Ο σκοπός ήταν να μην ξεπεράσει καμία αδελφότητα σε ισχύ τις άλλες δύο. Γι’ αυτό συνάπτονταν συνεχώς συνθήκες που κρατούσαν τις ισορροπίες ανάμεσα στις αδελφότητες. Παραδείγματος χάριν, οι Ναΐτες πολεμούσαν τους Μουσουλμάνους. Η Εκκλησία αντάμειψε την γενναιότητα τους στο πεδίο της μάχης δίνοντας τους εκτάσεις γης. Οι Εβραίοι (Χάζαροι) έμποροι τους δάνεισαν χρήματα για να εγκαθιδρύσουν φεουδαρχικό σύστημα. Σαν αντάλλαγμα οι Ναΐτες τους παραχώρησαν προνόμια στην διεξαγωγή του εμπορίου. ‘Οσο περνούσε ο χρόνος, οι έμποροι πλούτιζαν και δάνειζαν βασίλεια και άλλους οργανισμούς με επιρροή. Συν τοις άλλοις, έγιναν και οι πιστωτές της Ευρώπης. Συνήθιζαν να δίνουν πολεμικά δάνεια και στους δύο αντιπάλους. Έτσι βρίσκονταν πάντα στο πλευρό του νικητή. Η αλήθεια είναι ότι ο πλούτος τους έπαιζε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση των πολέμων.
Ο Βασιλιάς της Γαλλίας και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία που εκείνη την εποχή είχε την έδρα της στην Αβινιόν, έβλεπαν με πολλή ανησυχία τους Ναΐτες να αποκτούν ολοένα και περισσότερη δύναμη. Τους θεώρησαν απειλή στην δική τους κυριαρχία. Αποφάσισαν να δώσουν ένα τέλος. Κατέσχεσαν τις περιουσίες τους και εκτέλεσαν πολλά μέλη του τάγματος. Όσοι από αυτούς απέμειναν ρίζωσαν στα μεσαία στρώματα. Από εκεί ξεφύτρωσαν μικρότερα τάγματα, παρακλάδια του παλαιότερου Ιπποτικού Τάγματος. Ένα από αυτά ήταν και οι Ελευθεροτέκτονες. Αυτά οργάνωσαν συνωμοσίες και υποκίνησαν λαϊκές εξεγέρσεις με αποκορύφωμα την Γαλλική Επανάσταση που έφερε μια νέα αυγή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Έως τις μέρες μας υπάρχουν, και διαδραματίζουν βασικό ρόλο οικογένειες που συμμετείχαν σ’ αυτή την αναπόφευκτη χειραγώγηση της μάζας, δήθεν στο όνομα της δημοκρατίας, για να αποκτήσουν επιρροή και εξουσία. Ποια είναι η σχέση τους με την αρχαία δύναμη των Χαζάρων λίγοι είναι σε θέση να γνωρίζουν. Ορισμένοι εντοπίζουν αυτήν την σχέση στους “Ιλλουμινάτους”. Τουλάχιστον όσον αφορά στα δυτικοχριοτιανικά εσωτεριστικά τάγματα ίσως αυτό να αληθεύει. Υπάρχουν όμως στοιχεία που θολώνουν την εικόνα. Συγκεκριμένα λέγεται ότι ο Β’ Παγκόσμιος ήταν το αποτέλεσμα αποσχιστικών τάσεων μέσα στους κόλπους του Τάγματος. Οι Βαυαροί Ιλλουμινάτι που ίδρυσε ο Βάϊσχαουπτ (Εβραίος) προσπάθησαν να ανατρέψουν το αρχικό επίσημο τάγμα. Όποια όμως πλευρά κι αν επικρατούσε, το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο σύμφωνα με τις μεθόδους των Χαζάρων. Μπορεί οι σημερινές δυτικού τύπου δημοκρατίες να έχουν υλιστικά κίνητρα και να επιδιώκουν βασικά τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, οι δυνάμεις όμως που τα ξεκίνησαν όλα αυτά έχουν σαν τελικό στόχο την κυριότητα και τον έλεγχο των ψυχών της ανθρωπότητας. Για να αποδώσουν καρπούς οι προσπάθειες τους πρέπει με κάθε μέσο, όσο ύπουλο και αν είναι αυτό να εμποδίσουν τις ψυχές των ανθρώπων να αφυπνιστούν. Με την επιβολή πολιτιστικών προτύπων που βασίζονται μόνο στην ύλη, οι ψυχές που πέφτουν σε λήθαργο προσφέρονται βορά σε ανώτερες οντότητες οι οποίες για να διατηρηθούν στην ζωή απορροφούν ψυχική ενέργεια “Όμως, όπως η ύλη, έτσι και το πνεύμα δεν καταστρέφεται. Ωστόσο, η κατάσταση του μπορεί να μεταλλαχθεί και να απορροφηθεί η ενέργεια του. Είναι στο χέρι όλων μας να επαγρυπνούμε ενάντια στους κινδύνους που μας περιστοιχίζουν. Είτε αυτοί είναι υλικοί είτε είναι άϋλοι.
Το παρόν είναι απόσπασμα ενός άρθρου που έγραψε και δημοσίευσε ο Άλλαν Κουκ (Allan Cooke), τον Σεπτέμβριο του 1990.