Πυρηνικό κινητήρα για διαστημόπλοια που θα φτάνουν στον Άρη σε 6 εβδομάδες ετοιμάζει η Ρωσία. [Βίντεο]

Σύστημα πυρηνικής προώθησης, που θα μπορεί να πάει ένα διαστημόπλοιο στον Άρη μέσα σε διάστημα λίγο μεγαλύτερο του ενός μήνα, πιθανώς να δοκιμάσει η Ρωσία το 2018, σύμφωνα με τον επικεφαλής της ρωσικής εταιρείας του χώρου της πυρηνικής τεχνολογίας, Rosatom.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Russia Today, ο Σεργκέι Κιριένκο είπε ότι μια μονάδα πυρηνικής ενέργειας θα μπορεί να πάει ένα διαστημόπλοιο στον Άρη μέσα σε ενάμιση μήνα, παρέχοντας παράλληλα τη δυνατότητα ελιγμών κατά τη διάρκεια της πτήσης, τη στιγμή που με τις παρούσες διαθέσιμες τεχνολογίες (χημικής προώθησης) το χρονικό διάστημα αυτό ανέρχεται στους 18 μήνες- και μάλιστα χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής ή ελιγμών κατά την πτήση.

Το πρόγραμμα πυρηνικού κινητήρα άρχισε το 2010 και μέχρι το 2012 είχε υπάρξει σχέδιο. Ο προϋπολογισμός του προγράμματος εκτιμάται πως ανέρχεται στα 20 δισ. ρούβλια (περίπου 274 εκατ. δολάρια), και οι πρώτες δοκιμές θα μπορούσαν να αρχίσουν το 2018.

Ένας πυρηνικός διαστημικός κινητήρας πραγματικά θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα όσον αφορά στην εξερεύνηση του Ηλιακού Συστήματος, αυξάνοντας τόσο τις ταχύτητες όσο και τις εμβέλειες των διαστημοπλοίων και ανοίγοντας τον δρόμο για επανδρωμένες αποστολές σε μακρινούς προορισμούς. Η Rosatom εργάζεται πάνω στην ανάπτυξη ενός κινητήρα κλάσης μεγαβάτ για διαστημόπλοια. «Τα σχέδια πάνω στα οποία δουλεύουμε θα επιτρέψουν στην ανθρωπότητα να φτιάξει διαστημόπλοια που θα αντιμετωπίζουν όλες τις διαστημικές προκλήσεις του 21ου αιώνα, όπως η μεταφορά φορτίων, η απομάκρυνση διαστημικών σκουπιδιών, η αποφυγή συγκρούσεων με αστεροειδείς κ.α» αναφέρεται σχετικά στην ιστοσελίδα της.

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του Wired, πολλά από τα προβλήματα της πυρηνικής προώθησης είχαν λυθεί από Σοβιετικούς επιστήμονες το 1967, όταν είχαν αρχίσει οι εκτοξεύσεις δορυφόρων που τροφοδοτούνταν με ενέργεια μέσω σχάσης. Οι ΗΠΑ είχαν το δικό τους πρόγραμμα, SNAP-10A, από το 1965. Ωστόσο και στις δύο περιπτώσεις τα προγράμματα δεν διήρκεσαν πολύ, ενώ τα συστήματα είχαν σχεδιαστεί για μικρούς δορυφόρους και όχι μεγάλα σκάφη για διαπλανητικές αποστολές.